Review: The Incredible Adventures of Van Helsing

Review: The Incredible Adventures of Van Helsing – Van Helsing, een bekend personage dat we door de jaren heen geregeld terug hebben zien komen. In games is dat echter wat minder het geval, maar sinds 1 maart is er een heus avontuur beschikbaar op de PlayStation 4 rondom deze bekende naam. Met Van Helsing zelf spelen is echter niet aan de orde, want in The Incredible Adventures of Van Helsing ga je namelijk op pad met zijn zoon om al het duistere gespuis wat de wereld tergt voor eens en altijd uit te schakelen.

Je bent nooit alleen

In The Incredible Adventures of Van Helsing neem je dus de rol aan van de zoon. Met hem reis je naar het fictieve Borgova omdat dit gebied geteisterd wordt door allerlei vijanden die het de inwoners erg lastig kan maken. Je bent echter niet alleen, want toen Abraham van Helsing ooit ook in dit gebied actief was, heeft hij Katarina leren kennen en meegenomen. Dit is echter een soort spook dat dankzij Van Helsing voor het goede vecht. Hoewel ze laat blijken geen interesse te hebben in de jacht op het gespuis, doen haar subtiele toespelingen vermoeden dat ze wel degelijk plezier heeft in het afslachten van alles wat je op je pad treft.

Zij zal je altijd ondersteunen, maar gek genoeg bevat de game geen coöperatieve spelmodus waardoor je altijd op je AI gestuurde companion aangewezen bent. Goed, het fictieve Borgova moet dus geholpen worden en samen Katarina reis je daar naar toe. Onderweg naar… maar ook na het bereiken van het land, tref je allerlei vijanden op je pad en de enige oplossing om dat te verhelpen is alles wat vijandig is domweg doden. Hiervoor krijg je verschillende middelen tot je beschikking. Zo start de game in eerste instantie met een keuze uit een drietal personages die elk zo hun eigen wapens en mogelijkheden hebben. Als je eenmaal een keuze hebt gemaakt (in een vrij wazig menu overigens) kan je aan de slag en dat brengt dus een bepaalde gameplay stijl met zich mee.

In ons geval had Van Helsing een tweetal zwaarden waar hij flink mee in het rond kon hakken met daarbij een pistool voor aanvallen van veraf. De combat gaat vrij soepel en vervalt eigenlijk al snel in hack ’n slash. Nu is dat op zich helemaal niet erg, want de game doet heel erg denken aan Diablo III die dit ongeveer tot een kunst verheven heeft. Wel met aanvulling van een hele hoop secundaire mogelijkheden in de vorm van andere aanvalstechnieken en magie, waardoor het een flinke diepgang kent. Dat brengt ons echter bij een volgend punt en dat is de diepgang in deze game.

Voor de doorgewinterde speler

The Incredible Adventures of Van Helsing lijkt in eerste instantie een relatief oppervlakkige hack ’n slash game te zijn. De game neemt je ook een beetje aan de hand door je gedurende het eerste uur veel berichten te sturen die dienen als tutorial. Tot zover is het allemaal vrij simpel, want het is gewoon vechten met alles wat je tegenkomt en ouwehoeren met de personages, die je vervolgens kleine of grote quests geven. Maar wat is hierin de diepgang? Wel, alles is gemakkelijk te vatten, totdat je het menu opent. Hier worden de skills uitgedeeld, de ervaringspunten benut, de rugzak met items bekeken en nog veel meer.

Uit dit menu – die je goed kan overvallen – blijkt dat de ontwikkelaar de game een diepere laag heeft willen geven door ontzettend veel opties aan te bieden. Speciale aanvallen kan je voorzien van extra skills, zodat het procentueel betere statistieken krijgt. Wapens verschillen allemaal in eigenschappen en het wemelt van de items in de game die altijd wel ergens nuttig voor zijn. Ook dat is op zich niet bijzonder voor een game in dit genre, maar wel gaat er een probleem gepaard met dit menu wat een directe invloed op de gameplay heeft.

Het menu is namelijk allesbehalve praktisch ingedeeld, waardoor je flink wat uren moet investeren wil je het hele systeem in je kop krijgen om er vervolgens snel in te kunnen navigeren. Nu is dat niet echt een groot probleem, dat vraagt gewoon om enige investering. Het daadwerkelijke probleem is echter wat groter en dat is dat het totaal onnavolgbaar is. Items zijn opgedeeld over twee personages, kan je verplaatsen maar lijken geen effect te hebben. Items zijn plots niet meer terug te vinden. Skills verdelen doe je op verschillende vlakken op verschillende punten zonder dat je een direct resultaat in de gameplay merkt. Natuurlijk is het een kwestie van tijd investeren en je verdiepen in wat alles doet, maar dat neemt niet weg dat het een onduidelijke warboel is dat onnodig veel tijd kost om te managen wil je alles precies zo instellen als je echt wilt.

De game vraagt in dat opzicht dus zeker enige loyaliteit wil je er echt veel plezier uithalen. Dat komt namelijk doordat de aanpassingen die jij doet niet direct een effect lijken te hebben. Dat is niet per se te wijten aan de statistieken van de objecten, verdeelde punten en meer, maar ook aan de game op zichzelf. De moeilijkheidsgraad is namelijk niet gestaag, maar verandert van ontzettend laagdrempelig naar best wel lastig. Het eerste uur hak je zonder problemen iedereen in de pan, het tweede uur is ineens vallen en opstaan. Gelukkig kan je wel op de plek respawnen waar je dood ging, mits je daarvoor genoeg geld hebt. Doodgaan is dus niet direct een grote afstraffing en dat maakt het een beetje goed.

Repetitieve gameplay krijgt een wending

Laten we wel wezen, de kritiekpunten tot zover zijn zeker iets om rekening mee te houden, maar het is niet zo dat de game daarmee gelijk een wanproduct is. Sterker nog, ondanks dat de moeilijkheidsgraad wat onstabiel is en dat het menu een overzichtelijke ramp blijkt, is de gameplay op zichzelf wel vermakelijk. Het is in de kern hack ’n slash, dus je loopt van hot naar her om quests te voltooien en ondertussen hak je alles in de pan wat je tegenkomt. Daar is het dus nergens origineel, maar de gameplay werkt in dat opzicht best wel lekker. De actie is vlot genoeg en kan je best een aantal uren bezighouden.

Als je echter wat verder in de game komt, komt er ineens een geheel ander element om de hoek kijken en dat is namelijk een tower-defense achtig aspect. Hierbij moet je golven van vijanden weerstaan, zoals de definitie betaamt en dat zorgt best voor een frisse afwisseling. Desalniettemin is en blijft de gameplay best wel repetitief. Dat is echter de kern van de gameplay dus daar moeten we natuurlijk niet al te moeilijk over doen. In dat opzicht valt de ontwikkelaar wel te prijzen, want het weet verschillende quests van een leuke extra opdracht te voorzien waardoor het net wat minder aanvoelt dan een 13 in een dozijn hack ’n slasher.

Met name de tower-defense achtige toevoeging zorgt voor de nodige afwisseling. Wat de game ook goed doet, is dat de personages zichzelf niet al te serieus nemen en bij vlagen komt er een humoristische opmerking uit die in deze context goed past. Dat is wat voor het plezier in de game zorgt en wat hier goed aan bijdraagt is dat het er best wel mooi uitziet. We moeten in gedachte houden dat we hier met een kleinere titel te maken hebben en dus een vrij klein budget. In dat opzicht komt het audiovisuele aspect goed uit de verf. De omgevingen zijn gevarieerd, mooi vormgegeven en zien er prima uit. Ook de voice-acting is op momenten erg degelijk en dat kunnen we waarderen.

Compleet pakket

Deze titel staat in de PlayStation Store als Extended Edition en dat is niet zonder reden. De basis game is namelijk al enkele jaren verkrijgbaar op de PC en ook andere platformen. De game heeft na de oorspronkelijke release ook wat downloadbare content gekregen en dit alles zit nu gewoon in de PS4 versie geïntegreerd. Daarmee krijg je het complete pakket en dat is natuurlijk fijn. De ontwikkelaar heeft echter voldoende tijd gehad om het technisch te optimaliseren voor de PS4, maar dat is toch waar de game een beetje in tekort schiet. Hoewel je met een aanschaf gelijk klaar bent en best een lange tijd vooruit kunt, zul je je op een gegeven moment aan bepaalde zaken gaan storen.

Dan niet zozeer de volstrekt onhandige structuur van het menu, maar vooral de laadtijden die vrij lang zijn. Laten we wel wezen, dit is een game die in technisch opzicht weinig capaciteiten van de PlayStation 4 zou mogen benutten. Toch kent de game wel vrij lange laadtijden en zo nu en dan wil de framerate ook nog wel eens inkakken. Veel vervelender is nog de besturing die een vrij onlogische indeling kent. Zo zit healen bijvoorbeeld pal naast teleporteren op het d-pad en bijgevolg bestaat het risico dat je midden in een gevecht ineens teleporteert naar een stad. Ja, dat kan behoorlijk vervelend zijn, omdat de kans groot is dat het gevecht dan gereset wordt. Ook raak je totaal het overzicht kwijt als je tegenover een grote groep vijanden staat. Dan staat iedereen zo hutje mutje op elkaar dat je je hoofdpersonage niet eens ziet, ook niet echt handig.