Review: 2Dark – Frédérick Raynal leerde ik op de gamescom kennen als de lichtjes overenthousiaste, maar immer sympathieke geestelijke vader van Alone In The Dark. Met die game creëerde Raynal in de jaren negentig zowaar het survival horror genre en daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor. Toch verbaasde hij in Keulen vriend en vijand door minder vriendelijke woorden over dit speltype te laten optekenen. Volgens hem is het survival horror genre per definitie egoïstisch van aard en moedigen de bijbehorende games mensen aan om aan zichzelf – en dan ook alléén maar aan zichzelf – te denken. In tegenstelling tot de meeste partijen aan beide uiteinden van het politieke spectrum, slaagt Raynal er trouwens meteen in om ook een oplossing voor het door hem bovengehaalde probleem op tafel te leggen. De naam van die oplossing? 2Dark.

Vermoorde onschuld

Raynal haalt in 2Dark onmiddellijk het grove geschut boven. Hij stelt je voor aan de doorleefde detective Smith en zijn gelukkige gezin, die gezellig een weekendje gaan kamperen aan de oever van een meer in de middle of nowhere. Nog geen minuut later ligt vrouwlief te baden in haar eigen bloed, onthoofd door één of andere onbekende maniak, en zitten Smiths jonge kinderen in de kofferbak van een snel wegrijdende bestelwagen zonder nummerplaat. Smith is, zoals te verwachten valt van een vader in zijn positie, een gebroken man. Hij doet er alles aan om de kidnapper te vinden en te laten boeten voor zijn daden, maar slaagt er enkel in om door ondoordacht gedrag zijn job bij de lokale politie kwijt te spelen. Stellen dat de dingen van kwaad naar erger gaan voor Smith, zou een smakeloos understatement zijn.

De game pikt de draad zeven jaar later weer op, wanneer Smith in zijn troosteloze appartement een nieuwslezer op TV hoort vertellen dat er opnieuw een aantal kinderen verdwenen zijn in een buitenwijk van de stad. Het spoor leidt naar het lokale pretpark, dat op een sinistere circustent na volledig verlaten blijkt te zijn. Smith trekt erop uit, vastberaden om de kinderen van een zekere ondergang te redden en hopend alsnog een spoor te vinden van zijn ontvoerde kroost. Het is het begin van een uitzonderlijk duister avontuur waarin Smith achter mensen aangaat die dingen met kinderen doen die het uitspreken niet waard zijn. Psychopaten verzamelen zich trots voor de cameralens, kinderen komen in de meest benarde situaties terecht en in de vaak aardedonkere levels wacht de dood om elke hoek.

Houston, we’re going to die

2Dark is een stealth game pur sang. 2Dark gaat mogelijk frustratie oproepende scenario’s niet uit de weg. 2Dark is moeilijk – zéér moeilijk. Smith wordt in absolute duisternis gesmeten en kan weliswaar rekenen op een uitgebreide inventaris, maar na verloop van tijd zal je merken dat daar eigenlijk echt niet zoveel nuttigs in terug te vinden valt. Het eerste wat je nodig hebt, is een degelijke lichtbron. Je aansteker blijft te allen tijde werken, maar biedt amper uitzicht op de inktzwarte levels. Een brandende kaars geeft al betere resultaten, maar is logischerwijs aan een timer verbonden, terwijl je meest effectieve lichtbron – je zaklamp – voorzien is van de minst energiebesparende batterijen die je je kan indenken. De levels van top tot teen onderzoeken om extra hulpmiddelen te zoeken, is met andere woorden een must.

Makkelijker gezegd dan gedaan, want zoals reeds aangegeven zit 2Dark tjokvol met potentieel dodelijke situaties voor Smith. Dat gaat van allesverslindende gaten in tot op het bot verrotte vloerplanken tot slapende leeuwen die in de detective maar al te graag een lekker avondmaal zien. Menselijke vijanden achtervolgen je meedogenloos en hebben ook telkens sterkere wapens dan jij, waardoor een rechtstreekse confrontatie op geen enkel moment een goed idee is. De baasgevechten vormen een intense uitzondering, al zijn deze vooral memorabel door hun ziekelijke uitgangspunt. Wat dacht je bijvoorbeeld van een moordlustige clown die kinderen in dierenpakjes hijst, om hen vervolgens onder het klappen van zijn zweep allerlei kunstjes te laten uitvoeren? Zoals ik al zei: Raynard gaat geen controverse uit de weg.

De schaduwen opzoeken is eigenlijk de enige oplossing en dat levert meteen een interessant dilemma op. In de duisternis zie je niets, maar ben je wel betrekkelijk veilig voor rondpatrouillerend gespuis, zolang zij je niet kruisen met hun zaklampen. Als je voor een lichtbron zorgt, zien ze je al van ver staan, maar kan je wel beter uitkijken waar je je voeten neerzet. Bereid je met andere woorden voor op een gezonde dosis trial-and-error wanneer je een level voor de eerste keer verkent. Verder is het vooral de bedoeling dat je zo stil mogelijk door de omgevingen trekt en de kinderen die in elk level verstopt zitten naar de uitgang begeleid. Dit word je op meerdere vlakken moeilijk gemaakt, niet in het minst door het feit dat vijanden soms behoorlijk onvoorspelbaar gedrag vertonen. En dat kan frustreren.

De jeugd van tegenwoordig

Een andere factor die weliswaar deel van de charme van 2Dark uitmaakt, maar tevens ook voor heel wat frustratie kan zorgen, zijn de kinderen zelf. Zij gedragen zich namelijk… wel, zoals kleine kinderen zich zouden gedragen in een levensbedreigende situatie. Huilen, ongehoorzaam zijn, er zelf op uittrekken en recht in de armen van de vijand lopen… Noem maar op. Ik zat meermaals met mijn handen in het haar wanneer de kids nog maar eens besloten een eigen willetje te hebben vlakbij een op de uitkijk staande psychopaat. Je hebt meerdere opties tot je beschikking om de kinderen te leiden – hen hardop (en dus luidruchtig) aanmanen om voort te maken, hen lokken met snoepjes of hen hardhandig over je schouder leggen – maar geen van deze mogelijkheden biedt honderd procent zekerheid op succes.

Het beste van twee werelden

De materie van 2Dark is – vergeef me mijn taalgebruik – redelijk fucked up. Het is al erg genoeg wanneer volwassenen in games of films tegen dergelijke situaties aanlopen, maar het feit dat in 2Dark kinderen het voornaamste slachtoffer zijn, deed mij toch meermaals slikken. Raynal toont alles in volle glorie, ook wanneer het gaat om een leeuw die een achtjarige van zijn ledematen ontdoet. Hij komt hier gek genoeg mee weg door een 8-bit cartoonstijltje te hanteren, dat volledig haaks staat op de volwassen toon van de game. Dat dit kan werken, bewees Lone Survivor enkele jaren geleden al. Ook Raynal slaagt in zijn opzet, al blijf ik erbij dat je dit soort stijltje als gamer moet kunnen verdragen. Love it or hate it, of zoiets. De spaarzame, doch zeer effectieve soundtrack is er overigens één om U tegen te zeggen.

Conclusie

Laat ik maar afronden met te stellen dat 2Dark een uniek experiment in het horrorgenre is. Het soort experiment dat ik wel vaker de revue wil zien passeren, maar daarnaast ook het soort experiment dat niet iedereen in gelijke mate zal weten te appreciëren. De game heeft een akelig uitgangspunt, een originele visuele stijl en aartsmoeilijke gameplay die na succes echter behoorlijk wat voldoening biedt. Tegelijkertijd moet ik geïnteresseerden waarschuwen voor het hoge trial-and-error gehalte en de hoge kans op frustratie. 2Dark slaagt erin om elk te redden kind van een eigen tegendraads willetje te voorzien, wat het realisme de hoogte injaagt, maar ook je kansen op slagen in elke situatie drastisch verlaagt. Wie graag te allen tijde de controle bewaart, laat 2Dark dus best heel ver links liggen.

Pluspunten

  • Duister en redelijk ziek verhaal
  • Stealth jaagt hartslag de hoogte in
  • 8-bit stijltje
  • Atmosferische soundtrack

Minpunten

  • Trial-and-error
  • Hoge kans op frustratie
  • Graag meer voice-acting

7.0