Review: Mass Effect: Andromeda – De tijd van de ontdekkingsreizigers… Columbus, Magelhaen… het moet nogal iets geweest zijn. Alles achterlaten wat je kent en liefhebt, en er gewoon op uittrekken, op zoek naar vreemde oorden en – als het even kan – een nieuw thuis. Ook bij BioWare fantaseren ze wel eens over deze tot de verbeelding sprekende glorietijd. Waarom zouden ze anders een gelijkaardig patroon volgen voor hun nieuwste uitstap in het Mass Effect universum? Voor Mass Effect: Andromeda werd elke vorm van bekend terrein zonder pardon in de prullenbak gekeild. De personages werden onderworpen aan een onherroepelijk afscheid en een winterslaap van maar liefst 600 jaar. Wanneer ze weer wakker worden, bevinden ze zich aan de andere kant van het heelal: in de Andromeda melkweg.

Pionier 2.0

Jij bent één van de dappere zielen die zich aan de grote oversteek waagt. Je naam is Ryder en je trekt samen met je broer of zus (afhankelijk van het geslacht dat je kiest) naar Andromeda, klaar om een nieuw leven te starten in het grote onbekende. De verwachtingen voor je personage zijn van meet af aan hooggespannen. Alec Ryder, je vader, is als “pathfinder” immers een onmisbare pion voor de onderneming; hij moet ervoor zorgen dat de mensheid een nieuw thuis vindt. Concreet komt dat neer op het vinden én bewoonbaar maken van tot dusver onontdekte planeten. Makkelijker gezegd dan gedaan. Eenmaal aangekomen in Andromeda gaat het namelijk direct fout. Je schip raakt beschadigd, de plaatselijke planeten blijken stuk voor stuk een pak onherbergzamer dan gehoopt en Alec Ryder legt het loodje in een op het eerste zicht onverklaarbaar ongeluk. Is dat even pech.

Drie keer raden wie de fakkel van Alec mag overnemen: jij. Op niet bepaald ceremoniële wijze word je als je vaders opvolger aangeduid en krijg je als kersvers pathfinder het lot van de honderdduizenden expeditieleden op je schouders gedrukt. Bij de titel hoort uiteraard een hightech ruimteschip – dat luistert naar de naam “Tempest” – en een aantal crewleden die stuk voor stuk een eigen willetje lijken te hebben. Aan jou om de opperjongleur uit te hangen. Jij mag er immers voor zorgen dat de onderneming voet aan grond krijgt in Andromeda, bent verantwoordelijk voor het vinden van geschikte plekken om kolonies op te starten én verliest best ook de plaatselijke politiek niet uit het oog, kwestie van niemand – vriend of vijand, bekend of onbekend – zonder reden voor de borst te stoten. Ah, Mass Effect, we hebben je gemist. Maar echt onverdeeld prettig is dit weerzien helaas niet.

De Light Versie

Ongeacht de aard van het verhaal en de figuren die erin rondlopen, heeft Mass Effect: Andromeda één groot voordeel waar vergelijkbare titels zonder aarzelen hun rechterhand voor zouden geven. BioWare mag immers vrolijk rondkloten in de flink uit de kluiten gewassen Mass Effect mythologie, een door hen geschapen zandbak waarin het nog steeds zeer fijn vertoeven is. Naast de mensheid zijn ook andere inmiddels iconische rassen als de Asari, de Krogan, de Salarians en de Turians naar Andromeda afgezakt, inclusief de vaak gespannen onderlinge relaties die de vorige games van een zekere credibiliteit voorzagen. Het is met andere woorden weer ouderwets leuk om op verkenning uit te gaan, je voorzichtig tussen de verschillende rassen door te manoeuvreren en passant je codex aan te vullen met allerlei diepgaande weetjes. Die laatste zijn zoals altijd tot in de puntjes uitgewerkt.

Daar staat helaas wel tegenover dat ik nooit echt het gevoel kreeg dat ik mezelf op onverkend terrein begaf. De nieuwe buitenaardse rassen wisten bijvoorbeeld nooit echt te verbluffen en ook de kersverse planeten die je voorgeschoteld krijgt, vallen netjes onder te verdelen in de gekende categorieën: woestijnplaneet, sneeuwplaneet, enzovoort. Het achterliggende plot is leuk genoeg om je aandacht vast te houden, maar verrast nooit zoals de originele trilogie dat wel deed. Hetzelfde geldt voor de personages die zich gaandeweg in je hart wurmen. Een cynische ziel ziet hier al snel afdankertjes opduiken van Shepards crewleden. Peebee, de enthousiaste salari-wetenschapper, heeft bijvoorbeeld wel wat weg van Liara, terwijl het echt niet zo’n grote stap is van salarian-piloot Kallo naar fan favourite Mordin. En terwijl de nieuwe personages hier en daar weten te beklijven, doen ze dat nooit zoals voorheen.

Het Mass Effect gevoel

Goed. Genoeg parallellen getrokken met de originele trilogie. Zowat elke game die probeert op te boksen tegen de avonturen van commander Shepard, zal zonder pardon het onderspit delven. Als op zichzelf staande entiteit weet Mass Effect: Andromeda echter voldoende te overtuigen om een aankoop te rechtvaardigen. De game schiet helaas iets te traag uit de startblokken, maar laat enkele uren later de teugels vieren en blijkt dan toch weer schijnbaar moeiteloos dat verslavende Mass Effect gevoel op te roepen. Adembenemende vergezichten en diepgaande dialogen (de occasionele misstap even met de mantel der liefde bedekt) houden je aan het scherm gekluisterd, terwijl de gameplay – die doorgaans nog steeds de vorm aanneemt van de betere third person shooter – dankzij onder andere een verbeterd coversysteem lekkerder in de hand ligt dan ooit tevoren.

Ook het RPG-aspect wordt niet uit het oog verloren. Je kan weer naar hartenlust skills aanleren, wapens modden en ruimtepakken in elkaar knutselen, in die mate zelfs dat ik al snel een beetje verloren liep in mijn eigen inventaris. Ook het feit dat je je dit keer niet hoeft vast te pinnen op één bepaalde klasse, maar deze gaandeweg kan aanpassen om je speelstijl te accommoderen, wordt geapprecieerd. Minder te spreken ben ik over de manier waarop je squad in de game verwerkt wordt. Vroeger kon je hen micro-managen om zo behoorlijk goede teamcombinaties uit je mouw te schudden. Dit is helaas geen optie meer. Hun harnas kiezen ze steevast zelf, terwijl ze ook op het slagveld door de AI aangestuurd worden – met voorspelbare frustraties als gevolg. Ja, technisch gezien kan je je teamgenoten een richting uitsturen, maar echt standvastig zijn ze niet. Met andere woorden: ze luisteren voor geen meter.

Dit ondermijnt helaas de team georiënteerde gameplay die van Dragon Age en Mass Effect zo’n absolute lust zou moeten maken. Nu heb je vaak het gevoel een dertien-in-een-dozijn third person shooter met wat magische elementen te spelen en dat vind ik jammer. Wie echt met andere mensen wil samenwerken, moet dit keer terugvallen op de oerdegelijke multiplayer, maar laten we eerlijk zijn: dat is niet echt de reden waarom je een Mass Effect game in huis haalt. Let op: niet alle aanpassingen zijn nefast; de Nomad, het voertuig waarmee je de verschillende omgevingen – ingedeeld in verschillende mappen van gemiddelde grootte, te vergelijken met de wereldindeling uit Dragon Age: Inquisition – doorkruist, ligt ongelooflijk fijn onder de duimen. Het verkennen van de verschillende planeten wordt zo nooit een straf. Meer zelfs: ik beschouw het als één van Andromeda’s sterkere elementen.

Niemand is perfect

Voordat de reviewcode bij mij thuis op de mat viel, explodeerde het internet met allerlei geruchten over afgrijselijke gezichtsanimaties en een ontelbare hoeveelheid bugs. Zelden heb ik een game zo aan het kruis genageld zien worden als Mass Effect: Andromeda. De eerlijkheid gebiedt mij echter om te zeggen dat het allemaal wel meevalt. Ik heb gedurende mijn tijd met de game bijzonder weinig glitches de revue zien passeren. Een gekke pose hier, een wegvallende lijn dialoog daar… niets dat me echt uit de game haalde. De gezichtsanimaties zijn wél ondermaats en horen eigenlijk op de vorige generatie consoles thuis. De omgevingen daarentegen worden met heel veel zorg op je scherm geprojecteerd en zijn ook duidelijk met veel oog voor detail ontworpen. Het lijkt haast alsof Bioware geen tijd meer had om de gezichten op dezelfde manier in orde te krijgen. En dat is een keuze waar ik mee kan leven.

Waar BioWare wél meer tijd in had mogen steken, is het ontwerpen van degelijke zijmissies. Begrijp me niet verkeerd, alles past netjes binnen het vooraf vastgelegde kader van de ontdekkingsreiziger en heeft dus een functie binnen het overkoepelende verhaal. Dat neemt echter niet weg dat de zoveelste verzamelqueeste na verloop van tijd op irritatie getrakteerd zal worden. Je questlog vult zich gaandeweg op met een karrenvracht aan objecten die je dient te vinden, waardoor je na verloop van tijd door het bos de bomen niet meer ziet staan. Jammer, want zo gaan ook die paar daadwerkelijk intrigerende verhaallijnen die hier en daar de kop opsteken een beetje verloren. De keerzijde van de medaille is dat je te allen tijde genoeg te doen zal hebben. Ryder leidt immers aan een nog niet benoemd altruïstisch syndroom dat hem dwingt om iedereen te helpen met zijn of haar klusjes.

Conclusie

Het is oh zo makkelijk om Mass Effect: Andromeda met de grond gelijk te maken. De vraag is echter of ik dat wel moet doen. De vergelijking met de oorspronkelijke trilogie doorsta je immers niet zomaar en het is een niet te benijden taak om het op te nemen tegen de inmiddels als legendarisch bestempelde avonturen van Commander Shepard. Een rechtstreekse confrontatie werpt dus allerminst een gunstig licht op Andromeda, maar wie naast de minder meeslepende verhaallijn, dito personages en technische onvolmaaktheden kijkt, stuit toch weer op gameplay die de tand des tijds doorstaan heeft en een wereld die absoluut verkend mag worden. Grafisch wekt de game eveneens gemengde gevoelens op, maar dat wordt dan weer ruimschoots goedgemaakt door een gepast epische soundtrack en doorleefd stemmenwerk. Dit is puur en typisch Mass Effect; en dat is nooit een slechte zaak.

Pluspunten

  • Verhaal weet te intrigeren
  • Leunt voldoende op Mass Effect lore
  • Speelt soepel (inclusief de voertuigsegmenten)
  • Héél veel te doen
  • Adembenemende landschappen
  • Knappe soundtrack en sterk stemmenwerk

Minpunten

  • Verhaal schiet tekort in vergelijking met de originele trilogie
  • Overdaad aan verzamelqueesten
  • Amper interactie met je squad op het slagveld
  • Technische onvolmaaktheden
  • Bij vlagen hemeltergende gezichtsanimaties

7.5