Review: Late Shift

Review: Late Shift – Films zijn inmiddels een stokoud middel om mensen te entertainen. Games zijn in vergelijking met films nog relatief jong, ondanks dat de jaren ook aardig beginnen te tikken. Op zichzelf is elk medium prima tijdverdrijf, maar er zijn altijd partijen die dat proberen te combineren. Dat zagen we vorig jaar bijvoorbeeld met het geslaagde The Bunker en nu is er een nieuwe, soortgelijke game: Late Shift. Het is en blijft een wat vreemde combinatie, interactieve films als game, maar dat betekent niet dat er geen plezier uit te halen valt.

Kies de volgende scène

In Late Shift volg je het verhaal van een jongeman met de naam Matt. Hij leidt een doodgewoon – ietwat saai – leventje waarbij hij een beetje studeert en bijverdient als nachtportier in een autogarage. De game begint op een gewone dag waarop Matt naar zijn werk gaat en daar plaats neemt in het hokje van de portier, om te gaan studeren op momenten dat er niemand is. Maar al snel komt zijn rustige avondje in een stroomversnelling terecht en raakt hij onbedoeld betrokken bij een club criminelen die een waardevol object willen stelen.

Het verhaal van Late Shift is als je het voor de eerste keer beleeft een lekker ontspannen en leuke ervaring. In tegenstelling tot The Bunker krijg je nu niet de keuze in welke richting het hoofdpersonage beweegt en welke specifieke acties hij verricht. In Late Shift heb je namelijk te maken met een film die een uur tot anderhalf uur kan duren. Gedurende deze film krijg je geregeld keuzes voor je kiezen die bepalend zijn voor de daaropvolgende scènes. De tweede playthrough zal hierdoor compleet anders zijn dan de eerste en het verhaal past zich daar logischerwijs aan aan, mits je afwijkende keuzes maakt.

De keuzes hebben dus een groot effect op hoe het verhaal zich ontvouwt en wat jij te zien krijgt gedurende je speelsessie. Dat is een interessant gegeven, want daarmee kan je alle kanten op qua verhaal. Toch is de game niet dermate uitgebreid dat het butterfly effect voor 100% benut wordt. Uiteindelijk komt de rode lijn altijd op hetzelfde neer, maar je bepaalt wel de volgorde van de situaties en of je wel of niet op een bepaald punt uitkomt. Desalniettemin blijft het een leuke ervaring om eens te beleven, want het opsplitsen van het verhaal is en blijft op zich voldoende voor meerdere playthroughs.

Onder druk snel beslissen

Het gegeven kennen we vooral van de games van Telltale, een keuze maken onder tijdsdruk. Ook dat keert terug in Late Shift en de voornaamste reden daarvoor is om je echt betrokken bij het verhaal te voelen. Dat laat een goede impact achter omdat de playthroughs aanzienlijk van elkaar kunnen verschillen. Dat is ook niet zo gek, want er zijn 14 hoofdscènes en het kan zomaar zijn dat je na één keer spelen er slechts 10 gezien hebt. Om er nog een schepje bovenop te doen: de game beschikt over 7 verschillende eindes en dat betekent in theorie dat je het zeven keer kan doorlopen.

Dit alles hangt van de keuzes die je maakt af en hoewel je in eerste instantie vooral op gevoel zal reageren, is een tweede keer spelen voornamelijk gericht op juist het tegenovergestelde doen. Ook hierbinnen kunnen weer nieuwe situaties ontstaan, waardoor er qua verhaallijnen voldoende te beleven is. De game zal ook onthouden hoeveel eindes je hebt gezien en hoeveel scènes je hebt doorlopen, ook al start je opnieuw. Dit zodat je kan bijhouden hoeveel routes je nog kan volgen. Helaas biedt de game niet echt een overzicht in waar nog belangrijke afsplitsingen zitten, waardoor het vooral neerkomt op hoe goed je dingen kan herinneren.

Geniet van de film… maar huh?!

The Bunker was een prima game die slaagde in haar bedoeling. Late Shift hoort in dezelfde categorie thuis, maar is qua ervaring toch behoorlijk anders. Dit omdat je per definitie met een interactieve film te maken hebt en je continu keuzes moet maken. Je kan in tegenstelling tot The Bunker niet backtracken en nieuwe ruimtes inspecteren. Dat is een wezenlijk verschil en dat maakt het verhaal vertellen in Late Shift wel praktischer en ogenschijnlijk is de manier waarop deze game dat presenteert de beste weg.

Een probleem dat hier echter bij komt kijken, is dat het een incoherent geheel is/kan zijn. Dat zal je vooral bij een tweede en derde playthrough gaan merken. Het verhaal zal op zichzelf 100% kloppen als je alle scènes individueel bekijkt en daarin een logische keuze maakt. Maar dat is gelijk een probleem, want sommige keuzes zijn namelijk niet logisch voor de scène die de game vervolgens aan je presenteert. Sterker nog, er zitten best wel wat stomme fouten in het geheel die je pas bij een latere playthrough gaan opvallen. Dat heeft te maken met het gegeven dat de makers op bepaalde momenten wat lui zijn geweest om extra fragmenten op te nemen, zodat de scène in kwestie voor het verhaal klopt.

Bijvoorbeeld, zonder te spoilen, in het begin van de game wordt een specifiek aspect van een object benoemd en later in de game vertelt iemand jou dat. Die persoon plaatst daarbij de opmerking dat je die informatie niet van hem hebt. Dat is best raar, want het is ‘common sense’ voor alle betrokkenen, aangezien dat in eerste instantie voor een groot publiek werd verteld. Of wat te denken van Matt die in een situatie terecht komt waarbij hij gewond raakt aan zijn duimen en dat hij daar in de volgende scène ineens geen zichtbare wonden meer heeft. Slordig en het haalt je uit de ervaring.

Dan is er nog een wat groter euvel en dat is dat je bij bepaalde routes zult merken dat er cruciale scènes ontbreken die qua context van wezenlijk belang zijn voor het verhaal dat je op dat moment volgt. Ook zijn er routes die qua verhaal compleet onlogisch zijn naargelang de uitspraken van de personages op eerdere momenten, hun gedrag of bijdrage in het geheel. Dat is best jammer, want dat maakt het opnieuw spelen van de game een stuk minder leuk. Dan te bedenken dat onze eerste playthrough qua verhaal – naar onze interpretatie – klopte, maar dat hoeft niet zo te zijn als jij gaat spelen, aangezien het geheel van de keuzes die je maakt afhangt.