Review: Human: Fall Flat

Review: Human: Fall Flat – In games kun je vaak de meest complexe dingen doen met een druk op de knop. Een deur openen of het herladen van een geweer vraagt in de echte wereld wel wat moeite, maar in de digitale wereld van videogames hoef je alleen één van je vingers even te bewegen zodat een knopje wordt indrukt. In Human: Fall Flat moet je echter wel degelijk moeite doen om de meest simpele dingen voor elkaar te krijgen. Dat vraagt dus veel geduld van de speler, maar blijft een game dan wel leuk?

Mens val plat

Human: Fall Flat is een puzzelgame waarbij physics een grote rol spelen. Jij wordt (letterlijk) in een level gedropt en je moet naar de uitgang zien te komen. Een aantal verschillende obstakels en/of opdrachten moeten dit onmogelijk voor je maken, maar natuurlijk is er voor elk probleem een oplossing. Jij krijgt de controle over een wit rubberachtige mannetje zonder gelaat. Je ziet dus weinig aan hem, maar hij zit vol persoonlijkheid. Nu kun je hem wel kleding en dergelijke aangeven, maar eigenlijk wordt hij daar veel meer een generiek mannetje van, hoe raar dat ook klinkt.

Puzzelen zonder nadenken

Human: Fall Flat wordt dus omschreven als een puzzelgame, maar het puzzelen is juist niet waar deze titel het van moet hebben. Negen van de tien keer is het meteen duidelijk wat de bedoeling is, maar is juist het daadwerkelijke doen het ‘probleem’. Het besturen van het hoofdpersonage gaat niet zo vloeiend doordat hij uit een rubberachtige substantie bestaat. Ook de besturing is niet helemaal wat je gewend bent. Het lopen doe je wel gewoon met de linker analoge stick, maar je schakelt je armen in met de L1- en R1-knoppen. Wil je je armen omhoog bewegen, dan moet je de camera naar beneden bewegen en wil je je armen naar beneden doen, dan beweeg je de camera naar boven. Dit vraagt dus enige gewenning.

Gelukkig heb je al snel door hoe alles precies werkt, maar dan nog is dat geen garantie dat alles goed gaat. Zo is het op een hoger platform komen een moeilijkere opgave dan in andere games en ook het vastpakken van voorwerpen gaat allesbehalve vloeiend. Alles in de wereld heeft zijn eigen physics en die kunnen je helpen, maar ook tegenwerken. Zelfs een deur openen of een hendel overhalen vraagt aardig wat concentratie van de speler. Dit is dus niet voor elkaar te krijgen met een simpele druk op een knop, zoals je van andere games gewend bent. Het is een beetje te vergelijken met het spel Octodad, waar je ook flink je best moet doen om te kunnen bewegen.

Vertrouwen

Dat je niet voor honderd procent kunt vertrouwen op wat het hoofdpersonage zal doen, staat dus centraal in Human: Fall Flat. Dat is in het begin heel erg tof en zorgt regelmatig voor een lach op je gezicht. Het gaat vaak niet zoals je het voor ogen hebt en dat heeft geregeld komische gevolgen. De ‘puzzels’ zijn dan zo afgestemd dat je door een beetje doorzettingskracht te tonen uiteindelijk toch voor elkaar krijgt wat je wil doen. De gameplay is goed in balans, zodat alles nog leuk blijft, ook al zal je af en toe flink wat moeite moeten doen en ga je soms letterlijk op je bek.

&$#@*?!!!

Ben je eenmaal over de helft, dan wordt het een ander verhaal. Het is nog steeds overduidelijk wat je moet doen, maar om iets voor elkaar te krijgen, vraagt de game steeds meer van je geduld. Je moet soms zo pietepeuterig te werk gaan, dat het een hele vervelende bezigheid wordt en zelfs hulp van een tweede speler wil dan niet helpen. Dit slaat uiteindelijk door naar frustratie en het is dan meer regel dan uitzondering dat er woorden uit je mond komen waar je zelf van zult schrikken. Het lijkt er dan ook op dat Human: Fall Flat uit twee delen bestaat. De eerste helft van de game bestaat uit leuke opdrachten en de tweede helft uit vervelende en vooral langdradige klusjes. En dat terwijl de opzet hetzelfde is.

Verschil moet er zijn?

Een goed voorbeeld is dat je ergens in de eerste helft en ergens in de tweede helft een kraan moet bedienen. De eerste keer kun je meteen in de kraan stappen en je lekker uitleven. De tweede keer moet je meerdere handelingen verrichten voordat je daadwerkelijk de kraan kunt besturen. Je bent echter zo lang bezig om de voorbereidende handelingen te doen – doordat dit om uiterste precisie vraagt en de opzet van de game dit juist niet toelaat – dat je er al helemaal klaar mee bent voordat je met de kraan aan de gang kunt gaan. Zo zijn er nog een aantal dingen die in het eerste gedeelte wel leuk zijn, maar in het tweede gedeelte je volledig frustreren.

Tip van de dag

Als laatste hebben we nog een kleine tip voor je. Dat is natuurlijk normaal niet de bedoeling in een review, maar toch willen we jullie het volgende meegeven: verhoog direct de sensitiviteit van de rechter analoge stick. Als je een tijdje met de game bezig bent, dan kun je op een gegeven moment heel veel tijd kwijt zijn aan bepaalde puzzels, doordat de camera niet snel genoeg beweegt. Je kan daardoor je armen van het hoofdpersonage niet snel genoeg naar boven of naar beneden brengen en dat is op sommige momenten echt cruciaal. Stel de sensitiviteit dus hoger in, want dat scheelt je echt een hele hoop frustratie. Nu is dat probleem dus heel erg snel verholpen, maar het is toch raar dat je dit handmatig moet doen.

Positieve afsluiting

Om niet op een negatieve noot te eindigen, halen we ook nog even de graphics aan. Deze hebben, net als het hoofdpersonage, in principe weinig om het lijf, maar komen toch goed uit de verf. Deze bestaan uit polygonen die negen van de tien keer niet van textures zijn voorzien. Dit geeft een hele simpele, maar ook een hele cleane uitstraling. Doordat er wel gebruik wordt gemaakt van schaduwen, krijg je toch het idee dat je je in een levende wereld begeeft en dat is heel tof. PlayStation 4 Pro-bezitters kunnen de game zelfs in 4K spelen voor een nog scherpere weergave.