Review: Little Nightmares

Review: Little Nightmares – Little Nightmares is één van die titels die mij positief wisten te verrassen op de gamescom. Een sfeervol aangeklede stand vormde een prima ankerpunt, waarna de intrigerende demo deze op maat getrapte voorzet netjes binnenkopte. Ik was verkocht. Acht maanden later viel dan eindelijk het afgewerkte product op de deurmat. Met een gezonde dosis scepsis knipte ik de lichten uit, zette mij achter mijn televisiescherm en liet mezelf onderdompelen in de bijzondere wereld die ontwikkelaar Tarsier Studios gecreëerd heeft. Een dikke vier uur later rolde de aftiteling over het scherm en stond mijn conclusie vast: dit is een onvergetelijke ervaring die elke horrorliefhebber actief moet opzoeken. Onmiddellijk, als het even kan.

Kleine hints

Welkom in de “Maw”, een grotesk, drijvend complex dat vanop een afstand wat wegheeft van een omgekeerde ketel met een vuurtoren als kroon. Op de poster die vooraf prijsgegeven werd, heeft het geheel wel wat weg van het iconische lichtbaken uit BioShock, maar laat je vooral niet misleiden: de game gaat niet van start in de vuurtoren, noch zal je er in de loop van het avontuur zelf heen reizen. Jij bent Six, een piepklein meisje met een gele regenjas, die ze vermoedelijk aangetrokken heeft om zich te beschermen tegen de monsters uit The Village. Gewapend met een bovengemiddelde dosis gezond verstand en een aansteker als lichtbron, baan je je met Six een weg door de onheilspellende onderbuik van de “Maw”, waar je de ene misvormde verschrikking na de andere tegen het lijf loopt. Gruwelen in stijl, heet dat.

Oh, had je een korte omschrijving van het verhaal verwacht? Nou, dat ligt eerlijk gezegd nogal moeilijk. Aan de doorleefde hoeken en gaten te zien, heeft de “Maw” wel degelijk een kleine berg huiveringwekkende verhalen te vertellen, maar Tarsier Studios is geenszins van plan om ons het plot met de paplepel in te gieten. Meer dan wat kleine hints krijgen we niet… en eigenlijk is dat net te weinig. Ik kon uit de opeenvolging van levels opmaken onderdeel te zijn van een niet al te koosjer experiment waarin kinderen… ja, wat eigenlijk? Omgevormd worden tot monsters? Klaargestoomd om te dienen als maaltijd voor de griezels die op de “Maw” rondlopen? Ik heb er het raden naar en een snelle rondvraag op Google bevestigt dat ik niet alleen ben. Niet dat dit erg is; Little Nightmares wordt zo des te meer jouw avontuur.

Klein beetje kippenvel

Het is dus interpreteren geblazen en wie mijn horrorcolumns de voorbije maanden gevolgd heeft, weet inmiddels dat ik enige suggestie wel kan waarderen in mijn griezelverhalen. En als Little Nightmares zich als één ding profileert, dan is het wel als sprookjesachtig griezelverhaal voor het slapengaan. Het spel zadelt je eigenlijk van meet af aan op met een oncomfortabel gevoel, volledig te wijten aan de groteske omgevingen, volgestouwd met alledaagse voorwerpen die volledig uit proportie getrokken zijn. Denk aan torenhoge ladekasten, een onmetelijk ruim volgepropt met schoenen en reusachtige meubels die om de één of andere reden hoog boven de vloer bengelen. Vergeet ook de bewegingsloze benen niet van de arme ziel die zich om onbekende reden opgehangen heeft. Kippenvel krijg je er wel van.

Wat ook helpt, zijn de vijanden die Six op haar pad treft. De gigantische, waggelende creaturen zijn gepast walgelijk, lijken wel uit klei opgetrokken te zijn en bewegen met een verontrustend stopmotion effect dat de creep factor de hoogte injaagt. Conceptueel zijn ze stuk voor stuk een schot in de roos, van de blinde conciërge met ellenlange grijparmen tot de moddervette tweelingzusjes die voor het eten op de “Maw” zorgen. Leuk detail wat dat laatste duo betreft: om een onbegrijpelijke reden dragen de zusjes andermans gezicht als masker, een gruwelijk detail dat pas tot me doordrong wanneer één van hen zich begon te krabben onder haar opbollende wang. Wat design betreft, scoort Little Nightmares dus onvervalste topcijfers.

Klein beetje 2D

De gameplay doet een beetje denken aan Limbo, of het enigszins recent verschenen Inside. Je begeeft je in een semi-2D wereld, met hier en daar wat diepte, zodat je niet alleen naar links of rechts kan gaan, maar ook in beperkte mate voor- en achteruit. Dit werkt doorgaans prima, al zou ik liegen als ik niet zou toegeven dat ik af en toe bleef steken achter objecten in het decor waarvan ik had durven zweren dat ze zich niet in mijn looproute bevonden. Gezien de hele game draait om stealth en een goede timing dus te allen tijde belangrijk is om uit het zicht van de monsters te blijven, kon ik dat soort misvattingen missen als kiespijn. Erger wordt het wanneer je dit meemaakt in één van Little Nightmares’ talrijke achtervolgingssegmenten. Gelukkig gebeurt het niet te vaak en zijn de checkpoints vergevingsgezind.

Dat Little Nightmares zoveel spanning oproept, heeft het volledig te danken aan het eerder genoemde level design. Jij bent bijzonder klein en kijkt dus constant tegen uitdagingen aan die iemand van normale grootte niet kent. Bijgevolg mag je om de haverklap makkelijke, doch charmante omgevingspuzzels oplossen, die vaak neerkomen op het vinden van een sleutel of het verschuiven van een stuk meubilair om bij de deurklink te kunnen. Eén keer kwam een noodzakelijk element vast te zitten in het decor, waardoor ik noodgedwongen terug moest naar het laatste checkpoint. Eén keer kan echter gebeuren en die mantel der liefde die ik enkele maanden geleden gekocht heb moet ik toch ergens voor gebruiken. Over het algemeen weet Little Nightmares dus ook behoorlijk te scoren op vlak van gameplay.

Klein beetje van alles

Little Nightmares is kort. Zeer kort. Ik bereikte de aftiteling de eerste keer na iets meer dan vier uur spelen en heb wel degelijk mijn tijd genomen om elk detail onder de loep te nemen. Geoefende spelers mogen die speelduur halveren. Er zijn verzamelobjecten aanwezig door de levels heen, maar niet voldoende om meerdere playthroughs te rechtvaardigen – al zal je zeker willen terugkeren om de knap vormgegeven levels opnieuw te bestuderen. Grafisch heb ik dan ook absoluut niet te klagen. Het semi-cartooneske stijltje verwondert en doet huiveren in gelijke mate, en de duivel zit hem dikwijls in de details. Gesproken dialogen vind je in Little Nightmares niet terug, maar de omgevingsgeluiden zitten telkens exact juist en de gepast kindse soundtrack liet meermaals een rilling over mijn rug lopen.