Review: The Disney Afternoon Collection

Review: The Disney Afternoon Collection – Vroeger waren we eigenlijk veel beter in games. Als we terugdenken aan het tijdperk van de NES krijgen we altijd warme, nostalgische gevoelens en zouden we soms wensen dat we weer dat gevoel van magie terug hadden wanneer je een nieuwe cartridge in je systeem plaatste. Eén ding dat we ons daarbij niet goed realiseren, is dat als wij nu terugkeren naar deze games, deze verdomd lastig zijn. En ja, het is enigszins beschamend wanneer je zit te vloeken en te tieren omdat je voor de tiende keer in een bepaald level bent afgegaan en je partner vraagt: “Wat is er? Ben je Dark Souls aan het spelen?” en jouw reactie daarop is: “Nee, de Disney Afternoon Collection”.

Nostalgie alom

Voor de mensen die niet bekend zijn met deze recent uitgebrachte collectie, het gaat hier om een stel klassieke spellen van Capcom die zijn gebaseerd op diverse tekenfilms van Disney. In Amerika was de Disney Afternoon een begrip, dus wellicht dat de titel hier in ons kleine kikkerlandje niet veelzeggend zal zijn. Maar met een collectie bestaande uit beide delen van DuckTales, beide delen van Chip ’n Dale, ofwel Knabbel en Babbel, Darkwing Duck en Tailspin, krijg je voor twintig euro behoorlijk veel waar voor je geld. Ik hoor je denken: Hebben we recent niet al een remaster van DuckTales achter de rug? Dat klopt, maar de games in deze collectie zijn de klassieke 8-bit uitvoeringen. Is dat vandaag de dag nog een goed ding?

Disney Souls

De bekendste titels uit deze collectie zijn wellicht de DuckTales games. De serie was vroeger immens populair en de eerste DuckTales game was daarbij eigenlijk het bronmateriaal voor elke opvolgende Disney game uit de stal van Capcom, met Talespin als kleine uitzondering, gezien je daarin een vliegtuig bestuurt. De opzet is vrij simpel: het zijn namelijk gewoon platformgames. Of ja, we zeggen nu wel ‘gewoon’, maar Capcom had in haar eerdere dagen volgens mij een hekel aan mensen, want deze games zijn moeilijk. Echt heel erg moeilijk. Is dat erg? Nee, wij houden hier wel van een uitdaging. En ondanks dat is Digital Eclipse, de studio die deze collectie naar de hedendaagse platformen heeft gebracht, wel zo lief geweest om een paar beginnerfuncties in te bouwen.

Ook zijn deze klassiekers nog van wat nieuwe modi voorzien. Zo is er natuurlijk een time-attack toegevoegd, met online scoreborden om zo je vrienden even in te wrijven hoe goed jij wel niet bent in DuckTales. Ook is er een modus genaamd ‘Boss Rush’, waarin, je raadt het al, je zo snel mogelijk bij de baas moet komen. Eén van de belangrijkste en wellicht ook onmisbare elementen is de rewind knop. Op het moment dat je net even een fout maakt waardoor je afgaat, kan je het spel een beetje terugspoelen. Of je dit wil doen, ligt natuurlijk geheel aan jou, want de hardcore DuckTales-spelers onder ons hoeven deze knop natuurlijk nooit te gebruiken. Voor mensen die dit niveau van uitdaging niet echt gewend meer zijn, is het een welkome toevoeging. Want zoals bij veel klassieke platformers het geval is: ga je af, dan ga je terug naar het begin van het level. Knabbel en Babbel waren nog nooit zo genadeloos.

Met je neus voor de buis

Er zijn wel vaker 8-bit klassiekers opnieuw uitgebracht, waarbij sommigen zich heel goed vertalen naar onze hedendaagse televisies en anderen ervoor kiezen om de ervaring wat authentieker te houden. Helaas heeft Digital Eclipse in het geval van de time attack en boss rush voor dat laatste gekozen, want wanneer je bezig bent met diverse obstakels te ontwijken in Talespin, is het beeld behoorlijk klein door het kader om je beeld heen. Dit is waarschijnlijk het geval om jou continue de leaderboards te laten zien, echter hoef je die niet altijd in je scherm te hebben. Daarnaast verhinderd het je behoorlijk om een goede score neer te kunnen zetten.

De collectie voelt erg authentiek aan, mede door de presentatie die wordt meegegeven. Het menu, waarin je kiest als welk Disney figuur je als eerste zal sterven, volgt volledig het kleurenpalet van de daadwerkelijke Disney Afternoon uit Amerika. Overal op je scherm zie je de Disney figuren in de achtergrond verwerkt zitten en zelfs het storende kader om je beeld heen is opgebouwd uit figuren uit de tekenfilm die je op dat moment aan het spelen bent. Erg leuk blijft de soundtrack. Om de één of andere reden heeft het een bepaalde charme om de bekende DuckTales theme in 8-bit uit je speakers te horen kraken.

Samen vloeken

Een heel belangrijk aspect van bijvoorbeeld Chip ’n Dale, is natuurlijk de coöp die in deze game verwerkt zit. Deze is gelukkig niet verloren gegaan en dus kunnen de voor multiplayer geschikte titels ook gewoon in multiplayer worden gespeeld. Wel alleen lokaal natuurlijk, voor dat echt nostalgische gevoel. Een behoorlijk groot pluspunt is dat beide spelers individueel kunnen kiezen met welke knoppen ze willen spelen. Je kan zelf helemaal instellen welke knop je voor welke actie wilt gebruiken. Als je een verstokte first person shooter fanaat bent en het onwennig vindt om met één van de PlayStation toetsen te schieten wanneer je als Darkwing Duck door de stad vliegt, kan je er ook voor kiezen om deze gewoon onder de R2 knop te zetten.