Review: What Remains of Edith Finch

Review: What Remains of Edith Finch – Enkele jaren geleden bracht de ontwikkelaar Giant Sparrow ons The Unfinished Swan, een unieke game die we destijds met een zeer mooi cijfer beoordeelden. De ontwikkelaar heeft gelukkig niet stilgezeten, want hun nieuwe project was What Remains of Edith Finch. Een game die lang in ontwikkeling is geweest, maar nu verkrijgbaar is via de PlayStation Store. Net zoals in The Unfinished Swan heben we hier te maken met een walking simulator, maar wel eentje van een creatief kaliber dat we zelden eerder hebben gezien.

De familie Finch

In deze game neem je de rol aan van Edith Finch, een jongedame die na het overlijden van haar moeder een sleutel krijgt. Deze sleutel is natuurlijk voor iets, maar Edith weet niet precies wat. Dat brengt haar naar het huis van haar familie, dat veel verschillende verhalen herbergt. De Finch familie was op zich een prima familie, maar ze hebben de illusie dat er een vloek over hen heerst. Veel familieleden zijn op een merkwaardige manier om het leven gekomen en het is aan jou om te ontdekken wat er allemaal is gebeurd.

Het enorme huis van de Finch familie kent veel kamers die allerlei familieleden toebehoorde en gedurende het avontuur van iets meer dan twee uur zul je al deze verhalen gaan ontdekken. Wat is er met je opa gebeurt? Wat is er met je neef gebeurt? Iedereen kent zo zijn eigen verhaal en dat zal op uiteenlopende manieren gaan ontdekken. Het verhaal op zichzelf is erg interessant en maakt het de moeite waard om de game te spelen, maar waar de game vooral in uitblinkt is de ongekende creativiteit waarop de verhalen vertelt worden.

Van tak naar tak springen als een kat

Ieder verhaal van ieder familielid kan je ontdekken in de kamers van deze personen. De sleutel die je van je moeder gekregen hebt opent het eerste geheime luik in het huis en vanaf daar ga je in een relatief lineair pad de verhalen af. Zo begin je in de kamer van Molly, een jong meisje met een levendige fantasie. Ze heeft hetgeen ze beleefde (in haar dromen wellicht) opgeschreven en terwijl je leest, word je meegenomen in de fantasiewereld van Molly. Voor je het weet spring je als een kat van tak naar tak om even later te veranderen in een uil die op konijnen jaagt.

Klinkt totaal bizar en dat is het ook, maar ja… dat is de levendige fantasie van een kind. Wat te denken van Calvin, die dacht dat hij kon vliegen en op een gegeven moment over de kop slaat met de schommel om vervolgens in zee te belanden en nooit meer terug te keren. Veel unieker is nog het verhaal van Barbara, die als kind een enorme ster was. Haar leven was in haar jonge jaren zelfs zo succesvol dat haar iconische schreeuw haar handelsmerk is geworden. Van een oudere Barbara zijn zelfs comics verschenen en één daarvan vertelt het mysterieuze verhaal van haar dood.

Dat heeft als gevolg dat de kaders in de comic ineens tot leven komen en je daarin de gameplay ervaart. Het is uniek, bijzonder en memorabel. Elk verhaal is op zijn eigen manier vormgegeven en loopt uiteen van bizar (zie Molly) tot extreem creatief (zie Barbara), maar ook zijn er tragische gebeurtenissen, zoals die van de peuter Gregory. Hoewel de manieren waarop de familieleden zijn gestorven an sich natuurlijk geen prettig onderwerp zijn om continu mee geconfronteerd te worden, doet Giant Sparrow dat op een mooie en bij momenten zelfs eervolle manier.

Dan te bedenken dat we slechts een paar verhalen hebben aangehaald, zonder die in detail te omschrijven. Het verhaal van Lewis is ook een hoogtepunt, gezien hij met geestesziekten te maken heeft, wat op een uitzonderlijk mooie manier gepresenteerd wordt. De verhaalvertelling, de manier waarop zich dat vertaalt naar de gameplay en hoe jij dat uiteindelijk beleeft is werkelijk waar weergaloos. Geen enkel moment zal je je vervelen gedurende het spelen en dat komt omdat elk verhaal uniek gepresenteerd wordt, waardoor je keer op keer benieuwd bent naar hetgeen komen gaat.

Genieten van A tot Z

Wat bijdraagt aan het sfeervolle geheel is dat het huis bijzonder te noemen is. Qua constructie kan je je afvragen of het bouwkundig allemaal verantwoordelijk is, maar ondanks dat gegeven zit het vernuftig in elkaar. De kamers en de gangen leiden allemaal naar elkaar waardoor je op een soort ontdekkingstocht bent. Elke kamer vertelt wat over de familieleden in zowel de inrichting als de bijkomende details. Het ziet er doorleeft, mysterieus doch erg gewoontjes uit. Tel daar de erg nette graphics bij op en What Remains of Edith Finch in op dat vlak een uitstekende game geworden. Het enige wat hierin wel nadelig is, is dat de game zo nu en dan kampt met framerate issues.

Het wil weleens inzakken en dat kan bij momenten wat storend zijn. Het is gelukkig minimaal, maar wel iets dat opgelost moet worden. Dat is overigens ook het enige puntje van kritiek, hoewel de game misschien wat aan de prijzige kant is voor de speelduur die het kent. Je bent in pakweg twee uur door de game heen en als je alle Trophies wilt halen, kan je daar een klein half uurtje bij optellen en dan heb je het wel gezien. Tegelijkertijd is het een game die je over een maand zo weer aanzet om nogmaals het bijzondere avontuur te beleven. Dat komt enerzijds door de genoemde aspecten, maar anderzijds ook omdat het qua creativiteit van de allerhoogste plank is. Zelden heb ik zo’n creatieve walking simulator gezien.

Je zult tijdens het spelen genieten van de visuele kwaliteit, de mooie verhalen die de game je te vertellen heeft, de sterke voice-acting en de creativiteit. Van het begin tot het einde zal de game je geen moment vervelen en hoewel je vaak bij goede games hebt dat je meer wilt, sluit What Remains of Edith Finch zich op het juiste moment af met een mooie conclusie. Het verhaal is vertelt, de details zorgen voor extra sfeer en niets voelt geforceerd aan. Het avontuur is van een juiste lengte en laat je met een voldaan gevoel achter, een gevoel van dat je echt iets nieuws en unieks hebt mogen ervaren.