Review: Outlast II – Outlast zette enkele jaren geleden het first person horror genre verder op de kaart, nadat Amnesia eerder al met succes de rol van pionier opgenomen had. Inmiddels zijn griezelgames waarin je door de ogen van een weerloze man of vrouw kijkt schering en inslag, waardoor Outlast II alvast een veel steilere berg te beklimmen heeft. De verwachtingen liggen na het verrassend sterke Resident Evil VII immers torenhoog. Slaagt de sequel in zijn opzet? Zorgt grootser en beter ook meteen voor meer kippenvel? Wel, wie zal het zeggen. Ik stond alleszins al na een halfuur spelen tot aan mijn middel in een put met babylijkjes en besefte dat ik dringend nood had aan een douche. Not for the faint of heart, zeggen de Britten dan.

Het gospel van Knoth

Jij kruipt in de getergde huid van cameraman Blake Langermann, die zijn vrouw Lynn vergezelt naar de onherbergzame uiteinden van Arizona. Lynn is journaliste van beroep en heeft haar zinnen gezet op een behoorlijk gruwelijke coverstory. Ze volgt het spoor van een jonge vrouw, die op onbekende, doch gewelddadige wijze om het leven gekomen is. Dat spoor leidt het echtpaar naar een op het eerste zicht onbewoond gebied in Amerika. Een helikoptercrash en mysterieuze droom later wordt je moederziel alleen wakker in Temple Gate, een dorpje dat op geen enkele kaart staat, waar een geheime cult onder leiding van de ultieme vetzak Sullivan Knoth de plak zwaait. Het duurt niet lang vooraleer je tot publieke staatsvijand nummer één gebrandmerkt wordt. Je vrouw zoeken en wegwezen, dat is de boodschap.

Wie de eerste Outlast gespeeld heeft, weet dat zo’n doelstelling in de categorie “makkelijker gezegd dan gedaan” thuishoort. Outlast II verspilt – zoals in de inleiding reeds aangegeven – geen tijd om duidelijk te maken dat je met een bende smeerlappen van het ergste soort te maken hebt; mensen voor wie het genadeloos afmaken van kinderen tot het alledaagse takenpakket behoort. Blake raakt tegen wil en dank betrokken in een kleinschalige oorlog tussen een groep christelijke fundamentalisten en een teruggetrokken stam heidenen, die vanuit de omringende bossen een ware guerrillastrijd voeren. Tel daar nog een reeks sinistere visioenen bij op die Blake terugbrengen naar zijn middelbare schooltijd en je beseft dat er heel wat meer aan de hand is dan je op het eerste zicht zou denken.

Dit verhaal – en de haast op voorhand aangekondigde, verrassende ontknoping – is de voornaamste drijfveer om te blijven spelen, al zullen er hier en daar vast wel zieke zielen zijn die erachter willen komen hoever ontwikkelaar Red Barrel de grenzen van de goede smaak overschrijdt. Het antwoord op die vraag: héél ver. Kindermoord, seksuele handelingen allerhande en, voor wie niet uit de klauwen van een bepaalde vijand weet te blijven, instant castratie… Het zijn slechts enkele gruwelijke taferelen die de revue passeren. Ook leuk: Red Barrel laat een groot deel van het achterliggend plot aan de verbeelding over. Wie meer wil weten, zal zelf het één en ander bij elkaar moeten puzzelen aan de hand van camerabeelden, geschreven documenten en een grondige studie van de omgeving.

Run, Blake! Run!!!

Net als in het eerste deel, ben je in Outlast II vooral op je gezond verstand en doordacht cameragebruik aangewezen. Bruikbare wapens zal je in Temple Gate niet vinden, al worden de grenzen van de geloofwaardigheid toch aangetast wanneer Blake op bepaalde momenten een schop of zaklamp links laat liggen om toch maar zijn camera draaiende te kunnen houden. Echt erg is dat niet. Je hoeft maar enkele minuten door het dorpje te sluipen met de volwassen geworden cast uit Children of the Corn op je hielen om te beseffen dat Outlast II niet bepaald goede dingen doet met de houdbaarheidsdatum van je hartspier. De stealth segmenten zijn haast onhoudbaar spannend en de daaruit voortkomende achtervolgingen bloedstollend, des te meer omdat vijanden je nu ook kunnen volgen door kruipruimtes.

Mount Massive Asylum – de setting in de eerste Outlast – was een claustrofobische, gesloten setting, die bewust het aantal opties beperkte. In dit vervolg gooit Red Barrel de speler vaak onder een bloeiende sterrenhemel, waardoor de kat-en-muisspelletjes verplaatst worden van duistere gangetjes naar uitgestrekte maïsvelden, dichte bossen en met lijken bezaaide dorpspleinen die niet zouden misstaan in Bloodborne. Ook de school waar Blake naartoe gevoerd wordt in zijn visioenen, jaagt je nekharen spontaan de hoogte in. Kraaknette vloeren, onheilspellend kreunende lockers en de vage kreet van iets dat zich net buiten je gezichtsveld bevindt… Als jachtterrein had Red Barrel niet veel beters kunnen bedenken. Schuilplaatsen zijn er genoeg, denk bijvoorbeeld aan vaten of het wateroppervlak van een rivier.

Je hebt dus meer opties om je aan het oog van de inwoners van Temple Gate te onttrekken en die zal je nodig hebben, want het gespuis dat je een hele game lang op de hielen zit, is genadeloos en volhardt in de boosheid. De met allerlei landbouwwerktuigen gewapende boeren zijn onvoorspelbaar en lang niet altijd even dom als de geestelijk gestoorden uit het vorige deel. En dan zwijgen we nog over de groteske “bazen” die te pas en te onpas opduiken om je het leven zuur te maken. Spanning verzekerd… Tot je beseft dat je iets te vaak in een onvermijdelijke achtervolging geplaatst wordt zonder dat je echt weet waar je naartoe moet. Een onduidelijke bestemming en meedogenloze achtervolger staan samen garant voor een fikse dosis trial & error en dat is dan weer het tegenovergestelde van griezelig.

Het is een mes dat aan twee kanten snijdt. Aan de ene kant jaagt zo’n achtervolging zonder uitzondering je hartslag de hoogte in, aan de andere kant wordt diezelfde achtervolging na de vijfde vruchteloze poging herleidt tot een vervelend obstakel waar je voorbij moet. De dunne grens tussen uitdaging en frustratie wordt meermaals overschreden en daar moet je als speler tegen kunnen. Beperk aanvaringen dus tot een absoluut minimum en maak goed gebruik van je camera om je omgeving te bestuderen. Een nieuwe feature van die camera is overigens een microfoon, die je in staat stelt om te bepalen waar bepaalde geluiden vandaan komen. Zo kan je ruwweg inschatten waar de vijand zich bevindt, een optie die op cruciale momenten van goudwaarde is, maar wel even gretig batterijen zuipt als een alcoholist bier.

Paranoia in de huiskamer

Ik had het eerder al over de omgevingen waar je in mag ronddartelen en wil van de gelegenheid gebruik maken om deze nogmaals de hemel in te prijzen. Niet alleen vind je in Temple Gate en omstreken behoorlijk wat variatie terug, de levels zien er op grafisch vlak ook fenomenaal uit. De trend richting fotorealisme uit Resident Evil VII wordt in Outlast II lustig verdergezet, met extra gore details als resultaat. Nog beter is de audio, die met een goed surround system spontaan voor paranoia zorgt in de huiskamer. Kreten in de verte gaan door merg en been, onverstaanbaar gefluister plaatst een indringer vlak naast je oorschelp en het gekraak van een losse vloerplank volstaat om je een minuscule hartaanval te bezorgen. Red Barrel levert op dit vlak ontegensprekelijk werk van de bovenste plank af.

Conclusie

Tijd om een slot te breien aan dit ultragewelddadige horrorverhaal. Outlast II is wel degelijk grootser, beter én enger dan zijn voorganger, dankzij een sublieme setting, ijzersterke graphics, audio die op zich al voldoende is om de aanschaf van een vers pak pampers te verantwoorden en enkele nachtmerriescenario’s om U tegen te zeggen. Als de game één fout maakt, is het wel dat de grens tussen uitdaging en frustratie meermaals overschreden wordt. Sommige aanvaringen voelen ronduit oneerlijk aan, terwijl bepaalde achtervolgingen iets te veel teren op trial & error van de meest irritante soort. Laat dit horrorfans echter geenszins tegenhouden. Deze ijzingwekkende rollercoasterrit wil je uitzitten tot het einde.

Pluspunten

  • Intrigerend verhaal
  • Bloedstollende kat-en-muisspelletjes
  • Groteske setting
  • Huiveringwekkende audio

Minpunten

  • Trial-and-error
  • Soms oneerlijk

8.0