Review: Prey – Prey is een naam die veel te verduren heeft gekregen. Het origineel werd sinds de jaren 90 ook meerdere malen uitgesteld om dan toch in 2006 eindelijk het levenslicht te zien. Dit pakte voor de studio toch nog goed uit, dus was een vervolg niet iets waar ze twee keer over hoefden na te denken. Wat volgde, was wederom uitstel, wisseling van uitgever en nog meer uitstel, totdat Bethesda besloot de stekker er helemaal uit te trekken. Nu had Bethesda wel de rechten op de naam Prey in handen, een concept dat zeker veel potentie heeft. Gelukkig heeft Bethesda dit zelf ook door gehad en besloten ze om de naam nieuw leven in te blazen door één van hun betere studio’s op dit project te zetten, namelijk Arkane Studios. Wat er is geworden van dit semi-passieproject, lees je in onze review.

Groundhog Day

Je ontwaakt in een slaapkamer. Je broer belt je op en verwijt je dat je weer te lang in bed hebt gelegen. Een helikopter staat voor je klaar op het dak om je naar jouw werk te brengen bij TranStar, waar jouw broer Alex op je staat te wachten. Een paar simpele tests en de dag is weer voorbij, dit om jou voor te bereiden op de grote reis naar het ruimtestation Talos I. Helaas mag niet alles zo gemakkelijk zijn en lijkt er wat fout te gaan tijdens de tests. Plots lig je weer in bed en word je wakker op een wel erg bekende datum, echter zijn er nu toch wat dingen anders. De gang loopt dood en de vriendelijke mechanicus in de gang is niet meer zo levendig als een paar minuten eerder. Je raapt haar waterpomptang op en gaat op onderzoek uit. Je breekt letterlijk de ruiten der realiteit en beseft dat dit niet de aarde is, maar dat je al op Talos I bent.

Gedurende het spel word je begeleid door een stem genaamd January. Zij probeert jou van alles te doen herinneren, zoals het feit dat je al drie jaar op Talos I leeft. Door iets wat Alex met jou heeft uitgespookt, heb je geen herinneringen meer van wat er de afgelopen jaren allemaal is gebeurd. Alex wil ook niet dat jij dit te weten komt, althans daar lijkt het heel erg op. Ondertussen zit Talos I vol met aliens genaamd Typhons, die vrijwel al het menselijke aan boord hebben uitgeroeid en nu dus een nieuwe prooi hebben gevonden: jou. Elke dag nietsvermoedend hetzelfde riedeltje uitvoeren klinkt zo slecht nog niet vergeleken met de realiteit, maar Morgan Yu is vastbesloten om uit te vinden wat er precies aan de hand is.

Geschiedenisles

Voordat we verder gaan, willen we even het één en ander duidelijk maken over het ontstaan van Prey in zijn huidige vorm. Een vergelijking die veel mensen, waaronder ondergetekende, maken is die met BioShock. Tijdens het spelen van Prey wordt er vaak verwezen naar een systeem genaamd Looking Glass. Voor de lezers onder ons die een beetje bekend zijn met de gaming historie, is dat de studio die de eerste System Shock heeft ontwikkeld, de voorloper op BioShock. En laat nou net wat personeel van die oude studio zijn ondergebracht bij de Austin afdeling van Arkane Studios. In een zekere zin hebben we hier met een spirituele opvolger van System Shock te maken. Dit hebben we tijdens het spelen ook zeker gemerkt en eigenlijk is het zo gek nog niet: de setting leent zich er prima voor.

Meedogenloos als een jager

Waar we in onze eerdere speelsessies nog wel een beetje lol met de mimics hadden, de kleine Typhons die allerlei vormen kunnen aannemen, hebben we er uiteindelijk meer kopzorgen aan gehad. De uitdaging lijkt nog even een paar tandjes omhoog te zijn gebracht. Prey maakt je in zekere zin paranoïde. Op den duur konden we geen enkele ruimte meer inlopen zonder te denken dat er een voorwerp was dat stiekem toch een mimic moest zijn, met als gevolg dat we alles aan gort begonnen te slaan of onder begonnen te spuiten met de GLOO gun. Richten is daarbij verdomd lastig. We durven niet te zeggen of dit opzettelijk zo is gemaakt of dat het gewoon een foutje is, maar frustrerend was het voor ons in ieder geval wel. Het merendeel van de Typhons hebben we daarom ook maar uitgeschakeld met onze waterpomptang.

De zogenaamde neuromods die we door het spel heen hebben verzameld, werpen direct in het begin al hun vruchten af. Afhankelijk van welke talenten jij als eerste kiest, bepaal jij eigenlijk hoe jij het spel gaat ervaren. Kies je ervoor om veel apparatuur te hacken om zo wat stiekemer door Talos I heen te navigeren of ga jij voor de minder subtiele aanpak en zorg je er liever voor dat een mimic in twee klappen het licht in zijn ogen doet doven? Beiden zijn natuurlijk mogelijk, maar zoals ook bij bijvoorbeeld Dishonored het geval is; de slimme aanpak loont. Wanneer je ervoor kiest om je volledig op vechten te richten, zal jouw speelervaring een stuk korter zijn, maar loop je ook een hoop voorwerpen en notities van Talos I personeel mis. En geloof ons: de notities zijn het waard als je het hele mysterie omtrent Talos I wil ontrafelen.

Naast de neuromods krijg je op den duur ook de mogelijkheid om aan de haal te gaan met Typhon krachten. Je leest het goed: de mogelijkheid. Typhon krachten zijn niet verplicht om te gebruiken. Gebruik je ze wel? Dan kan ook jij in een koffiekopje veranderen of vliegensvlug van A naar B toe sprinten, echter zal het schip zich dan ook tegen jou keren. Turrets zullen niet meer jou proberen te beschermen, maar zien jou als één van de Typhon. Hetzelfde geldt voor wanneer je jouw krachten benut waar één van de weinige overlevenden bij staat. Ook dit is weer een erg slim systeem, gezien je op deze manier nooit té krachtig zal worden.

Schokkend geluid

Als we iets kunnen waarderen in een horror game, dan is het wel het juiste geluid om jou als speler op het puntje van je stoel te krijgen. En daar slaagt Prey met vlag en wimpel in. Naast de futuristische soundtrack, compleet met kraak- en piepgeluiden alsof ze door een computer zijn geproduceerd, worden vijanden ook enigszins aangekondigd met diverse geluidseffecten, begeleid met een goede portie bass. Naast dat wij toch elke keer weer moesten schrikken van het geluid, schrokken we alsnog regelmatig van de vijanden zelf. Met name de mimics natuurlijk, want die zie je vaak gewoon niet aankomen. Zonder dit slimme gebruik van geluid hadden wij waarschijnlijk niet zo vaak op het puntje van onze stoel gezeten.

Voor de leeuwen

Prey maakt gebruik van de CryEngine, wat voor een first person shooter geen slecht idee is. Een probleem wat we echter wel vaak zien terugkomen, is dat deze engine op de PlayStation vaak niet echt goed van de grond wil komen. Hoewel we kunnen vermelden dat Prey botermals draait op onze console, hebben we wel de kanttekening dat dit niet de mooiste game is om te spelen. Gezichtsanimaties zien er vaak wat flets uit en het ontbreekt een beetje aan detail op sommige plekken. Op dit vlak stelt Prey ons dan ook enigszins teleur, wetende dat Arkane tot zo veel meer in staat is als we kijken naar Dishonored 2. Nu hebben we nooit echt bijzonder hoge verwachtingen gehad op dit vlak, maar het had allemaal net iets mooier gemogen.

Conclusie

Prey is eng, interessant, grijpt je vast voor een aantal uur en dan is het voorbij. Was het het waard? Absoluut. Zouden we het nog een keer spelen? Ja, puur om de game nog eens op een andere manier mee te maken. Is het de nieuwe System Shock? Net niet. Waar Prey in zo veel dingen goed doordacht is, zoals het neuromod systeem en de briljante mimics om ons de stuipen op het lijf te jagen, lijkt het op technisch vlak niet helemaal goed te gaan. Grafisch had het allemaal net wat mooier gemogen en ook de besturing lijkt ons vaak tegen te werken. Gelukkig dat ons arsenaal ook een mêlee wapen bevatte, anders hadden we mogelijk niet eens voorbij bepaalde segmenten gekomen. Desalniettemin is Prey een ervaring die je absoluut een keer meegemaakt moet hebben.

Pluspunten

  • Mimics zijn rotzakken op de goede manier
  • Neuromods en Typhon krachten zijn leuk!
  • Geweldig gebruik van geluid
  • Interessante setting...

Minpunten

  • ...die wellicht een extra likje verf had kunnen krijgen
  • Gunplay werkt vaak tegen

8.0