Review: The Surge – Men zegt wel eens: “Beter goed gestolen dan slecht verzonnen.” Als je het mij vraagt, heeft ontwikkelaar Deck13 Interactive – in het verleden reeds verantwoordelijk voor het best te pruimen Lords of the Fallen – zich die spreuk behoorlijk ter harte genomen. The Surge is namelijk een Dark Souls kloon pur sang, een spel dat zijn invloeden op zijn mouw spelt en er vervolgens trots mee in het zonlicht rond paradeert. Lijkt behoorlijk goedkoop, maar omdat Dark Souls in een sciencefiction setting als concept behoorlijk wat te bieden heeft, keek ik er stiekem toch naar uit. Het eindresultaat? Niet bepaald baanbrekend, maar leuk genoeg om een – al dan niet gebudgetteerde – aankoop te rechtvaardigen.

Creo, engelbewaarder van de aardbol

The Surge begint alvast op een intrigerende manier. Jij kruipt in de huid van Warren, een gehandicapte persoon die in zijn rolstoel het hoofdkwartier van Creo binnenrolt. Creo is een hoogtechnologisch bedrijf met een behoorlijk Messiascomplex, vastbesloten om de noodlottige klimaatsveranderingen op onze blauwe aardbol tegen te gaan met een aantal welgemikte raketlanceringen. Hoe dat precies in zijn werk gaat? Ik heb er eerlijk gezegd ook het raden naar, maar de openingspeptalk van een Creo PR verantwoordelijke klonk alvast als muziek in de oren. In die mate zelfs dat ik even vergat dat Warren buiten zijn rolstoel evenveel achtergrond en diepgang bevat als de lege kartonnen dozen in mijn garage.

Creo doet echter meer dan voor engelbewaarder der aarde spelen. Het bedrijf geeft een nieuwe betekenis aan het woord hightech en biedt al zijn werknemers de optie aan om zich te versmelten met een grotesk exoskelet, dat mij onmiddellijk deed denken aan het mechanische gevaarte dat Matt Damon op zijn rug draagt in de film Elysium. Een leuk gevolg voor Warren (en ongetwijfeld een doorslaggevende factor bij de beslissing om zich in te schrijven): het pantser zorgt ervoor dat hij weer kan lopen. Helaas loopt er tijdens de operatie het één en ander flink fout. Eerst blijkt de verdoving niet te werken, met een uiterst pijnlijke ervaring tot gevolg. Vreselijk, denk je. Maar het ergste moet nog komen.

Creo, waar elke werkdag je laatste kan zijn

Wanneer Warren weer bij bewustzijn komt, bevindt hij zich – onlosmakelijk verbonden met een blinkend exoskelet – op een schroothoop, waar een niet al te vriendelijke robot op het punt staat hem met huid en haar te ontmantelen. Een korte worstelpartij met dit mechanische doetje later merkt Warren dat de wereld die hij kende, alleszins binnen de grenzen van het reusachtige Creo-terrein, is opgehouden te bestaan. Zijn collega’s lopen buiten hun zinnen rond en vallen als door hondsdolheid gedreven iedereen aan die hen in de weg loopt. Ook de andere machines die door de gangen patrouilleren staan Warren naar het leven. En de paar NPC’s die je tegen het lijf loopt, hebben geen flauw idee wat er gaande is.

En dan… laat Deck13 op onorthodoxe – en duidelijk van From Software afgekeken – wijze de teugels los en mag je het zelf oplossen. Wat er gebeurd is, wat je moet doen en waar je heen moet, mag je honderd procent zelf oplossen, met enkel een handvol cryptische hints tot je beschikking. Op zich geen probleem, ware het niet dat The Surge absoluut niet dezelfde drang tot exploratie weet los te weken die spelers in Dark Souls wél onmiddellijk aan het scherm kluisterde. Je belandt in een – toegegeven: op best mooie wijze vormgegeven – wereld vol clichématige robots en eentonig aangeklede sciencefictionruimtes, en wordt aan je lot overgelaten. Op mij maakte het alvast een behoorlijk ongeïnspireerde indruk.

Creo, waar men eveneens de zon prijst

Zodra je begint te spelen, merk je onmiddellijk op dat je met een Dark Souls kloon te maken hebt. Je baant je een weg door de verschillende afdelingen binnen het Creo-instituut en vertrekt telkens vanuit een centraal gelegen ‘Operations’ hub, die dienst doet als veilig hoofdkwartier. Vervolgens ga je stap voor stap de omgeving verkennen, waar iedereen en zijn moeder hun uiterste best doen om je op een enkeltje richting hiernamaals te trakteren. Door vijanden te verslaan, verzamel je schroot, waarmee je upgrades in elkaar kan knutselen en in level kan stijgen. Leg je het loodje, dan laat je het schroot dat je bij je hebt vallen en krijg je eenmalig de kans om het terug te veroveren – tégen de tijd, welteverstaan.

Klinkt bekend? Ongetwijfeld, want Dark Souls pakt dit soort zaken op exact dezelfde manier aan. Het copy pasten wordt overigens nog erger als je bedenkt dat de best fraai ontworpen, doch cliché aanvoelende levels voortdurend op elkaar terugplooien, met tientallen shortcuts als gevolg. Ook de onvergeeflijke moeilijkheidsgraad werd overgeheveld, net als de uitdagende baasgevechten met reusachtige (in dit geval mechanische) tegenstanders, die zich schuil houden achter een soort mistmuur. Net als in Dark Souls beschik je trouwens over twee soorten aanvallen, al werd er hier geopteerd voor een horizontale en verticale slash, waar Dark Souls met een trage, zware en snelle, lichte aanval voor de dag kwam.

Nieuw is de mogelijkheid om tegenstanders te scannen en er zo achter te komen welke lichaamsdelen het minst goed beschermd zijn. Door je aanvallen op bepaalde ledematen te richten, kan je de arm of het been in kwestie met een spectaculaire finishing move afhakken, wat je extra punten oplevert of in sommige gevallen zelfs het wapen dat de vijand hanteerde. Dit systeem biedt extra tactische opties, maar stelt op visueel vlak teleur en heeft niet dezelfde flair als pakweg het gelijkaardige concept in Metal Gear Rising: Revengeance. Begrijp me niet verkeerd: The Surge is aangenaam om te spelen. Na verloop van tijd voel je een zekere verslavingsfactor opduiken, mede dankzij de diepgaande RPG-opties.

Creo, je mag er best zijn

Ik vermeldde het eerder al langs mijn neus weg, maar The Surge is allesbehalve een lelijke game. Meer zelfs, Deck13 tovert heel wat haarscherpe details op je televisiescherm, al kijk je best niet te veel naar de wazige vergezichten die hier en daar de kop opsteken. De finishing moves exploderen in een wolk van bloed, maar zijn helaas vaak iets te chaotisch in beeld gebracht om echt te beklijven. De audio is hit-and-miss. Sommige stemacteurs doen duidelijk hun best, anderen hadden schijnbaar enkel hun looncheque in gedachten. Terwijl ik dit typ, probeer ik me trouwens de soundtrack voor de geest te halen. Het feit dat dit me niet lukt, zegt genoeg – al moet ik daar ook bij vermelden dat ik me er nooit aan geërgerd heb.

Conclusie

The Surge is een prima tussendoortje voor gamers met een zwak voor de Souls-franchise. Deck13 levert een schaamteloze kopie af met net voldoende diepgang om te intrigeren en een sciencefiction setting die het hele gegeven weer even als ‘nieuw’ doet aanvoelen. Dat neemt echter niet weg dat The Surge een Dark Souls kloon blijft die nooit de klasse van zijn inspiratiebron weet te evenaren. Daarvoor voelen de levels iets te ongeïnspireerd aan en ontbreekt het de gameplay aan een eigen smoel waartegen het fijn aankijken is. Wie fan is van dit soort games, kan The Surge gerust aanschaffen. Of, om even terug te schakelen naar mijn inleiding: wachten op de budgetbak heeft nog nooit iemand pijn gedaan.

Pluspunten

  • Best goede Dark Souls-kloon
  • Sciencefiction kleedje heeft potentie
  • Diepgang in gevechten én RPG-opties
  • Grafisch prima

Minpunten

  • Verhaal iets te vaag
  • Mist de klasse van zijn inspiratiebron
  • Wereld weet niet altijd te boeien
  • Audio hit-and-miss

7.5