Review: Injustice 2 – In de openingsscène van het hemeltergend teleurstellende Suicide Squad stelde Amanda Waller zich hardop de vraag wat er zou moeten gebeuren als Superman plots zou besluiten om voor alleenheerser te gaan spelen. Haar antwoord sloeg helemaal nergens op en belandde daardoor onbedoeld in de bovenste regionen van de hilariteit: het titulaire zelfmoordsquad, waarin een dronkaard met een boomerang en een schaars geklede chick met een baseball bat blijkbaar kans horen te maken tegen de laatste overlevende van de planeet Krypton. Eh… Ik dacht het niet. Geef mij dan maar het vier jaar oude Injustice: Gods Among Us, waarin ontwikkelaar NetherRealm Studios diezelfde vraag aan een beenharde fighting game koppelde en wereldwijd de harten van DC fans sneller deed slaan. Klaar voor het vervolg?

Justice League: Civil War

De eerste Injustice pakte uit met een ijzersterke verhaallijn, waarin Superman na de gruwelijke dood van zijn geliefde Lois Lane alle pedalen verliest en de verantwoordelijke – een uitzonderlijk maniakale Joker – op brutale wijze richting eeuwige lachvelden jaagt. De ooit zo vredelievende goedzak ontpopt zich binnen de kortste keren tot de ultieme tiran, iemand die geen tegenspraak duldt en elke vorm van criminaliteit met zware voet beantwoordt. Het DC-universum wordt, zoals je in een dergelijke situatie kan verwachten, aan stukken gescheurd. Sommige helden, waaronder Wonder Woman en Green Lantern, volgen Superman op zijn moordlustige campagne tegen de misdaad. Anderen – aangevoerd door, hoe kan het ook anders, Batman – zetten alles op alles om good ol’ Supes een halt toe te roepen.

Waarom die korte terugblik? Wel, omdat Injustice 2 een sequel van de zuiverste soort is. De verhaalmodus pikt de draad enkele jaren na de dramatische gebeurtenissen uit Gods Among Us weer op en draait helemaal om de rechtstreekse gevolgen van de daarin weergegeven burgeroorlog. Superman zit in een zwaarbewaakte gevangenis, Wonder Woman is op de vlucht en Bruce Wayne – a.k.a. de vleermuisman in hoogsteigen persoon – heeft een systeem ontwikkeld waarmee hij de aardbewoners beter in de gaten kan houden. Het conflict tussen Batman en Superman heeft echter zijn sporen nagelaten. De wereld is nog slechts een schim van zijn voormalige zelf en blijkt een uitgelezen doelwit te zijn voor een invasie van buitenaf. Een opportuniteit die de sinistere Brainiac absoluut niet links wil laten liggen.

Wat volgt, is een intrigerend kluwen van intriges en allianties, waarbij de helden gedwongen worden om de strijdbijl te begraven en een gezamenlijke vijand een stok in de wielen te steken. Dit zou bijzonder cliché zijn, ware het niet dat NetherRealm ervoor zorgt dat de spanningen tussen Batman en Superman nooit volledig van het toneel verdwijnen. Dit houdt het plot, dat aan een rotvaart over je beeldscherm raast, te allen tijde verrassend, al zitten de talrijke knipogen naar de rijke geschiedenis van de personages daar ongetwijfeld ook voor iets tussen. Toch even muggenziften: de Superman die hier opgevoerd wordt, lijkt absoluut niet meer op het personage uit de comics. En het is nogal ridicuul om Batman constant zijn no kill-regel te horen verdedigen, terwijl hij zelf in-game vaak uiterst dodelijk te werk gaat.

Lekker potje botten breken

De fighting game die achter dit plot verscholen gaat, draagt net als de eerste Injustice het DNA van Mortal Kombat 9 met zich mee. Dit betekent heel wat over-the-top bewegingen in een 2D-setting en een loepzuivere toepassing van de ‘easy to learn, hard to master’-regel. Veel is er niet veranderd ten opzichte van het eerste deel. Het rooster werd ingevuld met een aantal verse krachten – de imposante gestalte van Gorilla Grodd maakt bijvoorbeeld onmiddellijk indruk, terwijl Supergirl een vrouwelijk alternatief biedt voor de snelle Superman en Dead Shot met verve de rol van ‘irritante projectielspuwer’ invult – die stuk voor stuk over hun eigen sterktes en zwaktes beschikken. Met negenentwintig vechtersbazen heb je behoorlijk wat materiaal om je in te verdiepen en dat komt de houdbaarheid zeker ten goede.

Button bashen is een optie, maar brengt je nooit heel erg ver in dit soort games. Naast de gebruikelijke combo’s kan je ook nu weer gebruikmaken van een aantal vernietigende speciale bewegingen, waarvan de supermoves opnieuw ettelijke kinnen tot op de grond zullen laten zakken. Aquaman die zijn tegenstander op zijn drietand spietst en hem vervolgens doodleuk voedert aan een voorbij zwemmende haai? Daar is die Mortal Kombat invloed weer. En Flash die zijn tegenstander letterlijk door het tijd-ruimtecontinuüm mept? Dat wordt echt nooit oud. Wie deze makkelijk uit te voeren, doch aan een metertje gekoppelde bewegingen te goedkoop vindt, kan zijn meter ook gebruiken om een clash in het leven te roepen. Dit is een kort gokspelletje, waaruit de persoon die het meest durft inzetten voordeel haalt.

De opties zijn uiterst talrijk en lieten de superheldenfan in mij meermaals luidop kraaien van plezier. De arena’s waarin je ten strijde trekt, plaatsen je in onmiddellijk herkenbare, doch altijd fris aanvoelende omgevingen uit de comics, zoals Arkham Asylum of Supermans Fortress of Solitude. Deze levels zitten tjokvol objecten die je kan aanwenden om een duel in jouw voordeel te laten uitdraaien. Ook over het nieuwe RPG-systeem ben ik erg te spreken. Niet alleen kan je elk personage apart levelen, je speelt ook na elke wedstrijd ‘loot’ vrij. Dit neemt dikwijls de vorm aan van extra harnassen, die in het slechtste geval je stats omhoog vijzen en in het beste scenario ook nog eens je hele ‘look en feel’ veranderen. Wie lang genoeg speelt, creëert zo voor zichzelf een uitgekiend rooster vol gepersonaliseerde helden.

Wat wel en wat niet

Dit voegt een extra laag persoonlijkheid aan de game toe, wat online gaan meteen een stuk interessanter maakt. Het is immers altijd leuk om even te kijken op welke manier je tegenstander zijn helden uitgedost heeft. Wie offline blijft, heeft naast de verhaalmodus ook de multiverse om zich in te verdiepen. Dit is Injustice 2’s antwoord op de challenge towers uit Mortal Kombat X en maakt knap gebruik van de verschillende universums die in de comics opduiken. Als je goed zoekt, vind je in de multiverse zelfs een variant op de altijd populaire arcademodus terug, al blijft het een raadsel waarom NetherRealm deze optie niet gewoon in het hoofdmenu zette. De grote afwezige? Wel, dat is wat mij betreft toch de tag team modus die van Mortal Kombat 9 zo’n onmiskenbaar feest maakte. Niet is leuker dan met zijn tweeën de tegenstand een pak slaag geven, al denkt NetherRealm daar duidelijk anders over.

Horen, zien en zwijgen

Grafisch riep Injustice 2 geregeld een gemengd gevoel op. In-game ziet het er allemaal fantastisch uit. De arena’s zijn met gevoel voor detail ontworpen en de vechtersbazen zien er stuk voor stuk levensecht uit. Datzelfde kan echter niet gezegd worden van de cut-scènes in de verhaalmodus. Plots voelen de omgevingen waarin de personages rondhossen behoorlijk doods aan en wordt de hoeveelheid details drastisch teruggeschroefd. Jammer. De soundtrack is dan weer over heel de lijn gepast episch, met een herkenbaar en vaak terugkerend hoofdthema. Het stemmenwerk kan ik alleen maar als hit-and-miss bestempelen. Sommige acteurs spelen zich de longen uit hun lijf, terwijl anderen klinken alsof ze bij de lokale bakker een broodje bestellen lijdend onder een kater van de voorbije avond. Opnieuw: jammer.

Conclusie

Over heel de lijn kan ik niet anders dan uitermate positief zijn over Injustice 2. De game kent weliswaar een aantal ruwe kantjes – het ontbreken van een tag team modus en de wisselvallige graphics op kop – maar als puntje bij paaltje komt, denk ik niet dat veel mensen dat als een zwaar hinderende factor gaan ervaren. Wie daar immers voorbij kijkt, merkt dat NetherRealm voor de vierde keer op rij een ijzersterke fighter in de winkelrekken gegooid heeft, met een beklijvende verhaalmodus, een uitgebalanceerd rooster aan vechtersbazen en een diepgaand knoksysteem dat liefhebbers maanden zal zoet houden. Wie fan is van de DC-helden heeft de game ongetwijfeld al in huis gehaald. Wie nog twijfelde, mag dat nu ook gaan doen. Injustice 2 is je kostbare tijd en zuurverdiende centen meer dan waard.

Pluspunten

  • Boeiend verhaal
  • Uitgebalanceerd rooster
  • Diepgaand vechtsysteem
  • Veel opties tot personalisatie
  • Knap vormgegeven arena’s

Minpunten

  • Superman is Superman niet
  • Geen tag team modus
  • Wisselvallige graphics en stemmenwerk

9.0