Gespeeld: Call of Duty: WWII – Call of Duty: WWII hebben we recent al besproken in een preview. Dit was toen gericht op de singleplayer, maar vanzelfsprekend bevat deze nieuwe shooter ook een multiplayer. Daar waar de singleplayer niet speelbaar was op de E3 en we het met een presentatie moesten doen, was dat met de multiplayer natuurlijk een ander verhaal. We hebben pakweg 20 minuten de multiplayer kunnen spelen en waren diep onder de indruk. Dit is namelijk de shooter waar we al zo lang op zitten te wachten.

War Mode, de nieuwe modus

De singleplayer heeft een goede indruk achtergelaten, zoals je kunt lezen in onze singleplayer preview. Dat aspect van de game lijkt wel goed te zitten, maar Call of Duty: WWII zal zoals je van de franchise mag verwachten propvol content zitten. Zo is er natuurlijk nog de Zombies modus, maar details daarover moeten we afwachten. Ook de complete inhoud van de multiplayer zal nog goed uit de doeken gedaan moeten worden, want daarover zijn de details tot op heden schaars. Een nieuwe modus is echter de zogenaamde War Mode en die was speelbaar voor pers en publiek op de showfloor.

Deze nieuwe modus plaatst je in de schoenen van een Allied of Axis soldaat en hierbij krijg je afhankelijk van de kant verschillende opdrachten voorgeschoteld. Natuurlijk beschikt de multiplayer straks over alle traditionele modi, maar deze War Mode is in dat kader volledig nieuw en het geeft toch wat meer diepgang aan het geheel. Het is namelijk niet langer belangrijk om zoveel mogelijk kills te maken of een controlepunt te beheren, het gaat hier namelijk om opdrachten uitvoeren en dat binnen een bepaalde tijd om zo succesvol te zijn. Deze opdrachten variëren van oprukken tot de vijand de kop indrukken, afhankelijk van de zijde waarvoor je speelt.

Op zich is War Mode daarmee niet per se heel uniek, want dit hebben we vaker in andere games gezien. Toch voelt het op één of andere manier voor Call of Duty erg vernieuwend aan, wat wellicht mede te danken is aan de setting. Niet langer is het immers futuristisch of over de top, nee, het is terug naar de roots met de klassieke wapens van weleer en dito gameplay. Maar voordat we dieper op de gameplay in gaan is het wellicht verstandig om eerst even wat meer toelichting te geven op hetgeen we moesten doen in de match die we speelden.

Stap voor stap oprukken

De eerste doelstelling was een commandopost voor de geallieerden realiseren en dat diende in een huis te gebeuren. Om dit huis in te nemen was het zaak om enige tijd in dit huis te verschansen, waarbij er een meter opliep. Zodra de meter dan vol is, dan is het natuurlijk gedaan en kan je naar de volgende opdracht toe. Dat klinkt echter gemakkelijker gezegd dan gedaan, want dit huis functioneert door de doelstelling vervolgens als een chokepoint waar elke speler dan wel voorzichtig of als een idioot op afrent. Het resultaat was dat er heftige shoot-outs volgden, maar die beperkten zich voornamelijk tot de soldaten zelf met hun eigen materiaal.

Dat veranderde toen de eerste opdracht volbracht was, want nadien was het zaak om een brug te repareren, zodat een tank van de geallieerden de oversteek kon maken. Als geallieerde lig je echter zo in het open veld, dat je letterlijk knalvoer bent voor de tegenpartij, die zich op de desbetreffende map in huizen kon verschuilen. Tevens boden sommige plekken ruimte om een machinegeweer op te stellen en dan ben je helemaal snel het haasje. Dat is overigens niet direct beschikbaar, want als je als tegenpartij vanaf daar de vijanden onder vuur wilt nemen, dan dien je eerst dit machinegeweer op te pakken en te plaatsen.

Dit kost natuurlijk even tijd en in die tijd ben je weerloos, wat de tegenpartij de kans geeft om je uit te schakelen waarmee een groter gevaar even geweken lijkt. Desalniettemin is en blijft het moeilijk om de brug te repareren, want niet alleen beschikt de tegenpartij over locaties om machinegeweren te plaatsen, ook hebben ze veel meer beschutting, waardoor het op een kleine oppervlakte uit kan lopen op zeer hevige gevechten. Normaal gesproken zijn de gevechten overal op de map wel te vinden, maar in War Mode heb je continu een gecentraliseerd punt waar de actie volop aan de gang is. Dat geeft als resultaat een toch wat nieuwe multiplayer ervaring, waarbij de illusie van echte oorlog goed weergegeven wordt.

Dat is vooral te danken aan de intensiteit van oorlog dat op een andere manier wordt weergeven. Het is ook een nieuwe weergave voor de Call of Duty franchise en dat maakt deze War Mode tot een welkome toevoeging. Daarbij geldt dat het geluid ook in de multiplayer werkelijk fenomenaal is en dat komt de beleving alleen maar ten goede. Succesvol waren we overigens niet, maar dat kwam vooral omdat iedereen eigenlijk maar wat deed. Natuurlijk was het objective gericht, maar van teamwork was niet echt sprake. Desalniettemin was het potje dat we speelden erg vermakelijk en het geeft ons een positief vooruitzicht voor het geval je met vrienden gaat spelen en wel communiceert, dan kan dit weleens een hele interessante modus gaan worden.

Snelle maar kloppende gameplay

Een ding dat tijdens het spelen opviel was dat Sledgehammer Games de juiste balans in de gameplay lijkt te hebben gevonden. Call of Duty: WWII kan niet zo langzaam zijn als bijvoorbeeld Call of Duty 2, want dan zou de stap terug domweg te groot zijn. Een shooter zo snel als Infinite Warfare is echter ook niet mogelijk, aangezien dat té snel is voor de context waarin de game zich afspeelt. We zijn met dat in het achterhoofd erg blij om te kunnen melden dat het qua tempo zeer goed is. Het is niet té snel, maar ook zeker niet te langzaam. De gameplay is daarbij bijzonder vlot, wat het speelgenot ten goede komt, zonder dat je de indruk hebt echt een grote stap terug te doen.

Dat is wellicht de grootste uitdaging geweest voor de ontwikkelaar en hoewel de game nog niet klaar is, ziet het er naar uit dat dat stukje van de gameplay in ieder geval is gelukt. Hetzelfde geldt ook voor de wapens, die in verhouding ook een stap terug gaan. Toch bleek dat geen probleem te zijn, want hoewel dit allemaal een stuk minder geavanceerd is dan het wapenarsenaal uit de latere delen, zal je daar tijdens het spelen eigenlijk helemaal niet zoveel moeite mee hebben. Het beschikbare arsenaal aan wapens is divers en het tempo in de multiplayer is precies spot-on, waardoor deze Call of Duty zowel vernieuwend als ergens wat vertrouwd aanvoelt.

Create a class is overboord gegooid

In Call of Duty: WWII krijg je niet langer te maken met een create a class systeem, want daarvoor zijn nu Divisions in de plaats gekomen. Dit staat voor exact de letterlijke vertaling, namelijk divisies en er zijn er in totaal 5 van; Airborne, Mountaineer, Infantry, Armored en Expeditionary. Elke divisie heeft zo zijn eigen voordelen en eigenschappen en daarbij kies je wat jou het meeste ligt. Tot zover weinig bijzonders, maar Sledgehammer geeft je wel de nodige vrijheid hierin. Je bent namelijk niet gebonden aan wapens die toevallig door de ontwikkelaar aan een bepaalde divisie zijn toegewezen. Nee, je krijgt de vrijheid om vervolgens je eigen loadout te kiezen en daarmee het slagveld te betreden.

Je kunt tijdens het spelen ook zonder problemen wisselen van divisie. Dit kan zijn omdat er een overkill is aan gelijkwaardige spelers op dat moment in je team, maar ook omdat je bijvoorbeeld liever met een ander wapen vecht op een bepaalde map. Het komt de vrijheid van Call of Duty ten goede, want hoewel het in realiteit destijds anders verdeeld was, geeft het wel een duidelijk onderscheid in de opties die je hebt, zonder dat de game je beperkingen oplegt. In dat kader creëer je dus je eigen ervaring en men geeft je daarvoor alle middelen, ongeacht of het historisch gezien klopt.

Voorlopige conclusie

Het spelen van de multiplayer van Call of Duty: WWII op de beursvloer was kort maar krachtig. Van de tijd die we hebben kunnen spelen, hebben we volop genoten en het is hierbij erg fijn dat de vlotte gameplay behouden blijft, zonder tegelijkertijd onrealistisch te zijn. Het tempo ligt hoog, maar is precies spot-on voor de context. De vele verschillende wapens maken het tot een diverse multiplayer wat aangevuld wordt door de keuze uit divisies. Het geluid is daarbij het topje van de ijsberg die de ervaring compleet maakt. Natuurlijk zal de multiplayer uiteindelijk nog veel meer bieden dan wat we gezien en gespeeld hebben, maar deze eerste kennismaking is in ieder geval positief en smaakt naar meer, veel meer.