In actie gezien: Call of Duty: WWII (singleplayer) – De afgelopen dagen zijn we overspoeld met gameplay beelden van de multiplayer van Call of Duty: WWII. Uiteindelijk is dat het belangrijkste onderdeel van de shooter, naast een Zombies ervaring en een singleplayer. Dat laatste, daar hebben we afgezien van wat trailers nog niet echt veel van gezien, maar ook dit segment was op de E3 aanwezig. Wij kregen een korte kijk op één van de levels die je gedurende de campagne zal beleven Kan je je die mooie momenten uit de vroegere Call of Duty of Medal of Honor games nog herinneren, het geknal, het bombastische en het ruwe gevecht? Wel, dat is nu terug en het ziet er beter uit dan ooit.

Als groentje in het leger

Gedurende de singleplayer campagne speel je met private Ronald Daniels, die deel uitmaakt van de Amerikaanse grondstrijdkrachten. Hij is één van de belangrijkere personages in het verhaal dat Sledgehammer je wilt vertellen, maar hij is niet de enige die je onder de duimen krijgt. Wie nog meer en in welke context? Dat is op dit moment nog niet bekend. Goed, Ronald speelt dus een belangrijke rol en hij weet de aanval op Normandië te overleven. Nadien zal je met hem verder richting Duitsland trekken en je zult op verschillende plekken in Frankrijk vechten, maar ook in België en Duitsland. Keer op keer moet de game je een intense en spannende ervaring voorschotelen, en als men het niveau van de E3 demo weet te handhaven, maak je dan maar klaar voor ‘one hell of a ride!’.

De singleplayer speelt zich af in 1944 en 45 en er zit gedurende het avontuur best wel wat tijd tussen de missies. Zo zagen we een missie in een dorpje in Frankrijk waarbij je een kerk moest bestormen om die vervolgens in te nemen. Dit speelde zich 7 weken na D-Day af, waardoor de gehele tijdspanne best lang is. Of je ook echt het einde van de oorlog gaat zien, is afwachten, aangezien Sledgehammer behoorlijk zuinig is met details. De situatie zoals gedemonstreerd was een speelsessie van pakweg 15 minuten en dat plaatste de jonge soldaat – jou dus – midden in een gevecht met de Duitsers. Het resultaat: een ongekend harde en ruwe strijd waarin je ieder moment aan je einde kan komen.

Je ervaring die je hebt opgebouwd in je eerste oorlog na een paar weken plaatst je in een best heldhaftige rol, want hoewel de Duitsers met grote overmacht aanwezig waren, wisten Ronald en zijn medesoldaten toch goede weerstand te bieden. Sterker nog, met enige moeite wisten ze op te rukken maar niet zonder dat daarbij veel doden vielen. Je bevindt je continu in een situatie waarbij er zo ontzettend veel om je heen gebeurt, dat er weinig momenten van rust zijn. Uitkijken is ook zeer belangrijk, aangezien de kogels, granaten en bommen je letterlijk om de oren vliegen. Nu is dat niet zo gek in een game als deze en al helemaal niet nieuw, maar wat dit zo mooi maakt om te ervaren, is dat het extreem heftig is.

Ledematen vliegen in het rond

De actie is dermate intens dat het echt een nieuw niveau is voor het type shooter. Nog nooit zag de Tweede Wereldoorlog er zo rauw en gruwelijk uit. Een verkeerde stap kan je dood betekenen en dat zagen we dan ook veelvuldig voorbij komen. Lichaamsdelen die in het rond vlogen, hoofden die gruwelijk uit elkaar knalden door een goed gemikt sniperschot, enzovoort. Of wat te denken van soldaten die in brand vliegen door Duitsers met een vlammenwerper. Het expliciet in beeld brengen van geweld komt geregeld voor in games, maar zo ruw hebben we het nog niet gezien. Het geeft ook perfect de beleving van de oorlog weer.

Het is overigens niet alleen maar rustig en tactisch oprukken, want een goede singleplayer bestaat natuurlijk uit weergaloze momenten die je nog lang bijblijven. Na het oprukken naar de kerk wisten de overgebleven soldaten en Ronald de kerk te betreden, waar wat Duitsers met een vlammenwerper stonden te wachten. Het gevolg was dat de halve kerk in de fik vloog en dan niet voor een paar tellen, maar op verschillende plekken langdurig. Veel geallieerden vonden hier de dood, maar Ronald uiteraard niet, die via wat kruipwerk achter de Duitser met de vlammenwerper terecht kwam, hem in zijn gastank schoot en uitschakelde. Het resultaat was natuurlijk dat het gevaar geweken was en de overgebleven Duitsers gaven zich ook meteen over, omdat ze hun sterkste troef kwijt waren. In plaats van die Duitsers koelbloedig af te schieten, werden ze geboeid, zodat ze niet langer een gevaar zouden vormen.

En toen stortte de boel in

Tot zover was de actie best rechttoe rechtaan geweest, waarbij het voornaamste doel het oprukken en innemen van de kerk was. Niet zo gek ook, want een kerk, en dan met name de toren, biedt een tactisch voordeel en zodoende was het zaak om naar boven te klimmen en daar met een snipergeweer vijanden uit te schakelen. Erg handig, maar tot overmaat van ramp kwam er een bom naar beneden, waardoor de kerktoren begon in te storten. Snel naar beneden klimmen was het devies voor Ronald, maar je raad het al: echt soepel ging dat niet. De twee grote kerkklokken vielen één voor één naar beneden, waardoor de verdiepingen in de toren het begaven. Het gevolg was een intense setpiece met momenten van gameplay en cut-scenes, waarin het van kwaad naar erger ging.

Ronald wist gelukkig te ontsnappen en toen hij eenmaal buiten op straat lag, stortte de hele toren met veel geraas nog verder in. Het is herkenbaar van Call of Duty, dergelijke situaties, maar keer op keer weet het enorm veel indruk te maken. Wat hierbij meetelt, is dat de game visueel behoorlijk sterk is en dat het allemaal zeer realistisch in beeld wordt gebracht. Wat bijdraagt aan het realisme is dat je nu ook niet meer health regeneration hebt. Je moet echt medkits zoeken en dan ben je er nog niet: je moet deze openen, een flesje opendraaien en de vloeistof innemen en dan pas zal de meter weer oplopen. Het kost tijd, is meer toepasselijk en maakt het nog realistischer.

Natuurlijk kan je als speler best wel wat hebben, maar het is duidelijk dat Sledgehammer enigszins terug naar de roots gaat met deze Call of Duty. De setting is daarbij per definitie interessant en het wordt nu prachtig in beeld gebracht op een realistische, maar uitermate bombastische wijze. De campagnes staan altijd bekend als een achtbaanrit en dat zal nu niet anders zijn. Toch is de mate van intensiteit dermate hoog dat het echt verfrissend aanvoelt, wat mede komt door de klassieke wapens, het vechten tegen de Duitsers en de klassieke setting. Het lijkt in dat kader de singleplayer te zijn die we zo lang hebben moeten missen door de richting die men de afgelopen jaren met de franchise op ging.

Voorlopige conclusie

Het bovenstaande verhaal is gebaseerd op slechts een level of een fragment van een singleplayer level, dus of dat representatief is voor de rest van de game, weten we niet. Maar meestal is het level dat gedemonstreerd wordt een goede maatstaf voor wat we kunnen verwachten. En dat smaakt naar meer, heel veel meer. De setting, de wapens, het fenomenale geluid, de strakke graphics, de rauwheid van de oorlog, de gruwelijke doden, spectaculaire actie en ongekend indrukwekkende setpieces, een reeks van feiten dat kort opsomt waar het uiteindelijk op neerkomt. Call of Duty: WWII lijkt een singleplayer te bevatten dat een puur spektakelstuk vormt en wat je wilt spelen. Wat ons betreft een om op je lijstje te zetten, ook omdat de multiplayer erg sterk is, maar daarover later meer.