Gespeeld: Wolfenstein II: The New Colossus – Een paar jaar geleden bracht Bethesda de Wolfenstein franchise terug in de meest klassieke vorm denkbaar: rechttoe rechtaan geweld, health pakketjes en absurde personages. Wolfenstein: The New Order en The Old Blood werden beiden erg goed ontvangen, maar daarmee is het natuurlijk niet klaar. Wolfenstein II: The New Colossus gaat qua verhaal verder en het belooft weer een uitermate gewelddadig, over-the-top en onzinnig avontuur te worden. Precies de punten die de vorige twee games zo geweld maakten.

Heeft hij het weten te overleven?

De game speelt zich af in 1961 en de nazi’s hebben inmiddels Amerika weten te bezetten. Na de gebeurtenissen uit de vorige game was het de vraag of BJ Blazkowicz het zou overleven. Het mag geen verrassing zijn dat dat het geval is, maar dat is niet zonder slag of stoot. De game begint op een groot oorlogschip ergens in de lucht waar BJ wakker wordt in een rolstoel. Hij is zwaar gehavend en op dat moment nog niet de oude superheld zelve. In een rolstoel moet hij zich voortbewegen en waar hij dacht rustig te kunnen revalideren, heeft Frau Engel zijn locatie gevonden en dat heeft als gevolg dat het wemelt van de nazi’s aan boord van het schip.

Met de kleine beetjes energie die BJ nog heeft, zal hij zich moeten verdedigen en zodoende rij je langzaam in je rolstoel door het schip. Met de linkerhand weet BJ zich voort te bewegen en met z’n rechterhand, jawel, schiet hij alsnog alle nazi’s op zijn pad overhoop. Nu hebben we veel gekke dingen in shooters gezien, maar nazi’s te lijf gaan in een rolstoel is toch weer iets nieuws. Het zet ook gelijk de toon voor de eigenlijke absurditeit dat Wolfenstein heet en dat is verdomd leuk. Met name omdat de actie als vanouds heerlijk soepel gaat en zorgt voor actievolle momenten. De essentie van Wolfenstein is natuurlijk gewoon alles kapot schieten op je pad en dat is nu niet anders.

Herkenbaar

Gedurende de 30 minuten die ik kon spelen, was de gameplay vooral gericht op twee zaken. Enerzijds natuurlijk nazi’s afschieten en anderzijds opdrachten hier en daar voltooien, hoewel dat niet bijzonder uitgebreid was. Leuk detail daarbij is dat je door de rolstoel wat minder mobiel bent en je dus creatief te werk moet gaan om bepaalde plekken te bereiken. Een trap opklimmen kan bijvoorbeeld niet. Op deze manier weet MachineGames toch weer wat variatie te brengen in de verder anders behoorlijk old-school gameplay. Desalniettemin is de game verder qua opzet identiek aan de vorige, aangezien het simpelweg om hard en gruwelijk geweld draait.

Dat zal nu niet anders zijn en waar sommige games beticht worden van gebrek aan variatie, is dat in het geval van Wolfenstein II helemaal niet erg. Deze games moeten niet te veel innoveren, maar juist vasthouden aan de bekende formule die het vorige deel zo goed maakte. Dat lijkt nu niet anders te zijn, want het is qua structuur, geweld, doelen en meer zo goed als gelijkwaardig, maar wel net wat mooier. Men gebruikt nu de id Tech 6 engine en dat tovert net even wat scherpere beelden op je scherm; ook de animaties en gezichtsuitdrukkingen zien er weer net even wat strakker uit.

Overigens mogen we een ander belangrijk aspect niet vergeten, want waar MachineGames ijzersterk in is, is naast absurditeit de humor. De humor is ook nu weer aanwezig in de vorm van dialogen die behoorlijk ver gaan, alsook de wat meer subtiele achtergrondsituaties. Zo was er in het schip een punt waar nazi’s uit elkaar klapten door één of ander futuristisch systeem. Een nazi had op een gegeven moment door dat er overheen rennen geen goed idee was en die zie je dan in een cut-scene op de achtergrond op de puntjes van zijn teen sneaken om niet hetzelfde lot te ondergaan, zonder een goede afloop overigens. Het is iets wat je maar net moet opvallen, maar dat maakt het bij momenten hilarisch.

Ook keren er bekende personages terug; zo noemden we Frau Engel al eventjes en in dit deel wordt haar nogal gezette dochter geïntroduceerd. Frau Engel schaamt zich echter voor haar, omdat ze niet voldoet aan het ideaalbeeld van het derde rijk. Zodoende heeft ze nazi’s haar kamer laten doorzoeken en toen kwamen er allerlei lekkernijen naar boven en dus was de dochter betrapt. Nu zie je in games wel vaker ruzies of grove dialogen, maar Frau Engel zette een nieuwe standaard met dermate harde opmerkingen dat je haast medelijden krijgt met haar dochter. Man, wat wordt die afgebrand zeg. Maar ook dat past weer onder het kopje absurd, over-the-top en grof. Kenmerkende aspecten voor de Wolfenstein franchise.

Amerika bevrijden

Veel punten zijn in Wolfenstein dus erg herkenbaar en in feite gewoon een voortzetting van wat we al kennen. Toch doet de game ook nieuwe dingen; zo is de setting ditmaal Amerika en je zult gedurende het avontuur verschillende locaties aan doen. Veel hebben we er nog niet van gezien, maar je zult zoal Roswell bezoeken, Manhattan, New Orleans, New Mexico en nog veel meer en dat is allemaal vanwege het feit dat je doelstelling deze keer is dat je verzetsleiders moet rekruteren om daarmee een leger te vormen dat tegenstand aan de nazi’s kan bieden. De enige oplossing in gameplay is overigens elke nazi kapot knallen.

De nieuwe locatie (Noord-Amerika) lijkt echter een interessante achtergrond te zijn voor een nieuw avontuur, aangezien het veel diversiteit kan brengen. Daarnaast schuwt MachineGames controverse niet; dat is aan de ene kant te zien aan de aanwezigheid van volledig geflipte SS-officieren en Frau Engel, maar ook bijvoorbeeld de KKK die op de straten rondloopt. Dat alles zal ongetwijfeld weer bijdragen aan een compleet bizarre sfeer en een eens te meer idioot avontuur en dat is natuurlijk wat de definitie van Wolfenstein vandaag de dag is en dat is wat ons betreft prima.

Voorlopige conclusie

Wolfenstein II: The New Colossus is beter, groter, meer bizar en volstrekt onzinnig als je er even rustig over na zit te denken. Maar ja, dat is wel wat de games zo leuk maakt en na een half uur spelen, is het meer dan duidelijk dat we precies diezelfde hoge kwaliteit als voorheen voorgeschoteld krijgen. Wolfenstein: The New Order smaakte naar meer, toen kregen we The Old Blood wat naar nog meer smaakte en na even wachten komt nu The New Colossus die de drang naar grof geweld en absurditeit absoluut helemaal zal doen bevredigen. Nieuwe personages, setting, wapens, gameplay mogelijkheden en ga zo maar door, dat in een vertrouwde opzet met daarbij soepele en fijne manier van spelen. Wolfenstein II: The New Colossus, een half uur spelen was voldoende om te zien dat je deze game op je verlanglijst mag zetten.