Gespeeld: The Inpatient (PS VR) – Supermassive Games bracht ons in 2015 het geslaagde Until Dawn en kwam later met een vermakelijke PlayStation VR spin-off genaamd Until Dawn: Rush of Blood. Momenteel werken ze aan twee nieuwe games, beiden voor PlayStation VR, waarvan er één zich in het Until Dawn universum afspeelt en dat is The Inpatient. Een compleet andere game dan Rush of Blood, aangezien de toon veel serieuzer is. Ook qua gameplay ervaring moet het wat anders zijn, want dit is een psychologische horror-thriller. Wij speelden een kwartier en raakten onder de indruk.

Terug in de tijd

Hetgeen vooral veel indruk maakte tijdens het spelen van The Inpatient is dat het technisch goed in elkaar lijkt te zitten. Virtual reality games doen visueel nog altijd onder voor hun tegenhangers die niet in VR te spelen zijn. The Inpatient ziet er binnen de grafische capaciteiten van virtual reality op de PlayStation 4 echter bijzonder goed uit. De gezichtsanimaties van de diverse personages die je treft in het avontuur lijken levensecht en zeer goed geanimeerd. Ook de aankleding van het sanatorium is precies zoals je zou verwachten van een dergelijk pand in de jaren ’50.

Dat is ook wanneer de game zich afspeelt, namelijk in 1952 en dat is 60 jaar voor de gebeurtenissen in Until Dawn. Je neemt de rol aan van een onbekende patiënt die zich in het Blackwood sanatorium bevindt. Deze persoon heeft last van geheugenverlies en weet daardoor niet wie hij is en waarom hij in deze instelling zit. Aan de hand van dialogen met een professor kan je meer van jezelf ontdekken, maar dat is niet het enige. Je zult namelijk ook vrij rond kunnen lopen in het sanatorium om daar meer te ontdekken over de aanleiding tot waarom je daar zit.

Schrikeffecten

De game kent een serieuze ondertoon, want de dialogen die je voert met de professor die je onderzoekt alsook met anderen die je treft, hebben effect op het verloop van het verhaal. Zo maakten we op een gegeven moment een keuze en zodra we dat deden verschenen er allemaal vlinders in beeld. Dat deed natuurlijk gelijk denken aan het ‘butterfly effect’ waar Until Dawn zo goed gebruik van maakte. Zodoende vroegen we de ontwikkelaar of de keuzes die je maakt het verhaal een bepaalde richting op stuurt en dit blijkt inderdaad het geval te zijn.

Afhankelijk van de keuzes die jij maakt in dialogen zal het verhaal een bepaalde route volgen dat telkens opnieuw opsplitst door jouw keuzes. Om te achterhalen wie je bent en waarom je opgesloten zit is het voeren van dialogen een belangrijk aspect, maar dat is niet alles. Je bent een soort van psychotisch en je krijgt daardoor ook flasbacks te zien. Dit kan zomaar ineens voorbij komen, zo liepen we door de gang en plots verscheen er iemand in beeld met daarbij een hoop geschreeuw om weer net zo snel te verdwijnen. Het gevolg was dat de ondergetekende goed schrok.

Er zitten dus zeker schrikeffecten in de game, wat bij een titel als deze past. Tegelijkertijd is het allemaal serieus ingevuld, want de game biedt een compleet nieuw op zichzelf staand verhaal wat uiteindelijk leidt tot Until Dawn dat je vorig jaar kon spelen. Het is ook een omgedraaid effect, want waar je het verhaal normaal gesproken gaandeweg beleeft, draait deze game vooral om het gehele plaatje bij elkaar puzzelen aan de hand van dialogen, onderzoek, flashbacks en keuzes maken, zodat je uitvindt wat er allemaal is gebeurd voorafgaand aan het avontuur dat je tijdens de game beleeft.

Het grotere universum

The Inpatient is binnen het Until Dawn universum een compleet andere game dan de andere eerder verschenen twee games. Maar juist daarom is het interessant dat Supermassive Games in het universum blijft hangen, want zo te zien heeft men nog veel te vertellen. Iedereen die Until Dawn gespeeld heeft, die heeft – ondanks een bevredigend verhaal – ongetwijfeld alsnog vragen en wellicht dat deze game daarin wat meer toelichting zal geven. Daarnaast speelt het zich 60 jaar eerder af, wat de ruimte open laat voor nog veel meer avonturen.

Supermassive lijkt niet van plan te zijn het Until Dawn universum snel te laten rusten en dat ze dit juist blijven voortzetten in combinatie met virtual reality is erg interessant, want het geeft nieuwe mogelijkheden. Qua gameplay zal The Inpatient misschien niet zo heel bijzonder zijn, maar het zijn weeral de keuzes die je maakt die voor een unieke ervaring moeten zorgen. Ook moeten we de verschillende schrikeffecten – meer dan hetgeen we omschreven hebben – niet vergeten waardoor dit weleens een erg goede psychologische horror game kan worden. Dat is zeker welkom, want zo uitgebreid is dit genre binnen PlayStation VR niet voorzien.

Voorlopige conclusie

Een kwartiertje spelen is natuurlijk erg weinig, maar toch hebben we een degelijke indruk gekregen van The Inpatient. Visueel ziet het er behoorlijk goed uit en de voice-acting lijkt spot-on te zijn. De gameplay zelf is misschien niet bijzonder interessant, maar dat wordt in balans gehouden door een verhaal dat erg interessant uit de hoek kan komen. Dit verhaal ontwikkelt zich vervolgens aan de hand van jouw keuzes en dat kan goed uitpakken, met name omdat men het butterfly effect goed onder de knie heeft. Psychologische horror met een boeiende ondertoon klinkt als een geslaagd concept voor een VR-game en afgaande op hetgeen we konden spelen, lijkt het wel goed te zitten als het op de ervaring en sfeer aankomt. Of het verhaal weer net zo boeiend is als in Until Dawn, dat is natuurlijk nog even afwachten.