Review: MotoGP 17

Review: MotoGP 17 – Milestone is al enkele jaren vooral met motorracegames bezig en ze brengen er vrij geregeld eentje uit. Zo hebben ze de off-road racer MXGP, de grote verzamelgame RIDE en natuurlijk speciale games die draaien om Ducati en Valentino Rossi. Verder moeten we de SBK games natuurlijk niet vergeten. Ook de MotoGP franchise hebben ze nog in handen en inmiddels is het zesde deel in de serie van hun hand verschenen. MotoGP 17 is net uit en wij stapten op de motor om te checken of we succesvol konden finishen in de game.

Twee carrières

Wie recent m’n review van MXGP 3 heeft gelezen, kan zich vast nog herinneren dat een gebrek aan innovatie als minpunt aangemerkt werd. Dit omwille van het feit dat die game de veilige route neemt en een vrij inspiratieloze carrièremodus voorschotelde. Het is sowieso een beetje een klacht dat Milestone blijft achtervolgen, want de ontwikkelaar komt nauwelijks vernieuwend uit de hoek en de kwaliteit van hun games is – na veel herhaaloefeningen – ook lang niet altijd op orde. Maar goed, dat terzijde, want laten we naar MotoGP 17 kijken met de hoop daar wel vernieuwing in aan te treffen.

Dat is enerzijds niet het geval en anderzijds wel. De game biedt je namelijk twee carrière modi aan. Zo is er een traditionele carrière waarbij je een coureur aanmaakt, een team kiest en vervolgens de weg op kan in het rookie kampioenschap. Na twee races krijg je de mogelijkheid om een stap te maken naar het Moto3 kampioenschap of je blijft hangen in de rookie regionen om daar een volledig jaar vol te maken. Vervolgens ga je alle races in het seizoen af en het is natuurlijk de bedoeling om kampioen te worden. In de tussentijd zal je met weinig bijzondere bijzaken te maken krijgen en dus valt deze modus in de categorie herkenbaar, inspiratieloos en misschien zelfs wat saai.

Uiteraard krijg je de mogelijkheid om de uitdaging op te voeren door de AI aan te passen, de motoren wat af te stellen en hulpmiddelen uit te zetten, maar veel meer hoef je verder niet te verwachten. Veel interessanter is echter de andere carrièremodus onder de noemer ‘Managerial Career’. Hierin ben je naast coureur namelijk ook de manager van het team en dat gaat gepaard met heel veel zij-aspecten die bij een renstal komen kijken. Zo dien je een motor te kiezen, de sponsor, de coureurs, teamleden die in de meest uiteenlopende vakgebieden werkzaam zijn – variërend van monteur tot logistiek medewerker en meer – en ga zo maar door.

Aanvankelijk begint het kleinschalig in deze modus, maar na een paar races zullen de mogelijkheden toenemen. Ook jouw prestaties op de baan hebben invloed, want dat levert je een bepaald aantal credits op. Die kan je spenderen aan nieuwe teamleden, een nieuwe coureur, het ontwikkelen van je motor enzovoort. Daarnaast krijg je tussen de races door te maken met activiteiten waarbij je kan selecteren uit een aantal opties, wat een positieve invloed heeft op of je coureur (bijvoorbeeld een dag sportschool) of je team aan de hand van meetings.

Deze modus is veel uitgebreider, veel interessanter en veel leuker. Er komt veel meer bij het racen kijken dan alleen het racen en daarmee is de traditionele carrièremodus eigenlijk plotsklaps een overbodige factor. De enige reden om twee carrièremodi aan te bieden die we kunnen bedenken, is vanwege het mogelijke feit dat niet iedereen op ingewikkelde zaken zit te wachten. Aan de andere kant had dit net zo goed samengevoegd kunnen worden. Dat had de ontwikkelaar nog meer tijd gegeven om er nog meer moois mee te doen.

Vertrouwde gameplay

De management functies die nu in de carrière modus zijn ingericht, geven het veel meer diepgang en maken het ook veel leuker. Dat maakt MotoGP 17 op zich de moeite waard, ook omdat het qua racen verder allemaal wel prima is. We moeten echter wel opmerken dat de tegenstanders allemaal braaf volgens het boekje rijden wat irritant kan zijn als jij voor hun in de weg rijdt, ze kunnen je dan van de baan beuken. Daarnaast zullen spectaculaire ongelukken nauwelijks voorkomen, omdat er vrij snel een optocht ontstaat en de AI geen onverwachte acties onderneemt. Dat laatste is sowieso niet iets wat je snel in racegames ziet, maar hierin heeft Codemasters ons met F1 2016 toch goed verwend en dan ga je dat soort aspecten toch een beetje missen. Nu voelt het een beetje als een stap terug aan, maar goed, niet iedereen heeft die racer gespeeld natuurlijk.

Het racen zelf is leuk, gaat lekker vlot en in de hogere motorklassen krijg je te maken met echt snelle motoren en bij momenten heb je een zeer goed snelheidsgevoel. Dat kan je zelf nog een beetje opvoeren door de camera op ‘cockpit’ view te zetten of eventueel zelfs een vanuit de helm perspectief voor de meest realistische ervaring. Qua racen valt er weinig op de game aan te merken omdat het heel erg een geval is van ‘het doet wat het doen moet’ en dat op een juiste manier. Motorliefhebbers zullen zich hier ongetwijfeld erg goed mee kunnen vermaken en de carrière modus – met name die waarbij je ook manager bent – is goed voor vele uren speelplezier.

Verder heb je nog wat mogelijkheden tot losse races, time trials, split-screen, een online coöp seizoen, online races enzovoort. Het is allemaal het bekende verhaal dus daar hoef je geen verrassingen bij te verwachten. Desalniettemin bevat de game genoeg content om je een lange tijd zoet te houden en dat is natuurlijk een positief gegeven. Met name omdat een online coöp seizoen behoorlijk leuk kan zijn, zeker met een bekende. Ken je iemand die de game heeft? Probeer dat zeker eventjes uit, je zult je goed kunnen vermaken.

Het is dood…

Waar het uiteindelijk op neerkomt is dat Milestone ook hierbij weer de veilige route neemt, maar tegelijkertijd wel de carrière modus van wat meer flair voorziet door er diepgang in te verwerken. Voor de rest is het eigenlijk het bekende verhaal en daar is verder weinig mis mee. Toch moeten we wel even aanstippen dat de sfeer in de game een beetje dood aanvoelt. Elke race wordt ingeleid met een mooi filmpje van de stad waar het circuit ligt en vervolgens zie je je coureur in de pit zitten met slechts één iemand erbij. Het lijkt alsof ze beiden zwaar depressief zijn en er totaal geen zin in hebben. Nadien volgen nog wat loze scènes alvorens je echt kan gaan racen.

Tijdens het racen heb je publiek op de tribunes zitten die af en toe een beetje juichen en met wat vlaggen aan het zwaaien zijn. Dat is echter de sfeer die je mag verwachten en dat is allemaal toch een beetje beperkt. Bovendien kijkt m’n eigen gemaakte coureur verdomd eng uit z’n ogen. Afgezien van dat is het ook bij het winnen van een race een nogal simpele bedoeling terwijl je juist met het creëren van sfeer een game zoveel mooier kan maken. Dat is iets – gaan we weer – wat veel beter naar voren kwam in een game als F1 2016. Absoluut een aandachtspunt voor Milestone dus, want hier is meer uit te halen en hetzelfde geldt voor de graphics. Tijdens het racen zien de motoren en de banen er netjes uit, maar de cut-scènes zijn dan weer erg matig en het publiek is al helemaal belabberd. Wisselvallig dus.