Special: De gevoeligheid, de toekomst en het plezier van Wolfenstein II: The New Colossus – Wolfenstein II: The New Colossus zal eind oktober verschijnen en na een eerste kennismaking op de afgelopen E3, konden we onlangs voor een tweede keer met de game aan de slag. Daarover lees je natuurlijk meer in onze uitgebreide preview van eerder deze week. Ook spraken we met senior game designer Arcade Berg, die ons wat meer inzicht gaf op wat deze franchise zo leuk maakt, waar de grenzen liggen en wat we allemaal kunnen verwachten.

Er is enige gevoeligheid

De Wolfenstein games zijn al sinds jaar en dag puur gericht op alles overhoop schieten wat ook maar enigszins een beetje op een nazi lijkt. Daar is op zich natuurlijk weinig mis mee, want alles wat zich onder nazi schaart, is al een lange tijd een mikpunt van geweld in games. Nazi’s zijn per definitie evil en dat zal ook nooit meer veranderen. Tegelijkertijd moeten we niet vergeten dat dit qua inspiratie bij de echte nazi’s vandaan is gekomen en dat is als je het in het maatschappelijke debat aansnijdt een vrij gevoelig onderwerp. Ook al is het ruim 70 jaar geleden, nog steeds moet je een beetje uitkijken met dit onderwerp.

Niet dat we daarmee Wolfenstein tekort willen doen als creatieve uitspatting van een studio, maar meer in de zin van wat wel en niet kan. Zodoende vroegen we Arcade waar de grens ligt. Laten we wel wezen, Wolfenstein gaat behoorlijk ver, maar gaat nooit té ver. Waar ligt de grens en wat kan je wel of niet doen. Hier gaf hij een interessante inkijk op, want de grens bepalen van wat wel en niet kan is gebaseerd op een aantal aspecten. Een zeer belangrijk onderdeel hiervan is dat het veel op ervaring rond gevoeligheid neerkomt. Dat is natuurlijk een resultaat van enkele jaren met de franchise werken, maar ook collectieve beslissingen.

De keuzes die gemaakt worden voor de game, die zullen nooit bij één iemand vandaan komen. Er is enerzijds een ontwikkelteam dat hier een mening over heeft en anderzijds is er een soort poortwachter. MachineGames gebruikt namelijk mensen die gespecialiseerd zijn in de nazi’s die hun precies kunnen vertellen wat wel en niet kan. Zij weten ook waar de juridische grenzen liggen en wat per land wel en niet kan. Deze professionals zijn puur bedoeld om er zeker van te zijn dat ze nergens te ver gaan waardoor ze niemand beledigen of op een kwetsende manier raken.

Ook een simpel gegeven als menselijkheid speelt hierin een belangrijke rol, want MachineGames zelf weet maar al te goed wat ze wel en niet kunnen maken. Desalniettemin is de game in twee versies speelbaar, net zoals de vorige. Als je aanstoot neemt aan de vele nazi-symbolen en alle andere referenties, dan heb je de keuze om dit in z’n geheel uit te schakelen, waarbij je een nazi-kale game te spelen krijgt. Dan heb je natuurlijk wel nog gewoon met Duitssprekende vijanden te maken, wat dus een optie is. Daar zal vrijwel niemand voor gaan is onze interpretatie, tenzij de wetgeving in het desbetreffende land nazi-symboliek niet toestaat.

Van serieuze zaken naar humor

De gevoeligheid die rond nazi’s hangt is een belangrijk aspect waar de ontwikkelaars zich wel degelijk van bewust zijn. Ze hebben een nette manier om te bepalen wat wel en niet kan en in het spectrum van hetgeen allemaal wel kan, gaan ze ‘all out’. We vroegen Arcade hoe het eigenlijk is om aan Wolfenstein te werken en waarom ze dit na zoveel jaar nog steeds leuk vinden. Sterker nog, wordt het niet een keer tijd voor wat anders? Gelukkig hoeven de fans zich voorlopig geen zorgen te maken. De verhalen in het Wolfenstein universum zijn nog lang niet uitverteld en MachineGames zelf heeft ontzettend veel lol in het maken van deze games.

Het universum laat ze namelijk toe om zeer creatief met de content om te gaan. Iedereen die bij de studio werkt vind het ook gewoon ontzettend leuk om dit soort games te maken. Daarbij komt dat iedereen al fan van Wolfenstein was voordat ze er zelf überhaupt mee aan de slag konden. Vanuit dat perspectief noemde Arcade het werken aan de franchise zelfs haast een privilege. Wolfenstein is nu van hun en na The New Order keken ze terug op het project om zich te realiseren dat ze nog niet klaar zijn met de franchise.

Vragen als ‘oké, wat nu?’ kwamen al snel naar voren en dat heeft geleid tot een opvolger. Ook omdat ze absoluut niet het gevoel hadden klaar te zijn met het universum na The New Order én The Old Blood. Om letterlijk bij de woorden van Arcade te blijven: “Er is zoveel meer om te gebruiken en dan niet alleen qua verhaal, maar ook qua gameplay. Dus dat is niet echt een probleem.” Een gebrek aan inspiratie hebben ze niet en hoewel Wolfenstein II veel dingen verder heeft uitgebreid droop het enthousiasme met het oog op de toekomst er vanaf, want; “er is veel meer te vertellen in het universum als we dat zouden willen. Absoluut.” Kortom, er is een goede kans op meer games, prima toch?!

Maar om even terug te komen op de vraag hoe het is om aan deze franchise te werken, want naast dat ze nog lang niet klaar zijn, moet het natuurlijk wel leuk blijven. Gelukkig lijkt de ontwikkeling daar zelf voor te zorgen, want de humoristische ondertoon die je in elk van de games ziet is juist het resultaat van de creatieve vrijheid die men heeft. Iedereen binnen de studio heeft zijn eigen vakgebied en is daar ook volop mee bezig, dat zorgt geregeld voor momenten dat ze een nieuwere build spelen waarin ze dan nieuwe zaken tegenkomen. Arcade: “Als we iets nieuws zien, dan hebben we zoiets van huh ah… okeeeee….. Joh, heb jij dat erin gestopt?” hij vervolgde; “Jep, inderdaad.”

Dat is volgens Arcade wat het ontwikkelen zo leuk maakt, want doordat iedereen zijn eigen taak volbrengt, maar daarin wel creatief kan zijn, wordt men in de studio zelf ook regelmatig verrast. Het is het creatieve proces in dit universum en Arcade vertelde erg blij te zijn dat het niet super gelimiteerd is. Het is geen simulator en realisme is niet het belangrijkste uitgangspunt. Ze kunnen vrij zijn in hun eigen fictie, er lol mee hebben en ze kunnen naar hartenlust nieuwe dingen testen. Zo hebben ze natuurlijk de nazi technologie en dat geeft ze de mogelijkheid om ongebruikelijke dingen te doen, zonder dat het te gek wordt.

Regelmatig ontstaan er ook nieuwe ideeën en situaties waarbij de één zich afvraagt of iets wel of niet cool is en als meer ontwikkelaars het leuk vinden, dan verwerken ze het ook zo in de game. Dat neemt niet weg dat er ook subtiele zaken in de game verstopt zitten. Zo kwamen we tijdens het spelen een waarschuwingsbord tegen met daarop de tekst ‘Levensgevaar’. Dat is best vreemd voor een game die zich in Amerika afspeelt met nazi’s die de Duitse taal overal willen invoeren. Hoe komt in vredesnaam dan een Nederlandse tekst in de game? Helaas kon Arcade daar geen toelichting op geven. Hij had ogenschijnlijk geen flauw idee waarom dat in de game zit, maar voegde nog wel toe dat het misschien zomaar een “geniaal plan” is van één van de designers…

Meer van hetzelfde

MachineGames heeft overduidelijk veel plezier in het maken van de games en de toekomst van de franchise lijkt open te liggen voor meer. Dat zijn allemaal goede zaken uiteraard, maar afsluitend vroegen we nog aan Arcade wat ze nu willen bereiken met de game. Dat komt eigenlijk op een simpel gegeven neer. Ze vinden het leuk om singleplayer games te maken en ze zullen dat ook altijd blijven doen. Aan de hand van The New Order en The Old Blood hebben ze ontdekt wat ze kunnen en waar ze het geheel nog meer kunnen pushen. Dat levert nu een game op met nog meer gunplay, meer verhaal en vooral meer plezier. Het is gewoon meer van hetzelfde, maar dan met een beetje extra en dat moet iedereen weten.

Als je dat niks vindt, dan zal Wolfenstein II je niet kunnen boeien. Vond je de vorige games echter fantastisch, dan is het natuurlijk fijn om te horen dat men de game qua ervaring identiek heeft gehouden. MachineGames heeft wel meer tijd gespendeerd aan het bouwen van de wereld en dat levert meer open locaties op, ook de gunplay is verder uitgebreid, dus er is wel enige innovatie in de game te bespeuren. Maar de essentie is nog steeds gewoon nazi’s overhoop schieten en dat zal op korte termijn absoluut niet gaan veranderen. Kortom, Wolfenstein II: The New Colossus is precies wat je van de game wilt en verwacht. En zo te horen mogen we nog lang van de avonturen van BJ genieten.