Review: >Observer_

Review: >Observer_ – In de nabije toekomst is de wereld niet meer zoals we die vandaag de dag kennen. De wereld is in verval geraakt en technologie bepaalt ons dagelijkse leven. Gesitueerd in het jaar 2084 in Polen maken we kennis met Daniel Lazarski, een rechercheur bij de lokale politie die wakker wordt in zijn auto. Zijn dagelijkse leven is misdaden onderzoeken en gewoon zijn steentje bijdragen aan de maatschappelijke zaak. Alles gaat zoals altijd, tot hij plots via het systeem in zijn auto een bericht van zijn zoon ontvangt en dat zet een huiveringwekkend avontuur in gang…

Observer

Daniel Lazarski wordt gespeeld door niemand minder dan onze eigen Rutger Hauer en in deze rol is hij een ietwat norse, verbitterde rechercheur. Zijn vrouw leeft niet meer en zijn zoon heeft zich van hem afgekeerd. Al enkele jaren heeft hij geen contact meer met zijn zoon, daarom komt het plotselinge bericht ook totaal onverwacht. Zijn zoon geeft aan hulp nodig te hebben en dat hoef je Daniel Lazarski geen twee keer te vragen. Hij begeeft zich naar het appartementencomplex waar zijn zoon woont, maar daar komt hij helaas te laat aan. Ondertussen verkeert het gebouw in lockdown, doordat er mogelijk een virus is uitgebroken dat mensen en de leefomgeving aantast.

We hebben het hier over een computervirus en hoewel dat misschien raar klinkt in een context met mensen, is dat in het jaar 2084 vrij gebruikelijk. Mensen zijn namelijk onderdanig aan een grote conglomeraat die alle elektronische apparaten beheert. Het bedrijf heeft mensen ook voorzien van augmentations en zodoende tref je mensen die half uit machines bestaan. Dit heeft levens gered, maar in ruil daarvoor ben je niet langer 100% vrij. Althans, de gewone mens niet, Daniel Lazarski echter wel, want hij is een Observer. Als Observer beschik je over een aantal extra mogelijkheden. Zo ben je niet verbonden met het netwerk en kan je met augmentations objecten en stoffen analyseren. Je kunt zelfs met een kabel op de chip in hersenen van andere mensen inbreken om herinneringen te bekijken

Dat laatste kan je natuurlijk helpen bij het oplossen van misdaden, maar in het geval van dit avontuur word je geconfronteerd met waanbeelden, herinneringglitches en meer. Maar Lazarski is een doorzetter en hij zal en moet achterhalen wat er met zijn zoon is gebeurd. Dit brengt je door heel het pand en in eerste instantie is dat vooral onderzoeken en met de bewoners praten, maar langzaam maar zeker kom je meer misdaden op het spoor en duik je in de ene herinnering na de ander, waarbij de één nog angstaanjagender is dan de ander.

Walking Simulator 2.0

Een vrij populair genre waarin veel ontwikkelaars zich vandaag de dag begeven is die van walking simulator. Dat wil zeggen dat je van A naar B loopt, puzzels oplost en het verhaal volgt. >Observer_ past hier wat dat betreft prima bij, maar de ontwikkelaar heeft wel voor wat meer diepgang en variatie in gameplay gezorgd. Het analyseren van objecten om zo logische verbanden voor het verhaal te leggen geeft het een meerwaarde, maar ook het herbeleven van herinneringen speelt hier een rol in. Verder ben je redelijk vrij in hoe je door het pand beweegt waarin alles zich afspeelt en krijg je sporadisch te maken met keuzes.

Een simpele doch zeer welkome optie – die vaak achterwege wordt gelaten in deze games – is een renoptie en dat maakt het navigeren net even wat vlotter en prettiger. Toch moet je ook weer niet te veel van de gameplay verwachten, want het is primair gewoon van A naar B bewegen, een alternatieve route vinden en zo hier en daar ‘puzzels’ oplossen om het verhaal te vervolgen. In de tussentijd werk je als rechercheur aan de zaak die je jezelf eigen hebt gemaakt. Je moet ook wel, want zolang de lockdown van het pand aan de gang is, kan je niet weg. Bovendien speelt je zoon een rol in alles wat er gaande is, wat een extra drijfveer voor Lazarski is om door te blijven gaan.

Psychologisch gerommel

De gameplay is afwisselend genoeg om je het gehele avontuur te vermaken, maar interessanter is nog het verhaal dat tot een absolute climax komt aan het einde, mits je daarvoor de juiste keuze maakt. Het is gedurende het avontuur best vaag en vreemd, maar je krijgt op vrijwel alle vragen een antwoord met gebeurtenissen die je niet ziet aankomen en daarmee slaagt de ontwikkelaar in zijn bedoeling. Dat is natuurlijk een goed teken, maar waar de ontwikkelaar ook creatief mee omgaat, is het presenteren van de beelden. Nu is het pand niet zo bijzonder, maar zodra je een herinnering opnieuw gaat beleven, zul je in een psychologische clusterfuck van beelden, geluiden en akeligheid terechtkomen.

Je kent vast wel van die films waarin een slachtoffer van mentale ziektes of een psychopaat aan de lopende band geconfronteerd wordt met snel flitsende beelden die uiteenlopen van monsters en rotte lichaamsdelen tot close-ups van ogen en meer. Die beelden worden tijdens het herbeleven van een herinnering in combinatie met de realiteit – althans, wat er gebeurd is in de herinnering – aan je gepresenteerd op een uitermate flippende manier en dat soms rustig een halfuur lang. Tel daar een handvol momenten bij op waarin je opgejaagd wordt en de spanning is compleet. Heel eng zal deze game niet zijn, maar fucked up… dat is het zeker.

Hoogte- en dieptepunten

De game is in verhaalvertelling een zeer interessant product, omdat het echt wat nieuws doet. Er zijn nauwelijks games als deze en dat maakt het voor liefhebbers van het genre gecombineerd met liefhebbers van psychologische horror zeker interessant. De uiteindelijke conclusie van het verhaal is, afhankelijk van je keuze, om je vingers bij af te likken en ontzettend creatief bedacht, dus dat maakt de game de moeite waard. De gameplay is echter niet heel bijzonder, maar het werkt in combinatie met het verhaal. Het enige waar we wat op aan te merken hebben, is dat het bewegen niet altijd even soepel gaat en je soms iets te nauwkeurig je cursor moet plaatsen om een bepaalde actie uit te voeren. Maar maak je geen zorgen, dat is niet iets om wakker van te liggen.

Een dieptepunt, zoals we zo mooi boven deze alinea’s schrijven, is de technische performance. Het komt zeer regelmatig voor dat de framerate behoorlijk inzakt, met als gevolg dat het beeld ontzettend gaat schokken. Langer dan een seconde of drie-vier zal het nooit duren, maar het is wel erg irritant. Ook de herinneringen duren net iets te lang om goed te zijn, wat ervoor zorgt dat de pacing van het avontuur niet helemaal in balans is. Nu heeft dat deels met je vindingrijkheid te maken, maar een halfuur aan hyperactief knipperende beelden vergezeld van een hoop herrie gaat op een gegeven moment domweg vervelend worden.