Review The Fight – We zijn ondertussen al een aardige tijd verder sinds de release van de PlayStation Move. Tot nu toe hebben we vrij weinig hardcore titels gezien, maar opeens was daar The Fight op onze deurmat. Zou deze bloederige underground vecht game dan de eerste goede game voor het hardcore publiek van de PlayStation Move zijn of laat die nog wel even op zich wachten? Je leest het in deze review.

Let’s pick the.. alternative controls.

Zodra de game aangezet wordt valt gelijk iets op. Niemand minder dan Danny Trejo, ook wel bekend van films als Machete en The Expendables, zal je persoonlijke trainer worden. Niet alleen zal Trejo je alle moves uitleggen maar ook zal hij zelf aan de slag gaan met de Move. Na een kleine introductie van Trejo mogen we onze eigen personage maken, die aan te passen is qua gewicht, lengte, haarkleur, huidskleur, haarstijl, gezicht, kleding, accessoires en tatoeages. Hierna kunnen we nog een aantal punten verdelen over ons naamloze karakter en dan kunnen we aan de slag met de basis van het vechtersbaas worden.

Zodra de tutorial begint krijgen we weer een keuze voorgeschoteld, namelijk het spelen met twee Move controllers of het gebruik maken van één dualshock controller en de Move. Na het kiezen van de tweede optie leerde vechtersbaas Trejo ons wat aanvallen en konden we beginnen tegen onze eerste tegenstander.

Stand still, else you’ll break the game!

Na het synchroniseren van de Move met de game gaven we onze tegenstander wat rake klappen, maar het viel gelijk al op dat lang niet alle bewegingen gezien werden door de Eye. We probeerden het nog een keer op een wat lager tempo, waarop we toegeschreeuwd kregen door Trejo dat we stil moesten staan als we de game niet wilden slopen. Op onze tweede poging met onze voeten vastgelijmd aan de grond ging het al iets beter, maar de Move was nog steeds niet zo nauwkeurig als dat we gemerkt hebben bij andere games.

This here.. is dummy.

Zoals we al gezegd hebben kozen wij bij The Fight in eerste instantie voor de combinatie van een dualshock controller met de Move. Trejo legt je dan vrolijk uit dat ook al heeft de dualshock wel degelijk motion detectie, deze lang niet zo accuraat is als de Move. Met de linkervuist ben je dus gelimiteerd tot een aantal vast bewegingen zoals een linkerhoek, een recht door zee vuist of een flinke uppercut. Later komen hier nog wat zogenaamde ‘dirty’ moves bij, maar het assortiment blijft vrij beperkt.

Bring it cabron!

Na nog wat geoefend te hebben tegen Trejo z’n vrienden, die maar al te graag wat klappen opvingen voor ons, gingen we door naar ons eerste echte gevecht. Onze naamloze vechter mocht het opnemen tegen een Spaanse vechter en na een kleine weddenschap af te sluiten kon het gevecht beginnen.

Wat gelijk opviel is dat we aan het begin en aan het einde van elk gevecht weer de Move moeten synchroniseren. Ook tijdens het gevecht verliest de Eye soms de verbinding met de Move als je dan toch een stap verzet hebt en moet je weer snel synchroniseren, terwijl de vijand vrolijk door ramt. Als je jezelf dan eindelijk hebt aangeleerd om stil te blijven staan valt gelijk nog iets op. De moves, combo’s en ‘dirty’ aanvallen zijn tof bedacht maar ze werken geen van alle soepel. Veel aanvallen worden niet gezien en s’avonds spelen is al helemaal geen optie. Ook het bukken om vervolgens wat body shots uit te delen wordt vaak niet gezien door de Move ,wat een hoop tactiek en strategie uit het spel wegneemt.

Don’t wave your arms like you’re catching flies!

De bovenstaande zin schreeuwde Trejo ons gelijk in de oren tijdens de tutorial, maar niets blijkt minder waar te zijn. De efficiëntie van het gericht stoten, gebruik maken van het hooghouden van je dekking en proberen stoten van je tegenstander te ontwijken wordt compleet weggenomen door het feit dat je zo stil moet staan. Het resultaat hiervan is dat je alles gaat proberen om toch nog wat klappen te laten landen bij de vijand, wat vaak resulteert in dezelfde bewegingen die we gewend zijn van de Wii. Iets wat dus op z’n zachtst gezegd tegenviel.

Grinden grinden grinden

Na uiteindelijk toch nog een paar gevechten op deze manier in de singleplayer gewonnen te hebben gingen we maar over naar de multiplayer. Er zijn een aantal omgevingen beschikbaar, maar in principe maakt dit niks uit voor het gevecht en is de omgeving ondanks de leuke grijs/wit/rode sfeer altijd vrij saai en inspiratieloos.

Na het vinden van onze eerste tegenstander en wat geld ingezet te hebben probeerden we het toch nog is op de manier zoals die werd uitgelegd in de tutorial, namelijk door gericht te stoten, je dekking hoog te houden en niet als een idioot in het rond te zwaaien. Leuk en aardig, maar zodra je tegenover een tegenstander staat die als een gorilla in de rondte staat te zwaaien met twee move controllers ben je compleet kansloos. Er komt totaal geen tactiek bij te kijken, waardoor je zelf ook weer overschakelt naar rammen wat je rammen kunt.

Ons tweede gevecht ging nou niet bepaald beter. De tegenstander kwam wel met zijn dekking hoog op ons aflopen en we waren klaar voor een serieus gevecht zoals de makers van The Fight het bedoelt hadden, maar onze tegenstander sloeg vervolgens met één klap onze ribbenkast aan gort, met een tweede klap zat er een barst in de schedel van onze naamloze fighter en na een derde klap gingen de lichten uit. Onze tegenstander had overduidelijk flink wat meer uurtjes in de game zitten dan wij, waardoor we geen schijn van kans hadden. Het resultaat hiervan is dat je pas na uren grinden wat kunt uitrichten in online wedstrijden, waar een hoop mensen geen zin in zullen hebben.

Conclusie

The Fight is een game met een bloederige sfeer en is door de toevoeging van Danny Trejo een echte mannengame. Het concept van The Fight is erg vet, maar helaas zorgen de dramatische Move besturing, de slechte online voorzieningen, het continu opnieuw moeten synchroniseren en de velen uren vereiste grinding ervoor dat deze game alles behalve goed genoemd kan worden.

Pluspunten:

  • Een erg tof concept
  • Danny Trejo aka Machete is geweldig
  • Bloederige sfeer

Minpunten:

  • Dramatische besturing
  • Het continu opnieuw moeten synchroniseren
  • Saaie en inspiratieloze omgevingen