Review: Splatterhouse – De Splatterhouse franchise neemt ons terug naar 1988. Zoals je kunt vermoeden met een game uit dat jaartal stelt het nu niet veel meer voor maar het is wel de basis geweest voor de remake op onze geliefde zwarte console. De nieuwe Splatterhouse doet eigenlijk precies wat de arcade versie ook deed, alleen dan in een wat mooier en gewelddadiger jasje. Of dat wel genoeg is voor een game in het jaar 2010? Dat lees je natuurlijk in deze review!

18+

We moeten meteen even beginnen met dat dit de eerste game ooit is die vanwege zijn gewelddadige gameplay en vijanden voor op het doosje van de game al een groot rood vierkantje heeft staan, gevuld met het cijfer “18+”. Het wordt tijdens het spelen van Splatterhouse al duidelijk dat ze omdat ze die 18+ sticker toch kregen alle remmen los hebben gegooid.

Been there, done that

Het verhaal doet eer aan de originele games, die overigens gratis en voor niets vrij te spelen zijn in de next-gen versie. Het draait allemaal om Rick die zijn vriendin genaamd Jennifer moet redden van de boze Dr. West. Het klinkt een beetje als een cliché verhaal en echt spannend wordt het dan ook niet maar er zitten gelukkig wel de nodige twists in om je aandacht er enigszins bij te houden. Wat meteen duidelijk wordt is dat ze het verhaal puur als rode draad hebben gebruikt en deze verder weinig diepgang biedt. Zelfs het einde van de game biedt weinig verrassends, afgezien van de cliffhanger die duidelijk een vervolg insinueert.

Door het simpele verhaal ligt de focus vol op de gameplay. Rick is helaas een simpele jongen zoals jij en ik maar zodra hij het masker vindt wat naast hem ligt nadat de gemene Dr. West zijn vriendin heeft meegenomen komt hij erachter dat dit niet zomaar een masker is. Na het opzetten hiervan veranderd hij namelijk in een soort Hulk, minus de groene huid. Het masker praat tegen Rick, stimuleert hem om Jennifer te zoeken en iedereen die in zijn weg staat uit te schakelen. Gezien dit masker hem ongekende krachten geeft en hij gedreven is door liefde komt dit helemaal goed.

“Now that’s what got us an M-Rating”

Tijdens Rick’s zoektocht naar Jennifer wordt hij continu belaagd door groepen monsters, gestuurd door Dr. West en er op uit om Rick af te maken. Het masker heeft Rick veranderd in een bloeddorstig monster die op de meest gewelddadige manieren zijn vijanden uit de weg ruimt. Hier komt dan ook je eerste hint voor het 18+ tintje tevoorschijn. Rick zal zijn vijanden bijvoorbeeld in tweeën scheuren of onthoofden en ingewanden eruit rukken. Deze speciale ‘Splatterkill’ moves zul je bij elke vijand die bijna dood is kunnen uitvoeren. Dit doe je door kleine, simpele quicktime events succesvol uit te voeren. Meestal zal dit betekenen dat je met je analoge sticks moet doen wat Rick als beweging doet. Het eraf trekken van een hoofd met je sticks omhoog, het uit scheuren van een vijand zijn mond met je sticks opzij, et cetera.

Naast deze vooraf bepaalde moves kun je tijdens het vechten je vijanden ook op eigen manieren afmaken. Zo is Rick uiteraard al aardig gevaarlijk met zijn vuisten maar zodra hij een honkbalknuppel of zwaard vindt wordt het nog leuker. Naast deze simpele wapens krijg je later in het verhaal ook de beschikking over wapens als een grote kettingzaag en een shotgun. Ontelbare bloedbaden zijn het gevolg. En dat komt goed uit, want als je Rick sterker wilt maken of nieuwe moves wilt aanleren zul je bloed moeten verzamelen.

Na elke rake klap die Rick uit deelt krijgt hij bloed en met combo’s wordt dit alleen nog maar meer. Als je genoeg bloed hebt verzameld kun je via het menu naar een overzicht met moves gaan. Hier staat alles wat je Rick aan kunt leren, van snelle combo’s en zware sterke aanvallen tot het uitbreiden van zijn health of het sterker maken van wapens. Het is dan ook de zaak dat je slimme en goed doordachte keuzes maakt want je zult tijdens de eerste keer dat je het verhaal speelt niet genoeg punten verdienen om alles te kopen. Zelfs na het verslaan van de gigantische eindbaas zul je niet genoeg bloed hebben verzameld.

Let’s try that again

Wel hebben ze bij Namco Bandai bedacht dat je alles wat je hebt gekocht behoudt als je het spel nog een keer door speelt. Je zult namelijk na het zien van de credits op de normale moeilijkheidsgraad de beschikking krijgen over de ‘Brutal’ moeilijkheidsgraad en als je die wilt halen zul je inderdaad al je gekochte moves vanaf het begin af aan moeten gebruiken.

Voor de mensen die geen zin hebben om het verhaal nog een keer door te spelen maar zich af en toe nog wel even willen vermaken met het verslinden van monsters hebben ze de ‘Survival Arena’ modus in het spel gezet. Hier kun je op totaal zes verschillende locaties vlagen van vijanden proberen te verslaan.  Zowel hier als in het verhaal zul je stukjes van foto’s verzamelen van Jennifer die ze gebruikt heeft als een soort broodkruimels zodat je haar kunt vinden. Hiernaast zul je 20 grammofoon platen moeten zoeken om achter het kwade plan van Dr. West te komen.

Als laatste toevoeging om de replay waarde iets te verhogen heeft Namco Bandai ervoor gekozen om alle drie de originele games ook in deze titel te stoppen. Deze speel je vrij door het verhaal uit te spelen en geven een leuke afwisseling van erg korte duur.

Leuk geprobeerd…

Ondanks dat de gewelddadige moves van Rick en de cutscenes tussen de hoofdstukken door er erg goed uit zien moeten we toegeven dat de game zelf hier en daar wel wat steekjes laat vallen. De omgevingen voelen vaak wat ruw aan en geven ondanks leuke thema’s zoals de binnenkant van het Vrijheidsbeeld of een enge kermis een onafgemaakt gevoel. Ook de eerder genoemde ‘Splatterkills’, die er overigens wel heel goed uit zien, vallen een beetje tegen om de simpele reden dat er te weinig afwisseling in zit.

Als laatste kritiekpunt kunnen we stellen dat de zogeheten ‘Mask Eye’ die jou altijd de goede richting op moet sturen voor geen meter werkt. Hij zal altijd ergens anders naar toe wijzen en het laatste wat het doet is je helpen.

… en dat heeft goed uitgepakt!

Een paar puntjes van de presentatie die wel erg goed uit hebben gepakt zijn de volgende. De sfeer van Splatterhouse is geweldig, die onder andere met de belichting en de keuze van omgevingen goed wordt overgebracht. De schrikmomenten en het enge, grimmige idee dat er om elke hoek een groter monster staat te wachten zorgen precies voor de stemming die de ontwikkelaars bedoeld hebben. De zware soundtrack vol harde rock en metal voor tijdens de gevechten maken het helemaal af en creëren een heel sinister wereldje.

De afwisseling tussen normale 3D-gameplay en de ‘side-scroll’ gameplay is ook erg leuk bedacht en direct een mooie hommage aan de originele titels. Combineer dat met wat kleine platform gameplay elementen zoals het wegrennen voor rollende ballen en het ontwijken van spullen terwijl je door een portaal heen valt en je hebt degelijke afwisselende gameplay.

Conclusie

Splatterhouse is met stip op nummer één binnen gekomen in onze ‘gewelddadige survival horror games lijst’. Deze remake van het origineel uit 1988 kun je zien als een ware hommage en de roots van de games zijn duidelijk te vinden in de next-gen versie. Het in HD uit elkaar scheuren van vijanden onder het genot van de hardste rock gaat niet snel vervelen en met redelijk afwisselende gameplay zul je jezelf een lange tijd vermaken. De in totaal 11 hoofdstukken waar je gemiddeld 20 tot 30 minuten over doet, de oude games en de survival arena zorgen voor redelijk wat gameplay uurtjes. Splatterhouse laat hier en daar wel wat steekjes liggen zoals matige graphics, weinig afwisseling in ‘Splatterkills’ en een niet werkende ‘Mask Eye’ maar in zijn totaliteit is het een redelijk vermakelijke survival horror beat-em-up.

Pluspunten:

  • Sinister en eng sfeertje, versterkt door metal soundtrack
  • Redelijk afwisselende gameplay
  • Splatterhouse 1, 2, 3 en Survival Arena verhogen replay waarde
  • Mooie gewelddadige Splatter moves…

Minpunten:

  • … met te weinig afwisseling
  • Mask Eye is zinloos
  • Grafisch te ruw