Review: NBA 2K19

Review: NBA 2K19 – De NBA 2K-serie is al vele jaren de onbetwiste koning van de basketbalgames. Sinds vorig jaar weet NBA Live echter stappen te maken om langzaamaan een concurrent te worden waar rekening mee gehouden moet worden. Er moeten nu dan ook veel meer vragen gesteld worden om te weten te komen of het nieuwste deel in de serie wederom ‘King of the Hill’ is of dat er nu echt zorgen gemaakt moeten worden. Tevens kreeg de game vorig jaar aardig wat kritiek, doordat de grind in MyCareer extreem lang was en hierdoor micro-transacties naar de voorgrond werden geschoven. De serie is dus aardig onder vuur komen te liggen en heeft dus wat te bewijzen met NBA 2K19. Het is zaak om niet in dezelfde micro-transacties valkuil te stappen en er moeten ook grote stappen vooruit worden gemaakt om niet ingehaald te worden door NBA Live.

Wat is er verbeterd?

Iedereen die bekend is met de NBA 2K-serie weet wel wat het spel te bieden heeft. Het is daarom belangrijker om te weten wat er nu is verbeterd ten opzichte van vorig jaar. Qua gameplay is er in principe niet heel veel veranderd, maar het is wel meteen duidelijk dat de AI van de spelers is verbeterd. Dit geldt zowel voor als ze in de aanval of verdediging zijn. De game is daardoor een een stuk uitdagender dan voorheen en er wordt ook meer van de speler verwacht wil je de overwinning behalen. Dit maakt de instapdrempel van de game weer iets hoger dan die al was, maar de diehards zullen hier van smullen. Een andere verbetering die direct opvalt is The Neighborhood 2.0. Deze hub-wereld voor de MyPlayer-modus werd vorig jaar geïntroduceerd, maar hierin moest je veelvuldig langdurig slenteren om verschillende winkels te bezoeken of om een online modus te kunnen spelen. Nu is dit veel compacter gehouden en alles is binnen een vierkante map gestopt, waardoor je nog sneller en beter hetgeen kan vinden wat je zoekt.

Is Takeover een ‘game changer’?

Om de gameplay toch wat vernieuwing te brengen is het Takeover-systeem geïntroduceerd. Je hebt een metertje die je kan vullen door acties uit te voeren die positief uitpakken, zoals goed passen en natuurlijk scoren. Als deze meter vol is, dan raakt je speler ‘on fire’ en wordt het type speler dat je bent versterkt. Ben je dus iemand die goed is in het gooien van driepunters, dan heb je nu nog meer kans dat een poging raak is. Elke speler op het veld heeft deze mogelijkheid, dus ook je tegenstanders. Verder heeft elk type speler weer een tegenpool die hem het leven zuur kan maken, alsook hem fouten kan laten maken, waardoor hij zijn boost verliest. Dit klinkt tof, maar eigenlijk had de serie altijd al een soortgelijk systeem, alleen werd die niet benoemd. Je voelde in vorige delen ook altijd al dat het zogenaamde ‘momentum’ kon wisselen tijdens een wedstrijd. Als het goed ging, dan speelde je beter, maar je tegenstander kon dat ook weer teniet doen en het momentum overnemen. In dit geval is het wel iets meer individueel gericht.

Beter dan de concurrent?

De NBA 2K-serie heeft jaren geen concurrentie gehad, ook al kwam Electronic Arts af en toe met NBA Live op de proppen. Die games waren echter zo slecht, dat deze geen bedreiging vormden. Vorig jaar kwam NBA Live 18 uit en hoewel deze als geheel niet kon tippen aan NBA 2K18, wist de game aardig te scoren en zelfs op één vlak de betere te zijn, namelijk de graphics. De verschillende atleten zagen er namelijk veel gedetailleerder uit en de huid-textures waren zeer realistisch. De lat werd dus een aardig stuk hoger gelegd op dit gebied. NBA 2K19 weet daar niet overheen te komen. De spelers zien er nu wel iets beter uit dan in het vorige deel en er zit meer leven in de ogen van de spelers, maar het ontbreekt de game aan het fijne detail en het realistische uiterlijk van de huid. Het ziet er zeker niet slecht uit, integendeel zelfs, maar EA heeft vorig jaar gewoon getoond dat het nog beter kan.

Waar NBA 2K19 wel weer veel goed mee maakt zijn de animaties van de atleten. Deze waren altijd al geweldig en dat is alleen maar beter geworden. De bewegingen van de spelers zijn verschrikkelijk vloeiend en maken het een genot om naar het spel te kijken. Waar er qua graphics echt een tandje bijgeschaald moet worden, is er op de animaties vrijwel niets aan te merken. Het enige waar nog wat ruimte voor verbetering is, is in de gezichtsanimaties. Toegegeven, deze zijn zeker beter dan vorig jaar, maar er zit nog aardig wat rek in. De actie op het scherm wordt ook nog steeds vergezeld door het beste commentaar wat er te horen is in een sportgame. Dit commentaar is zelfs nog uitgebreider dan voorheen en het lijkt er gewoon op alsof er live verslag wordt gedaan van een wedstrijd. Het klinkt zeer authentiek en het doet de algehele sfeer van het spel verhogen.

En verder?

Natuurlijk heeft NBA 2K19 nog een aantal andere aanpassingen, alleen zijn die van kleinere aard. Die zijn ook hoofdzakelijk bedoeld om modi iets meer inhoud te geven of om de totale ervaring wat soepeler te laten verlopen. De besturing is weer net zo soepel als in de voorgaande delen, dus het is en blijft heerlijk om de game te spelen. Natuurlijk heeft de MyCareer-modus weer een nieuw verhaal en ditmaal speel je als een basketballer die niet door een NBA-team is gedraft. Om alsnog opgemerkt te worden ga je in China spelen in de hoop opgepikt te worden door een Amerikaans team. Er zijn dus wel degelijk dingen anders in NBA 2K19, maar die zijn niet baanbrekend genoeg om van een volwaardig nieuw deel te spreken. Dat komt vooral doordat de gameplay in principe hetzelfde is gebleven, ook al is dit nu wat uitdagender. Zoals je al hebt kunnen lezen is ook het Takeover-systeem iets wat eigenlijk al in eerdere delen aanwezig was en dus niet als nieuw aanvoelt. Ook zijn de laadtijden soms nog (steeds) aan de lange kant, dus het kan geen kwaad om een jaartje over te slaan.

Hoe zit het nu met micro-transacties?

Nu was NBA 2K18 een goed spel, maar zoals je in de inleiding al hebt kunnen lezen kreeg het toch aardig wat kritiek te verduren. Dit kwam doordat er heel erg werd aangedrongen op micro-transacties. Zo zat er aan alles wat je kon aanschaffen of veranderen aan je zelf gemaakte atleet in de MyCareer-modus een prijskaartje. Zelfs het veranderen van je haar kostte zogenaamde ‘VC Points’. Ook het oplevelen van je personage was een tergend lange grind, doordat je voor de gespeelde wedstrijden maar heel weinig in-game valuta kreeg. Micro-transacties waren hier natuurlijk de ‘geweldige’ oplossing voor en dat viel verkeerd bij gamers en pers. 2K heeft hier echter maar gedeeltelijk van geleerd. Zo kan je nu gratis je haar veranderen (hoera!), maar kleding of tatoeages zijn erg duur. Je krijgt nu iets meer VC Points als je het spel speelt, maar nog steeds geldt dat gamers die extra geld neerleggen meteen een flink hoger level hebben dan jij. Zo zag ik weer personen rondlopen die al bijna level 90 waren terwijl ik slechts level 62 was. En dat is natuurlijk een oneerlijke strijd als je online tegen elkaar wilt spelen. Nu kan je natuurlijk level verschillen verwachten als een game al een aantal weken in de winkels ligt, maar niet op de dag dat hij is uitgekomen.

De MyCareer-modus valt dus iets positiever uit dan vorig jaar als het gaat om micro-transacties, vooral omdat het minder een lange grind is. Dit is echter weer opgevoerd in een andere modus, namelijk MyTeam, oftewel de Ultimate Team-modus van de basketbalserie. Om de verschillende packs te kunnen kopen moet je echt flink aan de bak. De verleiding om echt geld te spenderen om zo betere spelers en dergelijke te krijgen is daardoor heel erg groot. Nu hoor ik jullie al denken: maar de Nederlandse wet heeft er toch voor gezorgd dat je geen packs meer kunt kopen met geld? Nou, dat klopt wel en ook weer niet. Je kunt packs kopen met MyTeam-punten, die je verdient door de modus te spelen, maar je kunt ook VC Points gebruiken. En ja, VC Points mogen wel verkocht worden voor echt geld, want hier weet je exact wat je krijgt en dat is dus geen gokken. Het is dus niet mogelijk om packs te kopen met echt geld, maar wel kun je punten kopen waarmee je alsnog deze packs kunt kopen. Het komt dus in principe op hetzelfde neer en het toont aan dat de wet gemakkelijk te omzeilen valt, zonder dat uitgevers dat financieel voelen.