Review X-men Arcade – Aaaah zoete jeugdherinneringen. De tijd van superhelden, van de fantastische old school cartoons. Spider-man, Batman, X-men, elk heeft een speciaal plekje van mijn jeugd ingenomen. Mijn kinderhart maakte daarom ook even een sprongetje van vreugde toen ik X-men Arcade opstartte. Deze remake van de gelijknamige Arcade game is een 2D beat ‘em up. Of het gevoel van vreugde is gebleven? Dat lees je in deze review!

Terug naar het verleden

Het eerste wat je denkt als je X-men Arcade opstart is dat de tijd stil gestaan heeft. Voor een ‘remake’ heeft Konami er wel erg weinig moeite in gestopt lijkt het. X-men begint met een kort inleidend verhaaltje. De aartsvijand van de X-men, Magneto, heeft weer eens een plannetje om de wereld over te nemen. Ditmaal maakt hij gebruik van een geavanceerd sentinel leger. De X-men worden uiteraard opgeroepen om Magneto te stoppen.

Stel je vooral niet te veel voor van het verhaal. Meer dan een beweegreden om door te gaan is het niet. Gelukkig hoeven beat ‘em ups het nooit van hun verhaal te hebben, maar van hun sterke gameplay…toch?

Simpeler dan dit kan niet

De gameplay van X-men bestaat uit het meest minimalistische knoppen schema dat je maar kan bedenken. Er is een knop om aan te vallen, eentje om te springen en eentje om je mutantenkracht te activeren. Dat is alles. Combo’s? Daar hadden ze in 1992 nog niet van gehoord. Je kan uit zes X-men kiezen: Wolverine (uiteraard), Storm, Nightcrawler, Cyclops, Dazzler en Colossus. Elke X-men heeft zijn eigen speciale mutantenkracht.

Ondanks dat het knoppenschema erg simpel is, is de game toch leuk om te spelen. Juist door de simpele controls kan je zonder er bij na te denken op hordes vijanden in stormen en flink tekeer gaan. Sommige mutantenkrachten zijn vele malen handiger dan andere, maar dit mag de pret niet drukken.

De eentonigheid slaat toe

Na ongeveer, nou wat zal het zijn, twintig minuten top slaat de eentonigheid toe. De vijanden zien er allemaal hetzelfde uit en je blijft maar knoppen rammen. Af en toe een simpel baasgevecht ertussendoor doet ook niet erg veel. Het feit dat je praktisch niet game over kan is ook een reden om roekeloos te gaan spelen.

Gelukkig kan je de game offline en online co-op spelen met in totaal zes (!) spelers. Het moet gezegd worden, met zes spelers tegelijk deze simpele game spelen is verrassend vermakelijk. Jammer is dat het erg moeilijk blijkt te zijn om daadwerkelijk zes spelers bij elkaar te krijgen door de weinige gamers die dit spel hebben.

Old school to the max

Op grafisch vlak heeft Konami niks verandert sinds 1992. De game kent nog steeds evenveel pixels als 18 jaar geleden. Ook de foute muziek van toen zit nog steeds in de game. Maak je klaar om te genieten van de zoete foute Japanse pop beats met daaronder teksten als X, X, X, X-men! Toch heeft alles bij elkaar zo’n lekker fout sfeertje dat je het alleen maar tof kan vinden. Het blijft echter lui dat er geen nieuw likje verf over het geheel is gekomen. Een gemiste kans als je het mij vraagt.

Conclusie

X-men Arcade weet na 18 jaar nog mijn gamer hart te charmeren. Met zijn simplistische gameplay en heerlijke nostalgische uitstraling weten de X-men wederom te overtuigen. Denk echter niet dat je lang bezig zal zijn met de game. Met in totaal acht stages van elk ongeveer tien minuten ben je snel d0or de game heen. Je zal nog een aantal keer terugkomen voor het co-op gedeelte, maar het is al snel klaar. Een nieuw likje verf over het geheel had dit al op kunnen lossen, maar helaas. X-men Arcade blijft hierdoor een spel dat alleen bestemd is voor de echte fans.

 

Pluspunten

  • Co-op voor zes spelers
  • Nostalgie ten top
  • Simpele gameplay

Minpunten

  • Weinig replay value
  • Vast blijven haken in 1992
  • Alleen voor de fans