Over een kleine twee weken kunnen we dan eindelijk aan de slag met het nieuwste blaas-alles-en-iedereen-op-festijn van Codemasters, genaamd Bodycount. Tot nu toe hebben we nog weinig gezien van de game, maar wij hebben gelukkig de kans gekregen om voor de release alvast met Bodycount aan de slag te gaan om zelf te kijken of dit nou wat gaat worden. Benieuwd of ook Bodycount je portemonnee weer wat dunner maakt? Dat lees je in deze preview!

You are the asset

Voor onze preview kregen we een schijfje toegestuurd met drie van de maar liefst zeventien levels die de uiteindelijke game zal bevatten. Bij het opstarten van de game viel gelijk op dat er geen keuze was tussen moeilijkheidsgraden, iets waarvan we hopen dat het in de volledige game wel aanwezig zal zijn.

http://youtu.be/yGHDZWig2aQ

Na hier en daar wat aan te klooien met de besturing konden we dan aan onze eerste missie beginnen, het bestormen van een militiakamp en hun leider, de vriendelijke meneer met de chaingun bovenaan deze preview, vol te pompen met lood. Dit kamp bevatte zo’n 150 soldaten, maar denk nou niet dat je wat back-up krijgt om ze neer te maaien. Je bent namelijk de belangrijkste ‘asset’ van jouw werkgever en die heeft het volste vertrouwen in je.

Bring it on!

Als belangrijke supersoldaat beschik je natuurlijk over het nodige assortiment aan wapens, boosts en explosieven. Zo is er aan het begin van het level een turbine waar je zowel je primary als secondary wapen kan selecteren, in ons geval een flinke shotgun en een razendsnelle SMG. De boosts die je hebt moet je zelf opladen door zoveel mogelijk dood en verderf te zaaien, om vervolgens nog effectiever dood en verderf te zaaien.

Je personage beschikt tevens over een flinke lading aan handgranaten en landmijnen die je maar al te vaak nodig zal hebben, aangezien je altijd in de minderheid bent. Dat je in de minderheid bent maakt overigens niet al teveel uit, de missiestructuur die we in deze drie missies gezien hebben was aardig lineair in de ‘ren van A naar B en knal alles af’-stijl die we al in aardig wat games hebben gezien.

Look mommy! Without guns!

De eerste missie die we speelden tegen de militia verliep ons aardig goed, wat ook wel te verwachten is bij een eerste missie. De uitgekozen wapens zorgden voor een flink bloedfestijn en ook de omgeving kwam er niet heelhuids vanaf. In een poging een iets grotere uitdaging te creëren sloegen we even de tweede missie over om de laatste missie aan te pakken.

In deze missie moesten we een kamp bestormen van ‘The Target’, een vijand die technologisch gezien een stuk verder is dan de brute militia. Deze technologie leek ze echter niet al teveel helpen, aangezien we het volledige level zijn doorgerend zonder ook maar een kogel te lossen. Het resultaat? De helft van de vijanden negeerde ons tijdens het langsrennen, de andere helft knalde als een malle alle munitie die ze hadden op ons, zonder al teveel effect.

Dit kan natuurlijk niet de bedoeling zijn bij een shooter en het deed ons dan ook een beetje denken aan een Call of Duty op recruit modus waarin kogels ook van pluizige balletjes gemaakt lijken te zijn.

Bugs, glitches en nog meer bugs

Tijdens het doorrennen van het eerder genoemde level hebben we wel even een stealth methode uitgeprobeerd. Gewapend met het enige stealth weapon in de game, een gedempt pistool, slopen we een trap op om een nietsvermoedende guard neer te schieten.

Op het laatste moment besloten we echter om het gigantische mes eens uit te proberen, iets wat een grote fout leek te zijn. Na de eerste messteek stond onze tegenstander nog steeds, die zich hierop omdraaide om ons even aan te gapen. Vijf steken later en een domme guard die ons nog steeds aanstaarde alsof die een vliegende puppy zag besloten we het maar af te maken met een headshot, aangezien het knifen nou niet bepaald vloeiend verliep.

Destroy everything! Oh wait, not everything..

Dit is echter niet het enige vervelende aspect in Bodycount. Zo moeten de ‘verwoestbare’ omgevingen geraakt worden met een tiental explosieven voordat een houten schutting eindelijk omver is en is het onmogelijk om kleine objecten kapot te maken. Denk hierbij aan lampen, glazen, dozen en ga zo maar door.

Alle zaken die wel te slopen zijn zoals tafels en stoelen gaan allemaal kapot op een manier zoals we die kennen uit ontiegelijk oude games. Een stoel blijft nog lekker in de lucht balanceren als je drie poten er vanaf knalt, welke in scherven de lucht in schieten en plotseling verdwijnen. Een tafel sneuvelt op exact dezelfde manier, net als ongeveer al het andere wat er te slopen valt.

Flashback naar het PS2 tijdperk

Kennen we allemaal nog de graphics van Killzone op de PlayStation 2? Voor die tijd zag het er allemaal uiteraard prima uit, maar nu we titels als God of War III, Killzone 3, Uncharted 3 en ga zo maar even door hebben gezien, moet dit toch wel een stuk beter.

Codemasters heeft hier echter lak aan, want Bodycount neemt ons aardig terug in de tijd als we kijken naar de graphics. Bijna alle vijanden zien er exact hetzelfde uit, omgevingen zien er niet uit en over het algemeen ziet de game eruit als een remastered PlayStation 2 titel. Natuurlijk moet je een game niet beoordelen op het uiterlijk, maar het oog wil ook wel wat en dat is iets waar Bodycount overduidelijk tekort komt.

Voorlopige conclusie

Bodycount oogt en speelt momenteel niet als de topper waarvoor Codemasters het uitmaakt, maar het potentieel tot een flinke arcade knaller als Bodycount is er zeker wel. Het afwachten is nu op de volledige game die ons wellicht kan wegblazen met een ijzersterk verhaal en verbeterde gameplay, maar over het algemeen zijn we nog niet erg onder de indruk van Bodycount.