Review Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi – En daar gaan we weer, een nieuw jaar en een nieuwe poging tot het maken van een goede Dragon Ball Z game. We hebben ondertussen al talloze delen voorbij zien komen en geen van allen deden het even goed als de originele Tenkaichi games op de PlayStation 2. Namco Bandai gaat met Ultimate Tenkaichi weer terug naar deze roots. Of het Namco dan ook gelukt is deze franchise weer de goede kant op te draaien, dat lees je in deze review!

Same old same old, of toch niet?

Voor de mensen die hoopten op iets anders qua story mode dan de afgelopen tien Dragon Ball games is er geen goed nieuws. Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi neemt ons gewoon weer mee langs de saga uit het Dragon Ball universum die we allemaal wel kennen. Zo begint het verhaal weer bij de Saiyan invasie en volg je zo onze helden op de voet van gevaar naar gevaar.

De manier waarop dit gebeurd is dit keer wel anders. Belangrijke gevechten zullen nog steeds plaatsvinden, maar lang niet alle gevechten die in de anime voltrokken werden zullen in de game te vinden zijn. Dit aangezien de Story Mode een stuk meer saga bevat dan de afgelopen paar Dragon Ball games, wat anders zou inhouden dat de boel te langdradig zou worden.

Ook de wijze waarop het verhaal verteld wordt is ditmaal anders. Namco Bandai heeft hiervoor drie verschillende tactieken toegepast, waarvan niet elke even goed in de smaak viel. De eerste is het toevoegen van fragmenten uit de anime. Dit zorgt ervoor dat je je echt in de anime waant en is dan ook onze grote favoriet. Helaas moet deze manier van het verhaal in beeld brengen het toneel behoorlijk vaak delen met gewone in-game dialogen, evenals gigantisch langdradige, saaie, niet eens ingesproken lappen tekst.

Complexe gevechten

De gevechten zijn ook weer compleet op de schop genomen. Je zal nog steeds je Ki moeten opladen om speciale aanvallen te lanceren en om te transformeren, maar daar houden de gelijkenissen met eerdere games ook wel op. In Ultimate Tenkaichi zijn de gevechten nu verdeeld in twee fases, de melee en de blast fases.

De melee fase treedt in als je dichtbij je tegenstander bent, de blast fase als je ver weg van elkaar bent. Tijdens de melee fase is het onmogelijk om met grote Ki aanvallen zoals een kamehameha te gaan strooien, evenals simpele Ki blasts die vroeger wel altijd van dichtbij te lanceren waren. In eerste instantie heeft het nieuwe systeem een hoog ‘wat moet dit voorstellen’ gehalte, maar zodra je eraan gewend bent is de immense snelheid en soepele wisseling tussen beide fases een heerlijke nieuwigheid.

Dit nieuwe systeem is ook nog eens gecombineerd met een gloednieuw defence en counter systeem, wat grotendeels op geluk aankomt. Als je wordt aangevallen of zelf een aanval uitvoert zal je aan het einde van je combo de juiste knop in moeten drukken welke niet dezelfde mag zijn als je tegenstander. Doe je dit goed begin je een gigantische reeks aan bloedstollende combo’s, doe je het fout, dan hakt je tegenstander je in de pan.

KA-ME-HA-ME-HAAA!!!!

Het verdelen van de gevechten in twee fases zorgt ervoor dat de game een stuk epischer wordt qua schaal. In melee mode knal je alle kanten op en gooi je elkaar af en toe door een rots heen, maar zodra je jezelf hebt losgerukt uit deze melee worstelingen heb je genoeg energie opgespaard om eens flink te knallen in de blast mode.

De eerste keer dat we een forse Kamehameha afvuurden vielen onze monden dan ook open van verbazing. Het prachtige landschap waar zojuist enkele rotsen in waren gesneuveld, werd letterlijk aan stukken gescheurd door de brute kracht van de aanval die zich een weg door alles en iedereen heen baande. Onze tegenstander, Raditz, was aardig toegetakeld, maar om hem heen was een krater zo groot als de Grand Canyon ontstaan.

Genot voor het oog, maar niet voor het oor

Bij het zien van deze krater viel ons eigenlijk pas op hoe mooi de game eruit ziet. Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi is de nieuwste maar zeker ook de mooiste game uit de reeks en dit komt allemaal aardig dichtbij de ervaring die we meekregen in de Anime, jaren geleden toen we nog tere kleine kinderzieltjes waren.

Helaas is de game qua sound niet bepaald een technisch hoogstandje. De game zit weer eens bomvol barslechte Japanse muziek die teveel wil doen alsof het bij het Westen hoort, wat als gevolg tenenkrommende backgroundmuziek heeft. Gelukkig wordt de muziek meestal overstemd door de kreten van de personages, die ook aardig trouw aan de serie zijn met de bekende AAAHHHHH en WRAAAAAAHHHH kreten voor zo’n beetje alles. Natuurlijk hoort dit ook weer bij het Dragon Ball Z sfeertje en zullen de kreten en vage muziek alleen maar een glimlach bij fans tevoorschijn toveren, dus wij vergeven het Namco wel.

Herhaling, herhaling en nog eens herhaling

Iets wat we Namco helaas niet kunnen vergeven is de gameplay die na een tijdje enorm in herhaling gaat vallen. De Story Mode is al nauwelijks door te komen dankzij de flinke lappen doodsaaie tekst, maar het feit dat vrijwel elk gevecht en elk personage op dezelfde manier uit te voeren valt doet ook niet veel goeds met de ervaring.

Natuurlijk blijft het een fightgame die trouw wil blijven aan de Anime, maar het kan gewoonweg niet dat elk personage hetzelfde speelt en dat elke situatie op dezelfde manier is op te lossen, middels geluk. Hetzelfde geldt voor de inmiddels welbekende Tournament Modi en de Battle Mode.

Loading, please wait…

Iets waar Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi ook mee kampt zijn aardig wat laadschermen. Nu zijn wij niet de ongeduldigste als het aankomt op laadtijden, maar in Ultimate Tenkaichi is het werkelijk waar schandalig. De laadtijden van Modnation Racers zijn er niks bij en de laadschermen zijn vaak ook totaal onnodig.

Zo zal je vaak een seconde of 30 moeten wachten op een fragment van vier à vijf seconde uit de Anime, om vervolgens weer 30 seconde te mogen wachten tot het werkelijke gevecht begint. Dit zie je helaas niet alleen in de Story Mode, maar in alle modi.

Is er dan geen held om de boel te redden?

Jawel! Die is er zeker. Iets wat compleet nieuw is in Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi is de Hero Mode. Dankzij deze modus is het dan eindelijk mogelijk je eigen Saiyan in elkaar te zetten, compleet met staart natuurlijk. Deze kan je dan diverse outfits geven, evenals een leuke haarstijl en een stoere stem.

Naast al deze cosmetische onzin is het natuurlijk ook zaak om je eigen personage wat toffe krachten te geven. Dit doe je door gevechten in de Hero Mode te winnen en je te laten trainen door de mensen die je op je pad tegen komt. Dit laatste zal zeker nodig zijn, aangezien je Saiyan in het begin niet meer is dan een low-class warrior die nog alle hoeken van de kamer te zien krijgt door Hercule.

De Hero Mode is de enige modi die ook niet uit gaat van de welbekende onderdelen uit de Anime die al zo vaak zijn teruggekomen in games. In plaats daarvan speelt de Hero Mode zich af in een parallel universum waarin de wereld is ondergedompeld in complete chaos. Aan jou natuurlijk de taak om dit op te lossen en dat gaat gepaard met een hoop gevechten tegen bekende en onbekende vijanden.

Conclusie

Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi is zeker geen slechte game en doet de Dragon Ball anime eer aan. Dankzij de nieuwe indeling qua gevechten en de prachtige, vaak epische graphics is de hele ervaring een ervaring die aardig dichtbij het ideaal komt. Helaas doen herhaling, tergend trage laadtijden en verveling dankzij de doodsaaie lappen tekst in de Story Mode aardig wat afbreuk aan de algehele ervaring, iets wat niet helemaal opgelost kan worden door de toffe Hero Mode.

Pluspunten

  • Prachtige intense graphics
  • Komt behoorlijk dichtbij de anime
  • Lang verwachte Hero Mode
  • Leuke nieuwe gameplay elementen…

Minpunten

  • …Die helaas na een tijdje aardig in herhaling vallen
  • Verhaal wordt verpest door de lappen tekst
  • Abnormaal veel laadschermen