Review: Kingdoms of Amalur: Reckoning – Kingdoms of Amalur stond een lange tijd op niemands radar en opeens ontplofte de aandacht voor deze game. De demo van de game heeft hier zeker aan mee geholpen, maar deze bracht ook veel vragen met zich mee. De demo had namelijk erg veel problemen en dit bracht natuurlijk geen goed beeld naar buiten. Wij hebben het eindproduct uitgebreid gespeeld en het is tijd om ons oordeel te veilen over dit koninkrijk. Tart Kingdoms of Amalur: Reckoning het lot of is Reckoning gedoemd om te falen? Je leest het in deze review.

Rijk aan verhaal

Velen van jullie zullen al weten wat het verhaal van Reckoning ongeveer inhoud. In de wereld van Reckoning is iedereen gebonden aan het lot en Fateweavers kunnen jouw lot lezen en zien wanneer je dood gaat maar ook wat je gaat doen, etc. Aan het begin van de game word het levenloze lichaam van jouw personage naar de Well of Souls gebracht. Wonder boven wonder kom je weer tot leven en je komt er al snel achter dat je niet langer gebonden bent aan het lot. Dit betekent dat jij de wereld kunt veranderen en het lot van iedereen waarmee je in aanraking komt aantast. En er is genoeg gaande in de wereld van Amalur om je speciale krachten tot het uiterste te testen.

De wereld van Amalur is rijk aan lore en personages. Er zitten grote namen achter het verhaal van Amalur dus mijn verwachtingen waren dan ook hooggespannen. Amalur’s wereld is overtuigend neergezet en de meeste problemen die je voorgeschoteld krijgt zijn overtuigend in urgentie. De game kent hier en daar slim geschreven quests maar weet je nooit weg te blazen. Waar Amalur echt teleurstelt is het neerzetten van memorabele personages. Na velen uren met een belangrijk personage door te brengen laat het me nog steeds koud wat er met hem/haar gebeurt.

Vloeiende combat

Maar het verhaal en de wereld van Amalur is maar een lokkertje om je in de game te krijgen. Eenmaal bezig word het al snel duidelijk wat de echte ster is van dit koninkrijk, de combat. Kritiek op RPG’s is vaak dat de combat zo traag of saai is. Amalur rekent in een klap af met deze kritiek. De game speelt als een hack ’n slash game waar je vloeiend wisselt tussen je twee wapens en hier en daar een spreuk er tussenin knalt. Combo’s knallen en verschillende wapens uitproberen, dat is waar het om draait in Amalur. De wapens verschillen van grote zwaarden en hamers, naar subtiele messen en degens en scepters en staffs. Je kunt twee wapens dragen en met een simpele druk op de knop wisselen van de een naar de ander. De combat werkt ongelofelijk goed en is dé reden waarom Amalur zo verslavend is.

Uiteraard is Amalur nog wel een RPG en hier horen levels en talent trees bij. Je kiest bij het maken van je personage niet wat je wilt worden. Je stopt per level dat je omhoog gaat punten in de drie verschillende talent trees, Might, Finesse en Sorcery. Het spreekt redelijk voor zich waar elke tree voor staat. Might is voor de warrior wapens zoals hamers, Finesse is de roque tree die zich specialiseert in snelle en dodelijke aanvallen en Sorcery is de spreuken tak van de talents. Door meer punten in een tree te stoppen speel je zogenaamde destiny kaarten vrij. Deze kaarten kun je equipen en hiermee versterk je de aanvallen waarin je jouw personage specialiseert. De game geeft je totale vrijheid en je bent dan ook vrij om je punten te besteden zoals jij wilt zonder dat je daardoor dingen mist. Door bijvoorbeeld punten in zowel Finesse als Sorcery te stoppen speel ik kaarten vrij die mij laten spelen als een Tovenaar die ook goed is in melee combat. Lekker doen waar je zin in hebt staat hoog in het vaandel.

Geen uitdaging aanwezig

Nou is het hopelijk duidelijk dat er niks aan te merken is op het vechtsysteem. Dit betekent helaas niet dat de game op gameplay gebied perfect is. De grootste teleurstelling is dat de game vrij makkelijk is. We hebben Amalur vanaf het begin op Hard gespeeld en de game is vrij makkelijk te doorlopen. Als we doodgingen was dit omdat we in een hoek werden geduwd waar we niet uit konden of omdat de game oneerlijk veel vijanden op je gooit. Vooral de bazen in de game willen nog wel eens uitdijen in jij tegen een leger van monsters. Alle aanvallen van vijanden kunnen worden onderbroken door ze op hun zwakke plekken te raken. Menselijke tegenstanders hebben waarschijnlijk alleen maar zwakke plekken, want als je deze aanvalt worden ze constant naar achter geslagen wat resulteert in veel nutteloze button bash baasgevechten. Voeg hier aan toe dat je nog een fate meter hebt die je, eenmaal vol, kunt activeren en hierdoor praktisch onsterfelijk word en enorm veel damage doet en vervolgens is uitdaging ver te zoeken.

Naast je talent tree heb je ook nog basis beroepen als blacksmithing, alchemy en lockpicking waar je punten in kunt stoppen. De lockpicking minigame is ook een irriteer puntje aan Amalur samen met de dispelling minigame. Sommige kisten moeten eerst ontdoen worden van hun slot of spreuk, maar de mini-games die hierbij horen zijn op laag niveau veel te makkelijk en wat later onmogelijk. Hier mist een stukje balans.

Mooi maar eentonig

De wereld van Amalur is er eentje die schreeuwt om verkent te worden. Je kan niet gaan en staan waar je wilt, maar de map is vrij groot en kent genoeg dungeons en dorpjes om te verkennen. Amalur is geen game die je grafisch weg zal blazen, maar de wereld weet overtuigend een Efteling sfeer neer te zetten. Vooral van Skyrim naar Amalur zit er een groot verschil in stijl en detail die vaak Amalur onder doet lijken aan Skyrim. Waar Amalur, Skyrim wel het water uitblaast zijn de laadtijden. Grote kudo’s voor de erg korte laadtijden als je wisselt van landschap of gebied! Jammer dat de gebieden dan weer allemaal zoveel op elkaar lijken met een kleine uitzondering hier en daar.

De soundtrack van Amalur weet die Efteling sfeer van eerder goed te versterken. Er zijn geen deuntjes die je bij zullen blijven, maar er is ook niks dat stoort. Qua voice-acting weten de meeste dialogen te overtuigen, maar de emotieloze gezichten beginnen anno 2012 toch wel te irriteren.

Conclusie

Kingdoms of Amalur: Reckoning is een verslavende game die vooral bouwt op zijn gameplay. De vrijheid qua speelstijl is een verademing en de vloeiende combat weet je erg lang vast te houden. Met de mainquest zal je zo’n twintig uur bezig zijn, maar ik zit nu al op dertig en ben nog amper met de mainquest bezig geweest. Amalur is absoluut niet perfect en vooral qua presentatie en uitdaging laat de game veel liggen. Toch zal voor bijna niemand Amalur een totale miskoop zijn, maar het is niet de epische RPG die het had kunnen zijn.

Pluspunten

  • Fantastische vloeiende combat
  • Wereld rijk aan lore
  • Erg veel te doen
  • Kies hoe jij wilt spelen
  • Korte laadtijden

Minpunten

  • Weinig uitdaging
  • Presentatie laat te wensen over
  • Geen memorabele personages
  • Minigames zijn tergend