Review: Rainbow Moon – Rainbow Moon vertelt het intrigerende verhaal van een jongeman die na een overdosis hallucinogene drugs in een magische fantasiewereld terechtkomt. Terwijl zijn lichaam in de echte wereld in coma ligt, moet je zijn geest bijstaan terwijl hij zijn innerlijke demonen bevecht en wanhopig probeert af te kicken voor het te laat is. Oh nee, wacht… dat is het scenario dat ons spontaan te binnen schoot wanneer we de titel van dit spel hoorden. Rainbow Moon is eigenlijk gewoon een bijzonder kleurrijke tactische RPG die tot de top behoort van wat het PSN op dit moment te bieden heeft. Waarom dat zo is, lees je in de onderstaande recensie.

Baldren, de dappere (maar helaas niet al te slimme) held

Als Rainbow Moon ergens echt teleurstelt, dan is het wel op verhaalvlak. Het dertien-in-een-dozijn plot is nergens echt meer dan een excuus om de bordkartonnen hoofdfiguur Baldren in een bizarre wereld te plaatsen, die de speler dan vervolgens naar hartenlust kan exploreren. Baldren is een soort kampioen die elk jaar een duel moet uitvechten tegen zijn aartsvijand Namoris. Overmoedig trekt hij tijdens de openingscredits van de game het duistere bos binnen dat Namoris dit jaar als strijdtoneel heeft uitgekozen, om zich vervolgens in de luren te laten leggen als een preminiem die zonder waarschuwing tegenover een topvoetballer als Lionel Messi komt te staan.

Baldren bevindt zich plots oog in oog met een mysterieus portaal en blijft verbouwereerd naar de mooie kleurtjes staren als een konijn dat gewillig richting de lichtbak van een afwachtende stroper spurt. Namoris grijpt zijn kans met beide handen en duwt onze niet-al-te-snuggere held het portaal in. Samen met een heel leger aan uit het niets opduikende monsters wordt Baldren naar Rainbow Moon geteleporteerd, waar hij zich al gauw inzet om de door hem verstoorde orde te herstellen. Veel meer komt er helaas niet bij kijken. Gelukkig is er meer dan louter het verhaal om je door dit veertig uur durende avontuur te drijven. Gameplay bijvoorbeeld.

Final Fantasy meets Vandal Hearts

Rainbow Moon valt eigenlijk nog het best te omschrijven als een mengeling van de allereerste Final Fantasy games en de (onterecht) veel minder populaire Vandal Hearts reeks. Uit die eerste franchise neemt het een in essentie turn-based vechtsysteem, een ouderwetse nadruk op grinden, een intrigerende open wereld en een massa uitrustingsopties om U tegen te zeggen. De bordspelachtige arena’s waarin je elke beurt nauwkeurig moet uitplannen als je een kans wil maken om te winnen doen ons dan weer denken aan Vandal Hearts. Laat je niets wijsmaken door het kleurrijke uiterlijk van de game: Rainbow Moon is zelfs op normal behoorlijk uitdagend.

Wanneer het dan even duurt vooraleer de voor dit genre oh zo belangrijke verslavingsfactor zijn intrede maakt, blijven we eigenlijk te lang op onze honger zitten. Rainbow Moon neemt uitvoerig de tijd om zijn troefkaarten uit te spelen en bijgevolg breng je de eerste paar uren vooral door met het zielloos lekprikken van makke, inspiratieloze vijanden, die enkel door hun grote aantallen nog ietwat bedreigend kunnen overkomen. Pas later, wanneer je meerdere helden tegelijkertijd mag controleren en tevens meerdere acties per beurt kan uitvoeren (en de hoeveelheid beschikbare acties ook nog eens exponentieel uitbreidt), wordt Rainbow Moon echt interessant.

Plots krijgt de game diepgang en kan je met speciale skills, items en een gezonde afwissseling tussen aanvallen, verdedigen en tactisch positie kiezen een strategie uitdokteren om steeds interessantere tegenstanders en de occasionele eindbaas naar de eeuwige regenboogvelden te sturen. De hoge moeilijkheidsgraad zorgt ervoor dat je, naast grinden, ook regelmatig je huidige wapens, harnas en helm moet inruilen voor betere exemplaren. Een berg aan sidequests zorgen ervoor dat zich op dat vlak op tijd bruikbare opties aandienen, terwijl een erg vergevend checkpointsysteem ervoor zorgt dat je nooit meer dan één gevecht opnieuw moet doen. Geen overbodige luxe.

Net als de grote RPG’s van weleer, bevat Rainbow Moon random encounters. Omdat ze bij Sidequest blijkbaar doorhebben dat dit soms erg veel frustratie kan veroorzaken, hebben ze deze optioneel gemaakt. Je krijgt onderaan in beeld een melding wanneer je een gevecht kan aangaan met een bepaalde tegenstander, waarna je volledig vrij bent om de battle te accepteren of te negeren. Wij raden alvast aan om zo weinig mogelijk gevechten uit de weg te gaan. Vijanden droppen immers de zogenaamde Rainbow Pearls, die jou in staat stellen om je statistieken de lucht in te jagen. Baldren wordt er uiteraard niet sterker op door louter de (ramp)toerist uit te hangen.

Charmante graphics, geen prijswinnende soundtrack

Op audiovisueel vlak scoort Rainbow Moon vlotjes een dikke voldoende, zeker als we in het achterhoofd houden dat de game met een aantrekkelijk prijskaartje achter zijn naam op het PSN verschijnt. De graphics zijn uitermate charmant en bezorgen het spel zijn zorgeloze tintje. De wereld van Rainbow Moon mag dan wel naar de euh… maan geholpen worden door een stel monsters van een andere dimensie, toch zal je altijd met een brede glimlach de omgeving verkennen. Een dynamische dag-en-nacht cyclus en een gepaste afwisseling in locaties – je betreedt onder andere bossen en grotten – houden de game te allen tijde fris.

Over de soundtrack kunnen we kort zijn: deze doet erg veel denken aan de repetitieve deuntjes die zoveel van dit soort games begeleiden. Ofwel gooi je de handen in de lucht en dank je de gamegoden op je blote knieën, ofwel loop je na een halfuurtje al de muren op van ergernis; een tussenweg lijkt er niet te bestaan. Zoals verwacht bevat de game geen stemmenwerk, of toch niet helemaal. Op Rainbow Moon zijn ze namelijk allesbehalve doofstom, een prestatie waar de inwoners blijkbaar erg trots op zijn aangezien ze je telkens hardop begroeten vooraleer ze op tekstballonnetjes overschakelen. Aanvankelijk grappig, al snel gewoonweg irritant.

Conclusie

Je las het eigenlijk al in de inleiding en hier gaan we het nog even herhalen: Rainbow Moon behoort tot de top van wat het PSN op dit moment te bieden heeft. Het is een tactische RPG waar je tientallen uren in kan investeren, dankzij een enorm aanbod aan opties, een diep vechtsysteem en een intrigerende open wereld. De relatief hoge moeilijkheidsgraad kan afschrikkend werken, maar wie bereid is om echt in Rainbow Moon te duiken, zal het zich niet snel beklagen. Al vragen we ons wel af waarom Baldren in godsnaam een hongermetertje heeft. Om de zoveel tijd moet je hem laten eten of anders… Ach ja, waarom ook niet. Een beetje micromanagement kan er nog wel bij.

Pluspunten

  • Diep vechtsysteem
  • Uitdagend
  • Véél opties
  • Open wereld
  • Grafisch charmant

Minpunten

  • Zwak verhaal
  • Soundtrack hit/miss
  • Hongermeter?