Review: Rainbow Moon – Rainbow Moon vertelt het intrigerende verhaal van een jongeman die na een overdosis hallucinogene drugs in een magische fantasiewereld terechtkomt. Terwijl zijn lichaam in de echte wereld in coma ligt, moet je zijn geest bijstaan terwijl hij zijn innerlijke demonen bevecht en wanhopig probeert af te kicken voor het te laat is. Oh nee, wacht… dat is het scenario dat ons spontaan te binnen schoot wanneer we de titel van dit spel hoorden. Rainbow Moon is eigenlijk gewoon een bijzonder kleurrijke tactische RPG die tot de top behoort van wat het PSN op dit moment te bieden heeft. Waarom dat zo is, lees je in de onderstaande recensie.
Baldren, de dappere (maar helaas niet al te slimme) held
Als Rainbow Moon ergens echt teleurstelt, dan is het wel op verhaalvlak. Het dertien-in-een-dozijn plot is nergens echt meer dan een excuus om de bordkartonnen hoofdfiguur Baldren in een bizarre wereld te plaatsen, die de speler dan vervolgens naar hartenlust kan exploreren. Baldren is een soort kampioen die elk jaar een duel moet uitvechten tegen zijn aartsvijand Namoris. Overmoedig trekt hij tijdens de openingscredits van de game het duistere bos binnen dat Namoris dit jaar als strijdtoneel heeft uitgekozen, om zich vervolgens in de luren te laten leggen als een preminiem die zonder waarschuwing tegenover een topvoetballer als Lionel Messi komt te staan.
Baldren bevindt zich plots oog in oog met een mysterieus portaal en blijft verbouwereerd naar de mooie kleurtjes staren als een konijn dat gewillig richting de lichtbak van een afwachtende stroper spurt. Namoris grijpt zijn kans met beide handen en duwt onze niet-al-te-snuggere held het portaal in. Samen met een heel leger aan uit het niets opduikende monsters wordt Baldren naar Rainbow Moon geteleporteerd, waar hij zich al gauw inzet om de door hem verstoorde orde te herstellen. Veel meer komt er helaas niet bij kijken. Gelukkig is er meer dan louter het verhaal om je door dit veertig uur durende avontuur te drijven. Gameplay bijvoorbeeld.
Final Fantasy meets Vandal Hearts
Rainbow Moon valt eigenlijk nog het best te omschrijven als een mengeling van de allereerste Final Fantasy games en de (onterecht) veel minder populaire Vandal Hearts reeks. Uit die eerste franchise neemt het een in essentie turn-based vechtsysteem, een ouderwetse nadruk op grinden, een intrigerende open wereld en een massa uitrustingsopties om U tegen te zeggen. De bordspelachtige arena’s waarin je elke beurt nauwkeurig moet uitplannen als je een kans wil maken om te winnen doen ons dan weer denken aan Vandal Hearts. Laat je niets wijsmaken door het kleurrijke uiterlijk van de game: Rainbow Moon is zelfs op normal behoorlijk uitdagend.
Wanneer het dan even duurt vooraleer de voor dit genre oh zo belangrijke verslavingsfactor zijn intrede maakt, blijven we eigenlijk te lang op onze honger zitten. Rainbow Moon neemt uitvoerig de tijd om zijn troefkaarten uit te spelen en bijgevolg breng je de eerste paar uren vooral door met het zielloos lekprikken van makke, inspiratieloze vijanden, die enkel door hun grote aantallen nog ietwat bedreigend kunnen overkomen. Pas later, wanneer je meerdere helden tegelijkertijd mag controleren en tevens meerdere acties per beurt kan uitvoeren (en de hoeveelheid beschikbare acties ook nog eens exponentieel uitbreidt), wordt Rainbow Moon echt interessant.
Plots krijgt de game diepgang en kan je met speciale skills, items en een gezonde afwissseling tussen aanvallen, verdedigen en tactisch positie kiezen een strategie uitdokteren om steeds interessantere tegenstanders en de occasionele eindbaas naar de eeuwige regenboogvelden te sturen. De hoge moeilijkheidsgraad zorgt ervoor dat je, naast grinden, ook regelmatig je huidige wapens, harnas en helm moet inruilen voor betere exemplaren. Een berg aan sidequests zorgen ervoor dat zich op dat vlak op tijd bruikbare opties aandienen, terwijl een erg vergevend checkpointsysteem ervoor zorgt dat je nooit meer dan één gevecht opnieuw moet doen. Geen overbodige luxe.
Net als de grote RPG’s van weleer, bevat Rainbow Moon random encounters. Omdat ze bij Sidequest blijkbaar doorhebben dat dit soms erg veel frustratie kan veroorzaken, hebben ze deze optioneel gemaakt. Je krijgt onderaan in beeld een melding wanneer je een gevecht kan aangaan met een bepaalde tegenstander, waarna je volledig vrij bent om de battle te accepteren of te negeren. Wij raden alvast aan om zo weinig mogelijk gevechten uit de weg te gaan. Vijanden droppen immers de zogenaamde Rainbow Pearls, die jou in staat stellen om je statistieken de lucht in te jagen. Baldren wordt er uiteraard niet sterker op door louter de (ramp)toerist uit te hangen.
Charmante graphics, geen prijswinnende soundtrack
Op audiovisueel vlak scoort Rainbow Moon vlotjes een dikke voldoende, zeker als we in het achterhoofd houden dat de game met een aantrekkelijk prijskaartje achter zijn naam op het PSN verschijnt. De graphics zijn uitermate charmant en bezorgen het spel zijn zorgeloze tintje. De wereld van Rainbow Moon mag dan wel naar de euh… maan geholpen worden door een stel monsters van een andere dimensie, toch zal je altijd met een brede glimlach de omgeving verkennen. Een dynamische dag-en-nacht cyclus en een gepaste afwisseling in locaties – je betreedt onder andere bossen en grotten – houden de game te allen tijde fris.
Over de soundtrack kunnen we kort zijn: deze doet erg veel denken aan de repetitieve deuntjes die zoveel van dit soort games begeleiden. Ofwel gooi je de handen in de lucht en dank je de gamegoden op je blote knieën, ofwel loop je na een halfuurtje al de muren op van ergernis; een tussenweg lijkt er niet te bestaan. Zoals verwacht bevat de game geen stemmenwerk, of toch niet helemaal. Op Rainbow Moon zijn ze namelijk allesbehalve doofstom, een prestatie waar de inwoners blijkbaar erg trots op zijn aangezien ze je telkens hardop begroeten vooraleer ze op tekstballonnetjes overschakelen. Aanvankelijk grappig, al snel gewoonweg irritant.
Conclusie
Je las het eigenlijk al in de inleiding en hier gaan we het nog even herhalen: Rainbow Moon behoort tot de top van wat het PSN op dit moment te bieden heeft. Het is een tactische RPG waar je tientallen uren in kan investeren, dankzij een enorm aanbod aan opties, een diep vechtsysteem en een intrigerende open wereld. De relatief hoge moeilijkheidsgraad kan afschrikkend werken, maar wie bereid is om echt in Rainbow Moon te duiken, zal het zich niet snel beklagen. Al vragen we ons wel af waarom Baldren in godsnaam een hongermetertje heeft. Om de zoveel tijd moet je hem laten eten of anders… Ach ja, waarom ook niet. Een beetje micromanagement kan er nog wel bij.
Pluspunten
- Diep vechtsysteem
- Uitdagend
- Véél opties
- Open wereld
- Grafisch charmant
Minpunten
- Zwak verhaal
- Soundtrack hit/miss
- Hongermeter?
Ik heb hem! Review is treffend… Ik heb lang gewacht op een game zoals deze. Als je o.a. Disgaea, Ogre Tactics. Vandal Hearts, Agarest of Suikoden leuke spellen vindt kun je deze game blind kopen.
Als deze game veel weg heeft van Vandal Hearts is het al een must-have denk ik. Als ik weer eens wat PSN tegoed koop is dit het eerste waar het aan opgaat wss. Ik vind de random encounters altijd wel fijn, omdat je je daardoor makkelijker kan voorbereiden op de moeilijkere vijanden. Je zou toch maar eens underleveled zijn.. echt shit!
Goede review iig, je moet me qua verhaal toch eens wat meer gaan inlichten via msn om spoilers te voorkomen hierzo. Ben benieuwd 🙂
@Sensu: Daarom is dat checkpointsysteem ook zo vergevingsgezind. Je wordt met een zo goed als lege health balk terug vlak voor je laatste (verloren) battle geplaatst, zodat je terug kan om jezelf te helen en eventueel andere monsters te gaan bevechten tot je wél sterk genoeg bent of de juiste uitrusting hebt kunnen kopen.
Erg leuk spel! ik heb hem via mijn plus abbo aangeschaft! Nu op naar level 500 met mijn karakter, dat zal nog voor veel plezier en fenijn zorgen.
@mouser112:
Wat heb je aan ps plus doe serieus kom op je gooit je geld echt weg koop liever call of duty elite ofso niet dat dat goed is maar wel beter dann crappy ps plus waar niemand wat aan heeft
@89.98.5.xxx: @89.98.5.xxx:
Dit is het verschil:
-CoD elite is voor mensen die graag gemilkt worden en niet alleen jaar op jaar precies hetzelfde spel kopen, maar er ook nog eens twee keer zo veel geld voor willen betalen om wat nieuwe (en oude, hergebruikte) maps te spelen
-PS plus is enorm waar voor je geld door alle gratis games die je krijgt. Het zijn gemiddeld iets van…45 gratis games per jaar dacht ik. En dan heb ik het nog niet eens over de vele kortingen die je op andere games krijgt. Say wut?
@89.98.5.xxx:
van ze leven koop ik geen elite meer
ps+ is zijn geld meer dan dik waard met % kortingen
en het free lenen van volledige games die veranderen tijdens het j.
ga is games huren wanneer dat nog kost dan kwam ge duurder uit
Ik heb inmiddels zo’n 3-4 uur in Rainbow moon gestopt, en snap nog niet helemaal waar al deze positieve reviews (inclusief deze) vandaan komen. Al op level 5 mag je grinden omdat je in no-time tegenover 5-6 tegenstanders van level 7-8 komt te staan, en je gewoon kansloos bent. Maar tegenstanders van level 5 of lager leveren weer dermate weinig XP op, dat je eindeloos gevechten moet aangaan voor je een level opschiet.
Bovendien zijn de graphics ed echt van het nivo iOS/Nintendo DS. Ten tijde van de PS1/2 kon dit nog, maar op de PS3 echt niet.
Ik had dit spel dan ook veel liever op mijn Vita gespeeld, zeker omdat je dan regelmatig wat random gevechten tussendoor kan doen.
Voorlopig ben ik nog bepaald niet overtuigd.