Hands-on: Doom 3 BFG Edition – Al met de eerste Doom wist id Software te overtuigen als één van de bloederigste, meest controversiële games tot op de dag van vandaag. Ook de daaropvolgende delen gooiden hoge ogen, want waar het eerste deel in een franchise vaak het beste is, bewezen Doom 2 en Doom 3 het tegendeel. Vooral die laatste steeg hoog boven de rest uit en Bethesda zou dus stom zijn om id’s overname van Activision niet optimaal te benutten. Door een heruitgave van Doom 3, met als ondertitel BFG Edition, hopen zij de glorie van de franchise weer te doen heropleven. Dat mag ook wel, want van Doom 4 – zelfs na de release van RAGE – horen we nog bar weinig.

Good ol’ Doom…

De releasekalender van de afgelopen paar maanden stond bomvol opgepoetste games van weleer. Ook de aankomende paar maanden zullen we wel meer van deze (niet zo ruwe) diamantjes gaan zien. Doom 3 is daar één van en houdt momenteel (een gedeelte van) id Software’s team bezig. In een poging om de fans van vroeger te bekoren en tegelijkertijd nieuw bloed te werven voor deze demonische portie actiehorror, komt Doom 3: BFG Edition met mooie bijkomstigheden. Gelikte graphics, een betere ambiance, verbeterde sound effects en de kern van al het kwaad als extraatje: Doom én Doom II. Alsof dat niet genoeg is om je over te halen tot een aankoop worden eerder verworpen missies uit de game alsnog wereldkundig gemaakt. ‘Doe je het niet om de nostalgische waarde of om de kwaliteit, doe het dan tenminste om de enorme inhoud!’ lijkt Bethesda’s motto te zijn geweest.

Bij het opstarten van de demo kreeg ik al kippenvel. Ik kan me nog herinneren hoe ik vroeger stiekem over de schouder van mijn gameverslaafde oom mee keek en wegrende wanneer het te eng werd. Het werd donker en je hoorde van alles om je heen, dus je moest je zaklamp er wel bij nemen. Dit betekende dat, wanneer het gevaar daadwerkelijk om de hoek loerde, je eigenlijk zonder verdediging zat. Dat maakte de sfeer van de game compleet, maar dat was ook de reden dat ik die game absoluut niet wilde spelen. Hoe interessant de game ook was, geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht zelf plaats te nemen om hordes vijanden in nauwe gangen op te jagen. Of liever: zij mij.

Ondertussen had ik tijdens het laadscherm al mijn moed verzameld om er vervolgens achter te komen dat die angst eigenlijk al voor een gedeelte was weggenomen. Het viel me ineens op dat ik niet meer tussen wapen of zaklamp hoefde te kiezen, de zaklamp was te allen tijde aan en zat vast op je armor. Wat een opluchting was dat, want niet alleen werd de combat tegen de demonische legers nu een stuk gemakkelijker, op slag vond ik het spel ook een stuk minder eng… Voor mij is dat een voordeel, maar ik kan me voorstellen dat dit voor velen een groot nadeel is. Misschien een leuk idee voor een gouden trofee: ‘Speel de game uit zonder mounted flashlight’, maar ik denk dat dit niet op de planning staat.

Horrorgames zijn pas écht horror als ze moeilijk zijn

Ook de moeilijkheidsgraad lijkt nu een stuk minder slopend dan ik me kan herinneren. Dit, of ik ben gewoon enorm awesome (wat natuurlijk perfect tot de mogelijkheden behoort). Terwijl ik om me heen andere geïnteresseerden hoor klagen en schelden over hoe moeilijk het is en hoe vaak ze wel niet dood gaan, weet ik me zonder al te veel moeite richting mijn doel te begeven. Terwijl ik een klein robotje volg dat niet kapot mag gaan, verminder ik met de seconde de grootte van Satan’s leger. De moeilijkste beproeving bleek voor mij het over een afgebroken loopbrug springen. Het amper 1 meter grote gat leek mij de afgrond in te zuigen. De besturing leek in mijn voordeel te werken, maar inderdaad… Vroeger was het springen gewoon een knelpunt.

Terwijl ik me al voorbereid had op het opnieuw doen van alles wat ik tot op dat moment bereikt had, bleek dit mee te vallen. Met de nieuw geïmplementeerde checkpoints in de game is het voor het gros al een stuk speelbaarder. Ik irriteer me namelijk aan een gebrek aan checkpoints in elke game, zelfs als ik er goed in ben. Of misschien stoort het me dan nog wel méér dat een kleine fout me van 30 minuten speeltijd beroofd. In plaats van het meteen op te geven speelde ik een klein stukje opnieuw en richtte mijn aandacht nu vooral op het grafische en audiovisuele aspect. Dit stelde me eerlijk gezegd teleur. Na het zien van opgepoetste versies van Prince of Persia, Ratchet and Clank en God of War had ik beter verwacht.

Voorlopige conclusie:

Jammer genoeg kan id Software gewoon niet tippen aan die andere remakes op grafisch vlak, maar de audio is en blijft echt prachtig. Het jaagt je de stuipen op het lijf, terwijl het eigenlijk zo minimalistisch is. Soms zie je niets, maar hoor je vijanden steeds dichterbij komen door voetstappen, hard geadem, schreeuwen om hulp… Kostelijk gewoon! De vraag is dan of de minpunten de pluspunten evenaren? Misschien wel, misschien niet. Ik heb maar een kort stukje gespeeld en wat ik daaruit op kan maken is dat het in de voetsporen treedt van haar voorganger, maar op een iets andere manier. De horror blijft behouden, maar door eerder genoemde redenen in iets mindere mate. Ik behoud goede hoop voor Doom 3: BFG Edition, maar mijn wens is dat de volledige game iets minder oppervlakkig aanvoelt dan de demo.