Preview: Lost Planet 3 – Net als DmC: Devil May Cry is Lost Planet 3 een game die niet meer door Capcom wordt ontwikkeld, maar uitbesteed wordt aan een westerse ontwikkelaar; in dit geval Spark Unlimited. De gebeurtenissen in de game zullen plaatsvinden ver vóór die van Lost Planet: Exteme Condition, maar wel op dezelfde planeet. Vandaar dat de game zich weer afspeelt op de ijzige vlaktes van E.D.N. III in plaats van in het tropische klimaat dat Lost Planet 2 sierde. Voor Spark is het een hele eer om een lopende franchise te mogen ontwikkelen in samenwerking met Capcom, vooral omdat ze tot nog toe enkel nieuwe (en geflopte) IP’s onder handen namen. Tijd voor een gevestigde waarde; de ultieme beproeving is begonnen!
Capcom lijkt het gehad te hebben met grotendeelse in-house ontwikkeling. Eerder werd Slant Six al opgetrommeld voor Resident Evil: Operation Raccoon City, DmC: Devil May Cry wordt ontwikkeld door Nija Theory en ook Lost Planet 3 is geen uitzondering meer op de regel. De reden hiervoor is dat Capcom het westerse publiek meer wil aanspreken en daarom is het misschien verstandiger om westerse ontwikkelaars te strikken voor de lopende projecten. Helaas hebben we moeten aanzien hoe Slant Six erin slaagde de naam Resident Evil te bevuilen en wellicht dat daarom zowel DmC als Lost Planet 3 werden uitgesteld naar 2013. Dit mocht niet nog een keer fout gaan en dus is er meer werk nodig om beide games op hun hoogtepunt te brengen.
Wij doen alsof onze neus bloedt als het om NEVEC gaat…
Lost Planet 3 keert terug naar haar roots. Niet alleen wat de planeet betreft, maar ook qua verhaal. Waar het in Lost Planet 2 hoofdzakelijk draaide om wie met de meeste kogels de vijand wist te doorzeven, is het in het derde deel wederom belangrijk dat het verhaal goed aanwezig is. Je volgt Jim, een mijnwerker die op deze planeet zijn brood probeert te verdienen terwijl zijn familie thuis (op Aarde) op hem wacht. Hij werkt voor NEVEC, een corporatie die in de vorige delen veel slechte invloed uitoefende. Omdat dit deel zich vóór de voorgaande twee games afspeelde is hiervan (nog!) geen sprake, maar ben je bekend met de franchise? Dan weet je wat je te wachten staat.
Jim wordt al snel de vlaktes opgestuurd met zijn Rig: een mech met een drilboor en grijparm. Door de intens ijzige kou is het niet de meest verstandige keuze om de Rig te verlaten, maar door een defect vriest het ding vast aan de grond en is Jim genoodzaakt om van buitenaf zijn vervoersmiddel los te hakken. Hoewel er om je heen in heinde en verre niets te zien is, bemerk je dat er iets is dat jouw aanwezigheid in de gaten heeft, maar zich voorlopig afwachtend koest houdt. Snel zorg je dat al het ijs weggekapt is en betreed je het logge gevaarte weer met behulp van een grapple hook. Terwijl je verder de vlakte afloopt wordt je omsingeld door vijanden. In het nauw gedreven laten de mysterieuze wezens je geen keuze dan te vluchten. Je beklimt een ijsmuur en besluit te voet verder te gaan, maar wel met je wapen in de aanslag voor het geval dit nodig mocht zijn.
Elke kogel telt, als je ze maar plaatst!
Niet lang daarna ben je weer in de minderheid en rennen is geen optie. Je zult moeten vechten, maar alle vijanden op de planeet zijn onverzettelijk en hebben absoluut geen doodswens, of toch wel? Ook zij hebben hun zwakke plek, welke kenbaar wordt gemaakt door middel van roodgloeiende delen op het lichaam. De wolfachtige wezens openen hun bek en voilá; hun rode binnenkant vraagt om een stel kogels. Een klein stukje tactiek schuilt in het wegrollen voor inkomende aanvallen, want de meeste vijanden zijn erg snel. Timing is daarin erg belangrijk, vooral als ze je toch ooit nog eens te pakken krijgen. Met je mes in de hand moet je middels het richten met de stick op de zwakke plekken steken zodat je ontsnappen kunt. Dit is een leuke afwisseling op het button bashen dat andere games als optie geven om op het laatste moment aan fatale aanvallen te ontsnappen.
Eenmaal aangekomen in de verlaten faciliteit waar je naar op zoek was, kom je ook weer nieuwe vijanden tegen. De smalle, donkere gangen lenen zich heerlijk voor schrikeffecten en hier wordt dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. Kleine beestjes die op bloedzuigers lijken bespringen je van alle kanten en liggen overal op de loer. Hier en daar zie je een misleidende schaduw voorbij komen welke de aandacht grijpt, zodat je van de tegenovergestelde richting aangevallen kan worden. Heerlijk! Er is echter ook een keerzijde. Alle gangen lijken enorm veel op elkaar en soms is het niet helemaal duidelijk waar je nou precies heen moet. Dit resulteert regelmatig in ronddolen op plekken waar je al geweest bent en af en toe zit je gewoon met de handen in het haar, omdat je het idee hebt niet verder te kunnen. Ook objecten die je kunt gebruiken voor specifieke doeleinden staan niet altijd duidelijk genoeg aangegeven.
Schildpadden houden niet zo van de kou
Nadat je eindelijk hebt uitgevonden waar de uitgang precies is, wordt je meteen in een eindbaasgevecht gesmeten. Niet erg natuurlijk, maar het lijkt niet helemaal lekker in elkaar over te gaan wanneer de omgeving plots een afgesloten arena vormt. De eindbaas, in dit geval een uit de kluiten gewassen schildpad met een heel slecht humeur, is al meteen een heuse uitdaging. Je verwacht ook van schildpadden niet dat ze snel zijn, maar deze schildpad zal een lange winterslaap gehad hebben en daardoor zijn opgespaarde energie kwijt moeten. Een groot scala aan aanvallen welke je moet counteren, ontwijken en vooral misbruiken zullen uitlopen in een uitgebreid, lang, maar gelukkig ook interessant gevecht. Ook hier moet je weer een specifieke tactiek hanteren, maar aangezien de eindbaas een vast patroon heeft is het slechts een kwestie van tijd voor hij zijn laatste adem uitblaast.
Voorlopige conclusie:
De Lost Planet franchise is een beetje ondergewaardeerd, dat mag gezegd worden. Ook Lost Planet 3 volgt het degelijke voorbeeld van de voorgangers, maar het zal zeker niet iedereen aanspreken. Tactische shooters hebben mij altijd al geboeid, hoewel je soms ook gewoon je verstand op 0 moet kunnen zetten voor een game. Je speelt vanzelfsprekend om jezelf min of meer te verliezen in het spel. Met Lost Planet 3 is dit zeker mogelijk, maar je moet voor bepaalde gedeeltes in de game zeker je geduld bewaren – zeker in het begin. Met een verhaalgedreven game zal je altijd wat meer bezig zijn met de personages en hun relaties om een band te creëren, dan met de daadwerkelijke actie. Maar geloof me, als die actie er eenmaal is dan wil je niet meer stoppen. Spark Unlimited heeft met Lost Planet 3 weer mijn interesse opgewekt en het is een game die we toch in de gaten moeten gaan houden!
