Review: Dishonored – Sinds Bethesda’s schimmige aankondiging van Dishonored is alles omtrent deze game in het duister gebleven. Hoe dichter we bij de release kwamen, hoe meer het duidelijk werd waarom dit zo was. Het hoofdpersonage Corvo Attano, de lijfwacht van de keizerin en haar dochter, zal tijdens het verloop van de gehele game niet anders kunnen dan ongezien blijven. Verraden door de hofhouding waarvan hij tot voor kort deel uitmaakte, zal hij alles op alles moeten zetten om zijn onschuld te bewijzen en vooral om ervoor te zorgen dat het recht zegeviert. Schuilen in de vele schaduwen die het stadje Dunwall rijk is, is een van de weinige opties die Corvo heeft tot zijn naam gezuiverd is. Om dat te bereiken zal hij niet alleen de stadswacht moeten omzeilen of omleggen, maar ook plunderaars en dieren zitten hem constant op de hielen. Als die hem niet van het leven beroven, zullen de ratten die de pest dragen hem wel zijn laatste adem laten uitblazen…

Houd je vrienden dichtbij, maar je vijanden nog dichterbij…

Wanneer Corvo terugkomt van een reis waarop hij als doel had hulp te vragen bij het indammen van de pest die Dunwall teistert, ontvangt keizerin Jessamin je met open armen. Tijdens de intro van de game bemerk je een sterke band tussen de twee, maar ook tussen Corvo en Jessamin’s dochter Emily. Een hartverwarmend welkom thuis wordt helaas al snel verstoord door de tussenkomst van assassins, die je door middel van een mysterieuze kracht het bewegen beletten. In het moment dat je machteloos bent zie je voor je ogen de keizerin neergestoken worden en, hoewel Emily’s leven gespaard blijft, wordt ze wel ontvoerd. Tijdens dit gebeuren waren de bewakers afwezig, maar bij terugkeer weet de Spymaster niet hoe snel hij Corvo moet beschuldigen van de moord. Corvo wordt bewusteloos geslagen en zal worden gemarteld tot zijn uiteindelijke dood door onthoofding intreedt…

Wanneer je eenmaal bijkomt in de vieze ondergrondse cellen begint de game pas echt. Een nog onbekende groep onder de naam ‘Loyalists’ helpt je bij het ontgrendelen van je cel, maar het uiteindelijke ontsnappen doe je zelf. Wat Dishonored zo veelzijdig maakt is dat Arkane Studios je zelf de keuze laat hoe je dat gaat doen. De gevangenis zit vol met bewakers die geloven wat hun van bovenaf in de ranken verteld wordt. Voor zover zij weten is Corvo een verrader en zal hij moeten boeten. Zorg jij dat er een groot aantal weduwes bijkomen tegen het einde van de dag of spaar je als een barmhartige Samaritaan elke ziel die zich in de gevangenis bevindt? Dit zorgt voor enorm veel variatie in speelstijl en het geeft je ook de mogelijkheid om meer van het verhaal mee te krijgen. Zo zullen de bewakers niet alleen patrouilleren, maar ook elkaar aanspreken of iets vertellen wat afhankelijk is van Corvo’s daden, maar ook dat van zijn vijanden.

Wijk af van het ‘goede’ pad

Naarmate je verder in de game komt werkt afwijken van het aangegeven pad meer en meer in je voordeel. Je zult worden beloond met zijmissies, personen die je moet redden in ruil voor een beloning, maar ook de mysterieuze artifacten genaamd Bone Charms en Runes. Deze worden al in het begin van de game geïntroduceerd door ‘The Outsider’, die een speciale interesse toont in Corvo. In een droom spreekt hij hem toe, laat hem kennis maken met bovennatuurlijke krachten en brandmerkt hem met zijn teken. In zijn linkerhand bevindt zich een kloppend hart, dat je de weg wijst naar de artifacten en geheimen vertelt over personen en plaatsen. Vanaf dat moment heeft Corvo de mogelijkheid om Bone Charms te verzamelen die hem specifieke krachten geven of bepaalde krachten versterken. De Runes zijn nodig voor het upgraden en het ‘aankopen’ van nieuwe krachten. Voorbeelden hiervan zijn Blink, een teleportatie spreuk, en het enorm krachtige Devouring Swarm, waarmee je een groep ratten oproept die alles op haar pad tot op het bot kaal vreet.

Hoewel dit upgrade- en selectiemenu erg ver gaat, zijn er ook wat simpelere upgrades te koop. Je weet wel, die je als ‘normaal’ persoon ook wel als nuttig zou kunnen bestempelen. Corvo is namelijk een veelzijdig man die helemaal niet vies is van het gebruik van bloederig staal, kruisboog en pistool. Door het verzamelen van geld kun je in het hoofdkwartier van de Loyalists – ‘The Hounds Pit’ – upgrades kopen voor je primaire bewapening. Ook vind je doorgaans blauwdrukken voor upgrades en nieuwigheden die anders niet zouden verschijnen in het upgrademenu. Dit geeft je weer een extra reden om niet snel naar je doel te rushen, maar ook eens een andere aanpak uit te proberen. In plaats van een groep guards uit te dagen, kun je ongezien via een steegje of dak sluipen. Let wel op dat de pest de inwoners van Duwnwall dusdanig heeft aangetast dat zij op alles wat beweegt het offensief zullen inzetten. Verstopt in verlaten huizen (die je op deze manier ongetwijfeld genoeg zult bezoeken) zullen ze je regelmatig de stuipen op het lijf jagen, maar gelukkig kun je deze arme zielen – Weepers genaamd – snel uit hun lijden verlossen.

Laat je leiden door het leed van een ander

Terwijl je de straten van Dunwall uitpluist, zul je ook veel notities vinden van wijlen inwoners. Dagboeken, brieven naar elkaar, een afscheidsbrief… Hoe meer je tegenkomt, hoe dieper je het verhaal ingesleurd wordt. Het is dan wel veel lezen, maar bij sommigen bleek een traantje wegpinken onvermijdelijk. Het dikt alleen maar het droevige, vrij harde karakter van de game aan. Iets wat sowieso al goed in zijn werk gezet werd door de soundtrack die op de juiste momenten de boventoon biedt – zo bleven wij al in het menu hangen om het nummer af te luisteren dat ons meteen al kippenvel gaf. Ook zitten er mooie momenten in de game. Deze zullen we niet verklappen omdat het veel mooier is om deze zelf mee te maken, maar het neemt je van het ene mooie moment terug naar één van de meest verderfelijke.

Ondanks dat je haatgevoelens in je hebt, zul je toch na moeten denken hoe je een game als Dishonored wilt spelen. De conclusie van de game zal veranderen wanneer je weinig doden op je naam hebt, maar ook als je veel doden op je naam hebt. Gelukkig heeft Dishonored daarin, zoals eerder aangegeven, heel veel opties en veel verschillende paden om te bewandelen. De trophies van de game dagen je ook uit om op verschillende manieren te spelen. Ongezien blijven, niemand doden, geen bovennatuurlijke krachten gebruiken (ook niet kopen!) – allemaal redenen om de game eens opnieuw te spelen. De replaywaarde is door de verschillende eindes en manieren om daar te geraken enorm hoog. Dit is perfect voor een game die een gesloten, doch open wereld hanteert. De tijd die je in Dishonored kan steken per playthrough verschilt per speelwijze en moeilijkheidsgraad, maar blijft aan de korte kant. De game heeft tevens een chapter select optie die het mogelijk maakt om kleine foutjes ongedaan te maken – geen nood dus als je autosave overschreven wordt!

De ruwe diamant die Dishonored heet

Hoewel we de gebruikte engine wel eens beter werk hebben zien leveren qua graphics, is het niet iets dat mijn ogen laat bloeden. Integendeel, eigenlijk siert het de game wel. Als je je niet verdiept in de achtergrond van de game zul je zelfs niet eens weten of dit nu eigenlijk een futuristische game is, of dat het zich juist in het verleden afspeelt. Waar het uiterlijk van de dodelijke Tallboys weer het neusje van de zalm is, ogen de standaard bewakers weer erg ouderwets en zien zij er ook iets minder goed uit. Het vult elkaar een beetje aan, alsof het zo bedoeld was. Je zou Dishonored een ruwe diamant kunnen noemen; onder het doffe uiterlijk bevindt zich een fonkelende edelsteen. Maar wat deze game mist aan graphics, maakt het goed met de gameplay. Alle eerder genoemde mogelijkheden, van melee met je zwaard tot ranged combat, verlopen erg netjes en vloeiend. Het feit dat je slechts je linkerhand gebruiken kan voor ranged combat en krachten en rechts alleen voor je zwaard is totaal niet storend of moeilijk. Ook het beklimmen van huizen en torens voltrekt zich zonder problemen. Oké, het is geen Assassin’s Creed, maar geen van de assassijnen had dan ook een Blink functie om het gemakkelijker te maken.

Conclusie:

In het eerste opzicht is Dishonored een verzameling van alle goede elementen van meerdere franchises uit de gamegeschiedenis. Wanneer je de game onder handen neemt, smijt je deze opvatting echter al snel overboord. Dishonored biedt een uitgebreid hartverscheurend doch hartverwarmend verhaal – waarin je de volledige vrijheid krijgt om te spelen zoals jij dat wenselijk acht – zonder de memorabele momenten te hoeven missen. Eindelijk weer een voorbeeld van een game met replaywaarde die bewijst dat een multiplayer hiervoor absoluut niet nodig is. Wij hopen dan ook dat anderen hier een voorbeeld aan gaan nemen. Vol met hoogtepunten blijven de echte eindbaasgevechten uit en eigenlijk missen we die helemaal niet. Hoe dan ook is dit een game die je zeker niet over mag slaan. Als je eenmaal in het verhaal zit en je één voelt met Corvo na de zoveelste plottwist wordt het je ineens duidelijk… Wraak is inderdaad de oplossing voor alles.

Pluspunten

  • Diepgaand verhaal met verschillende eindes
  • Heerlijke soundtrack
  • Vloeiende gameplay en vrijheid in spelen
  • Veel achtergrondinfo beschikbaar
  • Zijmissies ontdekken
  • Slimme AI
  • Nooit dezelfde dialogen
  • Game blijft uitdagend

Minpunten

  • Soms wat lange laadtijden
  • Had grafisch wat beter gekund