Review: Silent Hill: Book of Memories – Wie zou er niet heel wat voor over hebben om het verleden te kunnen veranderen? Wat als je die ene mislukte date anders had kunnen doen aflopen, of door jezelf anders voor te stellen gedurende het sollicitatiegesprek die ene prestigieuze baan toch in de wacht had kunnen slepen? Zou je die kans niet met beide handen grijpen? Het hoofdpersonage van Silent Hill: Book of Memories doet dat alvast, wanneer hij het titulaire boek – waarmee hij zijn verleden letterlijk kan herschrijven – opgestuurd krijgt. Al had hij bij het zien van de plaats van herkomst dat ding beter onmiddellijk in de fik gestoken.

What’s in a name?

Ik hou er niet echt van om een game constant met zijn voorgangers of soortgenoten te vergelijken. Het klopt dat je er als reviewer vaak niet aan ontsnapt: shooters die gedurende het najaar in de winkelrekken gedropt worden mogen uiteraard tegenover elkaar afgewogen worden en bij een game als Resident Evil 6 kan je niet anders dan teleurgesteld opmerken dat de franchise zijn roots schaamteloos verloochent. Zo worden er ook bij het horen van de naam Silent Hill bepaalde verwachtingen opgewekt die erg moeilijk naar de achtergrond te verdringen zijn. Want, hoewel het mistige stadje in de titel op de hoes verschijnt, voelt Book of Memories nooit echt aan als een Silent Hill game en dat is jammer.

De Silent Hill franchise heeft bijvoorbeeld altijd bekend gestaan om zijn diepgaande verhaallijnen waarin niets is wat het lijkt – een traditie die Book of Memories duidelijk met de voeten treedt. Gedurende de eerste game hielp je een wanhopige Harry Mason zijn dochter terug te vinden. In Silent Hill 2 zorgde je er dan weer voor dat James Sunderland zich al dan niet over de door de dood van zijn vrouw veroorzaakte schuldgevoelens heen kon zetten. Zelfs het recent verschenen Silent Hill: Downpour stuurde je op een verrassende, emotioneel geladen tocht door de psyche van de getormenteerde gedetineerde Murphy Pendleton. Wie dat soort dingen in Book of Memories verwacht komt alvast van een kale reis terug.

In deze nieuwe episode help je namelijk een onuitstaanbare tiener – die jij zelf van naam en (beperkt) uiterlijk mag voorzien – om alles te krijgen wat zijn hartje begeert. Wanneer de postbode – je weet wel, die ontzettend vage figuur die ook in Downpour te pas en te onpas zijn opwachting maakte met allerlei cryptische boodschappen – hem een boek brengt waarin al zijn herinneringen opgetekend staan, vindt hij er niet beter op dan bepaalde delen te gaan herschrijven en zo zijn leven drastisch te veranderen. Niet zijn hardwerkende collega, maar hij kreeg zelf die belangrijke promotie. Zijn grote liefde liet haar vriendje in de steek om met hem een relatie te beginnen. En de politieagent die het zaakje niet vertrouwt? Wel…

Karma’s a b*tch!

Het verhaal van Silent Hill: Book of Memories is magertjes en dat is eigenlijk een zuiver understatement. Toch weet ontwikkelaar WayForward het plot ietwat interessant te houden door het toevoegen van karma-opties. Verspreid doorheen de levels vind je de zogenaamde ‘forsaken rooms’, waarin je getuige bent van een traumatische gebeurtenis en daar op een goede, kwade of gewoon neutrale manier op kan reageren. Neem bijvoorbeeld een bang meisje dat door haar slaapkamer holt: stel je haar gerust of maak je haar net banger? De keuzes die je maakt zorgen ervoor dat de documenten die het simpele verhaal uit de doeken doen van toon veranderen. Je acties hebben dus wel degelijk invloed.

De ‘forsaken rooms’ op zich stellen eigenlijk weinig voor. Het concept is aardig en net daarom is het jammer dat WayForward er niet meer mee gedaan heeft. Vaak had ik echt niet door wat er van me verwacht werd en dat maakt de ervaring er niet toegankelijker op. Karma heeft ook invloed op de monsters die je bevecht – elk type heeft een lichte en een duistere variant – en vult tevens een meter rechtsboven in het scherm, waarmee je om de zoveel tijd een karma-getinte superaanval kan lanceren. Toch voelt deze toevoeging vooral aan als een gemiste kans, mede doordat het amper doorweegt op de eigenlijke gameplay. De toevoeging van meerdere eindes kan ik als Silent Hill fan dan weer wel appreciëren.

Kom maar op, Pyramid Head!

Het verhaal mag dan wel niet veel voorstellen, het biedt wel de perfecte kapstok om de rest van de game aan op te hangen. Wanneer jouw personage besluit om zijn verleden te herschrijven, komt hij in zijn dromen in de otherworld van Silent Hill terecht. Vervolgens mag je drie levels – of ‘zones’, zoals ze in de game heten – doorlopen, waarna de gewenste verandering zich voltrokken heeft. Elke aanpassing in het geheugenboek zorgt voor een andere thematiek in de omgevingen die je doorloopt. Nadat je drie levels lang door een wereld gehold hebt die letterlijk en figuurlijk in vuur en vlam staat, mag je de wapens opnemen in een gigantisch bos vol blokhutachtige constructies. Er is zeker voldoende afwisseling.

De gameplay zelf heeft zo goed als niets te maken met de survival horror die de voorgaande delen in de Silent Hill franchise zo onvergetelijk maakte. Ja, je verkent nog steeds duistere werelden met je zaklamp in de aanslag, maar je probeert niet langer onopgemerkt voorbij een stel gezichtsloze verpleegsters te sluipen of weg te rennen van een meute bloeddorstige honden. Book of Memories is een action RPG; een pure hack & slash ervaring waarin je als een bezetene button basht om hele legers aan monsters naar de verdoemenis te helpen. Het systeem zelf bevat amper diepgang. Je hebt twee aanvalsknoppen en een blokknop, alsook een amper bruikbare ontwijkoptie. We hebben wat dat betreft al veel beter gezien.

Dit alles speelt zich af vanuit een top-down perspectief, erg vergelijkbaar met wat Guerrilla Games ons in het PSP-tijdperk voorschotelde met Killzone: Liberation. De camera volgt je personage prima en zorgt ervoor dat je zelden tot nooit het overzicht verliest. De vijanden die WayForward op je afstuurt laten zich het best omschrijven als een best-of van wat de Silent Hill reeks in het verleden al aan lelijkerds op je afgestuurd heeft. Van standaardvijanden als verpleegsters, straightjackets en de needlers uit Silent Hill: Homecoming tot eindbazen als de Butcher uit Silent Hill: Origins en ieders favoriete engerd Pyramid Head… ze passeren allemaal de revue, al gaan ze iets te gemakkelijk voor de bijl om echt dreigend te zijn.

Wie diepgang zoekt, zal diepgang vinden

Silent Hill: Book of Memories is in de kern een simpele button basher, maar wie echt op zoek is naar diepgang, zal deze vinden in de vele RPG-opties die de game rijk is. Naarmate je meer monsters (vaak letterlijk) een kopje kleiner maakt, verdien je XP. Om de zoveel tijd level je en kan je in een overzichtelijk menuutje je stats naar eigen wens inrichten. Een relatief grote hoeveelheid beschikbare wapens zorgt voor enkele ietwat verschillende speelstijlen. Je kunt in elke hand een klein slag- of steekwapen vasthouden of opteren voor een tweehandswapen met een grotere reikwijdte. Wie graag afstand houdt, kan dat door te kiezen voor een revolver of een shotgun, al moedigen de claustrofobische locaties dat niet zozeer aan.

Book of Memories maakt tevens gebruik van de touchscreens die de Vita tot je beschikking stelt. Zowel je minimap als je inventaris bedien je met een druk op het scherm, terwijl je de eerder vernoemde karma-superaanvallen kan besturen via de achterkant. Elke zone bevat tevens een (veel te gemakkelijke variant op dezelfde) puzzel, die zich eveneens met het touchscreen laat oplossen. Dit werkt prima, al leken onze vingerbewegingen toch lang niet altijd even nauwkeurig geregistreerd te worden. De game is volledig in coöp speelbaar – de promotiecampagne legt daar zelfs hardnekkig de nadruk op – maar in je ééntje krijg je de gedrochten uit Silent Hill ook zonder al teveel problemen op de knieën.

Silent Hill heeft er al beter uit gezien…

We hadden nooit gedacht dit te kunnen zeggen over een stadje waar koning mist dag en nacht over de straten heerst, maar Silent Hill heeft er al beter uitgezien. Nu is het logisch dat een Vita game niet op kan tegen PS3 episodes als Silent Hill: Downpour, maar Book of Memories scoort in vergelijking met een Vita-topper als Uncharted: Golden Abyss toch ook eerder matig. Het mist de game vooral aan detail, al wordt het nergens echt dramatisch. Integendeel, de sfeervolle belichting zorgt voor best wel wat aangename momenten. De soundtrack en de omgevingsgeluiden scoren ook een mooie voldoende, al had de voice-acting toch echt beter gekund – een euvel waar ook eerdere Silent Hill delen last van hebben.

Conclusie:

Silent Hill: Book of Memories is een niet al te diepgaande action RPG met een degelijke speelduur, matige graphics en een bijzonder zwakke verhaallijn. Een button basher pur sang, die na verloop van tijd repetitief begint aan te voelen, maar toch uitermate verslavend werkt. En terwijl het hele hack & slash concept eigenlijk verrassend goed samengaat met het universum en de vijanden uit de Silent Hill franchise, vinden we het een beetje jammer dat Konami met dit Vita-debuut de roots van de reeks volledig achter zich laat. De PSP-afleveringen van de reeks bewezen namelijk dat survival horror op zakformaat best mogelijk is. Een eenmalige zijstap als Book of Memories kunnen we echter wel tolereren.

Pluspunten

  • Verslavend
  • Sfeervol (een ‘best of’ van Silent Hill)
  • Karma
  • Best veel content

Minpunten

  • Zwak verhaal
  • Mist diepgang
  • Repetitief
  • Grafisch matig
  • Waarom is dit een Silent Hill game?