Halloween Special: Om nachtmerries van te krijgen! – 31 oktober, Halloween. De dag waarop jonge Amerikanen vol goede moed hun buren gaan bedreigen in de hoop om aan het einde van de avond met handenvol snoep weer huiswaarts te keren. All Hallows’ Eve wordt in de lage landen dan wel een stuk minder intensief gevierd dan aan de overkant van de Atlantische Oceaan, maar dat wil niet zeggen dat ik me bij zonsondergang niet maar wat graag in de zetel nestel met een goede horrorfilm of –game op het scherm voor me. Om Halloween te eren zet ik even tien momenten op een rijtje die mij persoonlijk vooral zijn bijgebleven – allen afkomstig uit min of meer recent verschenen titels. Er volgen spoilers, u bent bij dezen gewaarschuwd!

BIOSHOCK – Weet iemand waar de dokter is?

Het even gestoorde als door en door briljante BioShock zat vol momenten waarvan je nekhaartjes spontaan rechtop gingen staan. Vrij vroeg in de game werd je gedwongen om de lokale ziekenboeg te doorkruisen, op zoek naar de compleet doorgedraaide plastische chirurg Dokter Steinman. Het moment waarop je hem als een volleerd psychopaat een weerloos slachtoffer ziet bewerken met een mes, terwijl hij in een gepassioneerde speech alles wat lelijk is met de grond gelijkmaakt, zullen we in ieder geval nooit meer vergeten. Eén onbeduidende scène is ons echter nog beter bijgebleven. Een zwak verlichte operatiekamer, een stel op het eerste zicht onschuldige lockers en een dreigende schaduw zonder eigenaar. Rara, waar is de dokter?

CONDEMNED: CRIMINAL ORIGINS – Er zit een lijk in de kast

We duiken een eerste (en zeker niet laatste) keer de duistere wereld van Condemned in, voor een inmiddels zowat legendarisch fragment dat er wereldwijd voor zorgde dat bij veel gamers de sluitspieren plots dienst weigerden. Detective Ethan Thomas is op zoek naar Tibbits, een belangrijke getuige in een gruwelijke moordzaak, en het spoor leidt hem naar een verwaarloosde middelbare school. Nadat hij afgerekend heeft met de talrijke gedrochten die zich in de gebouwen schuilhouden – waaronder een moddervette kokkin met een vlijmscherp hakmes! – loopt het spoor (dat inmiddels een onheilspellend rode kleur gekregen heeft) dood bij een locker. Het lijk van Tibbits zit erin. En jij mag daar een foto van nemen – een close-up als het kan. De rest is geschiedenis.

F.E.A.R. 2: PROJECT ORIGIN – En dan gaan de lichten uit…

De tweede F.E.A.R. was voor veel mensen – mezelf inbegrepen – een behoorlijke teleurstelling. Maakte het eerste deel nog indruk door het nagenoeg perfecte evenwicht tussen brute actie en nagelbijtende horror, dan lag de nadruk in Project Origin toch iets te veel op dat eerste. Toch wist de game ons een paar keer op het puntje van onze stoel te krijgen, zeker wanneer ontwikkelaar Monolith midden in het schoollevel plots besluit om de lichten uit te doen. Een dubbele rij lockers zorgt eerst nog voor een briljant schrikmoment wanneer alle deuren plots gelijktijdig open geblazen worden. Een teken aan de wand dat er erger op komst is, zo blijkt. De daaropvolgende tocht door een aardedonkere gang staat nog glashelder in ons geheugen gegrift.

SILENT HILL: HOMECOMING – Recht naar de hel

Je kan met een uitgestrekt gezicht beweren dat Silent Hill: Homecoming een ware schande is voor de Silent Hill franchise en we zouden je geen ongelijk kunnen geven. Eén gedeelte heeft ons echter bijna op de knieën gekregen: het Hell Descent level. Gedurende een gedwongen bezoekje aan de Otherworld daalt Alex Shepherd een onheilspellende trap af die eindeloos lijkt door te gaan. De sfeer wordt drukkend en ongemakkelijk, monsters laten sporadisch hun aartslelijke kop zien en een verminkte pop vertelt je nadrukkelijk dat je snel achter je moet kijken, waarna je hart even stilstaat. De confrontatie met Scarlet – een levensgrote pop met moordneigingen – sluit als kers op de taart het level af, een zenuwslopende bossfight in het halfduister met een werkelijk briljante soundtrack.

DEAD SPACE – Waren die lijkzakken daarstraks ook al leeg?

Dead Space verkoos dan wel te allen tijde confrontatie boven dreiging – een jammerlijke designkeuze als je het ons vraagt – maar kreeg het toch voor elkaar dat we vaak met trillende handen onze plasma cutter… euh controller vasthielden. Meer zelfs: het veelvuldige backtracken, nochtans een gehaat aspect van veel games, bezorgde ons meer dan eens een klam voorhoofd. Wanneer je voor de tweede keer de ziekenboeg van de Ishimura moet betreden, merk je onmiddellijk op dat er het één en ander veranderd is sinds je laatste bezoek. Waarom is het hier plots zo donker? Wie heeft die lampjes overal neergezet? Verdomme, waren die lijkzakken daarstraks ook al leeg? Niets kon ons deftig voorbereiden op die eerste aanvaring met de Hunter, een steeds regenererend onding dat de speler blijft achtervolgen. Een hoogtepunt!

CONDEMNED 2: BLOODSHOT – Onderonsje met een kwaadaardige beer

Ontwikkelaar Monolith trok voor Condemned 2: Bloodshot een stuk meer de kaart van de actie, maar dat wil niet zeggen dat we vrolijk fluitend de game doorkruisten. Het vervolg op Criminal Origins bevatte een stevige dosis compleet van de pot gerukte absurditeit – het futuristische eindlevel waarin je Skyrim-gewijs de tegenstand van je moest afschreeuwen spant nog steeds de kroon – en had ons met één onaangename verrassing wel erg goed liggen. Wanneer Ethan Thomas onderweg is naar een ondergesneeuwde blokhut kom je allerlei aanwijzingen tegen d at er een groot roofdier in de buurt is. Pas wanneer je effectief onderdak gevonden hebt op je bestemming, kom je erachter waar je mee te maken hebt: een enorme Grizzlybeer die tussen jou en de uitgang staat.

F.E.A.R. – Even snel trapje afdalen en… WHOA!!!

Ah, de eerste F.E.A.R. Mogen we het woord nostalgie al gebruiken? Zelden hebben we een game geweten die erin slaagt om naadloos over te schakelen van een “hell yeah”-actiescène naar een doodstil kippenvelmoment. Alma die in je ooghoeken opduikt is vaak genoeg om de game een paar seconden te pauzeren, kwestie van jezelf mentaal voor te bereiden op wat nog komen moet. Of hoe kleine meisjes toch verdomd eng kunnen zijn. Naast Alma had je ook nog Paxton Fettel, een telepathisch begaafde kannibaal die maar wat graag zijn tanden in je collega’s zet. Wanneer je op een gegeven moment een brandladder af moet, maken beide griezels plots hun onaangekondigde opwachting om je het leven zuur te maken. Wij hebben er alvast kostbare kogels aan verspild.

DEAD SPACE 2 – Duivelse déjà vu

Sequels op horrorgames die actiegerichter zijn dan hun voorgangers, we krijgen er soms nachtmerries van. Ontwikkelaar Visceral Games kwam de belofte echter na om horrorfans allerminst in de kou te laten staan. Het resultaat was een hybride game die er meer dan eens voor zorgde dat het angstzweet ons uitbrak. Ons onbetwistbare hoogtepunt was de onverwachte terugkeer naar de Ishimura, de setting uit de eerste game. Het schip ondergaat reparaties en uiteraard ziet hoofdrolspeler Isaac zich gedwongen om de duistere gangen opnieuw te betreden. Wat begint met enkele bange audiologs van de restaurateurs die zweren allerlei vreemde geluiden te horen in de muren, ontaardt al snel in een brutale strijd op leven en dood. Een déjà vu om nachtmerries van te krijgen.

CONDEMNED: CRIMINAL ORIGINS – Een gezellig avondje winkelen

We keren nog maar eens terug naar het Condemned universum, om opnieuw een inmiddels berucht level te beschrijven. Ethan Thomas doet op twee games tijd niet alleen een verlaten middelbare school en een ondergesneeuwde berghut aan, de brave man gaat ook gewoon gezellig winkelen. De moordzaak die de detective onderzoekt voert hem op een gegeven moment naar een verlaten winkelcentrum dat volstaat met… mannequins. Bewegingsloze poppen die met lege ogen recht voor zich uitstaren. Het duurt niet lang vooraleer je aan je eigen observatievermogen begint te twijfelen: Bewoog die kerel nou net zijn hoofd? Verdomme, ik had kunnen zweren dat hier net iemand langsliep… Zijn dat voetstappen? Net wanneer je denkt dat het niet erger kan, gebeurt dit…

SIREN: BLOOD CURSE – Ontsnapping uit het ziekenhuis

Eigenlijk hoort het volledige Siren: Blood Curse hier thuis. De episodische horrorgame is namelijk meedogenloos voor iedereen die zich tot een speelbeurt laat verleiden. Het sight-jacking mechanisme, waarbij je door de ogen van een vijand kijkt, zorgt voor heel wat paniekerige momenten, zeker wanneer je plots je eigen rug razendsnel dichterbij ziet komen. Het engste stuk in de game geeft jou de controle over Bella Monroe, een klein meisje dat niet in staat is om zich ook maar enigszins te verdedigen tegen de zombieachtige Shibito. Jij moet ontsnappen uit een ziekenhuis dat jammer genoeg stampvol zit met die smeerlappen. Als je gezien wordt, is het game over en opnieuw proberen. Een keukenwekkertje biedt uitkomst. Een extra luier ook.

Zo, dat zijn tien enge gamemomenten waarmee we dit jaar Halloween vieren. Ik wil hierbij nog even benadrukken dat dit persoonlijke keuzes zijn die ik in een willekeurige volgorde geplaatst heb. Dit is geen top tien en al helemaal geen volledige lijst. Bovendien heb ik ervoor gekozen om relatief recente games te gebruiken, waardoor klassiekers als de eerste Resident Evil games het artikel niet gehaald hebben. Welke game wist bij jou ooit angstzweet op te wekken? Welke momenten zullen jouw altijd bijblijven? Welke levels wisten jou nachtmerries te bezorgen? Laat het ons weten in de comments. Happy Halloween!