Column: Volgens Fransz – Hitman: Absolution – Het jaar 2012 is op het gebied van games waarschijnlijk al geslaagd, er zijn namelijk al een aantal zeer goede titels verschenen. Daarnaast liggen er ook nog een aantal potentiële toppers in het verschiet. Dit jaar keert ook een oude bekende (eindelijk) terug naar de PC en onze consoles. Hitman: Absolution verschijnt namelijk op 20 november en betekent een nieuw avontuur voor Agent 47. Lichtelijk opvallend kunnen we deze terugkeer wel noemen, want hoewel het einde van Hitman: Blood Money erg open was, leek de franchise zeer toepasselijk overleden. Zes jaar later herrijst de kale huurmoordenaar alsnog en beginnen onze handjes toch wel te zweten. Een goede keus van IO Interactive en uitgever Square Enix?

Eerst even een opfrissertje over wat 47 allemaal heeft meegemaakt voor Absolution. In voorganger Blood Money werd hij achtervolgd door een organisatie die bekendstaat als: ‘The Franchise’. Deze organisatie van huurmoordenaars lijkt sterk op de werkgever van 47, die we beter kennen als de International Contract Agency. The Franchise wil echter alle concurrentie uitschakelen en met behulp van huurmoordenaar Mark Parchezzi III en vice-president Daniel Morris lijkt ze dat ook te gaan lukken. Niet alleen de concurrentie moet het ontgelden; ze willen ook een monopoliepositie op het klonen krijgen door elk bruikbaar DNA-materiaal te vernietigen dat er is. Eén van de manieren om dit te bewerkstelligen is de huidige president omleggen, wat uiteraard weer via Morris kan. De president wil namelijk het klonen openbaar maken en gebruiken voor andere doeleinden.

Daarnaast is er ook nog een journalist die achter de identiteit van Agent 47 probeert te komen door de voormalige FBI-directeur te interviewen. Hij heeft twee jaar achter hem aangezeten, maar zonder succes. Aan de hand van flashbacks vertelt hij, hetzij sterk verdraaid, de avonturen van 47, die voor de speler ook de missies vormen. Beetje bij beetje begint de journalist te begrijpen wie en wat Agent 47 precies is en voelen we zijn hete adem in onze nek.

Uiteindelijk lukt het 47 om Parchezzi en Morris op tijd koud te maken en te ontsnappen uit het Witte Huis. Hij wordt echter achtervolgd door een SWAT-Team en in zijn schuilplaats wordt hij overvallen door Diana, die hem gif toedient. Afhankelijk van het einde overlijdt 47 óf herrijst hij als Diana blijkt hem voor schijndood te hebben gehouden met behulp van een serum. Vervolgens schiet hij op de begrafenis iedereen dood die nog enig weet van zijn bestaan had, waarna hij weer de anonieme ‘killer’ wordt die hij altijd was. Diana herstart de ICA en de game eindigt met een leuke twist aan het einde die het verhaal openhoudt. Tot zover dus de avonturen van onze kale huurmoordenaar, alweer zes jaar geleden. Maar hoe gaat het nu verder en hoezeer is deze franchise nu eigenlijk veranderd?

Qua verhaal werd er nog niet heel erg veel duidelijkheid verschaft. 47 is verraden door de mensen die hij vertrouwde en wordt tevens opgejaagd door de politie en andere duistere figuren. Verder is er ook nog iets met een meisje aan de hand die hij gered heeft en waardoor hij in een groots complot terechtkomt. Wat meteen opvalt in deze beknopte synopsis is de vraag: waarom zou 47 iemand redden? Het is een koude huurmoordenaar zonder ziel. Hier komen we ook meteen bij het eerste puntje waar ik me een beetje zorgen over maak. Ze wilden het hoofdpersonage wat meer persoonlijkheid geven en er zou wat menselijkheid in hem te vinden zijn. Is dit dan wel een goede keuze? In de vorige delen heb je honderden mensen omgelegd zonder er een traantje om te laten.

Uiteraard is het ook heel erg interessant om uit te vinden wat voor persoon hij eigenlijk is. Agent 47 is een kloon, maar wel een verdomd goed gelukte kloon die al een behoorlijke tijd rondloopt. Wellicht dat het allemaal ook niet zo ‘emotioneel’ uitpakt, maar het was wel een ingrijpende verandering. Waar ik serieus een vraagteken bij zet is de gameplaystijl die ze gekozen hebben met deze nieuwe Hitman. De ‘instinct mode’ bijvoorbeeld is iets dat ik volledig misplaatst vind in Hitman: Absolution. Eén van de sterke punten van Hitman was dat je losgelaten werd in een level en vervolgens maar moest uitzoeken hoe je het ging aanpakken. Gaandeweg kwam je erachter welke mogelijkheden je hebt.

Je begint een level in Hitman met uit te zoeken waar je bent, wie er rondlopen, welke outfits toegang tot waar geven, wie er gewapend zijn, welke gebruiksvoorwerpen je kunt gebruiken, welke locaties geschikt zijn om iemand om te leggen en ga zo maar door. Je gaat op zoek naar meterkasten om het licht uit te schakelen en kijkt wie erop reageert. Is het mogelijk om het lijk daar neer te leggen of komt daar om de zoveel tijd een bewaker langs? Uiteindelijk kende je een level van binnen en buiten en dan werd het tijd om toe te slaan. Met bevende handjes leg je de portier om als hij naar de wc gaat, trekt zijn kleren aan en loopt zo normaal mogelijk door die eerder verboden deur. Toch denk je in je achterhoofd: gaat het alarm zo af? Heb ik goed gegokt dat er niemand nog naar de wc gaat? Heb ik geen wapens laten rondslingeren?

Dit was de kracht van Hitman en daarom werd de game ook gehaat of geliefd, er was geen tussenweg. Of je hield van het spelletje om alles uit te pluizen of je was er na vijf minuten helemaal klaar mee als je weer op je flikker kreeg van een bewaker die riep dat je daar niet mocht komen. Silverballer uit de binnenzak en vervolgens iedereen een kogel door het hoofd jagen. Het lijkt alsof ze met Absolution een gemakkelijkere weg hebben gekozen om meer spelers te trekken. Met Instinct Mode kun je nu door muren heen kijken, de wandelpatronen van mensen herkennen en zien welke objecten je kunt gebruiken uit de omgeving. Zo zag ik een level waarin 47 door een garage heen sluipt en Instinct Mode aanzet. Vervolgens zien we meteen dat je de hendel van een autolift kunt gebruiken om die arme automonteur te verpletteren. Het is toch veel leuker om daar zelf achter te komen?

Ook het uit Splinter Cell: Conviction overgenomen ‘mark & execute’ systeem zit in Hitman: Absolution. Als je goed onzichtbaar blijft en dingen op de juiste manier oplost, krijg je genoeg punten om het systeem te gebruiken. Nog nooit van dit systeem gehoord? Het gaat heel simpel te werk: de game vertraagt, je selecteert een aantal vijanden en binnen een paar seconden schiet 47 ze automatisch allemaal overhoop. Ook hierbij denk ik dat het een vette gameplay feature is, maar het past niet echt bij Hitman: Absolution. Dit is overigens ook weer zo’n trucje dat de game gemakkelijker voor de speler maakt. Natuurlijk kun je al die mogelijkheden uitzetten en gewoon weer teruggaan naar het hardcore Hitman spelen, maar het is gewoon opvallend dat de ontwikkelaar wel erg met deze opties pronkt.

Begrijp me niet verkeerd hoor, Hitman: Absolution staat samen met het geweldige Assassin’s Creed III bovenaan mijn lijstje van beste games van 2012. De kale huurmoordenaar is eindelijk terug en wat gaan we ervan genieten! Alleen toch opmerkelijk dat ze qua moeilijkheidsgraad een beetje een middenweg kiezen. Natuurlijk gaat het allemaal slecht met de economie en ook in deze industrie moet winst gemaakt worden. Toch zou ik in de volgende Hitman gewoon weer graag het gevoel hebben dat ik het allemaal zelf moet uitzoeken. Zeker met de huidige generatie consoles kunnen ze prachtige games maken en Hitman: Absolution zal zeker in die categorie gaan vallen. Ik ben gewoon benieuwd wat ze zouden kunnen doen als het nog realistischer werd, nog uitdagender en nog moeilijker. Maar laten we eerst maar eens gaan genieten van dit avontuur!