Review: Call of Duty: Black Ops II – Singleplayer – Hoewel de Call of Duty franchise bekend staat om de vermakelijke multiplayer, welke door velen nog steeds dagelijks gespeeld worden, hebben de games nog meer kaarten in de hand. Zo hebben ze iets wat specifiek is voor de ontwikkelaar: Spec-Ops voor Infinity Ward en Zombies voor Treyarch. Door de uitgebreide speelopties binnen het voorgenoemde zullen we bijna vergeten waar het vroeger allemaal om draaide: de story modus, waarin de protagonist altijd een bijna onmogelijke missie op zijn bord krijgt en deze gezamenlijk met zijn squad zal moeten voltooien. Ook Black Ops II beschikt over een dergelijk plot, maar voor het eerst in de Call of Duty franchise zal dit iets anders verlopen dan gewoonlijk.

In Black Ops II is je plicht ook je persoonlijke roeping

Zoals altijd merk je al vanaf dat je de game opstart een specifieke vibe die de boventoon voert door de gehele game. Een creepy sfeertje, een aansluitende soundtrack en het introfilmpje voorspelt niet veel goeds. Maar – wel in goede manier. Er gebeuren voor je ogen de meest gruwelijke dingen. Je kunt deze niet plaatsen, je weet niet waarom ze gebeuren, maar je voelt je geroepen er iets aan te doen. Iets wat normaal zou moeten zijn wanneer je ‘Call of Duty’ speelt. De game start op met het ene filmpje na het andere, allen volgen ze het verhaal van een oude man genaamd Frank Woods. Vroeger toen hij nog in dienst was van het leger, was er al één grote vijand die nog steeds niet ten val is gekomen: Raul Menendez, een beruchte terrorist en de leider van ‘Cordis Die’. Woods zou mogelijk informatie hebben over verblijfplaats van Menendez en inderdaad – hij heeft een kort bezoek gehad van Menendez die hem een medaillon gaf.

Vastberaden dat er meer achter zit besluit Special Forces leidinggevende David Mason iets los te krijgen uit Woods. Woods geeft al snel toe aan het team en begint uitgebreid op camera te vertellen. Wat er nu gebeurd is vrij uniek, want je moet wat hij verteld gaan naspelen. Je wordt van het jaar 2025 terug de tijd in geslingerd naar de tijd dat Woods nog jong was, gevangen genomen werd en David’s vader –Alex – hem moest redden. Vanzelfsprekend kruip je in de huid van Alex Mason en het verhaal wisselt tijdens het verloop van de game tussen het heden en verleden. Daarnaast kun je het einde van de game ook beïnvloeden door specifieke keuzes te maken. Niet zozeer door middel van een karma systeem, maar waar beschiet je iemand en welke missies maak ik op welke manier af. Dit kan het verhaal tot een goed einde brengen, maar ook tot een ontzettend bitter einde…

Tot nog toe dus een best interessant vooruitzicht waaruit blijkt dat Treyarch moeite doet om te vernieuwen en dat lukt ze tot op zekere hoogte ook. Natuurlijk moet je even slikken wanneer tijdens cut-scenes kartelrandjes tevoorschijn komen en dat het beeld regelmatig schokt. Vreemd genoeg kan er 100 man realtime over je beeldscherm rennen, maar de meest simpele filmpjes hebben bijster veel last van framedrops. Daarnaast merk je gewoon dat, zelfs na de modificaties, de gebruikte engine zijn beste tijd gehad heeft. Zeker wanneer we kijken naar de zielloze blik in de ogen van onze hoodrolspelers of hun stoffenuitrusting die soms meer weg heeft van plastic om maar wat te noemen. Natuurlijk is het een vooruitgang op de eerste Black Ops, maar zo minimaal dat het in deze tijd niet zomaar meer geaccepteerd zou moeten worden. Natuurlijk is het geweldig dat een game leuke specificaties heeft, zoals draaien op 60 frames per seconde. Iets waar gamers zich de laatste tijd echt op doodstaren en ook iets wat voor een bepaalde game-ervaring interessant is, maar tijdens singleplayer missies vaker ingeruild zou moeten worden voor betere graphics.

Het lijkt zo incompleet zonder fatsoenlijke graphics

Ik zou het graag willen vergelijken met Killzone 3, welke met stipt de beste Call of Duty kloon genoemd mag worden qua gameplay. Het is vloeiend, de wapens reageren nagenoeg hetzelfde en sinds Killzone 2 is het tempo meer dan verdriedubbeld. Het enige verschil? Killzone 3 is prachtig. Natuurlijk is het een Sony exclusieve titel en wordt het met een in-house engine ontwikkeld die prachtige graphics voor de PS3 met gemak mogelijk maakt, maar waarom zou een team als Guerrilla het wel kunnen en Treyarch niet? Treyarch is zo overtuigd van de kwaliteit die ze brengen op gebied van gameplay, dat we het ze bijna niet kwalijk kunnen nemen dat ze zo blind zijn voor de tekortkomingen. Niets en niemand is perfect, dat weten we als geen ander. Maar al is Black Ops II allesbehalve moeders mooiste, het zou geen kwaad kunnen om een beetje make-up te gebruiken om daarmee de imperfecties te camoufleren.

Het lijkt allemaal zo dichtbij!

Gelukkig heeft het wel één grote verbetering en dat is de vlekkeloze integratie van surround sound. Als er iets is wat ze goed hebben weten op te lossen is het wel het gemis van de praktisch natuurgetrouwe menselijke perceptie. Nu je echt om jezelf heen kunt horen zul je veel minder snel verrast worden door een vijand. De explosies klinken daarnaast veel echter en ook de wapens zullen veel authentieker klinken. Kogels suizen daadwerkelijk langs je heen en vooral met een surround headset is het bijna leuk om eens lekker ‘out in the open’ te gaan staan, waarna je bijna werkelijk oog in oog staan met de dood als een levenservaring kunt afstrepen van je lijst. Dit is iets wat de gameplay zeer zeker ten goeden komt, maar niet iets wat ons alles ineens laat vergeten.

Vooral niet wanneer het vervelendste nog komen gaat, namelijk dat de voortgang wordt gestuit door (in mijn ogen) het waardeloos testen van enkele belangrijke elementen in de game. In de eerste paar uren spelen waren er nagenoeg geen problemen te vinden. Hoewel de AI nogal dom bleek en regelmatig ergens achter bleef steken was er niet veel slechts op de singleplayer aan te merken. De missies waren wat voorspelbaar, maar er was wel variatie in terug te vinden. Zo deed je af en toe nog eens wat anders dan eindeloze waves van vijanden afslachten. Bergbeklimmen, vliegen, rijden, varen – alles zit erin. Toch liepen we op een gegeven moment tegen een hinderlijk en voortgangbelemmerend probleem aan. Een geglitchte checkpoint zorgde ervoor dat ik spawnde naast een vijand die mij meteen die seconde neerstak. Er was geen ontkomen aan en dus was het level herstarten de beste oplossing. De tweede keer werd me dit bespaard, maar even later in de missie gebeurde hetzelfde, maar dan met een cooked grenade. De ergernis hiervan mocht natuurlijk het speelplezier niet ontnemen en na enkele keren was het moment daar dat ik ver genoeg van de explosie wegkwam en hierdoor verder kon.

Dit lijkt wel ‘Final Destination’…

Magere Hein was niet al te blij dat ik al meermaals uit zijn verstikkende greep was ontsnapt en ook een derde keer kwam ik na een checkpoint vast te zitten. Een helikopter schoot mij met slechts één schot dood en na méér dan 80 keer respawnen lukte het me dan eindelijk om vast te komen onder een steen, waardoor de helikopter me niet kon raken. De helikopter was vervolgens zelf ook weer niet te raken, alleen de onderkant van de steen. Kortom, weer vastzitten dus en om toch de voortgang in de singleplayer te bewerkstelligen verlaagden we de moeilijkheidsgraad van Veteran naar Normal, maar ook dat mocht niet baten. De laatste hoop was natuurlijk het niveau naar Easy zetten, maar of dat ons algemene beeld van de game ten goede komt… het is toch van de zotten dat ik de game moet ‘cheaten’ om verder te komen. En dat is bijzonder jammer, want juist het verhaal is zo sterk dat je graag verder wilt en dan gooien dit soort onvolkomenheden behoorlijk wat roet in het eten.

Conclusie:

Het verhaal is de moeite waard om te volgen, dat absoluut, maar het is gewoon jammer om te zien dat de gameplay veel belemmering ondervind door checkpoints die behoorlijk frustrerend werken. Sterker nog, dit kan op sommige momenten je ertoe bewegen om maar gewoon helemaal met de singleplayer te stoppen en dat mag niet de bedoeling zijn. Dan zijn er nog andere negatieve punten, want waar het punten scoort met de sound, halen de graphics de algehele beleving weer enorm naar beneden en zijn de incidentele glitches zijn al helemaal een gruwel. Het begon veelbelovend, maar takelde helaas te snel af en dit levert behoorlijke gemengde gevoelens op over de singleplayer. Het heeft zijn sterke punten, met name de sfeer, afwisseling en het verhaal, maar het wordt geplaagd door technische onvolkomenheden. Jammer.

Pluspunten

  • Vermakelijk verhaal
  • Zelf keuzes maken
  • Super met surround sound
  • Diverse gameplay
  • Veel wapens

Minpunten

  • Zwaar verouderde graphics
  • Geglitchte checkpoints
  • Domme AI
  • Vreemde physics