Review: Hitman: Absolution – Het is al jaren geleden dat er een nieuwe Hitman verscheen en nu, anno 2012, is de kale huurmoordenaar terug. Hij is door het agentschap van huurmoordenaars ingeschakeld om zijn voormalige handler uit te schakelen die in hun ogen verraad heeft gepleegd. Het daadwerkelijke verraad is ontstaan doordat de handler, Diana Burnwood, een meisje uit de klauwen van The Agency heeft ontfutseld en is ondergedoken. Reden genoeg om je in een nieuw avontuur te storten en er subtiel, doch effectief en creatief op los te moorden.

Een ijskoude huurmoordenaar met wat menselijke trekjes

Het verhaal dat de game kent draait om het meisje en waar Agent 47 in de eerste instantie als een ijskoude huurmoordenaar aan de missie begint merk je al vrij snel dat hij toch nog wat menselijke trekjes heeft. Hij voert zijn missie uit, maar dan krijgt het verhaal een wending waardoor jij vervolgens het belangrijkste doel wordt van The Agency. Terwijl je het meisje in veiligheid brengt, ga je op zoek naar antwoorden en vervolgens word jij weer verraden door een oude bekende, met als gevolg dat alles in het honderd loopt.

Het avontuur brengt je gaandeweg van de stad naar een klein plaatsje in Zuid-Dakota waar een wapenhandelaar gevestigd is die ook bijzonder veel interesse heeft in het meisje. Het meisje dat jij moet beschermen is gewild door The Agency en de wapenhandelaar, en dat levert een kat-en-muisspel op waarbij iedereen alles op alles zet om hun eigen belangen na te streven. Waar de andere partijen tig mensen hebben om op je te jagen, ben jij echter in je eentje en hoewel Agent 47 een legende is en bijzonder veel skills heeft, is het alsnog erg lastig om het op te nemen tegen hordes van maniakken die maar één ding willen en dat is jouw hoofd van je romp schieten.

Wat de game weet te bewerkstelligen in het tien uur durende avontuur is je van de ene bijzonder sfeervolle locatie naar de ander te brengen. De ontwikkelaar heeft duidelijk heel veel tijd gestoken in het opzetten van de gebieden die je aandoet, want keer op keer druipt de sfeer er vanaf en zit het vol met details. Juist deze details hebben invloed op de gameplay, want waar Hitman om bekend staat is de grote variatie aan mogelijkheden met betrekking tot het ombrengen van iemand. Kies je ervoor iemand door zijn hoofd te schieten met als gevolg dat iedereen achter je aankomt, of ga je in de garage staan en wacht je totdat het doel zich onder een auto bevind die op een brug staat, met als gevolg dat je op het juiste moment de brug naar beneden laat lazeren?

Ongekende mogelijkheden leveren een lange speelduur op

De mogelijkheden per level zijn ongekend en dat is juist de kracht van de game wat je een oneindige speelduur oplevert. Per level zijn er tig verschillende mogelijkheden om je doel om te brengen, waardoor je na het uitspelen geregeld terug zal keren om de andere manieren uit te proberen. Stuk voor stuk zijn ze erg tof bedacht en variëren ze van subtiel tot spectaculair, zoals explosies en meer. Wel is het aan te raden om voor de subtiele weg te gaan, want als je eenmaal gezien bent, zal het alleen maar moeilijker worden. Je kunt uiteraard van outfit wisselen waardoor een bepaalde groep vijanden je niet meer lastig zal vallen. De mensen in hetzelfde outfit kennen je echter niet en vinden je dan weer wel verdacht.

Dus waar de mogelijkheden onbegrensd zijn is er een fundamentele regel binnen het Hitman universum: wat je ook doet, zorg dat je niet gezien wordt. Grappig genoeg begin je ieder level ook met die insteek, want doordat het geheel zo sfeervol is en Agent 47 een fantastisch personage is, voel je je ook daadwerkelijk een huurmoordenaar, met als gevolg dat je op zoek gaat naar alternatieve manieren om je doel om te brengen. Wel moeten we hierbij opmerken dat je engelengeduld moet hebben als je de meest creatieve manieren van doden wilt toepassen. Elk foutje wordt keihard afgerekend en ook op de laagste moeilijkheidsgraad biedt de game een aardige uitdaging.

Bereid je wel voor op trial & error gameplay

De game kent dan ook forse trial & error gameplay, met name naar het einde toe. Want één klein foutje is in de latere levels een sneeuwbaleffect veroorzakend geheel. Iemand ombrengen die in je weg staat is mogelijk, maar kan verderop in het level desastreuze gevolgen hebben als je niet goed oplet, waardoor je het jezelf alleen maar moeilijker maakt. Dat is aan de ene kant misschien een minpunt, want nieuwkomers zullen hier enorm aan moeten wennen, maar aan de andere kant is dit een fantastisch gegeven, want het motiveert je om op zoek te gaan naar de kern van de gameplay en dat is wat de Hitman franchise onderscheid van andere soortgelijke games.

Het moorden op de meest creatieve wijze is een waar genot en geeft een fantastisch gevoel van voldoening. Zeker als je voor het oog van tig beveiligingsmensen je doel ombrengt en niemand ook maar enig idee heeft wat er nu eigenlijk is gebeurd, met als gevolg dat je op je dooie gemak de locatie verlaat. Er is niets beters dan dat en als je eenmaal succesvol bent, dan wil je meer en keer je geregeld terug naar de game om andere manieren te gebruiken. Zo speelden we verschillende levels meerdere malen en keer op keer kwamen we nieuwe manieren tegen die ook het proberen waard zijn.

Het avontuur zelf neemt misschien maar tien uur in beslag, maar dat neemt niet weg dat de totale speelduur rekening houdend met de moeilijkheidsgraden die je unlockt na de eerste playthrough erg lang is. De game heeft een ongekende replaywaarde en keer op keer zul je genieten van alle mogelijkheden die de game je voorschotelt. Het spelen gaat dan ook als een zonnetje en ieder level zit vol met verschillende objecten, vermommingen en meer. Waar de game voornamelijk een zeer serieuze insteek kent, zijn er hier en daar ook wat grappige momenten. Zo zijn sommige vermommingen volstrekt belachelijk, maar dat geeft een rare, doch vermakelijke twist aan het oh zo serieuze geheel.

Vreemde personages die niet in de realistische setting passen

Wat wel een beetje jammer is, is dat er ook segmenten in de game zitten die een beetje vreemd gekozen zijn. Dat er belachelijke vermommingen (bijvoorbeeld een enorm kuiken) in de game zitte, dat is nog tot daaraan toe, maar in een serieuze game als deze verwacht je het niet op te hoeven nemen tegen figuren als de Saints of een bodyguard van letterlijk drie meter groot. De Saints zijn bijvoorbeeld zeven huurmoordenaars en allen zijn ze verkleed als nonnen in latex pakken. Niet echt subtiel voor een huurmoordenaar en wat onrealistisch. Ook de bodyguard is buiten proportioneel groot, wat een beetje vreemd aanvoelt.

Misschien is het mierenneuken, maar bij een game die realisme extreem serieus neemt, levert dat een beetje een rare nasmaak op. Gelukkig beperkt dit zich tot de Saints en de bodyguard, want waar de game dan wel weer in uitblinkt, is het fantastisch tonen van personages. Agent 47 is een heerlijk ijskoude gast die voor niets of niemand bang is. De wapenhandelaar is een volstrekte idioot en de leider van The Agency is dan weer een echte zak. In ieder personage zit enorm veel detail en dat pakt bijzonder goed uit, wat enorm bijdragend aan de sfeer van de game is en dat maakt het tot een genot om te spelen.

Het verhaal is op zich wel aardig, ware het niet dat je wel de geschiedenis van Hitman moet kennen om alles te begrijpen. Zo nu en dan voelde het wat wazig aan en nergens is het echt baanbrekend. Bovendien raakten we ook nog wel eens de draad kwijt. De sterke vertoning van de verschillende hoofdrolspelers maakt dan wel weer een hoop goed. Idem dito voor de gameplay, want zoals we al aangaven is het een plezier om de game te spelen. De besturing werkt bijzonder fijn en het is te merken dat IO Interactive veel tijd heeft gestoken in de game om het tot een succes te maken, want het voelt af en gepolijst aan. Nergens zul je rare dingen tegenkomen en ook de vernieuwingen aan de gameplay voelen afgewerkt aan. Zo heb je nu een instinct feature en hiermee kun je vijanden zien in een soort surrealistische view op de situatie. Daarnaast zie je hierin de looproutes van tegenstanders en gebruik je het om jezelf te camoufleren als je een bepaalde vermomming hebt, om geen verdachtmaking op te wekken bij personen die dezelfde kledij aan hebben.

Online je eigen contracten uitzetten

Op de gehele singleplayer valt dan ook weinig aan te merken. Het werkt, is inventief, vermakelijk en het speelt als een zonnetje. Grafisch ziet het er prima uit en de audio is ook dik in orde. Het blijft overigens niet bij een singleplayer, want je kunt ook contracten online uitzetten en anderen accepteren. De manier waarop IO Interactive dit in elkaar heeft gezet werkt bijzonder goed en efficiënt, want het creëren van een contract gaat op een bijzonder handige manier. Je kiest namelijk gewoon een level en hierin krijg je dezelfde situatie voorgeschoteld als in de singleplayer.

Je hebt dan echter niet de gebruikelijke doelen, want die moet je zelf selecteren. Als je een doel gevonden hebt, dan zul je deze moeten ombrengen. Zelf kun je het middel om de moord te realiseren bepalen, of je het lichaam opbergt, of je gezien mag worden en meer. Jij creëert je eigen contract door het zelf eerst te spelen. Dit is bijzonder handig in elkaar gezet, want hiermee realiseert de ontwikkelaar automatisch het gegeven dat je nergens missies tegen zal komen die onspeelbaar zijn. Geen ingewikkelde level editors en knoeien met opties. Nee, jij speelt een level op jouw eigen manier, de game onthoudt alles wat je doet en creëert hiermee automatisch voorwaarden en een bedrag dat de andere speler hiermee kan verdienen en klaar ben je.

De game kent 20 levels, met daaronder 54 sublevels, waardoor er ongekend veel mogelijkheden zijn. Doordat de game tig verschillende mogelijkheden tot het moorden bevat kun je hier een enorm lange tijd mee vooruit en met een goede community kan de Contracts modus nog wel eens jaren blijven voortleven. Daarnaast kun je ook competities opzetten binnen deze modus en door contracten uit te voeren kun je met je verdiende geld nieuwe outfits en wapens kopen. Kortom, de speelduur is enorm en na een aantal uren hiermee gespeeld te hebben kunnen we concluderen dat dit een bijzonder fijne toevoeging is aan het geheel. Het enige jammerlijke feit is dat je niet met twee man tegelijkertijd aan het moorden kunt gaan. Het is een online modus, maar het beperkt zich tot het uitwisselen van contracten en dat is het dan.

Conclusie:

Hitman: Absolution is een ware topper geworden. De game bevat ongekend veel mogelijkheden in de singleplayer en de Contracts modus is tot in het oneindige speelbaar. De game ziet er grafisch prima uit, het speelt als een zonnetje en het kent een vermakelijk verhaal met erg interessante en goed uitgewerkte personages. Het enige dat een beetje afbreuk doet aan de totaal realistische ervaring is de wat merkwaardige keuze van bepaalde personages die niet echt binnen het realistische geheel passen. Daarnaast is de Contracts modus beperkt tot het uitwisselen van contracten en hoewel dat allemaal perfect en efficiënt werkt hadden we graag een fysieke online multiplayer gezien, maar goed, misschien is dat iets voor een volgend deel. Hitman: Absolution is een prima game en de terugkeer van Agent 47 kon niet beter dan dit.

Pluspunten

  • Veel moordmogelijkheden
  • Lang speelbaar
  • Contracts modus
  • Audiovisueel erg netjes
  • Sfeervol
  • Toffe personages…

Minpunten

  • …waarvan sommigen wat merkwaardig zijn
  • Geen fysieke online multiplayer