Review: Virtue’s Last Reward – Ondanks dat de PlayStation Vita momenteel een vrij rustige tijd beleeft qua releases is het toch vrij gemakkelijk om titels over het hoofd te zien. Een van die titels is overduidelijk Zero Escape: Virtue’s Last Reward, met – tot voor kort – nog geen een review uit de Benelux. Wij doken toch even de wereld vol dilemma’s in die Rising Star Games ons voorschotelt met Zero Escape en wij waren nogal verrast over de uitkomst. De game heeft namelijk een nogal vreemd verloop, in ieder geval voor ons westerlingen. Het is ook absoluut geen game om in een hokje te stoppen, want met een genre als ‘visual novel’ kun je ook niet direct een conclusie trekken over de inhoud. Voor we het wisten waren we uren kwijt aan deze interessante Vita titel en dat is tijd die we niet meer terug krijgen… of toch?

Kosten wat kost ontsnappen

Het verhaal begint met het hoofdpersonage, Sigma, die wakker wordt in een lift met vrijwel geen geheugen van hoe hij daar terecht is gekomen. Voor hem zit een meisje op de grond genaamd Phi, die hem ergens van lijkt te kennen, maar ze geeft niet aan waarvan. Al snel blijkt dat de lift vergrendeld is en een personage in de vorm van een konijn verschijnt op een scherm in de lift. Hij stelt zichzelf voor als Zero en legt uit dat de twee vanaf nu meedoen aan Nonary Game: Ambidex Edition. Wat dat precies is legt hij niet uit, maar wel deelt hij mede dat het de bedoeling is dat ze via het oplossen van puzzels een uitweg uit pakhuis moeten vinden waarin zij zich bevinden. De omstandigheden geven al snel een benarde situatie weer, wanneer ze te weten komen dat zij niet de enige zijn die proberen te ontsnappen.

Hier begint de game pas op gang te komen, maar tegelijkertijd neemt het tempo enorm af. Wanneer Sigma en Phi uit de lift geraken, wordt duidelijk waarom de game zijn genre eer aan doet. De game focust zich grotendeels op het verhaal en als je erachter komt dat er nog zeven andere personages zijn die allemaal hun verhaal en frustratie kwijt willen ben je wel even aan het wachten tot je verder kan. Ook hier komt weer de kern van al het kwaad in knaagdiervorm je het leven zuur maken. Zero was namelijk vergeten te vermelden dat er ook een directe vorm van competitie verwerkt is in de Nonary Game. Ieder van de spelers draagt een horloge met daarop een getal. Komt deze gelijk aan 0, dan verlies je en dat moet je bekopen met de dood. Komt deze aan 9, dan heb je de mogelijkheid te ontsnappen.

Alles is (on)mogelijk, wat kies jij?

Het verloop van het verhaal zorgt ervoor dat er geen vaste teams zijn en je dus vrij bent om te kiezen (met) wie je samen- of tegenwerkt. Over de voorwaarden en mogelijkheden zullen we niet te diep in detail treden in verband met spoilers, maar geloof me – dit gaat erg ver en alles is (on)mogelijk. Je moet goed nadenken wie je wil verraden of met wie je wil samenwerken om verder te komen, want de keuze die je maakt heeft een enorme invloed op de manier waarop het verhaal verloopt en ook eindigt. Welke keuze je maakt wordt onthouden door je mede-/tegenspelers en deze zullen afhankelijk daarvan graag een plotwending verzinnen. Omdat de game meerdere eindes heeft, die zowel goed als slecht kunnen aflopen, is de speelduur ook verschillend. Mijn kortste playthrough draaide uit in een fiasco waarna ik na 6 uur spelen het einde mocht meemaken en mijn langste – de meest positieve – was na 12 uur ten einde.

Hoewel de gesprekken soms eindeloos kunnen overkomen, ben je soms ook eindeloos bezig met de puzzels die de game je op een zilveren schaal aanbiedt. De game staat automatisch op de ‘Hard’ moeilijkheidsgraad en hierin worden je geen hints gegeven wanneer je het je even tegenzit. Valt de game je te moeilijk uit? Hoop dan niet alle antwoorden te vinden op google. Door de verschillende keuzes die je als speler maak kunnen de antwoorden op je vraag anders zijn dan bij anderen. Zet gewoon even de moeilijkheidsgraad naar ‘Easy’ en je zult zo weer op de juiste weg zitten. De puzzels variëren van wiskundige problemen tot het simpel combineren van objecten en het onthouden van hints om deze later toe te passen. Kom je ergens niet uit of heb je een hekel aan een specifiek onderdeel, wees dan niet bang. Er zijn genoeg verschillende puzzels zodat je die ene vervelende niet meer gauw zult tegenkomen.

Houd vol, het is geen verspilde moeite!

Hoe verder je je naar het einde van de game begeeft, welk einde dat ook is, hoe interessanter het verhaal wordt en is het ook een stuk minder erg om door de verhalen van anderen heen te klikken. Wat wel altijd irritant blijft zijn de ‘stiltes’ in gesprekken die worden aangeduid met “..”. Deze zijn en blijven overbodig en zorgen voor extra klikwerk, wat tegelijkertijd de toch al zo schaarse snelheid uit de game haalt. Gelukkig, wanneer je bepaalde gedeeltes overnieuw speelt om een ander einde te mogen zien, kun je deze automatisch skippen. Toch is niet alles hetzelfde, zo blijkt al gauw, en de game zal automatisch uit ‘skip modus’ gaan om je alsnog een alternatief gedeelte van het verhaal te laten meemaken.

Zowel tijdens de puzzels als bij de ‘novel’ gedeeltes is het nooit stil. Gedurende het novel onderdeel zul je niet alleen passende muziek horen, maar ook de originele Japanse stemmen met Engelse ondertiteling. Wanneer je een kamer moet ontvluchten door middel van een puzzel, zul je ook daar weer voorzien worden van sfeervolle muziek. Waar deze soms te vrolijk lijkt voor de situatie waarin je je bevindt, kan deze anderzijds ook heel angstaanjagend overkomen. Dit zorgt regelmatig voor een extra druk op de meter, aangezien het af en toe opbouwende deuntje een groter onheil lijkt aan te kondigen… wat gelukkig niet zo blijkt te zijn.

Grafische middenmoot

Het grafisch aspect is wat moeilijk te beoordelen, hoewel het wel stukken beter is dan hoe het er op de 3DS uit ziet (en dat terwijl het een spiritueel opvolger is van DS game 999: Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors!). De game is door de gelimiteerde bewegingsruimte die ontstaat door het ‘point, click & swipe’ mechanisme vrij klein, maar ziet er daarom niet beter uit. Het ziet er ongedetailleerd uit en de omgevingen laten weinig aan de fantasie over. De animaties in de novel gedeeltes daarentegen zijn erg goed, hoewel ze niet altijd goed aangepast zijn aan de situatie waarin ze zich bevinden. Een voorbeeld hiervan is een van de personages die in haar animatie regelmatig lacht terwijl ze in nood is.

Conclusie:

De gameplay van Zero Escape: Virtue’s Last Reward is erg belonend. Hoewel moeilijk, is er altijd een mogelijkheid om bij een passende oplossing te geraken. De puzzels bieden ook genoeg variatie en het novel gedeelte zorgt voor een hechte band tussen jou en je medespelers – ook al is dat niet altijd de bedoeling. Op enkele minpuntjes na is het een erg sterke, diepe game. Maar doordat de game langzaam om gang komt, zijn de meeste spelers al afgehaakt voordat het echt de moeite waard wordt. De meerdere eindes (lees: 24!) zorgen voor enorm veel replaywaarde, vooral omdat deze niet gemakkelijk te bereiken zijn door in de tijdlijn terug te reizen naar de plek waarbij je een keuze moet maken, maar ook nog eens de juiste moet nemen om deze te ontgrendelen. De ‘random factor’ maakt het verhaal elke keer leuk om te volgen en valt vrijwel nooit in herhaling. Wij zijn dus enorm aangenaam verrast door wat Rising Star hier heeft neergezet en zijn erg benieuwd naar een vervolg.

Pluspunten

  • Mooie animaties
  • Veel emotie door (Japanse) stemacteurs
  • Hoge replay waarde door verschillende eindes
  • Random factor
  • Variatie in puzzels
  • Eigen (foute) keuzes maken
  • Intrigerend verhaal met veel plotwendingen…

Minpunten

  • …wat veel te langzaam op gang komt
  • Soms iets teveel praten
  • Beperkte bewegingsruimte
  • Grafisch soms wat onduidelijk
  • Random factor