Review: The Walking Dead: Survival Instinct – The Walking Dead is door de komst van de televisieserie hotter dan ooit en hier sprong Telltale Games mooi op in door met een episodische game te komen. De comics verkopen goed, miljoenen mensen kijken naar de televisieserie en de game van Telltale werd bekroond met een benoeming tot game van het jaar 2012. Activision zag hier ook een voordeel in en ging eveneens met een The Walking Dead game aan de slag, een game die als prequel fungeert op de televisieserie en wij doken in de wereld van de ondoden om zelf eens te ervaren hoe zo’n leven dan is.

Gebroeders Dixon

In The Walking Dead: Surival Instinct stap je in de schoenen van Daryl Dixon die aan het begin van de game er helemaal alleen voor staat. Hij is op zoek naar zijn broer Merle Dixon en op een gegeven moment vind Daryl zijn broer. Gezamenlijk gaan ze op pad, maar al snel loopt het in de soep door de irrationele beslissingen van Merle, waardoor Daryl er weer alleen voor staat. Het verhaal ontwikkelt zich vervolgens tot aan Atlanta, het moment waarop je de broers leert kennen in de televisieserie en in dat opzicht sluit het mooi op elkaar aan.

Het is een tof idee om een game te maken rondom wellicht het meest stoere duo uit het gehele The Walking Dead universum, maar dan moet je er als ontwikkelaar wel voor zorgen dat het verhaal een beetje interessant is. Het verhaal is namelijk nogal onsamenhangend en verre van interessant en laat dat nu net één van de speerpunten van de televisieserie en comics zijn. Al snel zul je merken dat je het voor het verhaal niet hoeft te doen en dat is jammer, maar de game bevat meer. Alleen… dat valt ook tegen.

Repetitieve gameplay

Met Daryl zul je verschillende locaties aandoen en je opdrachten per locatie variëren vooral van doe dit voor die persoon en je wordt geholpen en andersom. Verder ben je continu op zoek naar nieuwe objecten die je verder helpen in je missie en om heel eerlijk te zijn is het niet echt heel boeiend. De opdrachten dienen puur als een aaneenschakeling van de missies die je van A naar B moeten brengen en dat is het dan wel. Tijdens het uitvoeren van de opdrachten ben je dan ook vooral bezig met het in de pan hakken van de hordes zombies.

De missies die je voorschotelt hebben keer op keer een andere insteek, maar het komt continu op hetzelfde neer, waardoor de hele structuur nogal repetitief aanvoelt. De afwisseling zit hem vooral in het vechten tegen de zombies, maar op den duur ken je dat ook wel. Ja, de zombies kunnen knap irritant zijn en het blijft erg vet om ze met één van de vele wapens definitief naar het dodenrijk te meppen, maar dat is het dan wel wat betreft de gameplay. Het valt dan ook op te sommen in twee segmenten: sla alles wat je tegenkomt kapot en voltooi je opdrachten, zodat je naar het volgende gebied kunt reizen, om daar weer precies hetzelfde te doen.

Veel wapens en matige besturing

Het belangrijkste onderdeel in de game is het vechten tegen de zombies. Je kunt deze vrij gemakkelijk uitschakelen door ze te besluipen en een mes in hun schedel te planten. Hebben ze je door, dan ben je de pineut, want dan komen ze in groten getale op je af en zul je het met je wapens die je op dat moment hebt moeten doen. Dat varieert van messen tot bijlen en van mokers tot honkbalknuppels. Ook bevat de game het nodige schietgerij, maar deze trekken bij vuren nog meer zombies aan en bovendien is ammo extreem schaars.

Dit onderdeel steekt wat betreft realisme goed in elkaar, want je zult met meer zaken rekening moeten houden dan domweg er een beetje op los knallen. Dat geeft de game enige spanning, want je zult continu op je hoede moeten zijn van het dreigende gevaar. Na ongeveer de helft van de game gespeeld te hebben zul je bovendien de welbekende kruisboog van Daryl krijgen en dat is veruit het meest relaxte wapen. Het is immers geruisloos en je zult continu je afgeschoten pijlen terug kunnen halen om ze opnieuw te gebruiken.

Goed, het vechten zit op zich wel goed in elkaar zij het niet dat de besturing het je soms onnodig moeilijk maakt. Je zult gaandeweg verschillende middelen verzamelen om te healen en dat is belangrijk. Een paar ferme tikken van een zombie doen je levensbalk snel kelderen en de manier waarop dit in de game werkt is nogal old-school. Van automatische health regeneratie is geen sprake en je zult dus op zoek moeten naar eten en drinken om gezond te blijven. De verdeling hiervan onder de knoppen is echter om te huilen, want je moet teveel handelingen verrichten om hier gemakkelijk bij te komen. Op zich is dat niet zo erg als je even een moment van rust hebt, maar in kritische situaties waarbij je omringd bent door zombies ben je zo goed als altijd te laat.

Ook het wisselen van wapens werkt niet heel fijn. Je hebt een roulatiesysteem en met een druk op de knop wissel je tussen de wapens. Dit gaat echter relatief traag, waardoor je in benarde situaties tegen hetzelfde aanloopt. Natuurlijk is enige uitdaging niet verkeerd, maar je legt iets te vaak het loodje doordat de besturing zo ontoegankelijk aanvoelt. Een ander tergend aspect is dat je cursor precies op het object moet staan om deze op te pakken. Ook niet ideaal in hectische situaties. Tel daarbij op dat als je het loodje legt, je relatief lang tegen een laadscherm aan zit te kijken.

Lange laadtijden en grafische bagger

De laadtijden zijn aan de lange kant en dat haalt je behoorlijk uit de flow. De enige reden die wij kunnen bedenken waardoor de laadtijden zo lang zijn hebben te maken met het feit dat het een bijzonder slecht geprogrammeerde game is. De game overstijgt nergens het niveau van een matige PlayStation 2 game. Inderdaad, een PlayStation 2 game. De technieken en visuele capaciteiten van deze game zijn te vergelijken met die van een game die je 8 jaar terug op de PlayStation 2 speelde. Het voelt ouderwets aan als het gaat om de gameplay en besturing, en grafisch is het oerlelijk.

Als je de game voor het eerst aanzet, schrik je je rot, doordat het grafisch lijkt alsof je terug in de tijd gaat. Visueel is de game nergens mooi en dan komt er ook nog geregeld een forse framedrop de hoek om kijken die het spelen nog irritanter maakt. Textures worden voor je neus ingeladen, de omgevingen worden tot in den treurnis herhaald en er zijn qua design idiote keuzes gemaakt. Het is te begrijpen dat een einde van een level afgebakend dient te worden, maar als je dan springt en de hele achtergrond verdwijnt, is dat wat vreemd. Ook is de keuze om een hele rij bomen van links naar rechts over een (normaal gesproken) doorgaande weg te plaatsen met het idee dat het een bos voor moet stellen een uiterst merkwaardige keuze van de ontwikkelaar om het einde van een level te markeren.

Het zijn slechts voorbeelden van de grafische mankementen in de game en dan hebben we het nog niet eens gehad over de animaties van de zombies die als houten planken op de grond vallen als je ze gedood hebt of mijlenver de lucht invliegen als je er met een M16 op gaat schieten. Ook zijn de in-game personages van een beroerd niveau en zo kunnen we nog wel een pagina of vier volschrijven. Op grafisch vlak is het één van de belabberste games die ik ooit gezien heb en dat gezamenlijk met repetitieve en beperkte gameplay maakt het er niet beter op.

Problemen onderweg

Wel is het tof dat je onderweg van A naar B te maken krijgt met problemen. Soms zijn wegen geblokkeerd, dan is je benzine weer op of je treft een interessante locatie aan om dingen te zoeken die van pas komen. Je bent altijd vrij, tenzij je benzine op is, om deze locaties aan te doen en op deze manier geeft de game je secundaire missies die je tot op zekere hoogte zelf kunt bepalen te vervullen. Jammer is dan wel weer dat je na twee uur spelen pakweg 300 kilometer hebt gereden en dan weer exact dezelfde locatie aan doet. Je snapt het wel, de ontwikkelaar wil creatief zijn, maar krijgt dat niet voor elkaar.

Is er dan niets goed aan deze game?

Je zou haast denken dat alles in The Walking Dead: Survival Instinct waardeloos is, maar dat is niet helemaal waar. Norman Reedus (Daryl) en Michael Rooker (Merle) hebben hun uiterlijk en stemmen verleent aan de game. Wel, over het uiterlijk hoeven we je niets meer te vertellen, dat is net zo crappy als de rest, maar hun stemmenwerk is wel erg sterk. Beide acteurs hebben met overtuiging de stemmen ingesproken voor hun digitale evenbeeld en dat komt bijzonder goed uit de verf, dat is van alle aspecten – gezamenlijk met die fijne soundtrack – iets wat wel goed in elkaar steekt.

Conclusie:

Als groot fan van The Walking Dead keek ik erg uit naar deze game, maar toen de eerste beelden en berichten over de kwaliteit binnenkwamen zag ik de bui al hangen. Deze bui is tot een uitbarsting gekomen en stortte een hoeveelheid drek over mij heen dat ik mijn eigen ‘Survival Instinct’ nodig had om mezelf door deze game heen te ploegen. Visueel is het van erbarmelijk niveau, de gameplay is erg repetitief en wordt geplaagd door een slechte besturing. Verder kent de game weinig variatie en is het vooral een aaneenschakeling van nietszeggende missies, die aan elkaar worden geborduurd door een onsamenhangend verhaal. De voice-acting is erg sterk en dat is, tja…, eigenlijk het enige echte positieve aan deze game. Eeuwig zonde.

Pluspunten

  • Voice-acting
  • Zombies in elkaar meppen is wel geinig

Minpunten

  • Grafisch van erbarmelijk niveau
  • Matige besturing
  • Repetitieve gameplay
  • Raar leveldesign
  • Framedrops
  • Inspiratieloze omgevingen
  • Technisch extreem achterhaald