Special – Het Nostalgie Kwartier: Crash Bandicoot

Wat is nostalgie toch een gek beestje

Nostalgie. We kennen dat heerlijke, warme gevoel allemaal en er zijn o zo weinig woorden voor nodig om het op te roepen,  maar… wat ís nostalgie nou eigenlijk precies? Hoe breng je zo’n eigenaardig doch mooi begrip onder woorden?

Eén factor van het gevoel is dat je over het algemeen, zeker als kind zijnde, je nooit beseft dat je op dat moment een nostalgiemoment aan het creëren bent. Wanneer de jonge versie van jezelf met Naughty Dog’s vrolijke, in het rond trappende rooie vos voor de zoveelste keer de kwaadaardige Doctor Neo Periwinkle Cortex (jazeker, Periwinkle) verslaat, ben jij je er hoogstwaarschijnlijk niet van bewust dat die epische momenten je nog voor de komende 15 jaar bij zullen staan.

Graphische Kwaliteit met een hoofdletter K

Wat hebben wij allemaal aan Naughty Dog te danken?

Laten we even een alineaatje of twee stilstaan bij wat voor geniale games(series) Naughty Dog ons PlayStation veteranen door de jaren heen heeft gebracht. Voor Naughty Dog begon het geintje allemaal met Crash Bandicoot, dat in 1996 naar de eerste PlayStation kwam. De platformer werd door recensenten over de gehele wereld doorgaans goed ontvangen, en de game zou later één van de meest verkochte PlayStation exclusives worden. Daarna maakten ze nog drie vervolgen, waarvan twee ook in het lijstje staan van meest verkochte exclusives.

Waarvoor was Naughty Dog nog meer verantwoordelijk, vraag je? Nou, in het kort was dat: de Jak & Daxter franchise op de PlayStation 2, de Uncharted serie op de PlayStation 3, en last but nog least het zeer recent uitgekomen The Last of Us. En nog een grappig weetje, doordat ze The Last of Us hebben gemaakt voor de PS3, hebben ze voor het eerst hun eigen traditie gebroken. Normaliter brachten ze niet meer dan één franchise uit per console, maar deze generatie vormt dus een uitzondering. Wellicht is de oorzaak dat deze generatie relatief lang geduurd heeft.

Het nalatenschap van Crash Bandicoot

Oké, nu terug naar de vos (technisch gezien is hij een buideldas, maar in mijn kinderlijke ogen gewoon een vos) en zijn bende schavuiten. Mijn eerste kennismaking met Crash was gek genoeg doordat we zo’n zwarte demodisk ergens bij kregen (wat een geweldige tijd was het ook hè, demo’s op een CD), ken je die nog?  Als ik me niet vergis stonden er ook demo’s op van Kula World, Tomba, Tekken 2 en Spyro. Afijn, tot de dag van vandaag heb ik geen idee welke levels ik precies gespeeld heb, of welke van de drie PS1 Crash games het was. Het enige wat ik me kan herinneren was dat het level een Middeleeuws thema had, dat was te zien aan de stadspoorten waar je soms doorheen moest en de kastelen in de verte. Ik wist wel dat ik zo snel mogelijk een volledige Crash Bandicoot wilde spelen.

Die tijd kwam alles behalve snel. De serie raakte zelfs een tijdje uit het zicht, totdat ik ergens in de winkelschappen (rond mijn negende levensjaar) Crash Bandicoot: The Wrath of Cortex zag liggen. Een grijns verscheen op m’n gezicht, en niet veel later kon mij ik de trotse eigenaar van het toenmalige laatste deel in de franchise noemen.

De genetisch gemanipuleerde Crunch

Het avontuur begint in het lab van de kwaadaardige Doctor Cortex, je weet wel, die dude met een gigantische N op zijn voorhoofd. Uka Uka, het op z’n minst even kwaadaardige indianenmasker, geeft hem en zijn partners in crime een flinke uitbrander over diens slechte resultaten. Cortex wijst Crash Bandicoot aan als de schuldige, degene waardoor al zijn plannen in het water lopen. Samen beramen ze een nieuw plan, een vermoedelijk beter plan, waarin ze ‘the Elementals’ willen gebruiken om zo genoeg kracht op te wekken voor Cortex’s geheime superwapen. Nadat hij, zoals het een goede schurk betaamt, Crash eventjes op de hoogte brengt van zijn wrede plannen begint jouw avontuur om nogmaals Doctor Cortex eens te laten zien wie de baas is.

Crunch, in combinatie met de elementale maskers die hem per baasgevecht de beschikking gaven over aarde, water, vuur en lucht zorgde ervoor dat Crash zijn quest om de wereld te redden een stuk lastiger werd. Het luchtgevecht waarin je in een vliegtuig een soort opgeblazen versie van Crunch uit de lucht moest knallen vond ik mijn persoonlijke hel. Ik kan niet op 10 paar handen tellen hoe vaak ik die overnieuw heb moeten doen, maar wanneer je zo’n moeilijk baas dan eindelijk verslaat…  pure euforie! (In het filmpje beneden vanaf 4:40 te zien.)

Duikelend in de jungle, zwemmend langs mijnen en rijdend in mijnkarretjes

Maar niet al het goede van de game is te vinden in de baasgevechten. Sterker nog, het is in de wildernis, de zeeën en in de ondergrondse gangen net zo leuk of misschien zelfs leuker om alle omgevingen te verkennen. Grote pluspunten en kenmerkend voor The Wrath of Cortex, maar ook van de gehele Crash Bandicoot-reeks, zijn namelijk de steeds veranderende omgevingen evenals de gameplay die soms helemaal veranderd. Je zal ongeveer de helft van tijd gewoon met Crash aan het platformen zijn, wat overigens steeds moeilijker wordt naarmate je verder komt in het spel. Dit komt vooral door de extra krachten die je verkrijgt na het verslaan van de bazen, die je op een innovatieve manier moet leren inzetten om te overleven. Denk hierbij aan een extra keer in de lucht springen, met de kracht van een tornado om je heen trappen of een appel lancerende bazooka.

En dat is nog niet alles. De andere helft van de tijd zal de gameplay helemaal veranderen. Zo speel je af en toe met het zusje van Crash, Coco, dat met karate-achtige bewegingen gehakt maakt van haar vijanden en omgeving. Of je wordt als Crash zijnde in een glazen bol gegooid, zo eentje waarin je misschien wel eens een rat of een hamster hebt zien rondrollen, waarin hij op gelijkaardige wijze met razende snelheden de jungle moet trotseren. Je had ook nog levels waarin je opeens in een vliegtuigje allemaal robotgevaartes moest neerknallen, of levels waarin je je een diepzeeduiker waant. Laatstgenoemden vond ik tevens de moeilijkste levels van heel het spel. Kortom, aan diversiteit geen gebrek.

Crash Bandicoot was en is nog steeds te gek. De humoristische dialogen tussen de verschillende characters maken je soms oprecht even aan het lachen. Dat zijn de momenten waarin de charme van de games het beste naar voren komt. De eerste drie delen zijn her te beleven via het goeie oude PlayStation Network, dus mocht je willen uitvinden waarom ik zoveel lovende woorden over heb voor Crash Bandicoot (en kan je een beetje tegen verouderde graphics), pak je kans!

Wat was voor jouw het beste moment met deze geweldige rode ‘vos’? Laat het ons weten in de reacties beneden.

Vorige ‘Het Nostalgie Kwartier’ Special: