Review: Time and Eternity – Kortgeleden spraken we nog vol lof over het door Namco Bandai gelokaliseerde Toki to Towa, in Europa Time and Eternity genaamd. Dit kwam vooral door het de opbouw van het verhaal en daarnaast de gameplay die we in deze vorm niet zo vaak meer zien. Nu de tijd daar is, sloeg al snel de spanning toe in de hoop dat de hoge verwachtingen waarheid werden. De teleurstelling was ver te zoeken toen we de game opstartte en een deuntje speelde wat we al bijna konden mee-neuriën terwijl we het nog nooit eerder hadden gehoord. Het klonk erg bekend en tegelijkertijd ook enorm vertrouwd in de oren. De introductie van Toki en haar verloofde – Zack- verliep echter minder vlekkeloos dan gehoopt en al gauw kregen we te maken met de gespleten persoonlijkheid genaamd Towa, wie al snel een moordmachine bleek te zijn toen een horde ninja’s hun bruiloft verstoorden.

Ontmoet Toki, Towa en… Drake

Naast het feit dat Toki’s uiterlijk lichtelijk verandert wanneer Towa tevoorschijn komt, veranderen ook de vaardigheden die zij bezit. Eén vaardigheid is gedeeld en dat is het terugdraaien van de tijd, indien dat van pas komt. Zo gebeurt dit ook al vrij vroeg in het begin van de game, als het zo ver dreigt te komen dat Zack het einde van de dag niet meer zal meemaken. Een vreemde bijkomstigheid is het feit dat zijn ziel wordt verplaatst naar het kleine, blauwe draakje wat als huisdier en bondgenoot altijd bij Toki aanwezig is – Drake. Hoewel Zack eerst niet weet hoe hij zich moet gedragen, wordt al gauw duidelijk dat Toki noch Towa echt doorhebben wat er met Zack is gebeurt en vervolgt hij ‘zijn’ leven als vanouds. Toki trekt samen met Drake de wijde wereld in om zo uiteindelijk weer uit te komen bij het moment dat Toki het jawoord geeft aan Zack in de kerk waar de game van start ging…

Combat gaat van simpel naar hectisch

In de tussentijd doe je er alles aan om er achter te komen wiens idee het was om de bruiloft te dwarsbomen. Zo maak je voor het eerst kennis met het vechtsysteem en de vreemde implementatie van mooi getekende 2D sprites in een 3D wereld. Het vechten is iets wat zowel Toki als Towa voor de wind gaat en ze kunnen zichzelf zowel op afstand als van dichtbij goed weren. Ook is dit zo’n game waarin je gaandeweg veel meer opties vrijspeelt dan je in de eerste instantie zou denken en dus begint alles vrij simplistisch en eindigt het met meer opties dan je lief is. Daarnaast heb je ook nog de mogelijkheid om aanvallen te counteren of te ontwijken, maar dit is iets wat minder goed werkt. Het ontwijken of counteraanvallen vergen namelijk een zekere snelheid en subtiliteit en daarvoor is de combat simpelweg te lomp. Je moet, om een aanval succesvol te counteren of te ontwijken, eerst volledig stilstaan en aangezien de vijanden (vooral op afstand) vrij snel achter elkaar aanvallen, heeft dit weinig nut. Dit proces slokt namelijk je complete tijd om überhaupt aan te vallen op.

Wel is het handig om er achter te komen wat de zwakheden zijn van je tegenstanders, om deze via upgrades uit te buiten. Zowel Toki als Towa hebben een aparte skilltree en je kunt er dus voor zorgen dat deze ofwel heel veel op elkaar lijken of juist heel veel van elkaar verschillen. Per level dat je omhoog gaat, verwissel je ook van persoonlijkheid, waardoor je een goede balans krijgt in hoe vaak je elk personage gebruikt. Elk van de twee zorgt ook bij bepaalde punten voor een verschillende dialoog, wat het spel wel iets interessanter maakt, maar al vlug slaat de verveling toe.

Blabla en géén haha…

Al na korte tijd spelen bemerken we dat ons handje niet wordt losgelaten, want door middel van dialogen wordt ons het complete plot voorgekauwd. Het laat niets aan de verbeelding toe en het is tevens regelmatig erg langdradig. Daarnaast hebben de ontwikkelaars nog enige vorm van humor in de game proberen te verwerken die je vaak in animé series ook terugziet, maar hebben het niet ten goede laten komen. Ze proberen het net iets te hard, wat ons laat denken dat het ofwel Japanse humor betreft waar wij Westerlingen gewoon geen kaas van hebben gegeten – of – het is gewoon niet grappig. Wij denken het tweede.

Het begint door de vele dialogen ook op te vallen dat de monden niet eens bijna synchroon lopen met wat er gezegd wordt, sterker nog – ze herhalen de zelfde sequentie keer op keer en steeds werkt het ons meer op de zenuwen. Als het nu gepaard ging met goede voice-acting was dat nog door de vingers te zien, maar het duurde niet lang voordat we inzagen geen beste keuze gemaakt te hebben door de Engelse voice-acting te vervangen door de Japanse. Beide waren talentloos en zonder enige vorm van (gemeende, niet overdreven) emotie ingesproken. Het boeit ons niet eens meer wat er gezegd wordt, het enige wat we willen is door naar de volgende quest om monsters in te maken, die ons helaas verder leidt naar een volgende, waarschijnlijk net zo oninteressante dialoog.

Een korte speelsessie is bij deze RPG meer dan genoeg

En hoewel dit alles gewoon erg negatief klinkt is het nog geen echte reden geweest om niet verder te spelen. Oké, het verhaal zit niet vol met plottwists en je komt steeds maar weer dezelfde vijanden tegen in een andere kleur dan eerst, maar je blijft toch een beetje de drang hebben om door te spelen. Voor het eerst krijgen we het gevoel dat Time and Eternity wel eens de eerste RPG kan zijn die je in etappes moet spelen om er zo voor te zorgen dat de kleine irritaties niet teveel ophopen. Eén nachtje slapen en de volgende dag er weer knalhard tegenaan. Dit is de Dark Souls van JRPG’s, waarin je bloed niet begint te koken van het doodgaan, maar van de ophoping aan onafgewerkte zaken.

Conclusie:

Time and Eternity is de basis van de JRPG’s: de kernelementen zijn aanwezig, maar van een ongeschaafd stuk hout krijg je nu eenmaal splinters. Het doet ons geen goed om te moeten zeggen dat we beter onze verwachtingen wat naar beneden hadden kunnen bijstellen, alvorens we aan deze game begonnen. Hetgeen wat een game in dit genre moet aanprijzen is de intensiteit van het verhaal, de manier waarop je een connectie maakt met de belangrijkste personages en hoe dit is geïntegreerd in de verscheidenheid in gameplay. Helaas is alleen dat laatste een beetje tot zijn recht gekomen en voelt deze game zowel inhoudelijk als qua grafische en audiovisuele uitwerking niet ‘af’. Toch kent de game geen korte speelduur en zelfs een New Game+ modus : iets wat we in de nabije toekomst niet zullen opstarten – en niet om de goede reden…

Pluspunten

  • Goede soundtrack
  • Uitgebreide gameplay…
  • Mooi uitgewerkte 2D sprites…
  • Interessant verhaal…

Minpunten

  • …met iets te lompe combat
  • …in een slecht afgewerkte 3D wereld
  • …wat door langdradigheid teveel afzwakt
  • Geen connectie met personages
  • Slechte, ongeïnspireerde voice-acting
  • Geen variatie in vijanden en gerecyclede omgevingen