http://youtu.be/J6W_kfR3F7w

Special – Het Nostalgie Kwartier: Dragon Ball Z – Dragon Ball Z betekende als kind zijnde twee dingen – één: denkbeeldige ki-energie gevechten met de even fanatieke mensen die ook DBZ keken, waarin degene die het hardst “ka-me-ha-me-ha!” schreeuwde de onbetwiste winnaar bleek. En twee: blaren op de duimen van zowel mijn broer als bij mij. Natuurlijk van al het rammen op de naar links-, onder-, rechts- en driehoekknoppen. Komt deze knoppencombinatie je bekend voor? Zo ja, dan was jij zeer waarschijnlijk samen met mij en m’n broer één van de velen enthousiaste (en wellicht ook schreeuwerige) kinderen die Dragonball GT Final Bout heeft gespeeld.

Waar het allemaal begon

Akira Toriyama, de bedenker van de serie, is degene die we dankbaar moeten zijn voor de legendarische goudharige beschermers van het universum. Dragon Ball (Z) staat ten slotte bij vele westerlingen – vooral hier in Nederland – nog steeds bekend als de animé en manga die het als één van de eerste Japanse tekenfilmseries echt gemaakt heeft buiten het land van oorsprong. En dat is het ook, achteraf gezien. De tv-serie hier in Nederland was van 2000 tot 2003 uitgezonden op Yorin en Cartoon Network (R.I.P. good old CN). In enkele maanden tijd stegen de kijkcijfers – en daarmee dus ook de populariteit – zelfs boven Pokémon uit! Dat zegt toch wel wat. Zeker als je je realiseert hoe vaak je Jessie, James en Meowth gezamenlijk uit beeld hebt zien vliegen. Ik denk persoonlijk dat DBZ een belangrijke stap was richting de acceptatie van de toch vaak wat ‘exotische’ Japanse tekenfilmseries in de westerse wereld. Want niet lang daarna begon de trein met Japanse franchises op stoom te komen: Flint the Time Detective,  Yu-gi-oh!, Beyblade en B-daman volgde snel.

Dragon Ball GT: Final Bout is de eerste game van de serie die volledig in 3D is gemaakt en tevens de laatste DBZ game op de PlayStation 1. 1997 was het jaar dat de game ons gelokaliseerd kwam verblijden in ons kikkerlandje. Mijn favoriete gebeurtenissen met deze game zijn de spontane momenten waarin je een soort clash oftewel botsing maakte met ki-aanvallen. De ene speler startte bijvoorbeeld van veraf een kamehameha, wat werd weergegeven op een zeer cinematische manier. In die paar seconden kwam het woord ‘counter ’ in een fractie van een seconde voorbij, wat de tegenstander de kans gaf om te aanval te weren, te absorberen, of de gaafste optie; counteren. Hierbij voerde je een tegenaanval uit. Als je dit op het juiste moment had gedaan, wat overigens geen gemakkelijke taak is, botsten de ki-aanvallen tegen elkaar. Degene die het vaakst op de driehoekknop wist te drukken overmeesterde op deze wijze de tegenstander. Laat de blaren maar komen! (Vanaf 4:22 in het onderstaande filmpje.) De muziek mag zeker ook niet vergeten worden. Ieder level had z’n eigen kenmerkende tune die tot de dag van vandaag in mijn geheugen gegrift staat.

Voice actors of voice actresses?!?

Grappig was dat mijn broer en ik eigenlijk nooit wisten hoe het spel echt heette. We hadden namelijk de Japanse versie verkregen. Hierin heeft Goku bijvoorbeeld een zeer beruchte schrille stem. Misschien komt dat door de inmiddels 76(!)-jarige vrouw Masako Nozawa die hem insprak. (In animé gebeurt dit wel echter wel vaker, zelfs de Nederlandse stem van Ash Ketchum is een vrouw!. Maar ik dwaal af…) Onder animé-kijkers wordt er dan ook vaak gesproken over “DBZ, de enige animé die in het Engels gekeken dient te worden”. Desalniettemin had de Japanse versie ook zeker zijn charme. De nadelen waren onder andere dat we nooit alle modi hebben uitgeprobeerd (doordat we geen idee hadden wat we aanklikten) en nooit de Super Sayain 4 versie van Goku in de game hebben gezien.

Ik heb soortgelijke glorieuze clash-momenten beleefd, samen met een goede vriend in de welbekende Budokai serie. Deze begon op de PS2 en de GameCube. Eigenlijk is Budokai kort door de bocht gewoon de verbeterde en gemodificeerde versie van Final Bout. Het aanzicht is ook 2D, alleen ziet alles er natuurlijk veel mooier uit vanwege de technische vooruitgang in de loop er jaren. Het ‘clash’-element is ook weer toegevoegd, alleen moest je in plaats van op de driehoekknop drukken zo vlug als je kon de analoge sticks ronddraaien. Dat heeft mijn voorkeur, simpelweg omdat ik daarmee beter uit de voeten kan.

Het tijdsperk van de PS3 breekt aan

Fast forward een aantal jaar naar het jaar 2007/2008. Ik heb de misschien wat aparte traditie om zoveel mogelijk accessoires van te voren in te willen slaan, zelfs voordat ik de nieuwe console of handheld daadwerkelijk in mijn bezit heb. Dan droom ik alvast over alle nieuwe avonturen die ik ga beleven en over de (met monsters en slechteriken gevulde) werelden die ik ga redden. Verwachtingsvol klopt mijn hart, wanneer ik mijn bluetooth-headset en Dragon Ball Z: Burst Limit op de toonbank leg. Een mooie game om mijn PS3-collectie mee te beginnen, dacht ik.

Alhoewel ik Burst Limit een leuke game vond, vond ik het niet van de blockbuster kwaliteit die ik gewend was van DBZ-games. Ook de daaropvolgende games zoals Raging Blast, maar ook de Tenkaichi-reeks daarvoor, voldeden niet aan de kwaliteit die ik gewend was. Hoewel verfrissend met grote open levels en bewegingsvrijheid, trokken ze mij niet zo erg aan als het 2D-concept. Ik zou dit graag – nog één keer – in zijn volle glorie met de prachtige HD-graphics die de technologie van vandaag de dag ons biedt. Ook wel bekend als: de perfecte Dragon Ball Z-game. Wellicht op de PS4. A man can dream, right?

Als laatste wil ik graag nog even mijn respect betuigen voor de man met de grootste longinhoud in het universum, Sean Schemmel. Deze man heeft namelijk al het schreeuw-… eh, sorry, stemmenwerk gedaan achter Goku. Als je wat tijd over hebt, bekijk dan de indrukwekkende mini-documentaire “Behind the Screams” hier beneden. Wat zijn jouw favoriete DBZ-momenten? Laat het ons weten in de reacties beneden en tot de volgende special!

http://youtu.be/8msIE2JSPNU

Vorige ‘Het Nostalgie Kwartier’ Specials: