Review: The Bureau: XCOM Declassified – In 1994 verscheen UFO: Enemy Unknown op onder andere de eerste PlayStation en dat was de eerste game in de daaropvolgende steeds groter wordende franchise. Na dit eerste deel verscheen enkel X-COM: Terror from the Deep nog op de PlayStation waarna de rest enkel uitgebracht werd voor de PC. Tien jaar na de laatste release in de franchise kwam 2K Games met een reboot onder de naam XCOM: Enemy Unknown. Dit was echter niet de oorspronkelijke reboot, want dat was XCOM. Deze is jarenlang in de maak geweest en heet nu The Bureau: XCOM Declassified en eindelijk konden wij aan de slag met deze game en dat beviel ons. Heel goed zelfs.

Aliens vallen de Aarde aan

De game begint met een scene waarbij het hoofdpersonage William Carter verblijft in een appartement op een legerbasis waar hij naartoe is gestuurd met een koffer met een mysterieuze inhoud. Op een gegeven moment klopt er iemand op de deur en nadat William de deur opendoet lijkt de vrouw die voor de deur stond maar één ding te willen en dat is de inhoud van de koffer. Voordat William goed en wel beseft dat hij niet met een natuurlijk verschijnsel te maken heeft, maar met een vrouw die onder invloed is van iets buitenaards wordt hij neergeschoten en raakt hij buiten westen.

Enige tijd later komt William weer bij en vreemd genoeg is zijn schotwond verdwenen, maar echt veel tijd heeft hij niet om bij te komen, want de aliens (Outsiders genoemd in de game) zijn begonnen met een offensief op Aarde. Dit alles is de aanleiding om het XCOM project in gang te zetten, een project dat Amerika moest voorbereiden op buitenaardse invasies en al snel komt William in de geheime thuisbasis van XCOM terecht waar vanuit hij met anderen de Outsiders moet zien te weren uit Amerika en dat luidt gelijk de zoektocht naar de oorsprong van deze Outsiders in en dat levert uiteindelijk een mooi avontuur van rond de tien uur op.

De DNA van XCOM

In veel opzichten doet The Bureau: XCOM Declassified denken aan XCOM: Enemy Unknown omdat de DNA van beide games hetzelfde is. Waar XCOM: Enemy Unknown nog een rasechte strategiegame was, is dat met deze game wat anders gesteld. Toch is het concept van een XCOM thuisbasis gelijk gebleven wat als centrale hub fungeert voor alle missies waar je naar uitgezonden kan worden. Na het voltooien van een missie keer je weer terug naar de basis en voer je gesprekken met diverse belangrijke mensen binnen de basis, zoals je baas, een wetenschapper, een gevangen genomen Outsider en meer.

De missies die je voor je kiezen krijgt zijn onder te verdelen in twee soorten, zo heb je kleine missies en grote missies. Kleine missies zijn meer bedoeld als ondersteuning binnen het verhaal terwijl je in de grote missies het daadwerkelijke verhaal volgt en dat brengt je nogal op wat locaties in Amerika en daarbuiten. Maar ongeacht wat de missie je als doel stelt, het komt in de kern er vooral op neer dat je aan het knallen bent op buitenaards gespuis. Maar om toch trouw te blijven aan de roots en de eerder genoemde DNA, zul je te maken krijgen met een hoop strategische elementen. Een perfecte omschrijving zou zowat zijn dat je XCOM: Enemy Unknown speelt, maar dan vanuit een third person perspectief met eigen controle over de manschappen en William Carter in het bijzonder.

Let wel, interpreteer dit niet dat de game op de gameplay na identiek is. Integendeel. Je krijgt een apart verhaal voorgeschoteld en dat verhaal is bij vlagen wat verwarrend en niet geheel logisch – overal zijn grootschalige invasies, maar niemand van de Amerikaanse bevolking lijkt iets door te hebben – maar desondanks is het interessant genoeg om je als maar aan het spelen te houden. De gameplay zelf ontwikkelt zichzelf gaandeweg ook en dat komt doordat je nieuwe mogelijkheden tot je beschikking krijgt en je twee andere manschappen op bijna elk moment kunt aansturen waardoor je de totale controle hebt over wat er gebeurt vanuit jou offensieve aanpak.

Ranken betekent nieuwe krachten

De game speelt zoals elke andere third person shooter en als je wilt kun je in je eentje de vele vijanden gaan bestoken, maar dat is niet de sleutel tot succes. Dat is het samenwerken met je twee andere XCOM ‘soldaten’ en het gebruiken van de speciale mogelijkheden. Doordat je vijanden uitschakelt en gaandeweg nieuwe zaken ontdekt zul je stijgen in rank (tot een maximum van 10). Elke keer als je een nieuwe rank bereikt krijg je een perk point om te spenderen en deze spendeer je aan nieuwe speciale mogelijkheden. Denk hierbij aan het hypnotiseren van een Outsider zodat deze zijn eigen soortgenoten aanvalt of het liften van een vijand, zodat hij kansloos in de lucht hangt om overhoop geschoten te worden. Een ander voorbeeld is dat je een drone inroept die zich offensief (vijanden aanvalt) opstelt of juist defensief (enkel schiet in geval van nood en jou of teamgenoten healt bij lage health).

Je team bestaat zoals al eerder aangegeven uit twee anderen en in de XCOM basis kun je teamgenoten wisselen. Alle beschikbare manschappen hebben hun eigen specialiteit en bijgevolg ook eigen speciale krachten en ook hun kunnen stijgen in rank, zij het tot maximaal rank 5. Met je eigen krachten en die van de andere aanwezigen in het veld kun je naast het gewone knallen het jezelf een stuk makkelijker maken door de krachten te gebruiken. Zeker als je wat verder in de game bent zul je veel krachten tot je beschikking hebben en deze kun je indien gewenst allemaal met elkaar combineren. Zodra je het ‘wiel’ opent vertraagd de gameplay en kun je een selectie maken van welke krachten er ingezet moeten worden.

Naast dat jij de controle hebt over welke krachten er in gezet worden kun je ook bepalen waar je manschappen zich moeten positioneren, of ze jou moeten volgen en meer. Op momenten dat de Outsiders je nog niet doorhebben kun je door je manschappen slim aan te sturen ze op verschillende plekken neerzetten, waardoor je de vijand prima kunt flanken of kun verrassen met één van de vele speciale aanvallen. Dit alles werkt bijzonder soepel en erg gemakkelijk. Het maakt de game in plaats van een rechttoe rechtaan shooter ineens veel dieper en juist de strategische elementen zorgen voor veel meer diepgang. Dan zijn er nog overal speciale schematics te vinden die een nieuwe rugzak opleveren en elke rugzak (per manschap in te stellen) brengt weer voordelen in de strijd met zich mee.

Strategisch te werk gaan is van cruciaal belang

De gameplay zit vol met strategische elementen en je bent ook genoodzaakt dit efficiënt te gebruiken anders zal je snel met een overweldigende kracht te maken krijgen. De meeste Outsiders zijn niet zomaar af te schieten en beschikken ook over mogelijkheden als healen, drones inzetten, klonen en meer. Het goed omgaan met speciale krachten is erg belangrijk, want als je ze willekeurig inzet heb je te maken met een cooldown periode en dat is niet echt handig als de situatie te benard wordt. Keerzijde van dit geheel is wel dat jij je manschappen continu onder controle moet houden, want als je ze even los laat, dan gaan ze wel de vijand aanvallen maar dat zonder echt heel veel succes.

Op één of andere manier krijgen je manschappen het niet voor elkaar om de dodelijk schoten te plaatsen, waardoor het uiteindelijk toch op jou aankomt. Laten we het zo stellen; ja, ze zijn zeker handig, maar verre van de doorslaggevende factor in de gevechten. Jij bent uiteindelijk de meest effectieve speler van het veld en in dat opzicht had een coöperatieve speelfunctie niet misstaan, want nu krijg je enkel een singleplayer voorgeschoteld. Goed, dat terzijde, want ondanks dat de manschappen niet altijd even effectief bleken te zijn is het wel een game die in de gameplay op strategisch vlak uitstekend uit de verf komt en uiterst fijn speelt.

Visueel verouderd, maar fantastische sfeer

De game heeft een uitstraling van de jaren zestig, de periode waar het zich afspeelt en deze uitstraling past uitermate goed in het geheel. De muziek die gebruikt wordt, de voice-acting, de kledingstijl van de mensen en de algehele voorziening van details ademen de jaren zestig uit en qua sfeer zit het meer dan goed. Wel is het zo dat het visueel nogal verouderd is. Nergens is de game echt heel erg mooi en soms zijn de textures van een dusdanig slecht niveau wat eigenlijk anno 2013 niet meer kan. Dat zal ongetwijfeld met de jarenlange ontwikkeling te maken hebben, maar dat neemt niet weg dat het wat jammer is.

Ook het detail met betrekking tot de draw distance had wel wat opgepoetst mogen worden, want er zullen momenten in de game zitten waarbij je echt wilt genieten van de omgeving, maar als je dan een achtergrond bekijkt die detailloos is en als een koker om het level waarin je je bevindt is gezet krab je toch even achter je oren. Het is een beetje een ouderwetse manier van de detailleren van een level en daar schiet de game voornamelijk op tekort. Ook wil de framerate behoorlijk inzakken als er tig speciale krachten geactiveerd zijn op één centraal punt waar een hoop vijanden bewegen en dat kan op het meest hevige moment in de strijd nog weleens tegenwerken.

Conclusie:

The Bureau: XCOM Declassified is een geslaagde third person shooter geworden die op een toffe manier met het strategische element omgaat. Het werkt allemaal als een zonnetje en het verhaal is interessant genoeg om te blijven volgen hoewel het soms wat vaag is. Verder komt vooral de sfeer erg goed naar voren en dat verbloemt enigszins de wat verouderde graphics. Wel is het wat jammer dat je manschappen niet altijd even effectief zijn waardoor het voornamelijk op jou aankomt, maar dat neemt niet weg dat het geheel verder goed in elkaar steekt. Ondanks dat de gameplay totaal anders is dan XCOM: Enemy Unknown valt ook deze game de XCOM fans aan te raden. Overigens ook aan de shooter fans die eens wat anders willen dan een dertien in een dozijn first person shooter. The Bureau: XCOM Declassified is geslaagd te noemen, meer van dit graag!

Pluspunten

  • Sfeer
  • Strategische elementen
  • Voice-acting
  • Speciale krachten (combineren)
  • Interessant verhaal…

Minpunten

  • …dat soms wat vaag is
  • Framedrops op hectische momenten
  • Manschappen niet altijd even effectief