Column: Volgens Fransz – De hectiek van een game – ‘Waarom ben je nou weer zo opgefokt? Het is maar een spelletje.’ Het is zo’n zin die je als gamer waarschijnlijk al duizenden keren hebt gehoord. Het klopt ergens ook wel, want het is toch echt maar gewoon een spelletje. Maar mensen vergeten vaak wat voor gevoel je bij een goede game kan krijgen – als ik Assassin’s Creed speel zit ik echt helemaal in het verhaal. Of het nou Ezio is of Connor, ik heb het idee dat ik zelf over de daken ren en mijn tegenstanders uitschakel, mysteries ontrafel en dieren opjaag.
Het was eigenlijk pas sinds kort dat ik zelf pas inzag hoe idioot het eruit kan zien als iemand zo opgaat in een game. Mijn vriendin is sinds kort helemaal verslingerd aan Uncharted en zit nu met veel plezier deel twee te spelen. Misschien dat ik daarom ook deze column schrijf, want wat moet ik anders doen? Ze zit alleen maar de hele dag te gamen. Hiervoor moest ze altijd lachen als ik verloor met een spel en tegen het niets aan het schelden was of schrok ze weleens als ik uit frustratie mijn controller probeerde op te eten of kapot probeerde te gooien tegen de muur. Ja… ik probeerde weleens mijn controller op te eten.
Nu kon ik eens op een rustige zaterdag bekijken hoe iemand anders volledig op ging in een game. Het begon eerst met van die opmerkingen als: ‘waarom zit ik elke keer vast’. Knopjes moesten nog weleens uitgelegd worden en de richting was ook niet altijd duidelijk en sprong arme Drake argeloos in een bodemloos ravijn. Toen de beginnersproblemen eenmaal voorbij gestreefd waren ging het pas echt los. Zenuwen speelden op, zweetdruppeltjes parelden op het voorhoofd en kreten als: ‘wat een kutspel’ voerden de boventoon. Uiteraard werd er gewoon vechtlustig doorgespeeld.
Ook opvallend zijn die kleine dingetjes die je als beginnende gamer ook deed. Fysiek proberen om het hoekje te kijken, terwijl dat echt niet werkt als jij gewoon op de bank zit en Drake voor een muur staat. Heel zwaar aan je controller tillen als je iets oppakt, alsof je samen met je personage die ene kist optilt of die kar duwt. En ineens bedacht ik me dat het misschien wel kon dat ik eerst veel meer op ging in games dan ik nu doe. Inmiddels heb ik er zoveel gespeeld en ook een tijd lang kritisch beoordeeld dat het avontuur zelfs soms niet meer de boventoon voert. Eerder of de kwaliteit ervan goed is en dan pas ga je er echt van genieten. Nu is Uncharted absoluut één van de beste franchises ooit, maar het gaat om het idee erachter.
Wat dan weer wel opvalt zijn die kleine onrealistische dingetjes die iemand die niet vaak games speelt ook meteen uit de ervaring kunnen halen. Als wij (daarmee doel ik op de ervaren gamer) Drake aan een rand zien hangen en z’n pistool steekt wat boven de rand uit, terwijl er iemand voorbij loopt en dat niet ziet, kunnen we dat accepteren. Mijn vriendin vond Uncharted 2 een heel mooi spel, zeker de jungle gedeeltes. Het leek net echt, hoor ik haar nog zeggen. Dan zorgen die kleine dingetjes ervoor dat je er net even wat sterker uitgehaald wordt. Vervolgens kwam er een tussenfilmpje met die arme Schäfer in de tempel en ze zat er wel weer volledig in.
Na dit gezien te hebben heb ik mezelf wat voorgenomen. Gamen is en blijft genieten, het is vermaak en misschien zou ik wat minder kritisch moeten zijn en me niet zo snel aan iets moeten storen. Al sinds lange tijd koop ik slechts twee á drie games per jaar, omdat ik alleen de top wil hebben. Als ik dan aan het spelen ben moet alles echt voldoen aan mijn verwachtingen, doet dat het niet dan word ik kritisch en kan ik er minder van genieten. Zo vond ik het met Far Cry 3 bijvoorbeeld idioot dat mensen je niet konden zien zitten tussen de struiken, terwijl de dichtheid minder was dan die van struiken met tien bladeren in mijn tuin. Het zorgde er meteen voor dat ik me elke keer irriteerde aan de stealth stukjes, in plaats van ervan te genieten omdat het verder een vette missie was.
Het is best apart, want hoe ik mijn vriendin nu zag spelen, zo was ik vroeger ook. Dezelfde frustraties als het mis ging, maar ik genoot er zoveel meer van. Behalve Assassin’s Creed en Uncharted ging ik niet meer echt op in verhalen. Datzelfde effect gebeurde eigenlijk ook met films. Ik begon een tijd geleden in de filmindustrie en werd een stuk kritischer. Als ik iets raars zag wat niet klopte in een film kon ik er niet meer van genieten. Weerspiegelingen van vlaggetjes in zonnebrillen, plotholen, switchen tussen shots waarin je duidelijk zag dat iemand opeens niet meer aan het praten was, het ging dezelfde kant op als met games. Ik moest me mezelf echt weer toelaten er in meegesleept te worden.
Zo zie je maar weer, je kan op de gekste manieren wat leren over jezelf. Ik hoop alleen dat ik niet weer de kritische zeikerd ga uithangen na Grand Theft Auto V, want volgens mij is die game perfectie naderend. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat perfectie niet bestaat, gaat het lastig worden voor de rest van de industrie om dit te overtreffen. Maar goed vaker genieten en die onvolkomenheden, die zijn er nou eenmaal. Gamen doe je voor je plezier, maar je moet er ook niet teveel in op gaan. Is ook beter voor je portemonnee en je muren thuis.
Zo herkenbaar. Ook tijdens een potje fifa met vrienden, waar jr. Nog wel eens hoort:
“Ah Messi, pass die bal dan toch goed…”
Leuk z’n column! 🙂
@84.241.220.xxx:
“Tuurlijk! Messi die een kopduel wint van Kompany?! tuurlijk dit, kutspel…”
Dat hoor ik ook wel eens en daar kan ik inkomen, dat klopt ook niet helemaal 😉
Leuk geschreven, echt heel herkenbaar.
Om het hoekje kijken, deed ik pas nog bij The Last of Us. 🙂
@84.241.220.xxx: “Ah Messi, pass die bal dan toch goed…” klinkt idd bekent in de oren hahaha
Goed verhaal! Herken mezelf erin en heb mezelf er ook op betrapt. Genieten moeten we! 🙂 mijn vriendin is the last of us aan het doen. Eigenlijk zelfde verhaal.
Super column. Leest heerlijk door en vind het jammer dat die zo kort is. Ik ga ook vaak helemaal op in de games, en als ik andere zie denk ik van, het is maar een spelletje. Ik herken mezelf hierin, en dit zet me zeker aan het denken.
Haha, herken het heel goed :P. Hoe vaak ik wel niet een spel heb vervloekt bij een moeilijk stuk om het vervolgens prijzen dat ik het had gehaald.
Leuke column, alleen Grand Theft Auto V perfectie naderend? GTA zit altijd vol van die gekke kleine bugs die je “eruit” halen.
Bedankt voor alle leuke reacties!
@Klart:
Klopt helemaal, bedoel hier ook de plezierfactor die ik er zelf uithaal 🙂
Hoe vaak ik wel niet bij Demon’s en Dark Souls boos heb lopen schelden kan ik op 1 hand tellen “niet vaak dus”. Zodra ik keer op keer op een “oneerlijke” manier elke dood ga in een game word ik wel vaak boos.
Leuke column! Inderdaad heel herkenbaar.
Dacht dat het aan mij lag als ik na een tal van pogingen een vloek neiging begin te krijgen. Zo heb ik jak en dexter gespeeld , en man man man, wat heb ik wat afgevloekt in deze game. Meer irritatie en frustratie dan speel plezier. Niets lukte, slecht camera beeld in krappe ruimtes, vijanden blijven maar komen, zelf niet kunnen saven,. ALs je afgaat wordt je een kilomter terug gedumpt in het level. In de spider cave moest ik helemaal naar boven heen, en op het laatst moest je via palen ophoog springen om op het platform te komen. Meer dan een uur heb ik hiervoor nodig gehad om boven te komen, omdat nergens wordt vermeld hoe de besturing werkt. Toen ik eenmaal boven was, moest ik ergens op springen, maar omdat de camera k.u.t. is, zag je geen reet, en de bril driehoekje werkt in spiegelbeeld. Mis gesprongen en weer opnieuw..aagghh.
Ben niet iemand die meteen gaat vloeken, maar na heel veel pogingen, gaat er toch wat bloed koken….
@Straatveger:
Je klinkt als iemand met veel geduld, maar dat heb ik echt totaal niet haha. Ik heb er respect voor. Op zo’n punt kan ik me wel voorstellen dat het afgelopen is.
Wel grappig, ik begon ooit met Formule 1 1997 op de PS1. Toen stuurde ik zelf ook echt mee met mijn controller zoals iedere beginneling. Verder vind ik een goed verhaal in een game wel het lekkerste dan een domme shooter ofzo. Zit nu in The Last of Us en dat is ook zo gigantisch episch het verhaal en alles eromheen. Mijn frustraties heb ik niet meer zoveel als vroeger..behalve bij Fifa omdat je dan echt tegen een persoon vaak van vlees en bloed speelt en dan kan ik het slecht hebben..