Gespeeld: Beyond: Two Souls – Quantic Dream heeft als ontwikkelaar altijd al wat anders willen doen met hun games dan gebruikelijk. Fahrenheit op de PlayStation 2 was hier een goed voorbeeld van en met Heavy Rain sloegen ze helemaal een weg in die door andere ontwikkelaars of uitgevers al snel als te riskant werd gezien. Heavy Rain was uiteindelijk toch het bewijs dat film en games prima samengaan, want het leverde een unieke ervaring op. Met Beyond: Two Souls gaan David Cage en zijn team een stapje verder. Wij speelden een uitgebreide preview versie en genoten.

Ellen Page en Willem Dafoe

Voor de rollen van de hoofdrolspelers in Beyond: Two Souls maakt Quantic Dream gebruik van daadwerkelijke Hollywood acteurs en dat is niet alleen voor de voice-acting, maar ook hun evenbeeld en algehele acteerprestaties. Dat gecombineerd met een verhaal dat de belangrijkste boventoon voert moet een geheel opleveren alsof je een interactieve film aan het spelen bent en dat vele mate meer dan bij Heavy Rain het geval was.

Direct bij het opstarten viel gelijk al op hoe Quantic Dream voortgang geboekt heeft. De personages, met een opvallende rol van Page en Dafoe, zijn qua detail van ongekend niveau. Waar Heavy Rain al een mooie game was weet Quantic Dream haar grafische standaard ruimschoots te overtreffen door de personages levensecht in beeld te brengen. Het oog voor detail is van de bovenste plank en bij vlagen valt de game mooier te noemen dan The Last of Us. Dat gaat niet alleen over de personages, maar over de game in het algemeen, want elk level, elke personage en ieder andere relevante zaak is visueel van de beste kwaliteit die je op de PlayStation 3 kunt verwachten.

Eerder schreven we al dat er een opvallende rol is weggelegd voor Page en Dafoe en eigenlijk gaat dat meer specifiek over Ellen Page. In Beyond: Two Souls speel je het leven van Jodie (Page) en dat van jongs af aan. Zo zul je momenten in de game hebben dat je met haar speelt terwijl ze een jaar of acht oud is, een jaar of vijftien oud is, begin twintig enzovoort. Dat betekent dus dat je haar ziet opgroeien en hoewel het modelleren van een personage zoals deze in werkelijkheid nu is – met alle details – op zich al een klus is weet Quantic Dream Ellen Page verbluffend in beeld te brengen met herkenbare gelijkenissen terwijl ze 8 jaar en 15 jaar is.

Jodie en Aiden

Jodie is geboren met een entiteit die de naam Aiden draagt en hierdoor heeft ze een moeilijke jeugd. Mensen begrijpen haar niet en zelfs haar vader moet niets van haar hebben, want die denkt dat ze ziek is. Haar moeder relativeert het nog een beetje, maar al snel gaat dat ook niet zoals het moet – althans, die indruk wekte de game. Niet zo gek ook overigens, want wat moet je met een kind die kan communiceren met een onzichtbare entiteit? Gevolg is dat Jodie op een legerbasis in een ‘inrichting’ terecht komt waar ze onderzocht wordt door doktoren.

Daar speelt Willem Dafoe een belangrijke rol, want hij is betrokken bij Jodie gedurende de periode dat ze opgroeit. Hij begrijpt haar wel en probeert haar te helpen evenals dat hij uitgebreid onderzoek verricht naar Aiden en andere entiteiten. Dit alles moet je overigens luchtig opvatten, want de preview versie die we speelden kende nul komma nul chronologische voortgang, waardoor we van de jeugd naar een volwassen Jodie wisselden en daar tussenin ook nog wat andere scènes voorgeschoteld kregen.

Toch leverde onze speelsessie al wel een beetje een beeld op van wat onder andere de insteek van de game is, maar juist de cruciale koppelstukken tussen de hoofdstukken die we speelden ontbraken nog, zodat ook wij zonder spoilers aan het daadwerkelijke avontuur straks kunnen beginnen. Maar wat we in ieder geval weten is dat je het leven van Jodie gaat volgen en dat ze aan de slag gaat bij de CIA die haar en haar entiteit voor eigen belang gebruikt. Er zal een moment komen waarop dat finaal fout loopt en waardoor er een klopjacht ontstaat. Het hoe en wat is ons echter ook nog onduidelijk.

Filmische ervaring

De manier waarop Quantic Dream Beyond: Two Souls aan je presenteert is bijzonder, want doordat je veel kijkt naar cut-scènes die naadloos overgaan in gameplay word je volledig in het avontuur getrokken. Ook de manier waarop je met Aiden invloed uitoefent op de omgeving en waardoor hij een cruciaal gameplay element wordt is uiterst interessant. Je kunt immers op ieder moment wisselen tussen Jodie en Aiden en waar je met Jodie nog gewoon als mens te werk gaat is Aiden een interactief spook die door muren heen kan, mensen kan aanvallen, de omgeving kan manipuleren en meer.

Doordat de afwisseling tussen cut-scènes en het spelen volledig naadloos in elkaar zijn geïntegreerd en ook de soms erg snelle afwisseling tussen de speelbare scènes, lijkt het net alsof je een film aan het kijken bent. Tel hier nog het fantastische acteerwerk bij op en je zou haast zeggen dat het hier om een film gaat. Toch weet Quantic Dream wel voldoende gameplay in het geheel te verwerken, waardoor je te allen tijde druk bezig zult zijn. Daarnaast ligt het tempo van Beyond: Two Souls aanzienlijk hoger dan dat van Heavy Rain, wat de illusie van een film des te meer ten goede komt.

Quick time events

Veelgehoord kritiek op Heavy Rain was dat de game volledig bestond uit quick time events en dat is iets wat in Beyond: Two Souls minder zou voorkomen. Dat je het gebruik van quick time events vervelend vond in Heavy Rain is denk een kwestie van smaak, want persoonlijk heb ik er niet zoveel moeite mee. Toch heeft Quantic Dream wel geluisterd naar de kritieken op Heavy Rain, want er zijn inderdaad minder quick time events. Ze zijn er wel, maar ze zijn verbloemd in de gameplay op een manier die de ontwikkelaar best wel handig heeft aangepakt.

Laten we voorop stellen dat de speelwijze ten opzichte van Heavy Rain niet veel anders is. Nog steeds zul je veelal op de juiste knoppen moeten drukken zoals aangegeven, maar waar de quick time events echt een belangrijke rol speelden in Heavy Rain zijn ze nu weg in Beyond: Two Souls. Met een belangrijke rol doelen we op de gevechten en heftige scènes zoals die op de autosloperij om maar wat te noemen. In Beyond: Two Souls zul je gaandeweg een gevechtstraining krijgen bij de CIA en deze is nog wel op quick time events gebaseerd.

Eenmaal dit gedeelte succesvol afgesloten dan zul je dezelfde manier van vechten blijven gebruiken, maar dan zonder dat de knoppen die je in moet drukken worden weergegeven in beeld. Zo vochten we een gevecht uit op een dak van een rijdende trein en hierbij vertraagde de game elke keer zodra de tegenstander bezig was met uithalen. Door snel de rechter analoge stick de juiste richting op te duwen ontweek je de uithaal of counterde je die. Ben je te laat of beweeg je de stick de verkeerde kant op, dan krijg je een klap voor je kop. Kortom, de quick time events zijn qua weergave minder in de game aanwezig, maar qua gameplay zit het er nog volop in, alleen is het dan verbloemd, maar dat zorgt wel voor een betere ervaring in ons optiek. De vele weergaven van de knoppen ontbreken nu immers.

Voorlopige conclusie:

Beyond: Two Souls lijkt een uitermate interessant verhaal te bevatten waarin Jodie en Aiden centraal staan. Waar Jodie eerst geplaagd wordt door Aiden, omdat ze het zelf niet begrijpt, zal ze op een gegeven moment niet meer zonder Aiden kunnen. De presentatie van de game waarbij de hoofdrollen zijn weggelegd voor Ellen Page en Willem Dafoe is van uitermate hoog niveau dat het genieten zal worden. Ook het visuele aspect is van de allerhoogste plank evenals de voice-acting en de gebruikte muziek. De gameplay is herkenbaar, maar toch wel op sommige punten positief verbeterd en veranderd ten opzichte van Heavy Rain en dit gegeven maakt het tot een prachtig totaal plaatje. Beyond: Two Souls gaat een prachtgame worden.