Review: Assassin’s Creed IV: Black Flag – De Assassin’s Creed franchise is tot aan deel drie altijd chronologisch geweest qua tijdspanne, maar deze traditie doorbreekt Ubisoft met Assassin’s Creed IV: Black Flag. Deze game speelt zich ruim voor Assassin’s Creed III af en wederom ga je met een Kenway aan de slag. Na diverse settings voor de franchise, is de gouden eeuw van de piraterij ditmaal aan de beurt en dat blijkt een meer dan welkome afwisseling voor de franchise. Gewapend met zwaarden, een ooglapje, een krat rum en een controller, lieten wij ons onderdompelen in de azuurblauwe Caribische zee en dat was genieten.

Een nieuw avontuur

Het verhaal van de voorgaande delen was een aaneenvolgend stuk dat gezamenlijk een behoorlijk complex en uitgebreide rode lijn vormde. Dit verhaal is min of meer afgesloten aan het einde van Assassin’s Creed III, maar dat betekent niet dat er niet nog meer verhalen te vertellen zijn in het universum. Met de naval battles die zeer goed ontvangen werden in het derde deel en de voorvader van Connor geeft dat een prima uitgangspunt voor een nieuw avontuur. Toch zijn er wel een aantal dingen behoorlijk anders dan je gewend bent.

Zo bevind je je tegenwoordig als een nieuwe medewerker in één van de kantoren van Abstergo waarbij de Animus simpelweg een groot scherm is in plaats van een comfortabele ligbank. Vanuit je werkplek kun je allerlei tijden bezoeken en hier avonturen beleven, en het is aan jou om het verhaal van Edward Kenway te ontrafelen. Een verhaal dat prima te volgen is en in verhouding tot het overkoepelende verhaal wat minder complex in elkaar steekt. Hierdoor is het gemakkelijker te volgen en het gegeven dat je meer over de Kenway familie te weten komt, is een mooie extra, zeker als je een fan bent van de Kenway familie.

Verrassende introductie

Edward Kenway is een jonge Brit die gezamenlijk met zijn geliefde in een simpel hutje ergens in Engeland woont. Hij is tot voor kort een boerenknecht geweest die het niet echt ziet zitten om het brave leven te lijden. Met een discussie met zijn geliefde tot gevolg, besluit Edward rijkdom op te zoeken in het Caribische gebied en hoewel zijn geliefde daar niet blij mee is, vertrekt Edward toch. Vervolgens belandt hij onbedoeld in een situatie waarna hij zo de strijd tussen de assassins en templars inrolt, en gaandeweg ontwikkeld Edward zich tot een geduchte piraat en assassin die realiseert dat er meer belangen in de wereld zijn dan alleen snel geld verdienen door schepen te enteren.

Heel veel dieper gaan we niet op het verhaal in, want dat zou zonde voor jouw persoonlijke ervaring zijn. In ieder geval kunnen we met zekerheid zeggen dat het verhaal vermakelijk genoeg is om te volgen, hoewel het je wel iets minder zal vastpakken dat dat in de vorige delen het geval was. Misschien komt dat door dat het een prequel is en tot op zekere hoogte weet je hoe het ongeveer zal gaan aflopen. Een ander punt wat hier wellicht ook een beetje aan bijdraagt is dat de missies buiten de Animus niet bepaald boeiend zijn en je een beetje uit de flow van de game halen.

Van first person naar third person

De belevenis buiten de Animus gaat in deze nieuwe game via een first person perspectief en je zult gaandeweg de nodige mensen tegenkomen. Maar waar je met Desmond nog character bonding had doordat je hem door de delen heen leerde kennen en hij ook daadwerkelijk kon praten, is dat in Assassin’s Creed IV: Black Flag een ander verhaal. De proefpersoon die de avonturen van Edward beleeft, ben jij namelijk zelf en doordat je dit via een first person perspectief doet, was het blijkbaar nodig om ervoor te kiezen je geen in-game identiteit te geven.

Je doet dan ook alles wat je opgedragen wordt zonder hier enige logische dialoog aan te koppelen en dat is één van de redenen waarom het gedeelte buiten de animus een stuk minder boeiend is dan voorheen. Als je eenmaal in de animus zit, dan verandert het perspectief naar de klassieke third person en speel je Assassin’s Creed zoals je het gewend bent. En dat in een gloednieuwe setting die zich uitstekend leent voor een Assassin’s Creed game, waardoor je zo weer goed zit voor tientallen uren gameplay.

Bizar aantal zijmissies

De wereld is naast zeer uitgebreid en het hoofdverhaal ook nog eens volgepropt met een bizar aantal zijmissies en collectibles. Het volgen van het verhaal zal je een kleine 20 uur kosten, maar nadien is er nog genoeg te doen om je een maand mee te vermaken. Veel van deze zijmissies en collectibles kennen we al uit de voorgaande delen, maar om de vernieuwing er in te houden, heeft Ubisoft ook wat nieuwe zaken bedacht. Denk dan aan zeeforten die je kunt aanvallen, schatten zoeken in wrakken, legendarische schepen bevechten, en nog veel meer.

De game is in zijn geheel een mix van zowel bekende aspecten – denk aan schatkisten verzamelen, uitkijkpunten synchroniseren en meer – als een hoop nieuwe onderdelen, en dat maakt het voor de doorgewinterde speler interessant genoeg om lang door te blijven spelen. Bovendien is de setting een verademing, want het is een keer echt iets anders. De naval battles lagen als basis aan dit avontuur en hoewel deze uitstekend werkten in het derde deel, heeft Ubisoft deze basis meer dan prima uitgebouwd tot een stevige fundering met nog veel meer opties, en dat zonder dat het te ingewikkeld wordt.

Wel belangrijk ook, aangezien je veel tijd op zee zult doorbrengen. De zee is overigens echt enorm en als je van de ene uithoek diagonaal naar de andere gaat varen, hou er dan rekening mee dat je al snel 20 minuten bezig bent. Natuurlijk hoef je je onderweg niet te vervelen, want je zult tig schepen tegenkomen die je naar de bodem van de oceaan kunt schieten of juist kunt enteren voor nieuwe grondstoffen. Deze zijn trouwens van belang voor de nodige upgrades van je schip en reken maar dat je die nodig zult hebben, want Edward mag dan wel een goede kapitein zijn, sommige schepen zijn zo enorm dat je in de eerste instantie geen schijn van kans maakt hiertegen.

Het Caribische gebied is sowieso een genot om in rond te dwalen, want de vele verschillende eilandjes die je tegenkomt, evenals de grote steden, zijn allemaal totaal anders opgebouwd, waardoor het keer op keer een verrassing is wat je zult aantreffen. Wat bovendien ook erg goed bijdraagt aan het zetten van de juiste toon, zijn de verschillende piraten die je tegenkomt in de game. Sommigen hiervan spelen een belangrijke rol in het verhaal, terwijl anderen slechts een bijrol vertolken. Het draagt in ieder geval uitstekend bij aan de sfeer.

Charles Vane

Over bekende piraten gesproken: Charles Vane verdient een extra pluim, of althans de stemacteur. Zelden heb ik met zoveel plezier naar een ingesproken stem geluisterd als naar die van Vane. Ubisoft heeft de acteur voor Vane werkelijk waar briljant gecast. Die rauwe, half-schorre stem komt zo ontzettend overtuigend over dat die zijn weerga niet kent. Sowieso is de voice-acting prima te noemen, wat – samen met de diverse zeeliederen die de piraten zingen en de normale muziek – voor de perfecte toon zorgt als het op audio aankomt.

Audio sterk, visueel iets minder

Daar waar de audio werkelijk uitstekend te noemen valt, is er ook een punt van kritiek en dat brengt ons bij het visuele aspect. De game is visueel niet heel veel beter dan Assassin’s Creed III, maar doordat die game qua invulling behoorlijk druk was (bossen, grote steden en meer) vielen grafische tekortkomingen niet echt op. Dat is in dit deel wel anders, want zo is er veel pop-up en matige aliasing, en daarnaast heeft de game te maken met framedrops. Ook de draw distance is niet optimaal en dat is zonde, zeker in een game als deze. Maar goed, dat is slechts een smetje op het verder prima ogende geheel.

Tijd voor wat nieuws

Assassin’s Creed IV: Black Flag weet op diverse punten nieuwe dingen te doen. Het varen met de schepen is vermakelijk en doordat je nu overal andere schepen tegenkomt die je kunt enteren, evenals eilanden die je kunt bezoeken, voelt het zeeleven veel levendiger aan. De missies op zee zijn dan ook een waar genot en met de forten die je kunt aanvallen en het jagen op schatten in wrakken op de bodem van de zee, heb je een totaal geheel dat verfrissend en afwisselend genoeg aanvoelt binnen de franchise.

Toch stoorden we ons wel mateloos aan één punt binnen de missies van het verhaal en dat is dat Ubisoft een beetje een gebrek aan inspiratie heeft wat betreft de missie-opdrachten. Ongeveer een kwart van de game ben je een individu aan het schaduwen om hem daarna te vermoorden. Natuurlijk hoort dat in het verhaal, maar na tig achtervolgingen weten we het wel. Bovendien zijn sowieso de missies op land redelijk repetitief te noemen en ondanks de enorme variatie en mogelijkheden in de totale spelwereld, merken we toch een beetje dat het tijd wordt om ook de missiestructuur eens om te gooien, want nu kennen we het onderhand wel.

Conclusie:

Assassin’s Creed IV: Black Flag heeft een leuk verhaal dat vooral erg interessant is door de verschillende bekende piraten en de laconieke houding van Edward. Het Caribische gebied is de beste verandering in jaren voor de franchise en absoluut een waar genot om in rond te dwalen, maar het is dan wel weer jammer dat de momenten buiten de animus niet echt boeiend zijn. Ook de missies op het land zijn nogal een geval van meer van hetzelfde en daar raken we zo langzamerhand op uitgekeken. Ondanks de punten van kritiek is dit verder een behoorlijk vermakelijke game die je zeker tientallen uren zal bezig houden.

Pluspunten

  • Caribische gebied
  • Voice-acting, met name die van Charles Vane
  • Ontzettend veel te doen
  • Gevechten op zee
  • Uitstekende sfeer

Minpunten

  • Repetitieve verhaalmissies
  • Momenten buiten de animus niet boeiend
  • Framedrops en pop-up