Column: GTA V – Niet véroordelen, maar béoordelen – Op een doordeweekse avond in de week van de release van Grand Theft Auto V ben ik met mijn vriendin op bezoek bij vrienden. Zoals zovelen heeft de mannelijke helft van het bevriende koppel die dinsdag het langverwachte spel aangeschaft. Omdat ik zelf op dat moment nog niet helemaal overtuigd ben, maar ook omdat mijn vriend het graag even wil laten zien, starten we het spel op.

Veroordeeld

Ik hoef jullie niet uit te leggen wat er zich daarna allemaal op het scherm afspeelt. Moordpartijtje hier, hoertje oppikken daar, een bezoekje aan de nachtclub aansluitend en tussendoor kegelen we als gevolg van roekeloos rijgedrag de ene na de andere voorbijganger omver. De reacties van onze partners zijn niet van de lucht: “Vinden jullie dit nou leuk?”, “Dit kan toch niet!”, “Zie je wel, ik had al zoiets gehoord” en het onvermijdelijke: “Dit is toch geen spelletje meer!?”. Onder luid gelach sluiten we na een tijdje Rockstar’s nieuwste af en gaan we verder met de gezellige orde van de dag.

Nog geen twee weken later. Op een regenachtige zondagmiddag zit ik lekker thuis te gamen. GTA V om precies te zijn. Uiteindelijk, na een week te hebben rondgelopen met het gevoel iets te missen, ben ook ik overstag gegaan en heb ik het compleet uitverkochte spel op één van de weinige sites waar ie nog wél verkrijgbaar was besteld. Geen moment heb ik spijt gehad van mijn aankoop. Wat een wereld, wat een verhaal, wat een hoop dingen te doen. Mijn vriendin ligt op de bank naast me TV te kijken op het andere toestel.

Op een gegeven moment leg ik de controller even neer. Ik moet m’n terrorisatie van Los Santos even pauzeren voor een hoognodig bezoekje aan het toilet. Ik kom terug, veeg m’n gewassen handen nog even droog aan m’n broek om de controller niet nat te maken… De controller… Waar is dat ding? Die had ik toch hier op de bank gelegd? En dan gebeurt het onverwachte… Ik kijk op en jawel hoor, mijn lieftallige vriendinnetje zit voorovergebogen op het puntje van de bank, volledig gefocust op de kleurrijke beelden. De controller is schaamteloos geconfisqueerd.

Beoordeeld

Het eerste wat ik haar zonder blikken of blozen zie doen is met een vers-gestolen Gauntlet een nietsvermoedende voetganger het licht uit de ogen rijden. Het slachtoffer stuitert tien meter verderop nog één keer op het asfalt en staat niet meer op. Haar reactie zal ik nooit vergeten: “Nu snap ik waarom jullie die voetgangers allemaal omver reden. Het sturen is gewoon superlastig! Ik wou ‘m helemaal niet doodrijden!”. Ik kom niet meer bij van het lachen. Rustig gaat ze verder. Ze verruilt de Gauntlet voor een andere auto. De sierlijke doch hardhandige zwaai waarmee Michael de vorige eigenaar uit de auto verwijdert doet een glimlach op haar gezicht verschijnen, gevolgd door een zacht: “Joh, hihi, grappig.”.

De controller krijg ik voorlopig niet terug. Alles wil mijn vriendin weten, dus ik laat haar alles zien. Hoe je van wapen wisselt. Dat ze deze op elke willekeurige voorbijganger kan uittesten heeft ze snel door. Hoe ze van character kan veranderen. We flitsen van Michael naar Franklin en weer terug, Trevor ben ik nog niet tegengekomen. Voor we het in de gaten hebben zijn we samen missie na missie aan het volbrengen. We volgen de verhaallijn, lachen om de grappige dialogen, spelen zijmissies en bezigen alle al dan niet gewelddadige activiteiten waar GTA V om bekend staat. We lachen nog harder als Trevor zich heeft gemeld.

Oordeel

Een paar weken en flink wat speelsessies later hebben we GTA V uitgespeeld. Samen. Gezellig. Het spel dat in eerste instantie werd afgedaan als ronduit onacceptabel, bleek toch wel heel erg vermakelijk te zijn. Mijn vriendin kan nog steeds over straat lopen zonder willekeurige omstanders neer te slaan, nog steeds auto rijden zonder willekeurige wandelaars aan te rijden en nog steeds haar werk als lerares uitoefenen zonder willekeurige kinderen te verrassen met een scheldkannonade á la Trevor. Laat dit een les zijn voor alle tegenstanders van ‘gewelddadige’ games. Niet véroordelen, maar béoordelen is het advies. Het lijkt me een zekerheidje dat de meeste uitgesproken tegenstanders niet de moeite hebben genomen de controller op te pakken en het zelf te spelen. Ik raad ze aan dit te doen, en te ontdekken dat het onschuldig vermaak is. Vermaak, entertainment. Van de bovenste plank.