Review: Assassin’s Creed: Liberation HD – Eind 2012 maakte de succesvolle Assassin’s Creed serie een uitstapje naar de PlayStation Vita. Het spel werd redelijk goed onthaald, kreeg van ons een terechte 8.0, maar had zijn tekortkomingen. Na enige geruchten bevestigde Ubisoft in september vorig jaar dat er een digitale HD-versie zou verschijnen, welke vorige week zijn weg vond naar de PlayStation Store. Aveline de Grandpré’s draagbare avontuur was zonder meer een consolewaardige ervaring op Sony’s handheld, maar nu ze terug is, is de grote vraag natuurlijk of ze ook daadwerkelijk haar manne… eh, vrouwtje staat in de opgepoetste versie op de PlayStation 3. En of de duidelijk aanwezige verbeterpunten zijn aangepakt door de ontwikkelaar.

Aveline de Grandpré

Eerst even nog een korte blik op het verhaal voordat we gaan vergelijken, want wat hield Assassin’s Creed: Liberation nu ook alweer in? Het verhaal dat verteld wordt in Assassin’s Creed: Liberation HD is vanzelfsprekend hetzelfde gebleven. Hoewel de intro van Abstergo Entertainment (“History is our Playground”) nog doet vermoeden dat je zowel in het heden als in het verleden zult spelen, speelt het volledige spel zich af in het verleden, in tegenstelling tot alle andere console-afleveringen van de franchise. Opnieuw beleef je met de Frans/Afrikaanse protagoniste Aveline een avontuur dat begint in het 18e-eeuwse New Orleans, als ze nog een jong meisje is. Op pad met haar moeder scheiden hun wegen en wordt ze gevangengenomen. Als na een flinke sprong in de tijd het verhaal pas écht begint, heb je een eerste korte tutorial achter de rug.

Met een jonge, vechtlustige vrouw, kundig met de hidden blades en niet bang om haar vuisten uit de mouwen te steken, start je daarna je reis door de drie hoofdlocaties die het spel rijk is: New Orleans, de Bayou en Mexico. In New Orleans zul je onder andere je welvarende vader helpen zijn imperium te behouden en op te bouwen. Een onderdeel hiervan is het beheren van je eigen vloot schepen die je op pad kan sturen om grondstoffen te verhandelen. Dit kennen we van Assassin’s Creed III en IV, maar het is minder uitgebreid. Desondanks is het een goede manier om wat extra ecu’s, de valuta in het spel, te bemachtigen.

In de Bayou neem je het op tegen alligators en meer gevaren die loeren in het moerasgebied van Louisiana, in de buurt van New Orleans. Dit ruige gebied herbergt veel geheimen, je kan geneeskrachtige paddenstoelen en alligator-eieren verzamelen, en het is de woonplaats van onder andere je mentor Agaté. Hij heeft je geïntroduceerd in het broederschap van de Assassins en samen met hem zul je de strijd aangaan tegen de tempeliers – de eeuwige strijd die ten grondslag ligt aan alle Assassin’s Creed delen. Over de derde locatie, Mexico, wil ik je niet al te veel vertellen. Wat zich daar afspeelt, zal je zelf moeten gaan ontdekken, mocht je de Vita-versie niet gespeeld hebben.

Glimlach

Het verhaal is niet erg diepgaand en soms nogal onsamenhangend, maar blijft vermakelijk door de afwisseling van locaties en de verschillende personages die je pad kruisen. De prettige spanning tussen Aveline en haar helper Gérald Blanc zal met enige regelmaat een glimlach op je gezicht toveren. Hetzelfde geldt voor de dialogen tussen Aveline en de smokkelaars uit de Bayou. De standvastige Élise Lafleur moet eerst niets van ‘indringer’ Aveline hebben, maar langzaam maar zeker bloeit een mooie vriendschap op en uit de mond van Élise’s partner in crime Roussillon komt zelden iets serieus.

De missies die je voor je kiezen krijgt getuigen niet van heel veel inspiratie, worden hier en daar nogal repetitief en komen vaak op hetzelfde neer: vind je slachtoffer en maak hem onschadelijk. Of leg een route af zonder al te veel schade op te lopen. Op de Vita was dit nog acceptabel en maakten de nette graphics en algehele sfeer nog een hoop goed. Op het grote scherm, waarop ik gewend ben het tegen hele legers Redcoats of vloten piratenschepen op te nemen, schiet het simpelweg tekort.

Kleren maken de vrouw

Een ander essentieel onderdeel van het spel wat het geheel interessant houdt, zijn de verschillende uitrustingen, de zogenaamde persona, van Aveline. Ze kan haar sluipmoordenaarskloffie inruilen voor een slaven- en een lady-ouftit. Elke uitrusting heeft zijn eigen voor- en nadelen. Als Assassin ben je snel en dodelijk, maar zul je altijd de aandacht trekken van je vijanden. Verkleed als slaaf blijf je makkelijker onopgemerkt en kan je op de gebruikelijke Assassin’s Creed manier anonimiteit vergaren door op een bankje plaats te nemen of in de menigte op te gaan. Je bent echter minder dodelijk. Het stijlvolle lady-persona tot slot maakt je traag; je kan bijvoorbeeld niet springen, rennen of klimmen, maar ze kan vrijwel onopgemerkt haar gang gaan. Betover je tegenstanders met je charme en koop ze om met wat ecu’s. Na enige tijd in het spel krijg je als lady de beschikking tot een erg interessant wapen, wat je helaas niet al te veel zult gebruiken, maar wat wel een leuke toevoeging is.

HD of Vita?

Maar waar we nu eigenlijk benieuwd naar zijn, natuurlijk, is hoe de HD-versie van het spel zich houdt tegenover de Vita-versie. Hierbij wil ik even benadrukken dat ik een deel van het spel synchroon heb gespeeld op zowel de PS3 als op de Vita, om een goed oordeel te kunnen vellen. Laten we ons om te beginnen eens focussen op de grafische verschillen.

De graphics zijn er op het eerste gezicht zeker op vooruit gegaan. Het kleurenpalet is veel uitgebreider en Ubisoft heeft zijn best gedaan om de omgevingen en karakters van meer detail te voorzien. De muren van je woning in New Orleans hebben ineens een behangetje met een gezellig motiefje, de omgevingen lijken wat voller en dynamischer, en de gezichten (vooral de ogen) van de personages zijn iets sprekender. Het grootste verschil zit hem nog wel in de licht- en schaduweffecten. Die zijn aanzienlijk verbeterd in de HD-versie. Loop je door New Orleans of zwem je in de Bayou, dan valt op dat het geheel levendiger wordt. Dit als gevolg van het grotere contrast dat de hernieuwde belichting mogelijk maakt.

Maar helaas, indruk maken zoals Assassin’s Creed III: Liberation op de Vita deed, doet het in z’n HD-jasje geen enkele keer. Het spel kan geen enkel moment verhullen dat het een HD-versie van een handheld spel is, dat oorspronkelijk op een klein scherm gespeeld werd. Mijn eerste viewpoint in de Vita-versie na een beklimming van één van de hoge gebouwen die New Orleans rijk is, deed mijn mond eventjes open vallen van verbazing. Dat dít mogelijk is op de Vita! Dit effect heeft diezelfde beklimming in Liberation HD allerminst. Ik houd de Vita- en HD-versie naast elkaar en het valt me zelfs op dat het in zijn geheel er écht gewoonweg beter uitziet op de Vita. De kleurverhoudingen zijn beter, een zonsopkomst of -ondergang ziet er sfeervoller uit, en ook de bewegingen en gezichtsanimaties van de personages zijn in HD niet vloeiender of mooier. Integendeel, ze worden op het OLED-scherm van de Vita nog altijd meer eer aangedaan.

Animaties zoals die van water en het gebladerte van de talloze bomen in de Bayou zien er niet beduidend beter uit, maar eerder belabberd. Andere kleine details, zoals wanneer Aveline een wanted-poster van de muur afrukt, zijn van erg matige kwaliteit en dit valt zo erg op op het grote scherm dat het af en toe lijkt alsof je naar een mooie PS2-game zit te kijken.

Walk-in-the-park

Niet alleen op grafisch gebied zijn er wijzigingen doorgevoerd. Ook qua gameplay is er het één en ander veranderd. Als je de Vita-versie gespeeld hebt, herinner je je vast wel een aantal tergend moeilijke sequenties waarbij je al dan niet ongezien van punt A naar punt B moest zien te komen. Bij het minste of geringste spotten de bewakers je, waarna ze snel (sneller dan bij de andere delen van Assassin’s Creed) overgingen tot de aanval. Pittig, maar uitdagend. Een welkome afwisseling, want – laten we eerlijk zijn – moeilijk zijn de Assassin’s Creed games vaak niet.

Maar nu, in Liberation HD, lijken je tegenstanders af en toe wel blind. Waar je op de Vita deze levels een paar keer moest spelen om de juiste manier te vinden om ongezien je doelwitten voorbij te komen of uit te schakelen, is het nu vaak een walk-in-the-park. Het lijkt wel of ze een oogje dichtknijpen. Mochten ze je toch zien, is eventjes wegduiken voldoende om ze je weer te doen vergeten, waarna je rustig verder kunt gaan. Sommige van deze onderdelen uit de Vita-versie zijn zelfs helemaal weggelaten. In de HD-versie bevrijd je een slavin uit haar benarde situatie en ga je direct door naar een cutscène. Op de Vita zat hier nog een uitdagende ontsnappingsmissie tussen, maar die wordt gewoon overgeslagen.

Toch zijn er op het gebied van gameplay wat kleine verbeteringen te zien. Het freerunnen is, zoals in elke Assassin’s Creed, ook in Liberation een belangrijk onderdeel van de gameplay. Het is gepolijst en lijkt nu soepeler te gaan. Het systeem is meer vergevingsgezind en je zult niet zo snel een ongeplande duik maken met de dood als gevolg, in tegenstelling tot de Vita-versie waar ik regelmatig te pletter viel. Ook is het vechtsysteem geoptimaliseerd en dit is duidelijk te merken. Van wapen wisselen gaat erg soepel, zoals je gewend bent van AC III en AC IV, dankzij de DualShock 3. Het is voor mij nooit een punt van ergernis geweest op de Vita, maar ik heb in de HD-versie vele malen vaker van wapen gewisseld omdat het zo natuurlijk aanvoelde.

Terug naar af

Wat betreft de glitches en bugs die in de Vita-versie van Liberation zaten? Die zitten er nog steeds in. Ik heb helaas verschillende keren, vaker nog dan op de Vita, een missie moeten hervatten bij het laatste checkpoint omdat ik niet verder kon. Eén keer werd ik ingesloten in de straten van New Orleans, nota bene door mijn eigen assistente die achter me aan liep. Aveline kon niet meer voor- of achteruit en de assistente verroerde geen vin. Een andere keer leek ik te zwemmen op het droge in de Bayou. Aveline hing boven de moerassige grond en spartelde wat, maar ook toen zat er niets anders op dan de startknop in te drukken en verder te gaan vanaf het laatst opgeslagen punt. Ook zijn de vreemde stuiptrekkingen van zowel levende als dode personages nog steeds alom aanwezig. Erg vervelend en je mag toch verwachten dat zulke oneffenheden eruit zijn gehaald bij een opgepoetste versie.

Gebrek aan frustratie

Een ander vanzelfsprekend verschil is het ontbreken van de besturing met het touchpad en door middel van de bewegingssensoren. Diegenen die de draagbare versie gespeeld hebben, herinneren zich vast nog wel het kano-level waarbij je zonder al te veel schade op te lopen een traject af moest leggen. Nou, dat was nog niet makkelijk met de touch-besturing. Door middel van links en rechts over de achterkant van je Vita te vegen stuurde je de kano, maar dit was zo onnauwkeurig dat het frustrerend werd. Nu, daarentegen, is het zo verschrikkelijk makkelijk met de analoge besturing, dat de hele missie zijn charme wel zo’n beetje verloren heeft. Hetzelfde geldt voor de beruchte puzzel met het doolhof waar je een balletje naar het midden moet begeleiden.

Twee andere erg frustrerende onderdelen uit de draagbare versie die absoluut níet gemist worden zijn het met de rear-camera van de Vita wanhopig zoeken naar voldoende licht om brieven te kunnen lezen en het zakkenrollen met het touchpad. Deze werkten in de Vita-versie totaal niet, dus het is maar goed dat deze verdwenen zijn.

Missies geslaagd?

En hoe zit het dan met de extra missies? Eén van de redenen waarom je volgens Ubisoft Liberation nog eens zou willen spelen, zijn immers de extra missies die de consoleversie bevat. Nou, ik kan je vertellen dat je daar geen € 19.99 voor over hebt. Deze vijftien persona-gerelateerde missies, vijf per persona, voegen jammer genoeg niets toe aan het verhaal of de gameplay. Graag hadden we missies gezien die het verhaal uitdiepen of op zijn minst iets anders doen dan ’traceer-je-slachtoffer-en-leg-hem-om’, maar dat is niet het geval. Helaas.

Conclusie:

De HD-versie van Assassin’s Creed: Liberation brengt een aantal kleine verbeteringen met zich mee, zonder meer. Maar waar het spel op de Vita nog indruk maakte, ondanks de schoonheidsfoutjes, doet het dit op een groot scherm allerminst. Nergens heb ik het idee een opgepoetste game te spelen en dit doet absoluut afbreuk aan de algehele ervaring. Ik vind het sowieso lastig te begrijpen (vanuit Sony’s oogpunt) dat een erg interessante Vita exclusive multiplatform gaat, maar als het resultaat dan niet beter en mooier, maar zelfs het tegendeel blijkt te zijn en niets daadwerkelijk toevoegt aan het geheel, word ik er zelfs een beetje verdrietig van. Mocht je groot fan zijn van de serie en geen Vita in huis hebben, dan is een aankoop gerechtvaardigd. In alle andere gevallen sla je hem beter over of speel je de draagbare versie.

Pluspunten

  • Freerunnen en vechtsysteem aangepakt
  • Slecht werkende touch- en bewegingsfuncties ontbreken
  • Verbeterde licht- en schaduweffecten
  • Aveline en haar verhaal blijven overeind…

Minpunten

  • …maar maken geen moment indruk zoals op de Vita
  • HD-oppoetsbeurt stelt teleur
  • Op veel fronten té makkelijk geworden
  • Extra missies stellen niet veel voor