Review: Outlast – Fans van survival horror zijn niet echt verwend de laatste jaren. In een ver verleden was de Resident Evil franchise nog echt spannend evenals de eerste twee Dead Space games die later verschenen. Daarna kwamen er nog een flink aantal andere games uit die je op basis van de naam zou mogen scharen onder het survival horor genre, maar echt angstaanjagend waren die games toch zelden. Maar met het later dit jaar te verschijnen The Evil Within lijkt het survival horror genre zowaar weer op de kaart te worden gezet. Maar eerst is het nu echter de beurt aan Outlast om ons te proberen de stuipen op het lijf te jagen.

Een cliché setting, maar wel kippenvel

Mount Massive Asylum, een psychiatrische ziekenhuis dat beheerd wordt door de Murkoff corporation, is de wat cliché setting voor waar het verhaal zich afspeelt. Jij bent Miles Upshur, een freelance journalist die gewapend met zijn notitieblok en videocamera op onderzoek uit gaat om te ontdekken wat voor praktijken zich afspelen binnen de muren van dit ziekenhuis. Al gauw ontdek dat je dat misschien beter niet had kunnen doen, maar dan is het al te laat en kan je niet meer terug.
d

De setting waarin het verhaal zich afspeelt mag dan wat cliché zijn, het doet zeker geen afbreuk aan de spelervaring. Zodra ik aan kom rijden bij de ingang van het terrein en uit mijn auto stap, lopen er koude rillingen over mijn rug en voel ik zowaar kippenvel opkomen. Via een open raam klim ik het gebouw binnen en binnen een paar minuten wordt mij al duidelijk dat er iets werkelijk goed mis is gegaan. Ik probeer mijzelf koortsachtig voor te bereiden op het eerste schrikmoment, waarvan ik aanvoel dat eraan zit te komen, maar desondanks spring ik niet veel later toch bijna spontaan uit mijn stoel van de schrik.

Dood en verderf is wat je tegenkomt, je camera is je redding

Lichamen waarvan het hoofd van de romp is gescheiden, bloed op de muren en lichaamsdelen die je her en der op de grond ziet liggen… het is een en al dood en verderf wat je tegenkomt. Aan eigenlijk alle gevangenen die je tegenkomt is goed te zien welke ontberingen zij allemaal hebben moeten ondergaan. Bij iedereen die je pad kruist is het gezicht zwaar gehavend, zijn er grote snijwonden over heel het lichaam zichtbaar, of is het lichaam een warboel van allemaal littekens. Terwijl je al bibberend je weg vervolgt, kom je regelmatig gevangenen tegen die met hun hoofd tegen de muur bonken, met bloed teksten op de muur kalken of opengereten en vastgebonden op een ziekenhuisbed liggen.

Omdat je zelf verder geen wapen bij je hebt, is je camera de enige hoop, dit omdat sommige gebieden zo donker zijn dat je enkel door je camera wat kunt zien. En aangezien je verre van feestelijk ontvangen wordt, is het dus wel prettig om hem bij je te hebben, reken maar dat je niet wilt dat hij opraakt. Gelukkig liggen er in ieder gedeelte waar je komt wel her der losse batterijen verspreid waarmee je dus je camera kan blijven gebruiken. Daarbij kan je overigens je camera het beste aan hebben staan in de night vision modus, dat is soms de enige manier om nog een hand voor ogen te zien. Waar ik de game op het niveau normal speelde en altijd wel minimaal 2 batterijen over had, is dat op het niveau insane wel anders. Iets om rekening mee te houden wanneer je de game direct wilt beginnen op een hogere moeilijkheidsgraad.

Om totale paniek uit weg te gaan kan je beter stealth gebruiken

Naast dat het belangrijk is om je camera bij momenten aan te hebben staan, doe je er ook goed aan om de actie waar mogelijk te vermijden. Je hebt immers geen wapen bij je, dus de confrontatie aangaan met zo’n gestoorde, mismaakte freak is absoluut geen optie. Sta je oog in oog met zo’n engerd, dan is het blinde paniek wat de klok slaat. Het devies is dan vooral ergens naartoe rennen om zo te voorkomen dat jouw eigen kop van je romp wordt getrokken of dat er een levensgroot mes in je lijf gestoken wordt.

Spanning en paniek voel je eigenlijk wel de hele game door, maar er zijn heel veel verschillende plekken te vinden waar je je kan verstoppen wanneer je wordt achtervolgd. Zo zijn er bijvoorbeeld ziekenhuisbedden waar je onder kan liggen, lockers waar je in kan kruipen of bijvoorbeeld simpelweg deuren waar je je achter kan verstoppen. Wanneer je eenmaal verlost bent van je achtervolger, is het belangrijk om rustig te blijven zitten en vooral goed je oren te spitsen voordat je weer verder kan. Om een dergelijke situatie te voorkomen kan je beter gebruik maken van stealth door sneaky achter iemand langs te kruipen.

Het trucje raakt wel enigszins uitgewerkt

Wat dat betreft voelt de gameplay in Outlast op den duur wel wat repetitief aan. Regelmatig ben je op zoek naar een sleutel om daarmee een deur of een lift te activeren. Op zo’n moment kom je bijvoorbeeld ook vaak lockers of ziekenhuisbedden tegen waar je je in of onder kan verstoppen en dan voel je een hachelijke situatie min of meer wel weer aankomen. Dat geldt eigenlijk ook voor de muziek in de game, die weliswaar heel onheilspellend klinkt, maar tegelijkertijd ook een aankondiging vormt voor een benarde situatie.

Grafisch mooi vormgegeven

Outlast draait op de Unreal engine en hiermee ziet de game er grafisch over het algemeen zeer netjes uit. TL-buizen die natuurgetrouw knipperen, druppels water die kleine plasjes op de grond vormen, bloedvegen op de grond en aan de muur, enzovoort. De game ziet er strak en netjes uit, waarbij de belichting een cruciale rol speelt, en daar scoort de game uitstekend op. Daarnaast wordt de sfeer ook verhoogd door het korrelige zwart-wit beeld van je camera op de momenten dat je die in night vision modus aan hebt staan. Kortom, een grauwe, spannende en tegelijk enigszins vrij unieke visuele stijl en dat doet de game goed.

Conclusie:

De setting van de game alsmede de gameplay mogen op den duur wel wat repetitief gaan aanvoelen, maar laat dat je er niet van weerhouden om Outlast te gaan spelen. Doordat je alleen maar je camera en notitieblok, maar geen wapen, bij je hebt, voel je je als speler bij vlagen erg machteloos. Gedurende de gehele speelduur van de game (ongeveer zo’n zes a zeven uur op normal) blijft de spanning er goed inzitten en schrik je jezelf vaak helemaal te pletter. Daar draagt het geluid in de game absoluut zijn steentje aan bij, al begin je op den duur wel een beetje door te krijgen wanneer er een hachelijk moment aan zit te komen. Ontwikkelaar Red Barrels weet de sfeer echter goed weer te geven door het geheel grafisch netjes, rauw en ongecensureerd in beeld te brengen. Wil je een game onder hoogspanning spelen waarbij de schrikmomenten talrijk zijn, speel dan zeker Outlast!

Pluspunten

  • Het geluid draagt bij aan de spanning
  • Het niet hebben van een wapen geeft een machteloos gevoel
  • Veel schrikmomenten in de game aanwezig
  • Soms zo spannend, dat je even wilt stoppen met spelen
  • Alles wordt grof en rauw in beeld gebracht

Minpunten

  • De setting voor het verhaal is wel wat cliché…
  • …en dat geldt op ten duur ook voor de gameplay
  • Je voelt de hachelijke momenten op een gegeven moment wel een beetje aankomen