Review: Castlevania: Lords of Shadow 2 –Na diverse Castlevania delen zette Konami met Lords of Shadow een andere toon. Een Castlevania die door een andere studio werd opgepikt met als doel de franchise te laten herleven als ooit te voren. Castlevania: Lords of Shadow was een fantastische game en nu enkele jaren later is daar het vervolg. Met Castlevania: Mirror of Fate om het verhaal tussen de twee Lords of Shadow delen te overbruggen, is het nu tijd voor het slotstuk in het verhaal van Gabriel Belmont, Dracula, Satan en alle andere figuren die ofwel de wereld willen slopen ofwel de wereld willen redden.

Satan komt de boel weer verstoren

Het verhaal gaat verder op het punt waar de aftercredits scene uit het eerste deel stopte en dat leert ons dat we nu 1000 jaar verder zijn. In die 1000 jaar is er een hoop gebeurd wat op een bijzondere manier aan je gepresenteerd wordt zodat je weer helemaal bij bent, ook enigszins als je het eerste deel niet gespeeld hebt. In dit vervolg, nu 1000 jaar later, is Dracula (Gabriel Belmont) nog steeds in leven doordat hij onsterfelijk is, iets wat hij als een last ervaart – zeker na alle gebeurtenissen die lang niet allemaal even plezierig waren.

Daar waar Satan in de eerste instantie verslagen was, is zijn terugkeer dreigend en wederom zul je hier een stokje voor moeten gaan steken. Dat gebeurt op de kenmerkende wijze van spelen die het eerste deel zo ontzettend goed maakt. Hardcore hack & slash overgoten met platform elementen en diepgang qua mogelijkheden. Dat aangevuld met een fijne hoeveelheid eindbazen en daarmee heb je alle ingrediënten voor wederom een zeer degelijke Castlevania titel.

Het verhaal over de terugkeer van Dracula is gaandeweg in de game op zich niet zo heel bijzonder, want wat vooral erg interessant is, is hoe de geschiedenis zich heeft ontwikkeld en dat is precies hetgeen je niet te spelen krijgt. Maar… wees gerust, er zit een ontzettend vette plotwisseling in de game die je ineens weer helemaal in het verhaal trekt. Uiteraard gaan we hier verder niet over uitwijden, want net zoals bij het vorige deel is dat iets wat je absoluut zelf moet ervaren. Sterker nog, misschien hebben we al iets teveel gezegd.

De stad op het kasteel

Doordat we nu 1000 jaar verder zijn, is de wereld verder ontwikkeld en hierdoor speelt de game zich voornamelijk in een hedendaagse stad af. Deze stad is bovenop het kasteel van Dracula gebouwd en dat betekent dat je qua stadstructuur een relatief apart geheel krijgt, maar MercurySteam slaagt erin om er iets moois van te maken. Het kasteel is nog steeds aanwezig in de game, maar op wat momenten hier en daar gaandeweg in het verhaal zul je dit kasteel nauwelijks bezoeken. De gameplay in het heden staat meer centraal, aangezien dat de aansluiting is op het verhaal.

Nu zijn de momenten in het heden nog steeds zoals vanouds qua gameplay, maar toch voelde het allemaal een stuk minder memorabel aan. Daar waar je in het origineel de ene na de andere prachtige locatie bezocht waar je de tijd nam om eens rond te kijken, is dat nu amper nog aan de orde. Dat is overigens geen suggestie dat het nu minder leuk is, integendeel, want de game en gameplay zijn ook in een setting in het heden een erg fijn geheel als het aankomt op vermaak. Maar desalniettemin is het in verhouding tot de memorabele locaties uit het origineel wel een stap terug en dat is jammer.

Dat heeft er voornamelijk mee te maken dat het eerste deel veel vrijer was qua setpieces, maar doordat dit vervolg zich afspeelt in een stad bovenop het oude kasteel van Dracula, is de ontwikkelaar wat beperkter in het voorschotelen van bijzondere locaties. Wel geeft dit de mogelijkheid om de lineaire opzet van het origineel achter zich te laten en een veel meer vrije wereld aan te bieden en dat is één van de aspecten waar Konami de game juist zo om promoot. Een meer vrije en open wereld geeft immers meer mogelijkheden tot replay.

Niet zo memorabel…

Na het voltooien van de game, wat je pakweg een uurtje of vijftien kost, kun je terugkeren naar de stad en eventueel het kasteel om geheime locaties op te zoeken, items te verzamelen, Dracula verder te upgraden en meer. In dat opzicht biedt de game meer speelduur, maar met een uur of 25 tot 30 zul je alles wel gezien hebben. Deze open opzet en de mogelijkheid om overal naar terug te keren is geen onprettige aangelegenheid, maar het gevoel bekroop ons na afloop dat hier misschien iets teveel nadruk op had gelegen, waardoor de game zelf als ervaring minder aanvoelt dan het origineel.

Het is niet zo memorabel, de eindbaasgevechten zijn niet zo grotesk meer – hoewel dat ons wel beloofd was – en het later terugkeren naar de wereld om dingen te zoeken is geinig, maar niet echt een must om de ervaring te verreiken. In dat opzicht is het qua omvang een minder bijzondere ervaring als het origineel en dat is toch een beetje zonde. Ook de uitdagingen die je in de game aantreft ter aanvulling op de reguliere gameplay is een aardige extra, maar nergens echt heel speciaal.

Heerlijke hack & slash

We mogen dan het nodige qua kritiek hebben op het geheel als ervaring, maar we moeten niet vergeten dat het in de kern nog steeds een heerlijke hack & slash titel is. Los van de platformactie is het vechten tot je erbij neervalt. De eindbazen zijn stuk voor stuk weer erg tof om te beleven en de normale gevechten kun je zelf zo spectaculair maken als je maar wilt. Je kunt los gaan met je zweep, met het Void zwaard en met de Chaos claws en reken maar dat het combineren van verschillende combo’s per wapen voor een flink spektakel zorgt.

Door de vijanden te verslaan kun je de verschillende wapens verder upgraden in de zin van nieuwe aanvallen en daarmee ontstaat er gaandeweg steeds meer variatie in jouw mogelijkheden van hoe je vijanden aanpakt. De zweep is effectief bij elke vijand, maar vergeet niet dat het Void zwaard bijzonder efficiënt is om je health aan te vullen, water te bevriezen en meer, daar waar de Chaos claws weer bedoeld zijn om door pantser heen te rammen. Tijdens gevechten zul je de mogelijkheden die je hebt goed moeten afwisselen om effectief te zijn en met somserg sterke vijanden kan dat best een uitdaging zijn.

Ook zal de game als je later naar eerder bezochte locaties terugkeert je andere vijanden voorschotelen, wat afhankelijk is van hoe sterk je op dat moment bent. Keer op keer krijg je dus een redelijke uitdaging en dat maakt de game op langere termijn ook interessant – ongeacht je wel of niet de drang hebt om alle locaties meer dan eens te bezoeken. In dat opzicht is en blijft het vechten met je standaardwapens een meer dan prima gedeelte van de gameplay. Het gaat soepel en het vechtsysteem is diepgaand qua mogelijkheden, wat het des te interessanter maakt.

Aanvullend kun je nog in de gevechten relics inzetten en deze variëren van tijdelijk onbeperkte kracht voor het Void zwaard evenals de Chaos claws, tot health aanvullen en meer. De bijzondere en uitermate stoere relic is de mogelijkheid om Dracula te veranderen in een draak om een allesverwoestende aanval te plaatsen. Een heerlijk en spectaculair aanzicht verzekerd. Qua mogelijkheden en diepgang zit het dus wat het vechten betreft meer dan goed en dat is nu net het voornaamste onderdeel van deze game. Genieten dus.

Waar zijn de puzzels?

Wel is het ontbreken van enige vorm van puzzels een gemis, want waar die nog enigszins aanwezig waren in het vorige deel – en het eigenlijk een standaardelement is in dit soort games – zijn ze nu amper aanwezig, als het al puzzels genoemd kunnen worden. Wat hiertoe de reden is, is ons onbekend, maar dit had niet misstaan. Los van dat is Castlevania: Lords of Shadow 2 een meer dan prima ervaring door de sterke gameplay, mooie visuele invulling en de heerlijke soundtrack die een sterke ondersteuning kent middels goed gecaste stemacteurs voor de voice-acting.

Conclusie:

Castlevania: Lords of Shadow 2 gaat je vermaken, ongeacht of je het eerste deel wel of niet gespeeld hebt. De gameplay staat als een huis en kent voldoende afwisseling met een goede aanvulling van originele eindbazen. De setting past goed in het geheel, maar is helaas minder memorabel dan die uit het eerste deel en ook het gebrek aan goede uitdagende puzzels tijdens het spelen is wat jammer. De replaywaarde wordt goed opgerekt door de vrije open wereld, maar het is niet zo heel bijzonder om terug te keren om alles te verzamelen, maar dat is meer een kwestie van eigen interesse. Castlevania: Lords of Shadow 2 is een mooie vervolg dat anders durft te zijn, maar hierdoor wel wat minder aanvoelt dan het eerste deel. Voor de fans in ieder geval verplichte kost!

Pluspunten

  • Hack & slash gameplay
  • Soundtrack & voice-acting
  • Lang speelbaar
  • Interessante geschiedenis/plotwisseling
  • Kleidos uitdagingen leuke extra

Minpunten

  • Gebrek aan uitdagende puzzels
  • Niet zo memorabel als het origineel
  • Iets teveel nadruk op het heden