Column: Volgens Fransz – En dan kom je eindelijk eens op TV… – ‘Nee, die schade heb ik op het formulier gezet, de auto is verder in orde’. Wat geïrriteerd stop ik m’n telefoon in m’n zak en stap de bus in. De chauffeur kijkt me verschrokken aan en ik realiseer me dat ik nog steeds heel boos kijk. Verontschuldigend check ik in met m’n OV en ga zitten. Eindelijk drie dagen vrij. De afgelopen weken is het hectisch geweest in het leven van deze gamejournalist. School, werk en een weekendje weg plannen waren de hoofdzaken en nu voor het eerst sinds drie weken had ik even een lang weekend voor mezelf. En toen ging de telefoon…

Een onbekend nummer, dat is altijd een twijfelgevalletje. Of het is een leuke verrassing of je trapt in een vervelende val. Ik neem op en zeg mijn naam. Aan de andere kant is een vrouw te horen die op zoek is naar iemand die in de games-industrie werkt. Het toeval wil dat ik dat al een aantal jaren doe en ik vertel haar dit. ‘Oh dat is mooi, ja ik ben dus een klasgenoot van Nina en we hebben een item over bordspellen en hoe die vervangen worden door digitale games’. Mijn vriendin heeft me erin geluisd, schiet het snel door mijn hoofd. ‘Het is voor RTV Utrecht dus je komt op internet en op televisie in juni’. Hmm, dat is op zich best leuk. Kost me wel een vrije dag. Goedaardig als ik ben stem ik in en beantwoord een aantal vragen. Ik hang op en opeens realiseer ik me dat het toch best leuk is om eens op televisie te komen.

De volgende dag moet ik om half drie in de studio zijn. Ik word ontvangen door een vrolijk blond meisje die meteen vraagt wat ik wil drinken, dit gaat de goede kant op. We lopen een lange gang door en ik mag op een felgekleurde bank plaatsnemen. Ik word vervolgens voorgesteld aan een oudere man die een groot voorstander is van bordspellen en denkt dat die nooit zullen verdwijnen. Ik denk van wel. Hij kijkt me aan alsof hij naar een kleuter kijkt die hem uitlegt hoe het ene LEGO-blokje op het andere past. Ik weet het allemaal al jongeman. Er komt nog een oudere man binnen die kennelijk veel weet over achternamen, hij zal na ons ook zijn zegje gaan doen in de studio. Dan is het tijd om de studio in te gaan.

De studio van het programma Campustalk ziet er een stuk serieuzer uit dan ik eigenlijk had verwacht. Drie grote camera’s op rijdende statieven staan gericht op een professionele studio met drie schermen achter de presentatietafel, grote studiolampen en een netjes geklede presentatrice. We worden neergezet op ‘gereserveerde’ stoelen en mogen nog even meekijken naar een ander item. Vervolgens zijn de oudere man en ik aan de beurt om ons zegje te doen en worden we aan een tafel gezet en krijgen we een microfoon voor onze neus. Er van uitgaande dat ik drie vragen krijg over het onderwerp bedenk ik nog even snel wat ik ga zeggen om de oudere man af te troeven. Dan wordt de leader ingezet en begint ons item met een video.

Na een paar minuten wordt er overgeschakeld naar de studio en leest de presentatrice de inleiding van een autoque. Ook de vragen die ons gesteld zouden worden komen langzaam in beeld geschoven. De oudere man naast mij wordt voorgesteld en hem wordt gevraagd waarom hij denkt dat bordspellen nooit zullen verdwijnen. Voor de heil van het item zal ik niet overal over gaan uitweiden, maar hij was in elk geval overdreven enthousiast. Zijn handen vliegen overal naartoe, inclusief mijn gezicht en ik kijk wat verbaasd opzij. Hij schreeuwt het bijna uit om zijn punt te maken en ik moet een lach onderdrukken.

Vervolgens zegt de presentatrice, zonder mij in te leiden, dat ik het daar toch echt niet mee eens ben. Ietwat verschrikt kijk ik haar aan en begin vervolgens een beetje hakkelig mijn verhaal. Uiteindelijk komt het er allemaal redelijk goed uit, maar het kwam niet in de buurt van wat ik wilde vertellen. Er van uitgaande dat er nog meer vragen gesteld worden kijk ik haar vragend aan, maar ze besluit vervolgens het item en we worden vervolgens weer weggehaald achter de tafel. Huh? Maar ons hele verhaal dan? Er wordt vervolgens om ons heen geschreeuwd en even ben ik de draad helemaal kwijt. ‘Ja, wie heeft dat vorige item zo lang gemaakt!?’. Woedende kreten klinken uit de regiekamer als we de studio verlaten. ‘Ja, sorry het vorige item was veel te lang waardoor we nog maar heel weinig tijd hadden voor jullie item’. Natuurlijk zeg je op zo’n moment niet: ‘DIT WAS MIJN VRIJE DAG!’. Toch ietwat teleurgesteld sta ik even later weer buiten een sigaret te roken.

Even later kan ik er toch wel om lachen, waarschijnlijk zal mijn televisiemoment niet langer dan 45 seconden duren. Hoe dan ook, het was weer eens een ervaring en PSX-Sense wordt toch maar even op de kaart gezet in de regio Utrecht. Waar ze de site natuurlijk allang kennen, maar wat extra aandacht kan nooit kwaad toch? Dus mocht je heel graag mijn verbaasde hoofd op RTV Utrecht willen zien houdt dan in juni de zender in de gaten of de website van Campustalk. Wat overigens verder een prima programma is, misschien vonden ze mijn hoofd gewoon niet zo mooi.