Review: Yaiba: Ninja Gaiden Z – De Ninja Gaiden games zijn stuk voor stuk behoorlijk moeilijk en vrij serieus van opzet, maar met Yaiba: Ninja Gaiden Z slaat Koei Tecmo even een andere weg in. Deze game neemt het allemaal niet zo serieus, draait om een ander personage, en dat terwijl er een zombieplaag is uitgebroken. Niet echt de meest logische uitstap binnen de franchise, maar hé… dat kan natuurlijk goed uitpakken. Het probleem is alleen dat dat niet het geval is. Helaas.

Juist ja…

In deze game speel je met Yaiba, die onlangs de dood vond nadat hij een gevecht verloor van de welbekende Ryu Hayabusa. Maar waar eenieder ander dood blijft, is er een mysterieuze organisatie die Yaiba tot leven brengt en zijn missende lichaamsdelen vervangt door mechanische alternatieven. Fijn voor Yaiba natuurlijk, maar door deze ongevraagde handelingen is Yaiba min of meer verplicht om zaken voor de mysterieuze organisatie op te knappen alvorens hij achter Hayabusa aan kan.

Laat het nu net zo zijn dat er een zombieplaag is uitgebroken en dat Yaiba maar al te goed van pas komt om het gevecht met deze zombies aan te gaan en tadaa… het verhaal van Yaiba: Ninja Gaiden Z is duidelijk. Tenminste, een soort van. Als je het überhaupt iets van een verhaal kan noemen, want het is flinterdun en dient eigenlijk enkel om de verschillende locaties waar je los gaat aan elkaar te knopen. Echt heel boeiend is het verhaal dus niet en ook de te vinden verhaalobjecten tijdens het spelen zorgen hier niet voor.

Gecombineerd met een zombieplaag levert dat al snel de gedachte ‘juist ja’ op, maar goed de game heeft meer te bieden dan dat alleen en dat is de relatief klassieke hack ’n slash gameplay. Je zult tijdens het spelen eigenlijk een drietal onderdelen met elkaar afwisselen. Vechten, je bewegen naar de volgende vechtlocatie en het uitschakelen van eindbazen. Dat bewegen doet een beetje een free-run manier aan en dat werkt op zich prima, maar het beslaat slechts een fractie van de gameplay, want je bent vooral aan het vechten.

Hakken tot je erbij neervalt

Het enige wat in de game enigszins diepgang kent, is het vechtsysteem, want waar je aanvankelijk gewoon een beetje aan het button bashen bent, kom je op een gegeven moment tegenover sterkere vijanden te staan. Hierbij is ontwijken en blocken van groot belang, want zeker de sterkere vijanden nemen met iedere goed geplaatste aanval een flinke hap uit je gezondheidsmeter en als je de dood vindt zul je veelal het gevecht (die regelmatig vrij uitgebreid zijn) van vooraf aan opnieuw moeten beginnen en dat kan wat frustrerend zijn.

Het effectief omgaan met je aanvalsmogelijkheden evenals je defensieve opties is van belang, maar je kunt dit verder uitbreiden met perks die je gaandeweg unlockt. Door vijanden te verslaan spaar je XP op en dit vertaalt zich naar een oplopende levelbar, en als je het einde bereikt, stijg je in level. Daarmee speel je nieuwe perks vrij en die lopen uiteen van handige foefjes in gevechten tot speciale nieuwe aanvallen waarbij je combo’s verder kunt uitbreiden of effectiever kunt maken en zo zul je steeds sterker worden en meer variatie in je manier van vechten creëren.

Dit systeem werkt op zich prima en naarmate je verder komt is het ook steeds interessanter door de variatie die het systeem met zich meebrengt. Toch is de game in het geval van mogelijkheden binnen het vechtsysteem niet al te bijzonder doordat het bestaat uit zaken die we allemaal al veel vaker gezien hebben. Maar goed, het gaat uiteindelijk om de gameplay en die is in dat opzicht prima. De keerzijde is wel dat je het na een uur spelen wel gezien hebt en dat komt doordat de game behoorlijk repetitief is en ook qua ervaring weinig boeiends weet te bieden.

Rare humor en vreemde zombies

Dat komt misschien ook een beetje doordat de game een beetje de plank misslaat op alles rondom de gameplay. Hoewel de gameplay niet perfect is, haal je hier nog wel plezier uit. De rest daarentegen is eigenlijk zo flauw dat het een beetje een gebrek aan inspiratie lijkt te zijn geweest. Zo krijg je aanvankelijk redelijk veel verschillende zombies voorgeschoteld, maar waar de afwisseling aanvankelijk redelijk vlot gaat, neemt de introductie van nieuwe zombies – met zo hun eigen krachten – af waardoor je op een gegeven moment een continue reeks aan dezelfde zombies in de pan hakt.

Dan zijn er nog de eindbazen die zeer gevarieerd zijn en soms zelfs zo onzinnig zijn dat ze amper bij de setting passen. Als klap op de vuurpijl probeert de ontwikkelaar ons goed te vermaken met humor. Alleen die humor is zo misplaatst en zo ontzettend niet grappig dat het gewoon irritant is. Spark Unlimited probeert Yaiba een eigen identiteit te geven door hem schunnig, bad-ass en een cabaretier op hetzelfde moment te laten zijn. Deze mix van tegenovergestelde elementen geven hem een identiteit waar zo goed als elke speler zijn vraagtekens bij zal zetten. Ook de bedoelde grappen zijn zo flauw dat de kans minimaal is dat je gaat schaterlachen. In dat opzicht hadden ze beter de game serieus kunnen houden of naar Deadpool kunnen kijken.

Daar gaat de goede naam

Een eigenlijke samenloop van alles wat we zojuist omschreven en beschreven hebben geven een concluderend geheel aan wat de game nu eigenlijk is. En dat is kort samen te vatten als een hack ’n slasher die de franchise naam te grabbel gooit met een game die zijn eigen identiteit niet kent en daardoor finaal de plank misslaat. Natuurlijk kan het vechten best wel zo zijn charme hebben en de liters bloed die rond vliegen evenals de souplesse waarop Yaiba het doet, doen de game veel goed, maar als totale ervaring is het eigenlijk best teleurstellend. Dat komt door het verhaal dat eigenlijk totaal niet in de Ninja Gaiden franchise past en ook de korte speelduur van de game.

Met een uurtje of vijf ben je er wel doorheen en hoewel de game wel wat extra’s bevat en op zich enige motivatie tot herspelen kent, zul je al snel de afweging maken dat niet te doen. Dit omwille van de matige structuur van het geheel, waardoor het spelen van de game frustrerend wordt, evenals de gare camerastandpunten. De camera is niet vrij te bewegen en dat levert soms technisch wat problemen op. Ook kun je soms compleet het overzicht kwijtraken omdat je domweg niet goed ziet wat er nu gebeurt doordat de camera zo nu en dan zijn eigen leven gaat leiden. Niet echt prettig dus.

Audiovisueel daarentegen is het eigenlijk best te pruimen, want de game maakt gebruik van een cell-shaded stijl die vrij uniek is. De game is hierdoor qua visuele kwaliteit misschien wat beperkt, maar het stijltje doet het geheel wel goed en ook het design van de zombies doet de game goed. De audio is daarnaast op zich ook prima. De voice-acting is op zich nog best wel oké, maar de stem van Yaiba kon wel wat cooler, maar goed, Spark Unlimited weet zelf ook niet echt waar ze met hem heen willen, dus een doodzonde is het niet. De muziek daarentegen is nauwelijks echt goed aanwezig en de rest van de geluidseffecten is behoorlijk beperkt en hierdoor voelt de game soms wat levenloos aan en dat is domweg zonde.

Conclusie:

Yaiba: Ninja Gaiden Z is een spin-off zoals je die niet snel zou verwachten. Maar erger nog is dat het de naam van de franchise een beetje om zeep helpt. Allereerst door het rare verhaal en Yaiba, die maar een rare snuiter is. Daarnaast is het extreem repetitief en geregeld erg frustrerend. Tel daar de korte speelduur, framedrops en hinderlijke camerastandpunten bij op en je hebt eigenlijk een totaalproduct dat je liever links laat liggen. Dat is dan ook ons advies ondanks dat de gameplay wel enigszins diepgang kent en sommige finishing moves behoorlijk bruut zijn. Maar dat is helaas niet genoeg om Yaiba: Ninja Gaiden Z aan te bevelen. Misschien dat een diehard hack ’n slash fan dit nog wel kan waarderen, maar dan zul je door de niet grappige humor heen moeten bijten.

Pluspunten

  • Vechtsysteem werkt vlot
  • Toffe visuele stijl

Minpunten

  • Humor die niet grappig is
  • Repetitief
  • Veel te kort
  • Framedrops & camerastandpunten
  • Gebrek aan goede ondersteunende muziek